"Hoop" doet leven

Vele Nederlanders die de huldiging in Milaan bijwoonden van Tom Dumoulin, bij zijn zege in de 100ste Giro d'Italia, besloten om op de terugweg naar huis de flanken aan te doen van de Giogo di S. Maria. Ze willen bloemen leggen op de plek waar de renner van Sunweb tijdens de memorabele 16e etappe op 23 mei een offer bracht aan de aardgodin.
Tijdens de rit voelde Dumoulin al enige aandrang. We zagen al dat hij, met het verstrijken van de kilometers, steeds hoger op zijn zadel kwam te zitten. Tom wist echter, dat de politici in Brussel al eerder een wet hadden aangenomen die het wildpoepen en wildplassen in de vrije natuur in alle EU lidstaten ten strengste hadden verboden (waar die jongens zich al niet mee bezig houden). Gelukkig voor hem liep de etappe een klein stukje over Zwitsers grondgebied. Het was daar dat Tom een deel uit het diepste van zijn innerlijk aan de aarde schonk. Van zijn last verlost moet hij toch even het Zwitserleven gevoel hebben ervaren.
De supporters zijn er van overtuigd dat deze gift aan moeder aarde uiteindelijk heeft geleid tot de glorieuze overwinning van Dumoulin.
Verscheidene reisbureau's in Nederland lieten al weten dat zij een grote vraag verwachten van Dumoulin fans naar georganiseerde busreizen, om hen zo in staat te stellen deze heilige plek, waar Tom zijn broek liet zakken, te bezoeken.
Het is bekend: wielrenners zijn een nogal bijgelovig volkje. Het is daarom dat organisatoren van wielerrondes zich ernstig zorgen maken, dat tijdens komende wedstrijden de renners te pas en te onpas de bermen in zullen duiken om een offer aan de aardgodin te brengen in de "hoop" dat zij hen de overwinning zal schenken.

Denk daar maar eens over na, meneer Trump.....

De liefde voor het wielrennen zat er al vroeg in.
Mijn vader was een fervent volger van de Tour de France en in de Blauwe Polder werd dan ook 's middags thee gedronken rond de tijd dat de etappe finishte. Geen transistorradiootje, maar een klein opengewerkt apparaatje met geheimzinnig opgloeiende lampjes, gevoed door twee platte Witte Kat batterijen, waar met behulp van bakelieten koptelefoons de radio uitzendingen beluisterd konden worden. Het was de tijd van Jan Janssen, Anquetil en Poulidor.
Vader vertelde over wielerhelden van weleer, Wout Wagtmans, Ab Geldermans, Fausto Coppi.
Als ik naar school fietste, was in Jan Janssen of Anquetil en even Fausto Coppi als ik een hoge brug over moest.....

Ons dorpje, Rijpwetering, herbergde een jonge hardfietser. Joop Zoetemelk, die al vroeg blijk gaf van een uitzonderlijk talent. De jongeren van het dorp vereenzelvigden zich met hun idool en waren "Joop" als ze dagelijks van en naar school op hun fietsje de kilometers wegtrapten.
Ik herinner mij de inhuldigingen in 1968, na het behalen van de Olympische medaille in Mexico op de 100 km ploegentijdrit, in 1980 na zijn zege in de Tour en in 1985 bij het behalen van de wereldtitel.
Het waren altijd prachtige zomerse dagen, net zoals vandaag.....

Daarna werd het stil.
Het wielrennen in Nederland stelde weinig meer voor. Er waren af en toe wel renners die veelbelovend waren en de wereldtop benaderden. Erik Breukink leek in 1988 de Giro op zijn naam te schrijven, maar eindigde, als gevolg van een hongerklop in een van de laatste etappe's, als tweede.
Als reden werd vaak opgegeven, dat de buitenlandse renners listig de dopingregels wisten te ontduiken en dat daardoor de Nederlanders eigenlijk geen schijn van kans hadden.
Bij het totale doping demasqué van het wielerpeloton bleken de Nederlanders echter net zo goed verboden middelen te hebben gebruikt.
Het dopingmonster in het peloton lijkt getemd. Maar.... laten we niet naïef zijn.
De laatste jaren klopt echter een nieuwe generatie Nederlandse wielrenners aan de poort.
Kruiswijk was er vorig jaar al heel erg dichtbij....

