Halverwege

Het WK Voetbal in Rusland kabbelt voort.....
Voor zover ik de wedstrijden gezien heb, een WK van de middelmatigheid, waarin het Nederlands elftal zeker niet zou hebben misstaan.
We zijn nog maar halverwege, dus het kan nog best allemaal goed komen, maar afgezien van Spanje - Portugal en Brazilië - Costa Rica was het nog niet van een geweldig niveau. Behalve Christiano Ronaldo laten de vedetten het afweten. Messi is niet bij machte het zwalkende Argentijnse elftal op sleeptouw te nemen en sjokt als een oude man over het veld. Neymar laat af en toe iets van zijn brille zien, maar loopt vooral als een gestresste kip in het rond en wil bij iedere aanraking een vrije trap. Misschien dat zijn late doelpunt tegen Costa Rica bevrijdend heeft gewerkt.
Zelfs het dappere IJsland, dat in de eerste wedstrijd Argentinië nog knap op een gelijk spel hield, moest in de tweede pot het hoofd buigen voor Nigeria. Kwam het doordat de IJslandse spelersvrouwen op bezoek waren geweest en de trainer sex niet verboden had? Had hij dat maar wel gedaan en zijn spelers sex in het vooruitzicht gesteld bij een klinkende overwinning. De bronstige IJslanders hadden het gras, de doelpalen èn de Nigerianen opgevreten. Nu liepen ze er lamlendig bij. Alsof ze hun kruit al hadden verschoten. Letterlijk èn figuurlijk.....
Nee, dan de Belgen. Daar werden verloofdes en vrouwen pas losgelaten nà de gewonnen partij tegen Tunesië. Een mooi aanvallend ingesteld elftal, die Belgen, maar verdedigend laat men nog wel wat steekjes vallen.
En Duitsland? Ach, Duitsland. Afgeschminkt door de Mexicanen en in de laatste minuut alsnog gewonnen van de Zweden.
Met mazzel, want hoewel die Mannschaft natuurlijk veel sterker was, is Zweden wel een zuivere strafschop onthouden. De video scheidsrechter greep niet in. Dus... de Duitsers zullen wel weer wereldkampioen worden.

Da's toch een dingetje, die VAR (Video Assistent Referee), want hoewel het zeker bijdraagt aan het eerlijker maken van het spel, het blijft uiteindelijk toch mensenwerk en afhankelijk van de interpretatie van de beelden. Het staat nog in de kinderschoenen en zal zich zeker doorontwikkelen.
Misschien dat de VAR op termijn in staat zal zijn om smerige overtredingen en theater uit het voetbalspel te bannen, wat een goede zaak zou zijn.
Maar.... het neemt wel wat van de spontaniteit weg.

Intussen was meneer Sepp Blatter, die een schorsing van zes jaar uitzit voor alle voetbalgerelateerde zaken vanwege malversaties tijdens zijn voorzitterschap bij de FIFA, deze week op uitnodiging van Vladimir Poetin op bezoek bij het WK. De afkeurende blikken vanwege het feit dat hij zich überhaupt durfde vertonen op het WK liet meneer langs zijn koude kleren afglijden. Sterker nog, hij genoot duidelijk van alle aandacht en liet de verzamelde pers weten dat hij genoot en dat het toch een beetje als "zijn wereldkampioenschap" voelde. Misschien was hij op dat moment onbewust wel een keertje heel eerlijk. Blatter en Poetin zijn al vele jaren dikke vrienden en, hoewel niet bewezen, is bijna de hele wereld ervan overtuigd dat Poetin het WK van 2018 gewoon gekocht heeft bij Blatter. Blatter is (in letterlijke zin) ook nog op de koffie geweest bij Poetin. Misschien ging Sepp bij Vladimir de laatste betaling wel incasseren.....
Alsof ze met deze ontmoeting wilden zeggen: "Natuurlijk hebben we de kluit belazerd. Nou.... en?"
Schaamteloosheid ten top.

