Brilletje

Ik was een jaar of twintig toen ik aan de bril moest. Verschillende gezinsleden waren toen al voorzien van glazen. Ik dacht de dans te ontspringen. Niet dus.
Ik kan mij niet meer herinneren waarom ik op een keer een brillenzaak ben binnen gestapt. Zeker niet omdat ik er ook een wilde. Het leek mij helemaal niks. Waarschijnlijk na een of ander onderzoek of op aanraden van bekenden die bij mij een vermindering van het gezichtsvermogen bevroedden.
Maar goed, ik stapte die winkel binnen in de volle overtuiging dat ik geen bril nodig had. Ik zag alles haarscherp. Oké, dingen die verder weg waren zag ik wat wazig. Maar da's logisch toch?
Bleek dat ik mèt een bril dingen in de verte óók scherp kon zien.....
Gelukkig hoefde ik hem niet constant te dragen. Ik vond, en vind het nog steeds een onding. Nee, lenzen heb ik nooit overwogen, zeker niet na het getob wat ik zag bij mijn oudste broer die op lenzen overging. Was ie weer eens een lens kwijt, moesten wij de vloer afspeuren, op zoek naar dat ding. Want ja, zelf zag ie zonder bril of lenzen geen ene moer.

Deze week eindelijk tijd en zin gevonden om naar mijn brillenboer te gaan om mij een paar nieuwe brilletjes aan te laten meten. Enkele maanden geleden ontving ik al de vouchers die mij tot deze activiteit uitnodigden, maar bij mij moeten bij dit soort zaken tijd èn zin wel samenvallen, wil ik tot actie overgaan.
Zo'n 10 jaar terug heb ik mij laten verleiden tot een "brillenabonnement". Tegen een geringe maandelijkse premie, welke automatisch wordt afgeschreven, mag ik elke twee jaar een nieuwe bril ophalen. Ach, die paar euro in de maand heb je amper in de gaten en zo "spaar" je ongemerkt voor een nieuwe bril. En aangezien ik twéé abonnementen heb, mag ik twéé brilletjes uitzoeken. Deze keer maar gekozen voor een gewone en een zonnebril.
Na het opmeten der ogen kwam meneer de opticien tot de conclusie dat er niets veranderd was: niet vooruit, niet achteruit, maar stabiel, zoals trouwens al vele jaren het geval is.
Dat betekent, dat ik nu een stuk of tien, twaalf brillen tot mijn beschikking heb die ik allemaal nog kan dragen. Dat maakt het uitzoeken van een nieuwe bril wel lastig. Als je dan langs zo'n kast loopt met allerlei monturen moet je wel op zoek naar "iets anders" en bij de meesten denk ik toch: zoiets heb ik al.
Nou is het hebben van zoveel brillen voor mij een zegen. Niet dat ik zo modebewust ben en bij elke outfit een bijpassend brilletje opzet. Zeker niet!
Mijn bijziendheid maakt dat ik mijn bril alleen nodig heb als ik op afstand dingen duidelijk wil/moet zien, zoals in het verkeer, voor TV en bioscoop of tijdens een stads- of natuurwandeling. Om te lezen of voor werk dichtbij heb ik hem niet nodig. Sterker nog, dan zie ik mèt bril slechter. En aangezien ik nogal vaak zit te prutsen of even iets moet lezen, wordt de bril regelmatig afgegooid of op de schedel gezet.
Ja, en als je hem dan weer nodig hebt......
Meestal grijp ik eerst naar boven, maar als ie dan niet op mijn hoofd zit, dan is het zoeken geblazen.
In het verleden leidde dat vaak tot urenlange zoektochten, want ik heb de neiging om mijn brillen op de meest vreemde plaatsen achter te laten.
Bij mijn afscheid van het onderwijs heeft een lieve collega zelfs een liedje geschreven en dit keurig op een houten lectuurbak gepenseeld. De aanleiding was vast, dat zo af en toe de hele school gemobiliseerd werd om de bril van meester Piet te zoeken. Menigmaal heb ik, terwijl iedereen al lang naar huis was, rondgedoold door het schoolgebouw, op zoek naar m'n bril. Want ja, als ik met de auto was, dan had ik dat ding wel nodig.
Soms lag hij dan bij een computer waar ik aan had zitten prutsen of op een kast, in een vensterbank. Eenmaal vond ik hem na uren zoeken terug op de zolder.
Ik heb ook een keer een bril verspeeld tijdens een klusje. Had ik thuis de zolder keurig afgetimmerd en, het geheel goedkeurend overziend, ging ik op zoek naar mijn bril, waarvan ik wist dat ik hem op had toen ik aan het werk begon. Nergens te vinden. Waarschijnlijk lag hij ergens achter een van de panelen die ik had aangebracht, want hij is nooit meer tevoorschijn gekomen.
Laatst vond ik een van mijn favoriete brilletjes terug in de schuur in een bak met lijmtangen. Half jaar kwijt geweest. Nee, dat zoeken naar mijn bril heeft mij al heel wat uurtjes gekost.

Maar dat is, dank zij mijn uitgebreide collectie verleden tijd. Waar al mijn brillen zijn, weet ik niet, maar er zwerven er in mijn huis zóveel rond, dat er altijd wel een onder handbereik is......
En straks heb ik er wéér twee bij!