Maar nu, 37 jaar na dato hebben we weer een overwinnaar in een van de grote rondes!
Chapeau Tom Dumoulin en gefeliciteerd Maastricht met deze godenzoon!

Als ik straks weer kinderen voorover gebogen op hun fietsje op weg van of naar school zie rijden, dan weet ik hoe zij zich voelen.
Dan weet ik, wie ze zijn......

The Trump Disaster

Terwijl thuis gestaag gezaagd wordt aan zijn stoelpoten maakte de wereld deze week nader kennis met de nieuwe president van Amerika.
Trump maakte een rondreis in de, in zijn ogen, vijandige wereld die er alleen maar op uit schijnt te zijn om de VS onderuit te halen.
Steun vond hij in Saoedi-Arabië, die bereid bleken om voor 110 miljard (!) aan wapensystemen te bestellen en verder wist hij lucratieve contracten af te sluiten voor de olie-industrie in Amerika.
Kijk, dan ben je meteen vriendjes met Donald.
Hij bracht een bezoek aan de klaagmuur in Oost Jeruzalem, waar hij ongetwijfeld zijn misnoegen uitte over de media, die allemaal leugens over hem vertellen.
Ik zag hem de hand leggen op de muur, alsof hij de kwaliteit bewonderde, en hoorde hem denken: "Zo'n muur wil ik ook...."
Ik weet niet of hij contracten heeft afgesloten met Israëlische bouwmaatschappijen die hij aan het werk wil zetten aan de zuidgrens van de VS.....
Verder bezocht hij Paus Franciscus, het Navo hoofdkwartier in Brussel en de G7 top op Sicilië.
Het had veel weg van de olifant in de porseleinkast.
In Brussel zette hij de Navo partners verder onder druk om meer te investeren in hun defensie.
Investeren in technologie die gericht is op vernietiging en destructie. Een heilloze weg die volgens mij nooit zal leiden tot een betere en mooiere wereld.
Hij haalde in Brussel ook uit naar de Duitse auto-industrie en noemde de Duitsers "slecht, erg slecht".
Waarom? Omdat er in Amerika miljoenen Duitse auto's rijden en in Duitsland maar heel weinig automobielen, made in USA. Hoe zou dat toch komen meneer Trump? Misschien omdat die Duitse auto's veel beter zijn dan die slurpende Amerikanen? Is het gewoon kinnesinne omdat de Duitsers het wèl waarmaken, waar de Amerikaanse economie het af laat weten?

110 Miljard aan wapens om een grote zandbak te verdedigen. Hoe verzin je het. En we moeten vrezen dat al die wapens ook gebruikt gaan worden, wat zal leiden tot een verdere destabilisering van de regio, met als gevolg een verder toenemen van de vluchtelingenstromen naar veiliger gebieden.
Trump roemt bij de aankondiging van de gesloten wapen deal de kwaliteit van de Amerikaanse wapens, die zoveel preciezer en daardoor humaner zouden zijn, omdat er minder burgerslachtoffers zullen vallen.
Later in de week komt het bericht dat bij een aanval op een IS bolwerk door de VS-coalitie 42 kinderen de dood vinden.....
Hoezo humaner?
Die precisie valt dus nogal tegen.....
Door zijn optreden in Saoedie-Arabie heeft hij de tegenstellingen tussen Soennieten en Sjiieten in de regio verder op scherp gesteld.
Zo maakt hij Amerika "great again". Door, ver van huis, groeperingen tegen elkaar op te zetten om elkaar met Amerikaanse wapens (goed voor de export!) af te slachten.
Het is maar wat je "great" noemt.....