Ondanks het ontbreken van het Nederlands elftal op het WK was er deze week toch enige ruimte voor gepaste trots op Nederlands leiderschap. En dan heb ik het niet over Mark Rutte die dinsdag tevergeefs trachtte weg te vluchten voor moeilijke vragen tijdens het vragenuurtje in de Tweede Kamer. Het ging over een deal van de Belastingdienst met Shell betreffende ontdoken dividendbelasting, waardoor de schatkist zo'n 7 miljard mis liep ten tijde van de crisis. Toen hij uiteindelijk arriveerde weigerde hij antwoorden te geven en verschool hij zich met allerlei uitvluchten achter wetten die het hem onmogelijk zouden maken om opening van zaken te geven.
Nee, hij had niet geweten van deze deal.
Tenminste, voor zover hij zich dat kon herinneren. Ja, ja Mark, dat hebben we meer gehoord.
Moest daarom het referendum snel worden afgeschaft? Zodat je op dit punt niet terug gefloten kon worden?
Die hele afschaffing van de dividendbelasting gaat zijn Waterloo worden. Let maar op.
We zijn nog maar halverwege.....

Nee ik bedoel de Nederlandse leidsman tijdens de wedstrijd Brazilië - Costa Rica. Grootheden uit de hele voetbalwereld waren vol lof over de Nederlandse arbiter.
Ik hoop dat Vladimir Poetin ook gekeken heeft.
Bjorn Kuipers leverde, samen met zijn team, een geweldige prestatie. Zuiver en eerlijk fluitend leidde hij de lastige wedstrijd en liet zich niet intimideren door de irritante vedette Neymar. Even leek hij te zwichten, maar hij had de grootsheid om op een foute beslissing terug te komen.
Kijk mijnheer Poetin, daar kan jij nog een hoop van leren.

Dikke maatjes met uien

Het was een echte uienweek. Zeker voor de Hollandse Nieuwe die deze week werd binnen gebracht. Jaīr Ferwerda, de razende reporter van Jinek, bezocht donderdag de Hilton Haringparty, waar ondernemend Nederland bijeen was om een harinkje te happen. En zoals elk jaar beweren de "kenners" dat hij wéér lekkerder is dan vorig jaar. We zagen hoe een aantal Hollandse schonen het zeebanket in de bevallige keel liet glijden.

Mèt uitjes, al beweerde een echte kenner dat de Hollandse Nieuwe zònder uitjes genuttigd dient te worden, omdat pas dàn de ware smaak van de haring te ervaren is. De uitjes zijn voor later in het jaar, als de dikke maatjes al wat ouder zijn. De uitjes maskeren dan de wat ranzige bijsmaak die haring op leeftijd nou eenmaal heeft.

Niet alleen voor de haring, ook voor vele mensen was het deze week "echt uien".

Een uitdrukking uit de Nederlandse taal, waarmee we zoveel willen zeggen als: waardeloos, het valt bijzonder tegen. Kortom: om te janken.

Het zou heel goed kunnen dat dit gezegde daarin haar oorsprong vindt, immers, bij het snijden van uien willen de tranen nog wel eens in onze ogen springen. Dit zijn reflextranen, want bij het snijden van uien komt een stofje vrij dat met ons oogvocht een verbinding aangaat en zwavelzuur vormt. Onze traanklieren produceren vocht om deze irriterende stof weg te spoelen en ja, dat vocht gaat ook weer die verbinding aan, zodat binnen de kortste keren de tranen over onze wangen biggelen.

Het is echt uien als je deze week gebeld bent met de mededeling dat je niet geslaagd bent voor je diploma middelbare school. Er zullen best wat traantjes gevloeid hebben. Geen reflex tranen maar emotionele tranen die naar boven wellen bij het gevoel van woede, onmacht, verdriet. 

Donderdag werden we keihard geconfronteerd met het feit dat het WK Voetbal 2018 gespeeld gaat worden zonder Oranje. Goed, dat wisten we al een tijdje en er zullen geen tranen gestort zijn, maar toch gaf het donderdag een beetje dat "uien" gevoel bij vele Nedelanders. U weet wel, dat gevoel dat Ruud Gullit zo mooi uitstraalt in die Lidl reclame.

Niet bij onze Marokkaanse medelanders, Marokko mag wèl mee doen. Maar na de eerste wedstrijd zullen ze hetzelfde ervaren hebben als wij. Na 20 jaar mochten ze eindelijk weer eens meedoen en nog wel beginnen tegen voetbaldwerg Iran! En dan ga je in de allerlaatste minuut door een eigen doelpunt nog de bietenbrug op. Dà's pas uien......

