Paradijsvogel

En plotseling streek daar zomaar een prachtige paradijsvogel neer in mijn achtertuintje......
Het was die zomerse zondagmiddag van de 24ste juli.

Ik bekijk op TV de verrichtingen van Max Verstappen op het circuit van Hongarije als plots Jeroen, met een grote glimlach op het gezicht, voor mijn raam verschijnt.
Hé, Jeroentje! Altijd gezellig.
Komt zeker zijn nieuwe auto laten zien.
Ik stap naar buiten in de warme zomerzon.
"Pa, ik heb iemand bij me, en die mòet je ontmoeten." Hij loopt richting auto.

Uit de auto stapt een man van, naar ik schat, ongeveer mijn leeftijd, gehuld in een fleurige, slobberende outfit, die mij schaterlachend met een vrolijk "Hello, how are you" begroet, als was hij een goede, oude bekende.
Onder zijn hoofddeksel, dat zich niet laat vangen onder de naam muts of hoed, zie ik een vollemaansgezicht, met twinkelende oogjes die mij vanachter een hippe bril vriendelijk toelachen.
Zijn grijze haar hangt rommelig rond zijn gezicht en in zijn baard zitten vlechtjes waarin gekleurde touwtjes en bloemen zijn mee gevlochten.
Ik begroet hem en vraag hem waar hij vandaan komt.
"I'm from Germany", zegt hij lachend in, naar mijn beleving, accentloos Engels.
Hij stelt zich voor als Concertino en gaat lachend in op de uitnodiging om plaats te nemen in mijn tuintje.

Mijn oudste zoon Jeroen had een aantal dagen daarvoor de Boeddha tentoonstelling bezocht in het Leidse Museum Volkenkunde.
Voor het museum had hij de straatartiest zien staan: lachend, het publiek vermakend met grappen en grollen en prachtige muziek.
Na het museumbezoek kwam hij buiten en zijn ogen zochten de directe omgeving af.
Hij was er niet meer.
De vogel was gevlogen.
's Avonds zag hij hem toevallig weer. Zittend in het parkje tegenover het gebouw waar hij zijn wekelijkse yogalessen volgt. Na de les is hij op de man afgestapt. Ze raakten in gesprek.
Hij heeft hem uitgenodigd in zijn huis en heeft hem een maaltijd en een slaapplaats aangeboden.
Ongetwijfeld hebben ze tot diep in de nacht gepraat over muziek en over alle andere werkelijk belangrijke dingen in het leven......
Toen hij hoorde waar de man naar op weg was, stelde hij voor om hem naar zijn bestemming te brengen: het Europees Jongleerfestival dat dit jaar in Almere wordt gehouden van 30 juli t/m 7 augustus, waar duizenden jongleurs, clowns en andere straatartiesten uit heel Europa bijeen komen om elkaar te ontmoeten.
Er wordt een week feest gevierd, er wordt opgetreden en er worden workshops gegeven.
Op weg daarheen kwam Jeroen op de prachtige gedachte om even bij zijn vader langs te rijden......
Heel even zag ik mijn boomlange zoon weer als het kleine kind dat met gesloten handen vreugdevol op zijn vader af komt hollen en met grote ogen van verwondering roept: "Pappa, kijk nòu eens wat ik gevonden heb!......."