Op Sicilië tijdens de G7 top trekt hij net niet de stekker uit het milieu accoord van Parijs, maar lijkt verder ongevoelig voor de argumenten van de andere deelnemers om de klimaatveranderingen serieus te nemen.
Logisch. Hij heeft net in Saoedi-Arabië deals gesloten voor het verder ontwikkelen van de olie industrie in eigen land. Hij heeft onlangs besloten dat de aanleg van een oliepijpleiding door voor de Indianen heilig gebied moet worden hervat en hij heeft ook al aangekondigd om de steenkoolmijnen in de VS te heropenen. Niet bepaald milieu-vriendelijke besluiten.
Trouwens, al die verhalen over broeikasgassen en opwarming van de aarde, daar gelooft Donald niet in. Hij weet het beter dan al die wetenschappers die al jaren roepen dat het de verkeerde kant uit gaat.

Maar, hij heeft belooft om er nog eens over na te denken.

Over de manier waarop Trump over zaken denkt, daar heb ik geen hoge pet van op.

"I will make America great again", beloofde hij de Amerikaanse bevolking.

Bedoelde hij dat hij Amerika wil maken tot de grootste bedreiging van de mensheid en de aarde?

Donald lijkt te denken: "Na mij de zondvloed...."
Letterlijk èn figuurlijk.....

Binnen de lijntjes kleuren

Het valt niet altijd mee om binnen de lijntjes te kleuren.
De mens heeft nou eenmaal die onbedwingbare behoefte om te zoeken naar de grenzen, en, als het even kan, er net overheen.
Ten goede aangewend heet dat: creativiteit.
Basaal gezien niet eens zo'n slechte eigenschap.
Het heeft de mensheid tenslotte gebracht waar zij nu is. Een zoektocht naar nieuwe dingen en ontdekkingen, het najagen van dromen, het onmogelijke mogelijk maken.
Zo vonden we Amerika, leerden we vliegen en zetten voet op de maan.
Soms lopen we in die zoektocht tegen grenzen aan die we (nog?) niet willen overschrijden.
In de medische wetenschap bijvoorbeeld zijn de mogelijkheden door de ontwikkelingen intussen zò groot dat we tegen ethische grenzen aanlopen. Moeten we, wat we kùnnen, ook wìllen.....
Maar ook bij het dwangmatig verzamelen van bezit (in de volksmond ook wel graaien genoemd) stelt de maatschappij haar grenzen, wordt het kleuren buiten de lijntjes niet getolereerd.
Voor velen een vanzelfsprekendheid, al zijn er mensen die daar toch wat moeite mee hebben.
Ongetwijfeld gevoed door hebzucht en de drang tot het opzoeken van de grenzen.
Zelf noemen ze het graag "creatief omgaan met de regels", en sussen zo hun geweten.

Ik geef het toe. Het is toch wel met een beetje leedvermaak wat ik hier schrijf.
Het had een leuk feestje moeten worden, het congres van de VVD.
Ze waren immers bij de laatste Tweede Kamer verkiezingen weer als grootste partij uit de strijd gekomen (wel met wat zetelverlies, maar een zeurpiet die daar om maalt), en het kabinet Rutte III lag in het verschiet.
De formatiepoging van Edith Schippers is echter gestrand en niemand weet hoe het nu verder moet, dus ook dat kabinet Rutte is nog geen zekerheidje.
Dan was daar nog de in opspraak geraakte voorzitter Henry Keizer die deze week geconfronteerd werd met een aangifte bij justitie wegens oplichting, door Pieter Lakeman.
En da's geen klein bier.
We herinneren ons allemaal nog hoe Pieter de DSB Bank een knock out toebracht. Dan mag je veronderstellen dat hij Keizer, weliswaar letterlijk en figuurlijk een zwaargewicht, toch ook in de touwen zal weten te slaan.
Henry heeft zijn functie als voorzitter van de VVD neergelegd, maar ontkent met klem dat hij iets verkeerd heeft gedaan. En inderdaad, zijn schuld moet nog bewezen worden.
Maar ja, waar rook is, is vuur. Zeker in een crematorium.
En wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten.
Al is dat niet van toepassing op de clientèle van Henry.....