Ik denk dat Vladimir Poetin ook dat gevoel had. Oké, zijn ploegje won dan wel met 5-0, maar als ze niet beter gaan voetballen, komen ze niet ver. Maar dan mag jouw land een WK organiseren, en dan wil er niemand op je feestje komen! Ja de voetballers en de fans waren er wel, maar als regeringsleider wil je je bij zo'n gelegenheid toch graag laten zien met de "groten der aarde". Ze bleven allemaal weg. De kroonprins van Saoedi-Arabië was de enige die men in beeld kon brengen. Vladimir heeft niet zoveel vriendjes meer. Vandaar misschien dat hij deze week Kim Jong Un uitnodigde om een keertje het Kremlin te komen bezoeken en wil hij het nieuwe vriendje van Donald inpikken.

Want het was natuurlijk niet allemààl uien deze week!

Kim Jong Un en Donald Trump ontmoetten elkaar dinsdag 12 juni in Singapore en maakten een einde aan de dreiging van een nucleaire wereldoorlog! Da's toch een moment om een traantje te plengen, nietwaar? Een vreugdetraantje!

Hoewel.......

Het klinkt natuurlijk geweldig en àls dit werkelijk de aanzet is tot een vreedzamer wereld, dan zou het wel een godswonder zijn.

Maar hoe geloofwaardig is dit alles. Gelooft u het? 

Na een uurtje praten met Kim Jong Un beweert Trump dat zij "a good relationship" hebben. 

Sorry, maar dan schiet ik toch in de lach. 

Twee totaal onberekenbare (of is het ontoerekeningsvatbare?) mannen die elkaar het laatste halfjaar alleen maar voor rotte vis hebben uitgemaakt en geen gelegenheid voorbij lieten gaan om de ander te kleineren, zijn nu ineens "vrienden voor het leven"? 

Ik wil Kim Jong Un nog het voordeel van de twijfel geven. Hij is immers van jongsaf opgevoed en geïndoctrineerd in een regeringssysteem waar hij nu leiding aan moet geven. Het zou toch kunnen dat hij inziet dat het volharden in dit systeem catastrofaal is voor zijn eigen bevolking (en daarom op termijn voor zichzelf)? Maar bewijzen van deze inkeer laten nog op zich wachten.

Op zijn eigenwijze, arrogante manier wil Trump als "De Grote Regisseur" de wereld doen geloven dat in een uurtje praten alle problemen zijn opgelost en dat de wereld nu rustig kan gaan slapen. Wel een èrg goedkope manier om te proberen de Nobelprijs voor de Vrede in de wacht te slepen....

Hij noemt de dictator van het land waar de mensenrechten met voeten worden getreden, waar tegenstanders van het bewind in concentratiekampen worden afgeslacht, "a good friend", terwijl hij de bondgenoten van Amerika waarmee al eeuwenlang goede betrekkingen bestaan, keer op keer schoffeert. Hij trekt zich terug uit het klimaatakkoord van Parijs, hij haalt een streep door de Iran-deal en begint doodleuk een handelsoorlog met de beste vrienden van Amerika!

Er wordt met veel bombarie een document getekend......

Maar..... Kim Jong Un zal toch wel weten wat afspraken met Trump voorstellen? Donald had zijn hielen nog niet gelicht op de G7-top in Canada of hij trok zijn handtekening onder het slotdocument al weer in.

Het Noord-Koreaanse staatspersbureau laat triomfantelijk weten dat de sancties tegen Noord-Korea zullen worden opgeheven. Sorry, dat staat niet in het gesloten akkoord en Trump heeft al laten weten dat het opheffen van de sancties pas zal plaats vinden als Noord-Korea volledig gedenucleariseerd is.

Zie je wel, de eerste barstjes ontstaan al....

Twee dikke maatjes.

Ik neem er toch wat uitjes bij want als ik die twee zo amicaal en vriendelijk zie doen, krijg ik toch een beetje een ranzige bijsmaak.....