Er wordt koffie gedronken, en later een glaasje wijn.
Concertino vertelt over zijn belevenissen. Hij zwerft al vele jaren de wereld rond met als enige missie de mensen te laten lachen, blij te maken, een moment van geluk te laten ervaren.
Jaren geleden heeft hij zijn stressvolle baan vaarwel gezegd en is de wijde wereld ingetrokken, de vrijheid tegemoet. Geld, eten? Hij praat er over op een onbezorgde manier. Vertrouwend op de goedheid van de mens vindt hij altijd wel wat, komt hij overal waar hij wil zijn en geniet hij schijnbaar van het leven zoals het bedoeld is.
Als de leliën in het veld, als de vogels in de lucht.....
Jeroen vraagt hem of hij wat wil spelen. Natuurlijk! We lopen naar de auto en daar opent hij een enorme plunjezak waaruit hij een zwart vierkant kistje tevoorschijn tovert.
In de box zit een kleine zwarte trekzak, een Engelse Concertina.
Hij vertelt vol liefde over het instrument, hoe hij met de concertina in contact is gekomen, het moment waarop hij verliefd werd op de klanken en de lange zoektocht naar dit specifieke instrument.
Een echte Wheatstone, ooit het eigendom en bespeeld door de vrouwelijke muzikale clown Maria Valente, inderdaad, de moeder van Caterina.
Dan neemt hij de concertina in zijn handen en speelt zijn lievelingsmelodie: Liebestraum van Franz Liszt.
De weemoedige klanken van het instrument verdrijven de lome zomerstilte.
Adembenemend mooi.
Ik vraag of ik een foto van hem mag nemen omdat ik mij niet in staat acht de schoonheid van deze mens aan anderen te beschrijven.
Natuurlijk mag dat, maar.... dan moeten we wel samen op de foto. Hij gaat weer naar de auto en komt even later terug met nòg een concertina. Samen gaan we, quasi spelend op de foto....
Tenslotte zingt hij nog een Ierse ballade, zichzelf begeleidend op de concertina.
Van oorsprong een lied van het slagveld, maar hij heeft er zelf een andere tekst op gemaakt, omdat hij niet wil zingen over oorlog, alleen over de mooie dingen in het leven.
Zo begrijpelijk. Zo passend bij deze mens.
Een Pallieter......

Ze stappen op. Op weg naar Almere.
Daar zal Jeroen deze vlinder weer loslaten, zodat ook anderen van zijn schoonheid kunnen genieten.
Het afscheid is hartelijk.
Ik bedank Jeroen en Concertino voor hun verrassende bezoekje.
Ik zwaai ze uit, tot de auto om de hoek verdwenen is, keer terug naar mijn tuintje en zak neer in mijn tuinstoel.
Achter mij hoor ik een bekende stem.
"Een mooi mens...."
Ik draai me om en zie Joris zitten op een omgedraaide bloempot in een hoekje van de tuin, tussen het opschietende onkruid.
Zijn beentjes bungelend, zijn handjes tussen zijn knietjes.
Hij kijkt me glimlachend aan, zijn hoofd een beetje scheef.
"Zolang er nog zulke mensen zijn, is er hoop voor de mensheid...."
Ik knik.
De ingevallen stilte wordt langzaam weer gevuld door het geluid van zoemende insecten en het gekwinkeleer van de vogels.....

Dank je wel, Jeroen.
Het voelt echt als een cadeautje.
Een vaderdag cadeautje........

Ik heb zijn kaartje gekregen met daarop bovenstaande spreuk en een verwijzing naar een internetfilmpje, een mini-documentaire over Concertino, gemaakt o.a. tijdens de EJC (European Juggling Convention) in Finland, een aantal jaren geleden.
Joris heeft gelijk.
Mooi dat er zulke mensen zijn.......

Een paradijsvogel in mijn achtertuin

Harken met je hol open

Als kind had ook ik Olympische dromen......
Vroeger kon ik een aardig sprintje trekken, sprong op 12 jarige leeftijd over 1 meter 65 en mijn dagelijkse trainingssessies op de fiets van en naar school maakten mij tot een geduchte tegenstander bij wedstrijdjes "rondje Binnenweg".
Als lid van volleybal vereniging "Salvo" heb ik zelfs nog enkele keren met het eerste mee mogen doen, maar tot "vaste waarde" heb ik het echter nooit weten te schoppen.
Op de middelbare school behoorde ik bij de atletiekonderdelen tot de besten van de klas.
Ik weet het, ik doe een wel erg groot beroep op uw voorstellingsvermogen.
Langzaam ben ik de interesse in de actieve sportbeoefening verloren met als gevolg dat mijn eens zo goede conditie is afgezakt tot het niveau van een schuurdeur.
Daar werd ik deze week fijntjes op gewezen.....

