Paradijsvogel

En plotseling streek daar zomaar een prachtige paradijsvogel neer in mijn achtertuintje......
Het was die zomerse zondagmiddag van de 24ste juli.

Ik bekijk op TV de verrichtingen van Max Verstappen op het circuit van Hongarije als plots Jeroen, met een grote glimlach op het gezicht, voor mijn raam verschijnt.
Hé, Jeroentje! Altijd gezellig.
Komt zeker zijn nieuwe auto laten zien.
Ik stap naar buiten in de warme zomerzon.
"Pa, ik heb iemand bij me, en die mòet je ontmoeten." Hij loopt richting auto.

Uit de auto stapt een man van, naar ik schat, ongeveer mijn leeftijd, gehuld in een fleurige, slobberende outfit, die mij schaterlachend met een vrolijk "Hello, how are you" begroet, als was hij een goede, oude bekende.
Onder zijn hoofddeksel, dat zich niet laat vangen onder de naam muts of hoed, zie ik een vollemaansgezicht, met twinkelende oogjes die mij vanachter een hippe bril vriendelijk toelachen.
Zijn grijze haar hangt rommelig rond zijn gezicht en in zijn baard zitten vlechtjes waarin gekleurde touwtjes en bloemen zijn mee gevlochten.
Ik begroet hem en vraag hem waar hij vandaan komt.
"I'm from Germany", zegt hij lachend in, naar mijn beleving, accentloos Engels.
Hij stelt zich voor als Concertino en gaat lachend in op de uitnodiging om plaats te nemen in mijn tuintje.

Mijn oudste zoon Jeroen had een aantal dagen daarvoor de Boeddha tentoonstelling bezocht in het Leidse Museum Volkenkunde.
Voor het museum had hij de straatartiest zien staan: lachend, het publiek vermakend met grappen en grollen en prachtige muziek.
Na het museumbezoek kwam hij buiten en zijn ogen zochten de directe omgeving af.
Hij was er niet meer.
De vogel was gevlogen.
's Avonds zag hij hem toevallig weer. Zittend in het parkje tegenover het gebouw waar hij zijn wekelijkse yogalessen volgt. Na de les is hij op de man afgestapt. Ze raakten in gesprek.
Hij heeft hem uitgenodigd in zijn huis en heeft hem een maaltijd en een slaapplaats aangeboden.
Ongetwijfeld hebben ze tot diep in de nacht gepraat over muziek en over alle andere werkelijk belangrijke dingen in het leven......
Toen hij hoorde waar de man naar op weg was, stelde hij voor om hem naar zijn bestemming te brengen: het Europees Jongleerfestival dat dit jaar in Almere wordt gehouden van 30 juli t/m 7 augustus, waar duizenden jongleurs, clowns en andere straatartiesten uit heel Europa bijeen komen om elkaar te ontmoeten.
Er wordt een week feest gevierd, er wordt opgetreden en er worden workshops gegeven.
Op weg daarheen kwam Jeroen op de prachtige gedachte om even bij zijn vader langs te rijden......
Heel even zag ik mijn boomlange zoon weer als het kleine kind dat met gesloten handen vreugdevol op zijn vader af komt hollen en met grote ogen van verwondering roept: "Pappa, kijk nòu eens wat ik gevonden heb!......."

Er wordt koffie gedronken, en later een glaasje wijn.
Concertino vertelt over zijn belevenissen. Hij zwerft al vele jaren de wereld rond met als enige missie de mensen te laten lachen, blij te maken, een moment van geluk te laten ervaren.
Jaren geleden heeft hij zijn stressvolle baan vaarwel gezegd en is de wijde wereld ingetrokken, de vrijheid tegemoet. Geld, eten? Hij praat er over op een onbezorgde manier. Vertrouwend op de goedheid van de mens vindt hij altijd wel wat, komt hij overal waar hij wil zijn en geniet hij schijnbaar van het leven zoals het bedoeld is.
Als de leliën in het veld, als de vogels in de lucht.....
Jeroen vraagt hem of hij wat wil spelen. Natuurlijk! We lopen naar de auto en daar opent hij een enorme plunjezak waaruit hij een zwart vierkant kistje tevoorschijn tovert.
In de box zit een kleine zwarte trekzak, een Engelse Concertina.
Hij vertelt vol liefde over het instrument, hoe hij met de concertina in contact is gekomen, het moment waarop hij verliefd werd op de klanken en de lange zoektocht naar dit specifieke instrument.
Een echte Wheatstone, ooit het eigendom en bespeeld door de vrouwelijke muzikale clown Maria Valente, inderdaad, de moeder van Caterina.
Dan neemt hij de concertina in zijn handen en speelt zijn lievelingsmelodie: Liebestraum van Franz Liszt.
De weemoedige klanken van het instrument verdrijven de lome zomerstilte.
Adembenemend mooi.
Ik vraag of ik een foto van hem mag nemen omdat ik mij niet in staat acht de schoonheid van deze mens aan anderen te beschrijven.
Natuurlijk mag dat, maar.... dan moeten we wel samen op de foto. Hij gaat weer naar de auto en komt even later terug met nòg een concertina. Samen gaan we, quasi spelend op de foto....
Tenslotte zingt hij nog een Ierse ballade, zichzelf begeleidend op de concertina.
Van oorsprong een lied van het slagveld, maar hij heeft er zelf een andere tekst op gemaakt, omdat hij niet wil zingen over oorlog, alleen over de mooie dingen in het leven.
Zo begrijpelijk. Zo passend bij deze mens.
Een Pallieter......

Ze stappen op. Op weg naar Almere.
Daar zal Jeroen deze vlinder weer loslaten, zodat ook anderen van zijn schoonheid kunnen genieten.
Het afscheid is hartelijk.
Ik bedank Jeroen en Concertino voor hun verrassende bezoekje.
Ik zwaai ze uit, tot de auto om de hoek verdwenen is, keer terug naar mijn tuintje en zak neer in mijn tuinstoel.
Achter mij hoor ik een bekende stem.
"Een mooi mens...."
Ik draai me om en zie Joris zitten op een omgedraaide bloempot in een hoekje van de tuin, tussen het opschietende onkruid.
Zijn beentjes bungelend, zijn handjes tussen zijn knietjes.
Hij kijkt me glimlachend aan, zijn hoofd een beetje scheef.
"Zolang er nog zulke mensen zijn, is er hoop voor de mensheid...."
Ik knik.
De ingevallen stilte wordt langzaam weer gevuld door het geluid van zoemende insecten en het gekwinkeleer van de vogels.....

Dank je wel, Jeroen.
Het voelt echt als een cadeautje.
Een vaderdag cadeautje........

Ik heb zijn kaartje gekregen met daarop bovenstaande spreuk en een verwijzing naar een internetfilmpje, een mini-documentaire over Concertino, gemaakt o.a. tijdens de EJC (European Juggling Convention) in Finland, een aantal jaren geleden.
Joris heeft gelijk.
Mooi dat er zulke mensen zijn.......

Een paradijsvogel in mijn achtertuin