-+

+1

Blauwe Polder Blues VI

Jaarrond

Ik was deze week even op de volkstuin van mijn broer. Hij had mij ge-appt dat er een krop sla op mij stond te wachten en ook een maaltje kapucijners. Sinds een aantal jaren speelt mijn broer op een stukje grond de ijverige tuinman die onder Gods hemelen aan moeder aarde haar vruchten ontfutselt.
Een hutje is gebouwd voor het gereedschap en als onderkomen voor de akkerpoezen, een kasje waar tomaat, komkommer en paprika welig tieren en een serre om uien en bonen te drogen en om een eventueel regenbuitje uit te zitten.
Sinds het opdoeken van zijn bedrijf heeft hij zijn activiteiten nog geïntensiveerd en is hij bijna elk vrij moment op zijn landje te spotten. Nog even, dan mag hij met pensioen en dan gaat hij er hoogstwaarschijnlijk ook zijn bed neerzetten.
Soms herken ik in hem mijn vader. Zoals hij praat over zijn groenten, zo sprak mijn vader over zijn narcissen: de mooiste, de grootste, de beste.... En, ik moet het toegeven, zijn vakmanschap lijkt ongeëvenaard; zijn tuintje ligt er spic en span bij, en zijn oogsten zijn overweldigend, zodat ook familie en vrienden in deze overvloed mogen delen. Zo plukken wij dus letterlijk èn figuurlijk de vruchten van de noeste gedrevenheid van deze landman.
Hij was toevallig, bij hoge uitzondering, niet aanwezig. Ik ben even gaan zitten en liet, genietend van de rust en de zomerzon, mijn blik gaan over het resultaat van zijn nijvere inspanningen en mijn gedachten de vrije loop....

Ik ben opgekweekt op verse groenten.
Hoewel mijn vader in de Blauwe Polder een bloembollenbedrijf had, werden er ook op kleine schaal groenten geteeld, voor "eigen-eet". Niet dat dit echt een hobby was van mijn vader, maar het was meer een bezigheid uit economische overwegingen. Zeven opgroeiende kinderen, die eten tenslotte wat weg. En wat je zelf kon telen, hoefde je niet te kopen. Bij zaadhandel Segaar in Leiden werden jaarlijks de zaden gekocht (of zelf gewonnen uit de vorige oogst).
Dat betekende dat in de zomermaanden worteltjes, sperziebonen, spinazie, sla, andijvie, kroten (rode biet), snijbonen, bloemkool, rabarber en in de wintermaanden rode kool, groene kool, savooiekool, winterpeen (hutspot), spruiten en grauwe erwtenbonen op tafel verschenen.
In het seizoen had-ie ook aardbeien, maar die gingen naar de veiling of werden onderhands verkocht aan de plaatselijke groenteman.
Die aardbeien was een "tussenteelt". Na de bloei van de narcissen was het even rustig op het land voordat de bollen gerooid konden worden en pa moest zorgen dat zijn "personeel" (wij dus) toch iets om handen had. Zodra de narcissen gekopt waren werden we dan ook het aardbeienveld ingestuurd om deze te plukken. In deze periode kregen we van moeder kale boterhammen mee, omdat ons beleg in de Blauwe Polder was te verkrijgen.
Ik ben dol op deze zomerkoninkjes, maar als je de godganselijke dag kromgebogen, en vaak in de brandende zon, deze vruchten aan de moederplant had ontrukt en de hele dag die zoet-weeë geur had opgesnoven, dan smaakten ze toch een stuk minder en kwamen ze na verloop van tijd je neus uit.

Ik was niet zo van de groenten.
Menigmaal heb ik met lange tanden mijn prakje weg zitten werken. Vooral rode biet, worteltjes en sperziebonen kon ik maar matig waarderen.
Ik wil zeker de kookkunst van mijn moeder niet afkraken, maar ja een opleiding tot keukenprinses had zij niet gevolgd. Zij bezat, denk ik, ook niet de creativiteit om wat te experimenteren en zo de smaken van de diverse groenten te verfijnen. Ze kookte waarschijnlijk zoals zij het van haar moeder had geleerd. Ik waag trouwens te betwijfelen of mijn vader zulk experimenteer-gedrag had weten te waarderen. Hij hield van een recht-toe-recht-aan Hollandse prak, zonder toeters of bellen.
De winterkost had mijn voorkeur, al gingen de grauwe erwten bonen, die steevast elke vrijdag op tafel verschenen, op een gegeven moment toch ook tegen staan. Alleen de "zoute bonen" vond ik echt niet te vr...... Snijbonen, in de zomer door mij als een acceptabele groente aanvaard, werden bij een overvloedige oogst gedeeltelijk door moeder "ingemaakt". De gesneden bonen werden laag na laag, afgewisseld door een paar handen zout, in een Keulse pot gedaan en met een doek afgedekt. Daarop kwam een plankje met een zware steen. Alleen de geur al, als die pot geopend werd......
Het enige gewas waar ik jaarlijks echt naar uitkeek was de oogst van.... de nieuwe aardappelen!
Kleine aardappeltjes, met een héél dun velletje. Ze werden niet geschild, maar in een emmer water gedaan, waarna moeder er met een klomp eens flink in te keer ging. Zo werden de aardappeltjes van hun dunne velletje ontdaan. En dan, met sla, een balletje gehakt (met recht een balle"tje", vele varkens maken immers de spoeling dun) en een flinke schep jus....... heerlijk! Een delicatesse!