Wij waren een aantal dagen op vakantie in het mooie Limburg.
Even er uit, de drukke, onbegrijpelijke wereld achterlatend.
Hotelletje, gevestigd in een prachtige authentieke Limburgse carréhoeve uit 1713 bij het nabijgelegen kasteel Erenstein, aan de rand van Kerkrade.
Op de tweede dag van ons verblijf hadden wij een mooie fietstocht gepland door het Limburgse heuvelland.
Zelf in het gelukkige bezit van een elektrische fiets en onze conditie niet overschattend hadden we er voor gekozen om zulke rijwielen bij het hotel te huren, zodat ook wij in staat zouden zijn de Limburgse heuvels te bedwingen.
De twee elektrische fietsen stonden op ons te wachten, klaar voor onze bergetappe, en goedgemutst gingen we op weg, een mooie knooppunten route volgend.
Het was prachtig weer, zeg maar "bloody hot", maar... een rijwindje vangend was het goed te doen.
We hoefden ons tenslotte niet bovenmatig in te spannen om vooruit te komen.
Fietsend door koele bossen en door open akkerlanden genoten we van de natuur en de prachtige vergezichten.
Na een tijdje merkte Yolanda op, dat haar fiets soms haperde, dat het motortje spontaan afsloeg. Maar, na een "restart" deed hij het weer. Gelukkig!
De haperingen traden, gelijk weeën, na steeds kortere tussenpozen op en ergens in een dorpje in Duitsland gaf het vehikel er voorgoed de brui aan.
Yolanda belde nog met het hotel in de hoopvolle verwachting dat een vliegende brigade haar van een andere fiets zou komen voorzien. Maar helaas!
Wat doe je dan. Je werpt je op als redder in de nood.
We verwisselden van fiets, pasten de zadelhoogte aan en vervolgden onze weg......
Yolanda kwetterde onder het fietsen lustig door. Nou ben ik al niet zo'n prater, maar nu werd mijn bijdrage tot het gesprek geminimaliseerd door af en toe een hijgend "ja" of "nee".
Zwoegend op de flanken van de Limburgse bergen (het waren niet langer heuvels) schoten gedachten door mijn hoofd.
De beelden van de afgelopen dagen van de touretappes kwamen mij scherp voor de geest. Vooral de flitsen van zwoegende renners, die tijdens de beklimmingen aan de achterkant van het peloton schokkend en bokkend trachtten aan te klampen.

Ik begreep nu precies wat Gerrie Knetemann bedoelde toen hij het had over: "Harken met je hol open".

Ik begon ook wat milder te denken over de renners die in het verleden soms een verboden snoepje namen om hun bovenmenselijke inspanningen te kunnen leveren.
Had men mij op dat moment EPO aangeboden, ik had het waarschijnlijk aangepakt.
Ik moest denken aan de renners in de Tour die potverdikke juist op dèze dag genoten van een rustdag....

Mijn gedachten gingen terug naar een fietstocht die ik ooit maakte ter gelegenheid van de opening van het nieuwe gebouw van de Pedagogische Academie "Mariahoeve", waar ik toen de opleiding volgde. Om dit heugelijke feit te vieren werd er een fietspuzzeltocht georganiseerd.
Dat betekende in alle vroegte op mijn fietsje vanuit Rijpwetering naar Den Haag. Daar werd ik gekoppeld aan een andere Ripper, Simon Strijk, een beer van een gozer uit de Havo-kop en actief lid van wielervereniging "Swift" uit Leiden. De taakverdeling was duidelijk. Simon zou mij op sleeptouw nemen, zodat we een snelle tijd zouden realiseren en ik zou mij vooral bezig houden met de vragen welke onderweg beantwoord moesten worden.
"Zet hem maar in de hoogste versnelling en ga maar aan mijn wiel hangen", opperde Simon en trok zich in gang.
Mijn God, wat heb ik die dag afgezien. Ik voelde mij als Joop Zoetemelk in het wiel van Eddy Merkx.
Aanklampen, volhouden, al werd het mij soms zwart voor de ogen.
Met de finish in zicht heb ik Simon gezegd maar vooruit te rijden. Ik kreeg mijn benen niet meer rond en ben op het lichtste verzetje naar de eindstreep gepeddeld.
Na een paar uurtjes rust mocht ik weer.
Naar huis. Van Den Haag naar Rijpwetering.....

Uiteindelijk bereikten we het hotel.
Yolanda nog redelijk fris, ik redelijk uitgepierd.
"Hoe warm het was, en hoe ver" schreef Nicolaas Beets als ondertitel bij zijn verhaal "Een oude kennis" in de Camera Obscura.
Ik was het roerend met hem eens....

Een speciale dag

We hebben allemaal wel een paar van die speciale dagen in het jaar.
Dagen, die voor de meeste mensen gewoon voorbij gaan, maar die voor jou iets bijzonders hebben.
Dagen waaraan een mooie of verdrietige herinnering hangt.
Vandaag is zo'n dag.
2 Jaar geleden veranderde het leven van duizenden mensen voorgoed.