In een vraaggesprek gaat Bert Homan, ooit kandidaat voorzitter voor de VVD, in op de vraag waarom integriteitskwesties toch vooral de VVD raken. Dat komt, volgens Homan, doordat de VVD toch vooral een partij is van en voor ondernemers, mensen die hun brood verdienen in de handel, een wereldje waarin je al snel tegen de grenzen van het toegestane aanloopt.
Daar zou hij wel eens een puntje kunnen hebben.
Zolang je, binnen de afgesproken regels, je fortuin weet te vergaren door slim te dealen en kansen te benutten als zij zich voordoen, is daar natuurlijk niets mis mee. Maar het overschrijden van de grenzen van het toelaatbare ligt constant op de loer en de verleiding kan soms groot zijn.
En als je dan een keer een lucratief dealtje weet te sluiten waar misschien een luchtje aan zit, en je komt er mee weg, dan durf je een volgende keer misschien nog wel een stapje verder te gaan.

Nu hoort u mij niet zeggen dat VVD'ers per definitie niet deugen. Zeker niet!
Ik ben er van overtuigd dat de meesten zich ook kapot ergeren aan de individuen die door hun "creatieve" handelen de partij in diskrediet brengen.
Ondernemers vormen immers de motor van de economie en een maatschappij dankt haar welvaart voor een groot deel aan een florerend bedrijfsleven.
Gelukkig zijn er ook partijen die remmend werken op de expansiedrift van die ondernemers door ze er op te wijzen dat er meer is dan alleen economie. Het milieu, de zorg voor ouderen en sociaal zwakkeren, het onderwijs en een eerlijk rechtssysteem zijn zeker zo belangrijk.

Het zijn de enkelingen die hun hebzucht niet kunnen bedwingen en daarom de grenzen van het betamelijke ruimschoots overschrijden en zo soms een gevaar vormen voor diezelfde economie.
Nee, niet Henry Keizer. Die heeft misschien een aantal goedgelovige ouderen een poot uitgedraaid, maar daar lijdt de economie niet echt onder.
Maar wie veroorzaakten de bankencrisis?
Wie azen op Unilever en AkzoNobel?
Het zijn de gewetenloze graaiers die slechts denken aan eigen gewin en geen oog hebben voor de eventuele economische en maatschappelijke gevolgen van hun handelen.
En dat zijn echt niet allemaal VVD'ers........ toch?

Komt op de valreep Fred Teeven het toch al niet zo leuke feestje van de VVD óók nog volledig versjteren.

De Nederlandse Orde van Advocaten staat op de achterste benen omdat Fredje in De Groene Amsterdammer heeft laten weten dat, toen hij bij de PvdA zijn zin niet kreeg om de straffen verder te verzwaren, dan maar heeft bezuinigd op de rechtsbijstand. Dat zou immers hetzelfde effect bewerkstelligen.

Fredje beweert dat zijn woorden uit het verband zijn gerukt. Het was een grap. 

Stel je voor. Fred Teeven die grappen gaat maken. Heeft hij daar wel een bonnetje van? Het moet toch niet gekker worden.

Teeven voelt zich door de publicatie in zijn "goede naam" aangetast en overweegt gerechtelijke stappen.

Ben benieuwd of hij een advocaat kan vinden......

Uitje

Het is een groot voorrecht om te mogen wonen in Oud Ade.
Niet alleen omdat het een van de mooiste dorpen van Nederland is, maar ook omdat je, als je een bepaalde leeftijd bereikt hebt, wordt uitgenodigd voor het jaarlijkse Senioren uitje.
Al bijna 50 jaar organiseert het Fancy Fair comité in de eerste week van november een ludieke kleine kermis in het Dorpshuis, oorspronkelijk om het huurbedrag bijeen te brengen voor de verenigingen die van datzelfde Dorpshuis gebruik maken (maakten).
Vele verenigingen zijn vertrokken uit deze accommodatie, maar de Fancy Fair is gebleven!
Deze brengt tot nu toe zò veel pecunia in het laatje, dat het comité ieder jaar een fikse gift kan doen aan stichting Het Dorpshuis, voor de instandhouding van dit gebouw (!), de verenigingen een mooi bedrag kan toeschuiven èn het senioren comité een flinke donatie kan doen waarvan zij een uitgaansdag kan organiseren voor de ouderen van het dorp.

