Een speciale dag

We hebben allemaal wel een paar van die speciale dagen in het jaar.
Dagen, die voor de meeste mensen gewoon voorbij gaan, maar die voor jou iets bijzonders hebben.
Dagen waaraan een mooie of verdrietige herinnering hangt.
Vandaag is zo'n dag.
2 Jaar geleden veranderde het leven van duizenden mensen voorgoed.

14 juli is ook zo'n dag.
De dag dat ik mijn oudste broer verloor.
20 Jaar geleden al weer.
Het was op een zondag.
Door de tijd ingehaald is hij nu eigenlijk mijn jongste broer.
Gek eigenlijk.

Voor velen is de 14e juli sinds afgelopen donderdag ook een speciale dag geworden.
Een dag, waar een verdrietige herinnering aan hangt.
Niet vanwege de bijna hilarische finish van de touretappe die dag, veroorzaakt door het volkomen falen van de organisatie en de prachtige wielersport werd gedevalueerd tot een jurysport.
Altijd discutabel.
Rond 22.30 uur reed een vrachtwagen in op de feestende mensenmenigte op de Promenade des Anglais in Nice die daar bijeen was ter gelegenheid van de viering van de nationale feestdag.
De zoveelste aanslag op Franse bodem in korte tijd.

Quatorze juilliet.
Sinds 1880 de nationale feestdag van de Fransen, ter herinnering aan de bestorming van de Bastille in 1789, het begin van de Franse Revolutie.
De dag van Liberté, Egalité, Fraternité.
En dààr wringt misschien wel de schoen in het huidige Frankrijk.

Frankrijk heeft zich in het verleden hevig verzet tegen het loslaten van de voormalige koloniën. De vrijheidsstrijd in de diverse gebieden ging vaak met veel bloedvergieten gepaard.
Vooral tijdens de Algerijnse Onafhankelijkheidsoorlog (1954-1962) werden door de OAS (tegenstanders van de onafhankelijkheid) en het FLN (voorstanders) vele aanslagen gepleegd, zowel op Frans als Algerijns grondgebied.
Op 8 januari 1961 hield toenmalig president Charles de Gaulle een referendum onder het Franse volk (ja, ja, daar gaan we weer, het zoveelste referendum dat alleen maar ellende veroorzaakte), waarbij driekwart van de bevolking zich uitsprak vóór onafhankelijkheid. Daarop volgde een periode van anderhalf jaar waarin door de OAS meer dan 1000 aanslagen werden gepleegd met naar schatting 12.500 dodelijke slachtoffers.
Het zou mij niet verbazen dat hieruit het diepgewortelde onderlinge wantrouwen dat bestaat tussen de blanke Fransen en de Fransen uit de voormalige koloniale gebieden is te verklaren.
De rellen in de Franse banlieus in 2005 werden vooral veroorzaakt door jongeren van Noord Afrikaanse afkomst, die zich achter gesteld voelden in de Franse samenleving.
Alleen als je goed kunt voetballen maak je klaarblijkelijk een kans geaccepteerd te worden.
Gelijkheid en broederschap lijken ver te zoeken in het Frankrijk van vandaag.

Het is logisch, gezien de gebeurtenissen in het recente verleden, dat in eerste instantie gedacht werd aan een terreuractie van IS.
Langzamerhand, naarmate meer informatie binnenkomt, begint het er steeds meer op te lijken dat de terreurdaad in Nice het werk was van een "lonely wolf".
Dat IS alsnog de verantwoordelijkheid van de aanslag opeist zegt mij eerlijk gezegd niet zo veel.
Ik denk dat zij gewoon een mogelijkheid zien om "op een koopje" nog meer angst te planten in de harten van de Franse bevolking.
De dader, een Fransman van Tunesische afkomst (voormalige Franse kolonie) is misschien geïnspireerd door de daden van IS, maar in hoeverre hij daadwerkelijk een element was in het IS netwerk valt nog te bezien.
Een psychisch verwarde man, een einzelgänger, waarschijnlijk teleur gesteld in de maatschappij en in het leven, die in een vlaag van waanzin vele onschuldige slachtoffers meesleept in zijn dood.
Een Franse Karst Tates.
Nader onderzoek zal moeten uitwijzen in hoeverre IS daadwerkelijk betrokken was bij de aanslag.
Het is dan ook volstrekt voorbarig om naar aanleiding van deze tragische gebeurtenis meteen maar te roepen dat de grenzen dicht moeten en dat we in oorlog zijn met de Islam.

De volgende dag wordt het nieuws over de aanslag in Nice op de journaals al weer verdreven door de volgende ellende: een staatsgreep in Turkije.
In wat voor wereld leven we.........

Op vrijdagmorgen wordt terecht besloten om de Tour de France te vervolgen.
De tijdrit voltrekt zich in stilte.
Tom Dumoulin laat zijn benen spreken, maar ook zijn hart en toont niet alleen zijn klasse als wielrenner, maar ook als mens.
En Bauke Mollema neemt op eigen kracht de tweede plaats in, in het algemeen klassement.
Een plaats die hem rechtens al toekwam.

Het leven gaat door.
De Tour wacht op niemand......