14 juli is ook zo'n dag.
De dag dat ik mijn oudste broer verloor.
20 Jaar geleden al weer.
Het was op een zondag.
Door de tijd ingehaald is hij nu eigenlijk mijn jongste broer.
Gek eigenlijk.

Voor velen is de 14e juli sinds afgelopen donderdag ook een speciale dag geworden.
Een dag, waar een verdrietige herinnering aan hangt.
Niet vanwege de bijna hilarische finish van de touretappe die dag, veroorzaakt door het volkomen falen van de organisatie en de prachtige wielersport werd gedevalueerd tot een jurysport.
Altijd discutabel.
Rond 22.30 uur reed een vrachtwagen in op de feestende mensenmenigte op de Promenade des Anglais in Nice die daar bijeen was ter gelegenheid van de viering van de nationale feestdag.
De zoveelste aanslag op Franse bodem in korte tijd.

Quatorze juilliet.
Sinds 1880 de nationale feestdag van de Fransen, ter herinnering aan de bestorming van de Bastille in 1789, het begin van de Franse Revolutie.
De dag van Liberté, Egalité, Fraternité.
En dààr wringt misschien wel de schoen in het huidige Frankrijk.

Frankrijk heeft zich in het verleden hevig verzet tegen het loslaten van de voormalige koloniën. De vrijheidsstrijd in de diverse gebieden ging vaak met veel bloedvergieten gepaard.
Vooral tijdens de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog (1954-1962) werden door de OAS (tegenstanders van de onafhankelijkheid) en het FLN (voorstanders) vele aanslagen gepleegd, zowel op Frans als Algerijns grondgebied.
Op 8 januari 1961 hield toenmalig president Charles de Gaulle een referendum onder het Franse volk (ja, ja, daar gaan we weer, het zoveelste referendum dat alleen maar ellende veroorzaakte), waarbij driekwart van de bevolking zich uitsprak vóór onafhankelijkheid. Daarop volgde een periode van anderhalf jaar waarin door de OAS meer dan 1000 aanslagen werden gepleegd met naar schatting 12.500 dodelijke slachtoffers.
Het zou mij niet verbazen dat hieruit het diepgewortelde onderlinge wantrouwen dat bestaat tussen de blanke Fransen en de Fransen uit de voormalige koloniale gebieden is te verklaren.
De rellen in de Franse banlieus in 2005 werden vooral veroorzaakt door jongeren van Noord Afrikaanse afkomst, die zich achter gesteld voelden in de Franse samenleving.
Alleen als je goed kunt voetballen maak je klaarblijkelijk een kans geaccepteerd te worden.
Gelijkheid en broederschap lijken ver te zoeken in het Frankrijk van vandaag.

Het is logisch, gezien de gebeurtenissen in het recente verleden, dat in eerste instantie gedacht werd aan een terreuractie van IS.
Langzamerhand, naarmate meer informatie binnenkomt, begint het er steeds meer op te lijken dat de terreurdaad in Nice het werk was van een "lonely wolf".
Dat IS alsnog de verantwoordelijkheid van de aanslag opeist zegt mij eerlijk gezegd niet zo veel.
Ik denk dat zij gewoon een mogelijkheid zien om "op een koopje" nog meer angst te planten in de harten van de Franse bevolking.
De dader, een Fransman van Tunesische afkomst (voormalige Franse kolonie) is misschien geïnspireerd door de daden van IS, maar in hoeverre hij daadwerkelijk een element was in het IS netwerk valt nog te bezien.
Een psychisch verwarde man, een einzelgänger, waarschijnlijk teleur gesteld in de maatschappij en in het leven, die in een vlaag van waanzin vele onschuldige slachtoffers meesleept in zijn dood.
Een Franse Karst Tates.
Nader onderzoek zal moeten uitwijzen in hoeverre IS daadwerkelijk betrokken was bij de aanslag.
Het is dan ook volstrekt voorbarig om naar aanleiding van deze tragische gebeurtenis meteen maar te roepen dat de grenzen dicht moeten en dat we in oorlog zijn met de Islam.

De volgende dag wordt het nieuws over de aanslag in Nice op de journaals al weer verdreven door de volgende ellende: een staatsgreep in Turkije.
In wat voor wereld leven we.........