Natuurlijk was het even schrikken toen ik een aantal jaren geleden voor het eerst werd uitgenodigd om deel te nemen aan een van de door het senioren comité georganiseerde evenementen. (Verwarde mannen) Ik heb die eerste invitatie dan ook vriendelijk afgeslagen, maar toen een paar maanden later het verzoek kwam om deel te nemen aan het jaarlijkse uitje, heb ik, enigszins van de schrik bekomen, schoorvoetend ingestemd. Men moet tenslotte de feiten onder ogen durven zien.

Afgelopen woensdag ging ik dus welgemoed rond kwart over 9 richting Dorpshuis, waar zich al een grote menigte had verzameld die zich tegoed deed aan koffie met gebak.
Ik liet mijn blik door de zaal gaan en constateerde dat er in de loop der jaren langzaam een zekere verjonging optreedt. Dat maakt toch dat je je wat meer op je plaats gaat voelen.
Daarnaast ontwaarde ik ook een flink aantal dienende en oudgedienden van mijn cluppie Vios die in dezelfde levensfase verkeren als ik. Altijd prettig om bekende gezichten te zien voor een lichtelijk contactgestoorde zoals ik.
Na enkele begroetingen zocht ik een plekje en knoopte een praatje aan met mijn tafelgenoten.

Om kwart voor 10 namen we plaats in een dubbeldekker van Koninklijke Beuk, welke ons naar de Zaanse Schans zou rijden.
Onder het motto: "Je moet wat gokken in het leven", vond ik een plaatsje voorin, boven in de bus, zodat ik als een van de eersten zou bemerken als een viaduct toch nèt iets te laag zou zijn.
Gelukkig had de chauffeur de route goed bestudeerd, zodat wij, met de kop nog op de romp, een uurtje later onze bestemming bereikten.
Er staan al vele bussen en het aantal Japanners is opvallend. Schichtig schieten zij in grote haast met hun camera's over het terrein. Waarschijnlijk hebben zij de Keukenhof vandaag al bezocht en maken zij deze tussenstop, op weg naar Volendam en Marken die vandaag ook nog moeten worden aangedaan.
En.... foto's maken! Kunnen ze straks in Japan rustig gaan bekijken wat ze hier allemaal hadden kunnen zien....
Natuurlijk werd er eerst weer koffie gedronken (met gebak uiteraard) en werd door een lieftallige dame de planning voor de dag nog even doorgenomen.
We begonnen met een bezoek aan het museum. Wij gingen met een groepje eerst door het Verkademuseum, waar we een beeld kregen van de evolutie die dit bedrijf doormaakte: van eenvoudige biscuitbakker tot bedrijf met wereldfaam.
Werkende machines gaven een beeld van het productieproces van het Mariakaakje en de bereiding van chocolade.
De "meisjes van Verkade" waren slechts te bewonderen op een enorme fotowand.....

In het andere deel van het museum werd duidelijk hoe de Zaanstreek zich ontwikkelde tot ooit het belangrijkste industriegebied ter wereld.
Veel is echter vergane glorie. In de tweede helft van de vorige eeuw werden veel bedrijven overgenomen of onderdeel van grotere concerns.
Het was in die tijd dat restanten van de glorietijd bijeen gebracht werden op "De Zaanse Schans".

Na het museumbezoek was het tijd voor een uitgebreide en goed verzorgde lunch.
Toen we daarna naar buiten stapten was warempel het zonnetje gaan schijnen en maakten we een wandeling langs pure nostalgie. Een oude bakkerij, de mosterdmolen, een klompenmaker, een replica van het kruidenierswinkeltje waar Appie zijn imperium begon......
De kaasmakerij lieten we links liggen. Dat wisten wij Oudaaiers wel.....

Na een rondvaart op de Zaan langs de monumentale fabrieksgebouwen van weleer, prachtig gerestaureerd maar nu grotendeels in gebruik als kantoorruimte of verbouwd tot appartementen, gingen we weer richting bus, welke ons terug bracht naar het Dorpshuis in Oud Ade.
Daar wachtte ons een borrel en daarna een uitgebreid warm en koud buffet, verzorgd door "De Vergulde Vos".
Nou, dan weet je het wel. Het smaakte meer dan voortreffelijk......

Ik weet zeker dat ik uit naam van alle deelnemers aan deze prachtige dag mag spreken en ik zeg: "Dank, lieve mensen van Fancy Fair comité en het organiserende Senioren comité. Jullie hebben ons een geweldig "daggie uit" gegeven!

