Harken met je hol open

Als kind had ook ik Olympische dromen......
Vroeger kon ik een aardig sprintje trekken, sprong op 12 jarige leeftijd over 1 meter 65 en mijn dagelijkse trainingssessies op de fiets van en naar school maakten mij tot een geduchte tegenstander bij wedstrijdjes "rondje Binnenweg".
Als lid van volleybal vereniging "Salvo" heb ik zelfs nog enkele keren met het eerste mee mogen doen, maar tot "vaste waarde" heb ik het echter nooit weten te schoppen.
Op de middelbare school behoorde ik bij de atletiekonderdelen tot de besten van de klas.
Ik weet het, ik doe een wel erg groot beroep op uw voorstellingsvermogen.
Langzaam ben ik de interesse in de actieve sportbeoefening verloren met als gevolg dat mijn eens zo goede conditie is afgezakt tot het niveau van een schuurdeur.
Daar werd ik deze week fijntjes op gewezen.....

Wij waren een aantal dagen op vakantie in het mooie Limburg.
Even er uit, de drukke, onbegrijpelijke wereld achterlatend.
Hotelletje, gevestigd in een prachtige authentieke Limburgse carréhoeve uit 1713 bij het nabijgelegen kasteel Erenstein, aan de rand van Kerkrade.
Op de tweede dag van ons verblijf hadden wij een mooie fietstocht gepland door het Limburgse heuvelland.
Zelf in het gelukkige bezit van een elektrische fiets en onze conditie niet overschattend hadden we er voor gekozen om zulke rijwielen bij het hotel te huren, zodat ook wij in staat zouden zijn de Limburgse heuvels te bedwingen.
De twee elektrische fietsen stonden op ons te wachten, klaar voor onze bergetappe, en goedgemutst gingen we op weg, een mooie knooppunten route volgend.
Het was prachtig weer, zeg maar "bloody hot", maar... een rijwindje vangend was het goed te doen.
We hoefden ons tenslotte niet bovenmatig in te spannen om vooruit te komen.
Fietsend door koele bossen en door open akkerlanden genoten we van de natuur en de prachtige vergezichten.
Na een tijdje merkte Yolanda op, dat haar fiets soms haperde, dat het motortje spontaan afsloeg. Maar, na een "restart" deed hij het weer. Gelukkig!
De haperingen traden, gelijk weeën, na steeds kortere tussenpozen op en ergens in een dorpje in Duitsland gaf het vehikel er voorgoed de brui aan.
Yolanda belde nog met het hotel in de hoopvolle verwachting dat een vliegende brigade haar van een andere fiets zou komen voorzien. Maar helaas!
Wat doe je dan. Je werpt je op als redder in de nood.
We verwisselden van fiets, pasten de zadelhoogte aan en vervolgden onze weg......
Yolanda kwetterde onder het fietsen lustig door. Nou ben ik al niet zo'n prater, maar nu werd mijn bijdrage tot het gesprek geminimaliseerd door af en toe een hijgend "ja" of "nee".
Zwoegend op de flanken van de Limburgse bergen (het waren niet langer heuvels) schoten gedachten door mijn hoofd.
De beelden van de afgelopen dagen van de touretappes kwamen mij scherp voor de geest. Vooral de flitsen van zwoegende renners, die tijdens de beklimmingen aan de achterkant van het peloton schokkend en bokkend trachtten aan te klampen.

Ik begreep nu precies wat Gerrie Knetemann bedoelde toen hij het had over: "Harken met je hol open".

Ik begon ook wat milder te denken over de renners die in het verleden soms een verboden snoepje namen om hun bovenmenselijke inspanningen te kunnen leveren.
Had men mij op dat moment EPO aangeboden, ik had het waarschijnlijk aangepakt.
Ik moest denken aan de renners in de Tour die potverdikke juist op dèze dag genoten van een rustdag....

Mijn gedachten gingen terug naar een fietstocht die ik ooit maakte ter gelegenheid van de opening van het nieuwe gebouw van de Pedagogische Academie "Mariahoeve", waar ik toen de opleiding volgde. Om dit heugelijke feit te vieren werd er een fietspuzzeltocht georganiseerd.
Dat betekende in alle vroegte op mijn fietsje vanuit Rijpwetering naar Den Haag. Daar werd ik gekoppeld aan een andere Ripper, Simon Strijk, een beer van een gozer uit de Havo-kop en actief lid van wielervereniging "Swift" uit Leiden. De taakverdeling was duidelijk. Simon zou mij op sleeptouw nemen, zodat we een snelle tijd zouden realiseren en ik zou mij vooral bezig houden met de vragen welke onderweg beantwoord moesten worden.
"Zet hem maar in de hoogste versnelling en ga maar aan mijn wiel hangen", opperde Simon en trok zich in gang.
Mijn God, wat heb ik die dag afgezien. Ik voelde mij als Joop Zoetemelk in het wiel van Eddy Merkx.
Aanklampen, volhouden, al werd het mij soms zwart voor de ogen.
Met de finish in zicht heb ik Simon gezegd maar vooruit te rijden. Ik kreeg mijn benen niet meer rond en ben op het lichtste verzetje naar de eindstreep gepeddeld.
Na een paar uurtjes rust mocht ik weer.
Naar huis. Van Den Haag naar Rijpwetering.....

Uiteindelijk bereikten we het hotel.
Yolanda nog redelijk fris, ik redelijk uitgepierd.
"Hoe warm het was, en hoe ver" schreef Nicolaas Beets als ondertitel bij zijn verhaal "Een oude kennis" in de Camera Obscura.
Ik was het roerend met hem eens....