Op vrijdagmorgen wordt terecht besloten om de Tour de France te vervolgen.
De tijdrit voltrekt zich in stilte.
Tom Dumoulin laat zijn benen spreken, maar ook zijn hart en toont niet alleen zijn klasse als wielrenner, maar ook als mens.
En Bauke Mollema neemt op eigen kracht de tweede plaats in, in het algemeen klassement.
Een plaats die hem rechtens al toekwam.

Het leven gaat door.
De Tour wacht op niemand......

Ik ben blij

De protestgroep Stop Oppressive Stereotypes trekt muggenziftend door de Efteling en heeft
aanmerkingen op Monsieur Cannibale en het Carnaval Festival en bestempelt het park op grond van deze twee attracties als "Een wereld vol racisme".
Waarom geen aanmerkingen gemaakt over de vliegende fakir? Arabieren zouden zich aan dit stereotype kunnen storen.
Of de twee Chinezen (compleet met spleetogen, staart en hangsnor) bij de Chinese Nachtegaal?
Jochem Meijer wees al op het feit dat obesitas patiënten zich zouden kunnen storen aan Holle Bolle Gijs.
Anorexia patiënten herkennen zich misschien in de elfjes bij de Indische Waterlelies en kleine mensen zullen zich wellicht heel ongemakkelijk voelen als ze geconfronteerd worden met het kabouterdorp......
We hebben het hier over een sprookjeswereld, ja? En kinderen weten als geen ander dat sprookjes "niet echt" zijn.
Jammer dat sommige volwassenen dit niet begrijpen.
Zijn zeker nooit kind geweest.....
Laten we er een referendum over houden.

Wat een verademing is dan het kijken naar het EK Atletiek dat dit jaar in Amsterdam gehouden wordt en waarvan de beelden ruimschoots via de televisie de kamer binnenstromen.
En wat zijn we dan trots als "onze landgenoten" daar goed presteren!
Waar in het dagelijks leven door een deel van de Nederlandse bevolking nog altijd met een scheef oog gekeken wordt naar "vreemdelingen" en een kleine minderheid (zelfs tot in het parlement) lijdt aan een ziekelijke xenofobie, worden ze plots in de armen gesloten als ze op sportgebied iets presteren.
Ineens tellen kleur en afkomst niet meer mee. We gaan op de banken voor Daphne Schippers en Anouk Vetter, maar juichen net zo hard voor "onze" Churandy Martina (ik ben blij, man) als hij naar winst op de 100 meter snelt en we voelen ons bestolen als hij wordt gediskwalificeerd op de 200 meter.
De manier waarop hij deze tegenvaller incasseert en accepteert is werkelijk groots.
We juichen voor Sifan Hassan die zich plaats voor de finale van de 1500 meter en voor Ignisious Gaisah die bij het verspringen brons verovert.
Het interview na zijn prestatie doet hij in het Engels (is nog niet klaar met zijn inburgeringscursus denk ik), maar wat dondert dat!
Ze lopen en springen voor "ons" landje en stralen uit trots te zijn om dit te mogen doen.
En denk nou niet dat alleen Nederland drijft op atleten die van oorsprong afkomstig zijn uit exotische oorden.
Voor de Belgen treden op de 10.000 meter mannen Bashir Abdi en Soufiane Bouchikhi, voor Italië Ahmed El Mazoury en voor Turkije Polat Kemboi Arikan in het strijdperk.
En dat is dan alleen de 10 kilometer!
Erg? Welnee!
Europa is al lang een smeltkroes van de totale wereldbevolking, al heeft nog niet iedereen dat door. Voor een groot deel een gevolg van het koloniale verleden van dit werelddeel, maar ook door het binnenhalen van buitenlandse werknemers en door de toestroom van economische, maar ook èchte vluchtelingen die hopen op een betere toekomst in de rijke Europese landen.
Èn door het verleiden van goede sporters om voor hùn land uit te komen en hùn nationaliteit aan te nemen in ruil voor een goed leven en uitstekende trainingsfaciliteiten.
En accepteer het nou maar en laat dat valse nationalisme maar varen.
In de sport al lang geaccepteerd, nu nog in de dagelijkse samenleving.
Hartverwarmend om te zien hoe de atleten onderling respectvol met elkaar omgaan.
Zelfs de deelname van de Nederlandse tienkampers Sintniclaas en Pieter Braun(!) roept geen agressie, geen protest op.
Kleur, taal, afkomst, alle vooroordelen en barrières lijken verdwenen.
Ach, was het in de hele wereld maar zo......

