Verkeerde woorden

Hij koos de verkeerde woorden en daar heeft hij spijt van.
Met andere woorden, de méning die hij verkondigde, dààr staat hij nog volledig achter.
Dat Stef Blok op een besloten bijeenkomst lucht geeft aan zijn denkbeelden omtrent de multiculturele samenleving, die, volgens hem, bij voorbaat gedoemd is te mislukken, dat mag. Dat het volgens hem genetisch bepaald is, dat de mens slechts in een kleine groep goed kan samenleven en niet goed weet om te gaan met vreemden, het zijn zíjn woorden.
We leven gelukkig in een land waar iedereen rond voor zijn mening mag uitkomen. En als mensen dat doen, dan schept dat duidelijkheid. Je weet waar ze voor staan en het is aan jou om hen in die mening te volgen, daar nuances in aan te brengen, dan wel hun denkbeelden te verwerpen.
Of je met zo'n mening geschikt bent om als minister van Buitenlandse Zaken het huidige regeerakkoord uit te voeren is echter zeer de vraag. Stef heeft uitvoerig spijt betuigd en verklaart volledig achter het regeerakkoord te staan en het ook uit te zullen voeren.
Maar.... hoe geloofwaardig ben je dan nog?
Een goede verkoper moet geloven in het product dat hij verkoopt. En als je er niet, of niet meer in gelooft, dan moet je wat anders gaan doen. Als je niet in je product gelooft en het tòch blijft promoten bij het grote publiek ben je een zwendelaar, een hypocriet, een huichelaar......
Zeg je baan op Stef en, als je werkelijk in deze verwerpelijke ideeën gelooft en in de politiek actief wilt blijven, sluit je dan aan bij de PVV. Ome Geert zal je met open armen ontvangen.....

"Noem mij een multiculturele of multi-etnische samenleving waar de oorspronkelijke bevolking nog woont. En waar een vreedzaam samenlevingsverband is. Ik ken hem niet", zo zegt Blok.
"Noem mij een samenleving waar alle partijen vreedzaam naast elkaar leven. Ik ken ze niet", zou ik willen zeggen. Overal waar mensen samen leven ontstaan meningsverschillen, frustraties en spanningen die meestal in een goed gesprek kunnen worden opgelost, maar soms kunnen leiden tot een uitbarsting. Een land, een stad, een wijk, een straat, een gezin,..... een vriendschap tussen twee personen. Ja, zelfs in het kleinste samenlevingsverband dat wij kennen, loopt het soms mis.
Nederland is zo'n multi-etnische samenleving en ondanks de incidenten, die er altijd zullen zijn, vind ik, dat het er over het algemeen best vreedzaam aan toe gaat. Ik ken talloze mensen met een andere culturele achtergrond die hier hard werken en hun best doen om er bij te horen, deel uit willen maken van onze maatschappij. Als je hiervoor de ogen sluit en alleen maar oog wenst te hebben voor de incidenten die zich voordoen, deze onder een vergrootglas legt en onder het roepen van "ach en wee" hele bevolkingsgroepen verkettert, dan ben jìj de grootste bedreiging voor de vreedzaamheid in onze samenleving.....
Begrijp me goed, hard optreden tegen elementen die de verworvenheden binnen onze samenleving willen aantasten, daar ben ik vóór, maar geef de goedwillenden een eerlijke kans.

Toch heeft Stef een punt.
Nee, niet dat het genetisch bepaald zou zijn dat de mens slechts in een kleine groep kan samenleven en niet goed weet om te gaan met vreemden. Dat is onzin, maar het is logisch dat de mens zich het meest veilig voelt in een kleine, overzichtelijke groep, tenminste, als hij daar een actief onderdeel van mag zijn. Het zoeken naar die veiligheid is geen kwestie van genen, maar volgens mij gewoon een "oerdrang" die bij de mens ingebakken is en onderdeel is van de algemene overlevingsdrang die elk wezen op aarde kent. Het is dan ook logisch dat alles wat deze veiligheid zou kunnen bedreigen, argwanend wordt bekeken. Maar de mens is (net zoals ook veel dieren) uitgerust met een twééde "oerdrang": nieuwsgierigheid......
Gelukkig maar, want als de mens altijd en alleen maar voor het bekende en vertrouwde had gekozen, dan was de mensheid al snel aan inteelt ten gronde gegaan.
Die twee staan eigenlijk haaks op elkaar, want een té grote nieuwsgierigheid kan soms leiden tot levensbedreigende situaties. Een gezond evenwicht tussen beide is en was daarom een voorwaarde voor het voortbestaan van de soort.
De mens in zijn algemeenheid, bedoel ik, want dit loopt door alle rassen en kleuren heen.

Gisteren (vrijdag) mocht ik een ochtendje oppassen op mijn kleindochter die een beetje ziekjes was. Ik vond bij mijn zoon in de lectuurbak een exemplaar van het tijdschrift "History" (schitterend blad met prachtige, goed leesbare artikelen!) waarin ik ondermeer een stuk las over Darwin, hoe hij na zijn reis met de "Beagle" naar de Galapagos eilanden, uiteindelijk kwam tot zijn levenswerk "The Origin of Species", u weet wel, de basis van de evolutietheorie.
"Survival of the fittest" oftewel: hij die zich het best weet aan te passen aan veranderende omstandigheden heeft de grootste kans om te overleven. Dat vergt een zekere nieuwsgierigheid, om veranderende omstandigheden te onderkennen èn een gezond wantrouwen jegens vreemde invloeden om de goede keuzes te kunnen maken.
Zodra deze gezonde argwaan omslaat naar een alles overheersende angst voor "alles wat anders is", is er geen ruimte meer voor nieuwsgierigheid. Men volgt angstig de leiders die veiligheid beloven door alle grenzen dicht te gooien om daarmee al het "vreemde" buiten de deur te houden.
Er is geen uitwisseling meer van nieuwe ideeën. Zo jammer, want met een beetje nieuwsgierigheid naar en interesse in de ander kunnen we juist zo veel van die ander, van elkaar leren.
Eerst dan zullen we elkaar leren begrijpen, elkaar leren waarderen......

Deze week had het gesprek plaats tussen Trump en Poetin. In de persconferentie na afloop zei Trump, dat, hoewel zijn geheime diensten beweerden dat de Russen zich wel degelijk manipulatief met de laatste presidentsverkiezingen hadden bezig gehouden (in Amerika werden op dat moment de bewijzen bij karrenvrachten op de burelen uitgestort), "meneer" Poetin zeer overtuigend had gezegd dat Rusland er niets mee te maken had. Hij (Trump) zag geen reden om aan de woorden van "meneer" Poetin te twijfelen. Kortom, hij geloofde Poetin op zijn blauwe ogen en diskwalificeerde voor het oog van de wereld zijn eigen veiligheidsdiensten tot een stel knoeiende amateurs.
Het thuisfront stond op de achterste benen. Niet alleen zijn tegenstanders, maar zelfs de "Trump-lovers" vonden dat meneer de president nu toch wel hele rare dingen had gezegd.
Bij thuiskomst belegde Trump een nieuwe persconferentie waarin hij tegenover de verzamelde pers zijn blunder trachtte weg te poetsen. Hij had de "verkeerde woorden" gebruikt, zo zei hij. Hij had "would" gezegd, waar hij would'nt had willen zeggen. Hij deed het af als een futiliteit.
Op dat moment ging het licht uit.
Nou, bij mij ook.
Jezus, wat een eikel!