Wij aten met de seizoenen mee.
Tegenwoordig kun je bijna alle groenten het hele jaar door vers verkrijgen. Komen ze niet uit kassen, dan komen ze uit het buitenland. Alleen de asperge lijkt zich als typische seizoensgroente te handhaven.
Eigenlijk van de gekke. Het is tegennatuurlijk, het is niet nodig en het kost een hoop energie aan stook- en vervoerskosten en het is daardoor ook nog milieuonvriendelijk.
Maar ja, de jaarrond teelt is heden ten dage een gegeven. Niet alleen groenten, ook de meeste bloemen zijn het hele jaar door voor handen: rozen, chrysanten, zelfs tulpen!
En dat vind ik toch eigenlijk een beetje zonde. Zo ontneem je deze typische lentebode eigenlijk zijn boodschap, zijn kracht......

Ach, deze vervlakking treedt ook op in het maatschappelijk leven. Vroeger waren vele zaken ook seizoengebonden. Hadden we een aantal jaren geleden de Zwarte Pieten discussie alleen in de maanden oktober-november, tegenwoordig wordt hier het hele jaar over gejeremieerd. En, terwijl de mussen uit de dakgoot vallen moest de politiek deze week zo nodig een heftige discussie voeren over het vuurwerk rond de jaarwisseling. Dat gaat straks ook maandelijks terug komen.
Jaarrond discussies.
't Mot toch niet gekker worde.........

De dorpsgids

Sinds een aantal jaren komen wij, broers en zusje Pouw en aanhang, in de maand juni een dagje bijeen om deze dag gezamenlijk en op een gezellige manier door te brengen. Dit jaar was het aan de jongste telg uit ons gezin om deze dag te organiseren.
Zaterdagmorgen, om kwart voor 11 werden wij in zijn stulpje verwacht.
Wij werden hartelijk ontvangen en onder het genot van een kopje koffie dat werd geserveerd met een overheerlijke creatie van meester-patissier Roeland (op zijn Frans uit te spreken, dus met rollende "r" en zonder klinkende "d"), werden de laatste nieuwtjes en wetenswaardigheden onderling gewisseld.
Rond twaalven vertelde onze gastheer dat wij deze middag een historische wandeling zouden gaan maken door ons geboortedorp Roelofarendsveen, onder leiding van de gediplomeerde dorpsgids Pieter van Ruiten, verbonden aan het Historisch Centrum Alkemade.
Voor een aantal van ons een bekend gezicht daar hij als schatbewaarder de pecunia van onze toneelvereniging beheert. Een groot man, niet alleen qua gestalte maar ook in gebaar en stemvolume.
Een goede vriend.

Aangezien mijn broertje op een steenworp afstand van het onderkomen van deze historische vereniging woont, waren wij met 10 minuutjes lopen daar aangekomen, alwaar onze gids ons reeds stond op te wachten en binnen leidde in het museum. Pieter vertelde dat wij een wandeling door De Veen gingen maken waarbij hij historische wetenswaardigheden zou vertellen, verhalen die volgens zijn zeggen "navraag konde lije".

Het werd een mooie, plezierige tocht, doorspekt met verhalen en anekdotes van onze gids.
De historie  van de veenwinning in deze contreien, over de tuinders en de baggeraars uit het verleden. Het verhaal van Lange Hendrik die zijn einde vond aan een stukje touw op de Galgenkade.
Wandelend langs de Galgenkade kwam ook het verhaal uit de nog jonge geschiedenis van de financiële zeperd waarmee het gemeentebestuur geconfronteerd werd bij het verwerven van de gronden voor de bouwplannen van "Braassemerland".

Bij Don van "'t Haventje" zijn we neergestreken voor het nuttigen van een versnapering. Nadat Don himself verhaalde over "Schille Nel" en de geschiedenis van zijn Café werden wij voorzien van koffie en een punt appeltaart, gebakken (volgens Don) naar het oorspronkelijke recept van "Schille Nel".
Na een demonstratie van het omhoog komen van het "verzonken biljart" in de "grote zaal" van het café (waarbij iemand Don de suggestie deed dat de combinatie crematorium/café wel eens een gat in de markt zou kunnen zijn), werd de tocht voortgezet bij de geschiedenis van de sluis.