Bij het EK Voetbal zien we bij de diverse teams ook de invloeden van de migratiestromen uit het verleden. De grootste Zweedse voetballer is Zlatan Ibrahimovitch, het Franse team heeft sterren als Patrice Evra, Paul Pogba, Samuel Umtiti, N'golo Kante en Moussa Sissoko.
En der Deutsche Mannschaft? Mario Gomez, Sami Khedira, Emre Can, Jerome Boateng, Mesut Özil.
En dan worden ze naar huis gestuurd door Antoine Griezmann.
Een van de weinige witte Franse spelers met een wel èrg Duits klinkende achternaam.....

Laten we wel zijn.
Was Nederland Europees Kampioen voetbal geworden in 1988 zonder de inbreng van Ruud Gullit en Frank Rijkaard? Hollandse jongens met een kleurtje, wat doet vermoeden dat hun voorouders toch ergens anders vandaan komen.
Maar in hoeverre waren de witte spelers rechtstreekse afstammelingen van de oerbevolking van Nederland.
In hoeverre bent u een echte Nederlander?
Laat ik u uit de droom halen. Echte Nederlanders bestaan niet.
Ik nodig u uit om onderstaand filmpje van Momondo te bekijken.



Natuurlijk mag u zich Nederlander voelen en trots zijn op uw land.
Dat ben ik ook. Het is goed en het geeft een veilig gevoel om tot een bepaalde groep te behoren, in voor- en tegenspoed, om zo af en toe dat "wij"-gevoel te ervaren.
Maar Nederlander ben je niet door geboorte, afkomst, een paspoort.
Nederlander zijn is een keuze van het hart.
Maar daarnaast kun je er ook voor kiezen om Europeaan, wereldburger te zijn.
Er is geen plaats, geen reden voor vreemdelingenhaat.
Op de keper beschouwd zijn we tenslotte allemaal vreemdelingen in eigen land.
Er is maar één ras: het menselijk ras.....

Geen verstand van auto's

U brengt uw auto naar de garage.
Voor een grote beurt, omdat u een rare tik hoort of omdat er een lampje op het dashboard brandt, of om wat voor reden dan ook.
De monteur duikt onder de motorkap en mompelt wat.
Hij roept er een collega bij en samen bespreken ze hoe het geconstateerde euvel verholpen moet worden.
Ze zijn het duidelijk niet met elkaar eens.
Er wordt een derde man bijgeroepen.
Die verwerpt hun suggesties en draagt een andere oplossing aan.
Het geheel ontaardt in een verhitte discussie.
Tenslotte komen ze gedrieën naar u toe met de vraag:
"Wat denkt ù er van?"

Wat is uw antwoord?
Waarschijnlijk hetzelfde antwoord dat ik (en velen met mij) zou geven.
"Wat ik er van vind? Ik heb geen verstand van auto's. Dààrom breng ik hem ook naar jullie.
Jùllie hebben er voor gestudeerd, toch? Jullie beweren de beste garage te zijn en ik verwacht dan ook dat jullie doen wat nodig en verstandig is. Val mij niet lastig met onzinnige vragen waarvan jullie weten dat ik het antwoord niet heb."

Ik denk niet dat bovenomschreven situatie zich snel zal voordoen.
Natuurlijk niet.
Kom op zeg, gebruik je verstand!
En toch schijnen velen het doodnormaal te vinden dat regeringen de bevolking dit soort vragen voorleggen.
Het referendum.
Volgens sommigen het ultieme democratische instrument.
Volgens mij een groot gevaar voor de democratie als het te pas en te onpas wordt ingezet.
Een van de beste manieren om de kwaliteit van de besluitvorming te slopen.