Dood door schuld

Culturele verenigingen zijn een kostbaar bezit binnen een gemeenschap. Het stelt gelijkgestemde geesten in staat om elkaar te ontmoeten en samen een doel na te streven. Of het nu gaat om een zangkoor, een schildersclubje, een dansgroep, een muziek- of toneelvereniging. Zij beoefenen hun hobby en maken de gemeenschap deelgenoot van hun inspanningen door uitvoeringen, optredens, exposities en voorstellingen te verzorgen. Geen enkele vereniging kan zonder een aantal onbaatzuchtige enthousiastelingen die bereid zijn om heel veel energie en tijd te steken in "hun" vereniging om haar draaiende te houden.
Hulde voor deze vele bestuurders, die niet altijd de waardering krijgen die ze verdienen.
Maar.... verenigingen hebben ook ruimten nodig om elkaar te ontmoeten, om te kunnen repeteren, te oefenen en op te treden.

Zo'n 50 jaar geleden schoten binnen de toenmalige gemeente Alkemade de dorpshuizen als paddestoelen uit de grond. Bijna elke dorpskern vormde daartoe een stichtingsbestuur en met medewerking van de gemeente werden de ontmoetingscentra gerealiseerd. Het leidde tot een ware boost binnen het culturele leven en deed zelfs nieuwe verenigingen ontstaan of weer opleven.
Maar, zo'n gebouw neerzetten is niet de grootste kunst. Haar gezond exploiteren en goed onderhouden, da's een ander verhaal!
Ik kan slechts spreken over de dorpshuizen die ik enigszins ken, maar ik meen te weten dat de accommodaties in de dorpen Rijpwetering en Oud Ade nog steeds prima functioneren, dankzij de onbaatzuchtige inspanningen van de besturen van beide stichtingen en vele vrijwilligers. Natuurlijk hebben ook deze dorpshuizen de afgelopen jaren moeilijke tijden gekend (zoals door de bouw van een sporthal in Alkemade-West, waardoor zij de inkomsten van sportverenigingen en de schoolgym zagen wegvloeien), maar inventief en enthousiast werden de gebouwen aangepast, zodat ze aantrekkelijk werden voor andere activiteiten. Binnen beide gemeenschappen werden (en worden) regelmatig acties gevoerd om het financiële hoofd van de dorpshuizen boven water te houden.
Twee kleine dorpen, waar de inwoners "hun" dorpshuis zò belangrijk achten, dat velen bereid zijn om daar op vrijwillige basis hun steentje toe bij te dragen.
Hulde, heel veel hulde voor al die vrijwilligers!

Niet in Roelofarendsveen dus, toch de "hoofdstad" van de Gemeente Kaag en Braassem, waar het dorpshuis de Alkeburcht met sluiting wordt bedreigd. Tien verenigingen dreigen op straat te worden gezet.
Ik begrijp de commotie binnen de leefgemeenschap van de Veen. De Alkeburcht was immers jarenlang het cultureel kloppend hart van het dorp en voor de direct betrokkenen, de verenigingen die er bijeen komen voor hun repetities en uitvoeringen, moet dit wel voelen als een héél koude douche.
Hun woede keert zich tegen het gemeentebestuur, dat, als eigenaar, heeft besloten tot sluiting van het pand.
Maar.... is dat wel helemaal terecht?
In de afgelopen 50 jaar heeft het bestuur van de Alkeburcht nìet de inventiviteit en daadkracht getoond die nodig was voor een gezonde exploitatie. De gemeente moest regelmatig financieel bijspringen om de tent overeind te houden.
In 2012 zag de gemeente zich genoodzaakt om het pand mèt achterstallig onderhoud èn een flinke schuldenlast over te nemen. Zij kreeg het min of meer in de maag gesplitst.
Maandag wordt een protestactie georganiseerd voorafgaand aan de gemeenteraadsvergadering. Er wordt een petitie met 1300 handtekeningen aangeboden tègen de voorgenomen sluiting van De Alkeburcht.
Is het niet een beetje mosterd na de maaltijd? Had de gemeenschap niet eerder op de barricaden moeten staan en wat meer aandacht moeten hebben voor haar dorpshuis?
Wie een kind verliest door verwaarlozing wordt dood door schuld ten laste gelegd.
Laten we wel zijn, ìs de Alkeburcht nog te redden? Het achterstallig onderhoud heeft dusdanige vormen aangenomen dat renovatie nauwelijks nog een optie is en ik begrijp dan ook best dat de gemeente geen goed geld naar kwaad geld wenst te gooien.
We hebben altijd de mond vol dat de overheid zo kwistig met onze belastingcentjes omspringt, maar nu het ons zelf treft verwachten we dat diezelfde (zij het plaatselijke) overheid datzelfde geld in een bodemloze put stort? Kom op, wees redelijk, wees eerlijk!
De gemeente kan hooguit verweten worden dat zij na de ontstane situatie in 2012 niet doortastend heeft opgetreden, de bevolking misschien beter en eerder had moeten voorlichten over de dreigende sluiting in plaats van "the point of no return", zittend op de handen, af te wachten.
Maar is het niet de Veense bevolking zèlf die grotendeels verantwoordelijk is voor de teloorgang van haar dorpshuis?