Aangekomen bij restaurant Wagenaar vertelde onze gids over de ontstaansgeschiedenis van de inmakerijen en van veiling E.M.M. Het nabij gelegen "Café Wagenaar", wat gerund werd door drie dochters van Dhr. Wagenaar en daarom in de volksmond al gauw werd omgedoopt tot "De drie Sneetjes".
Het verhaal van prinses Juliana die kort na afloop van de Tweede Wereldoorlog een werkbezoek bracht aan de veiling en waarbij ene Termeulen, op de vraag van de prinses of het nu, na alle ellende van de oorlog al wat beter ging, de historische woorden sprak: "Hier in De Veen? 't Is klote en het blaift klote en zeg dat maar tegen je moeder."

Pieter vertelde over de macht die het kerkbestuur van de parochie in het verleden had. De bouwpastores die de parochie gekend heeft en die initiatiefnemers waren tot het bouwen van de Ignatiusschool, de monumentale kerk, het klooster en het "gesticht", de pastorie, de Mariaschool en de Pancratiuszaal.
De Ignatiusschool, waar ik heb leren lezen bij juffrouw van Dijk, is, na grondige verbouwingen, in gebruik als muziekcentrum en wekelijks blaas ik daar nog mijn fluitpartijtje.
Alleen de monumentale pastorie is in oorspronkelijke staat behouden, maar staat wel leeg....
De prachtige kerk kon door bouwkundige gebreken de slopershamer niet ontlopen en ook de andere gebouwen zijn verdwenen.
We hebben een bezoekje gebracht aan het kerkhof, waar pa en ma begraven liggen. Heel bijzonder om daar met z'n allen bijeen te zijn.
'n Prachtige plek én gelegenheid om het verleden te begraven.....
Toch jammer.

Via de Peter Stuyvesant straat staken we door naar de Noorderhemweg en passeerden daar de nederige woning van onze gids, waarna we via de Langeweg weer richting Historisch Centrum gingen.
Daar werd onder het genot van een versnapering (mèt nootjes!) nog een poosje gezellig nagebabbeld en wist onze gids ook nog enkele leden van ons gezelschap over te halen om donateur te worden van die mooie stichting "Oud Alkemade".

Wij namen afscheid van Pieter onder dankzegging voor zijn mooie verhalen om terug te keren naar ons vertrekpunt alwaar wij nog een drankje nuttigden en daarna konden aanvallen op een uitgebreide Chinees-Indische rijsttafel die wij alle eer aandeden. Zo'n wandeling maakt immers hongerig, nietwaar?
En ja, dan ontkom je er niet aan. Als dan de mannen rond de tafel zitten moet toch even de stand van zaken in de wereld, met name in Nederland worden doorgenomen. En het mooie is dat, hoe we ook van elkaar verschillen in stand- en gezichtspunten, in (te) negatieve of (te) positieve standpunten, we komen altijd tot elkaar.....
Da's mooi!
En de meest wijze woorden werden gebezigd door zwager Willem. Woorden die een tegeltje verdienen.

Pieter kent De Veen.

En De Veen kent Pieter.

Al velen hebben met hem deze tocht gelopen of hebben hem onder andere omstandigheden ontmoet.

Geen wonder dat er onderweg vele bekenden langskwamen. Toch een vrij hoog percentage waarschuwde ons echter met de mededeling: "Niet alles geloven wat-ie zegt, hoor.", ondanks zijn toezegging dat al zijn verhalen "navraag konde lije".

Slechts één voorbijganger stelde ons gerust en zei dat we zijn verhalen echt wel konden geloven.

Maar ja, dat was zijn vrouw.

Ach gut....., die lieve Tine......

Ik ben geneigd zijn verhalen, mits geserveerd met een flinke korrel zout, voor waarheid aan te nemen. En ach, als hij zich soms wat "gidselijke" vrijheden permitteert waardoor het verhaal wat smeuïger en beter verteerbaar wordt, het zij hem vergeven.

Ik begrijp wel waar dat "masseren" van de waarheid vandaan komt.

Pieter heeft mij ooit verteld dat hij in zijn jeugd een opleiding tot Paus heeft gevolgd. Toen hij er achter kwam dat het bereiken van deze functie een schier onhaalbare kaart zou zijn en dat ook een celibatair leven hem meer en meer ging tegen staan, heeft hij deze opleiding afgebroken.

Maar ja, zo'n opleiding tot priester, dat raak je nooit helemaal kwijt.

Je bent tenslotte opgeleid tot "mis leiden"..........