Elke vier jaar mogen we naar de stembus om onze vertegenwoordigers in het parlement te kiezen, die het doen en laten van de regering moeten toetsen.
17 miljoen Nederlanders, terug gebracht tot 150 kamerleden.
Dat de verscheidenheid in denkwijze van die 17 miljoen over hoe Nederland bestuurd moet worden terug te vinden is in die 150 parlementsleden, laat zich raden.
Natuurlijk is er verschil van mening en moet er, om íets te bereiken, water bij de wijn gedaan worden, moeten compromissen gesloten worden.
Zelden tot volle tevredenheid van de individuele kiezer.
Toch ligt in het compromis de kracht van de democratie: elk krijgt een beetje zijn zin. Niet het recht van de sterkste is alleen leidinggevend, er is ook ruimte voor de ideeën en wensen van minderheden.
En dat is volgens mij een goede zaak.
Als deze 150 mensen na bestudering van alle ins en outs en urenlang oeverloos discussiëren met grote meerderheid besluiten dat een associatieverdrag met Oekraïne een goede zaak is, wie ben ik dan om "nee" te durven zeggen als via een referendum om mijn mening wordt gevraagd?
(zie: de mug en de olifant)
Waar is mijn afwijzing op gebaseerd? Heb ik de kennis om een gefundeerd oordeel te kunnen vellen?
Toch denkt een meerderheid van de opgekomen kiezers dat zij "nee" moeten zeggen.
Zo wordt het oordeel van het door henzelf, democratisch gekozen parlement aan de kant geschoven en het democratisch proces gefrustreerd en uitgehold.
Welke slagkracht hebben regering en parlement nog als elke door hen genomen beslissing per referendum kan worden teruggedraaid?
Van beleid op lange termijn zal geen sprake meer zijn en het bestuur van het land zal verzanden in ad hoc beslissingen.

Een mooi voorbeeld van de negatieve invloed van referenda geeft Fareed Zakaria in zijn boek "De Toekomst van de Vrijheid"
     Het begon allemaal met Proposition 13 in Californië in 1978. Het was een referendum om de
     belastingdruk bij wet te beperken tot een bepaald maximum. Het leidde tot een lawine aan 
     referenda waardoor de overheid minder speelruimte kreeg. De resultaten zien we nu:
     stroomonderbrekingen, niet onderhouden snelwegen, een instortend onderwijssysteem, en twintig
     bijkomende openbare gevangenissen. Elk referendum verplichtte de overheid om steeds minder  
     geld uit te geven en toch een betere dienstverlening te garanderen. De verkozenen van het volk
     wezen elke verantwoordelijkheid af en lobbygroepen kregen steeds meer speelruimte.
                                                                                                      (Uit: Recensie door Dirk Verhofstadt)

Dichter bij huis kennen we de volksraadpleging welke werd gehouden in België op 12 maart 1950 over de Koningskwestie (het al of niet terugkeren van Leopold III als koning der Belgen), die bijna leidde tot een burgeroorlog en Vlaanderen en Wallonië verder uiteen dreef. De gevolgen van dit onderlinge wantrouwen zijn tot op de dag van vandaag nog merkbaar.
Jammer dat de Belgen het bij het EK Voetbal lieten liggen tegen de Welshmen en werden uitgeschakeld.
De titel had de verstandhouding tussen Walen en Vlamingen zoveel goed kunnen doen.

En dan het Verenigd Koninkrijk na het referendum over de Brexit.
Een verscheurd land, waar Schotland en Noord-Ierland zich af willen scheiden, waar Wales uitbundig juicht bij de uitschakeling van Engeland door IJsland.
Lekker "Verenigd" Koninkrijk.
Je vraagt je af: Hoe lang nog?
Hoe dat daar gaat aflopen?
Ik hou mijn hart vast......

Boris Johnson trekt zijn keutel in.
Hij stelt zich toch maar niet beschikbaar voor het premierschap van het UK.
Waarschijnlijk geschrokken van de complete chaos die het door hem zo fanatiek verdedigde Brexit referendum in het Verenigd Koninkrijk heeft veroorzaakt.
Dat krijg je, als je het volk een vraag voorlegt over een veel te complexe materie en waarvan je op voorhand kunt weten dat zij onmachtig is om deze vraag te beantwoorden met een gefundeerd ja of nee.
En nu weglopen voor je verantwoordelijkheid? Schijthuis!

Of ik een blauwe of een rode auto wil?
Kijk, dat is een vraag waar ik antwoord op kan geven!
Maar kom mij niet vragen of de distributieketting, de koppakking of de remschijven vervangen moeten worden....
Soms moet je gewoon vertrouwen op de mensen die je gekozen hebt om voor jou de beslissingen te nemen.
Ja, natuurlijk word je dan wel eens teleurgesteld. Maar wat is het alternatief?
De volgende keer maar naar een andere garage gaan.
Op een ander stemmen.
Accepteer gewoon dat je geen verstand van auto's hebt.....