Het is tijd om naar de toekomst te kijken en op zoek te gaan naar alternatieven.
Ach en wee roepen aan de zijlijn heeft geen enkele zin. Er moet daadkrachtig worden opgetreden. Voor de verschillende verenigingen die op straat dreigen te komen moet nieuw onderdak gevonden worden. Repetitie- en oefenruimten zullen te vinden zijn in schoolgebouwen o.i.d.
De gemeente kan en wil daarin een bemiddelende rol spelen.
Het geven van uitvoeringen wordt wel wat problematisch. Met de Alkeburcht verdwijnt ook een van de laatste podia in de Veen en da's toch jammer.
Goed, de toneelvereniging van Oude Wetering is de Alkeburcht jaren geleden al ontvlucht en speelt haar voorstellingen in het gebouw van het Bonaventura College, maar ja, dat is toch een beetje behelpen. De Spreng in Oude Wetering biedt uitkomst voor muziek- en zanguitvoeringen.
Maar een organisatie als "Wij presenteert" zal niet langer in staat zijn om mooie (kinder-) voorstellingen naar de Veen te halen. Een groot gemis.
Een groeikern als Roelofarendsveen behoort gewoon een behoorlijke theateraccommodatie te hebben.

Nieuwbouw plegen en een mooie theaterzaal neerzetten? Dat zou natuurlijk fantastisch zijn, maar lijkt financieel gezien waarschijnlijk geen haalbare kaart.
Misschien moeten we maar versneld beginnen met de bouw van een brede school in Alkemade Oost ter vervanging van het scholeneiland in Oude Wetering en daar een fatsoenlijke theateraccommodatie in opnemen.
Maar... ik heb nog een beter idee!
Misschien moeten gemeente en verenigingen eens gaan praten met de Rabobank!
Die hebben bij Het Oog een prachtig gebouw staan waarin, naar ik mij heb laten vertellen, een auditorium aanwezig is wat uitstekend als theaterzaal dienst kan doen!
Een gebouw dat qua uitstraling kan wedijveren met het Afas Circustheater in Scheveningen!
Wat denkt u, meneer Rabo? Klinkt dat niet mooi? Het Rabotheater in Roelofarendsveen? Allitereert lekker en is een geweldige reclame, toch?
Jullie hebben al een Rabobank Arena in Bakersfield, Californië, waar sterren van wereldfaam optreden. Waarom niet zoiets in Nederland?
Tevens een prachtige gelegenheid om het geschonden blazoen van het bankwezen weer wat op te poetsen èn om uw eigen woorden: "een aandeel in elkaar" waar te maken.
In Rotterdam wordt het dezer dagen al volop gezongen: "Geen woorden, maar daden".

Vandaag (6 mei) is het "Anti-Dieetdag", maar ook de "Dag van het Naakt Tuinieren" en "Dag van de Garnaal". Gezien de verwachte temperaturen zouden die laatste twee wel eens mooi bij elkaar kunnen aansluiten.....
Ik doe straks een rondje door de wijk.