Joris 9

Loslaten

Het is zaterdagmiddag.
Ik zit in mijn achtertuintje en geniet van een stralend lentezonnetje, het gefluit van de vogels en de ontluikende natuur om mij heen.
Vanmorgen met een aantal van mijn vrienden van Vios de toneelzolder opgeruimd. Een bezigheid die zo af en toe moet plaats vinden omdat de beperkte ruimte telkens weer volslibt met voor gespeelde stukken vervaardigde attributen en verzamelde decorelementen. Ik wil daar altijd wel graag bij zijn, omdat er anders (mijns inziens) te veel wordt weggegooid.
Loslaten, daar heb ik moeite mee.....

Mijmerend overweeg ik waarover ik deze week moet schrijven in mijn blogje. De deadline nadert met rasse schreden.
Over het Divided Kingdom, dat maar niet tot een besluit kan komen aangaande de Brexit? Over de doorgeslagen privacy wetgeving die het mogelijk maakt dat psychopaten gewoon los gelaten worden op de samenleving en daar slachtoffers maken? Over het meldpunt "linkse indoctrinatie in het onderwijs", in het leven geroepen door Forum voor Democratie?

"Weertje hè?"
Naast mijn stoel staat mijn goede vriend Joris, die met toegeknepen oogjes het zonnetje tegemoet lacht, handjes op de rug.
"He, Joris". Ik realiseer mij meteen dat ik wat afwezig klink. Waarschijnlijk omdat hij mijn gedachtengang onderbreekt en ik dat eigenlijk niet zo prettig vind. Aan de ene kant vind ik het heerlijk dat hij zich weer eens vertoont, maar ik besef ook dat ik voorlopig nog niet aan schrijven toe ga komen. Dat gaat weer een latertje worden vanavond.....
"Lastig hè?"
"Wat?"
Hij draait zijn gezichtje naar mij toe, houdt zijn hoofdje wat schuin en zegt glimlachend: "Waarover je moet gaan schrijven".
"Hoe weet jij......" Ik onderbreek mijzelf, wederom verbluft hoe ter wereld het mogelijk is dat hij weet wat zich in mijn hoofd afspeelt. "Ja....", vervolg ik met een zucht.
"Laat gaan, jochie. Waar maak je je druk over. Trouwens, zet me even op de tafel, dat praat wat makkelijker. Ik krijg een stijve nek".
Ik pak hem op en zet hem op de tafel. Hij neemt plaats op het blokje hout dat daar is achtergebleven na mijn geknutsel deze week.
"Nou ja, ik maak me er niet druk over, maar het zijn toch zaken die mij wel enige zorgen baren", zeg ik, bijna verontschuldigend.
"Ach, jochie, er is over al die zaken al genoeg geschreven en jouw mening is niet meer dan een gemiddelde van alles wat er in de hoofden van de mensen speelt.

Kijk, die poppenkast in Engeland, wat moet je daarmee? En dan het Forum voor Democratie. Ik heb wel genoten hoor, van die toespraak van Baudet. Dat moet jij toch ook kunnen waarderen, dat spelen met woorden?"

"Nou, ik vond die speech inhoudelijk nogal verontrustend", antwoord ik.
"Gewoon effectbejag jochie. Til daar niet te zwaar aan." Hij grinnikt en vervolgt: "Trouwens, Minerva was wel de Romeinse godin van de Wijsheid en wat die uil betreft, het symbool van de wijsheid…..

De Duitse filosoof Hegel schreef: “Die Eule der Minerva beginnt erst mit der einbrechenden Dämmerung ihren Flug”, oftewel: “De uil van Minerva begint pas bij het aanbreken van de avondschemering haar vlucht”.

“Hààr” vlucht……. Een vrouwtjes uil dus…..
Ik denk niet, dat meneer Baudet die dit citaat aanhaalde, afgaande op de wijze waarop hij in het verleden over vrouwen sprak, zich hiervan bewust was."
Joris kijkt me aan met een serieuze blik in zijn ogen, iets wat ik niet van hem gewend ben.
"Misschien moeten al die haantjes eens een stapje terug doen. Al die wereldleiders maken er toch maar een potje van? Of niet soms. Misschien dat vrouwen meer invloed moeten krijgen."
Ik schiet in de lach. "Nou, Theresa May maakt er in Brittannië ook een potje van, hoor."
"Ja, dank je de koekoek", zegt Joris verstoort. "Moet je kijken waartegen zij moet opboksen in dat Engelse Lagerhuis. Allemààl hààntjes!"
Er valt een stilte. Ik weet niet wat ik moet zeggen.

"Kijk", vervolgt Joris, "het is goed om over al dat soort zaken na te denken en je er een mening over te vormen, maar er zijn meer, belàngrijker dingen in het leven."
Ik trek mijn wenkbrauwen op en vraag hem met een verwonderde blik: "Zoals?....."
Hij spreidt zijn armpjes wijd uit en kijkt mij met een gulle glimlach aan. "Gewoon! Genieten! Van het mooie weer, de zingende vogeltjes, de ontluikende lente. De liefdevolle mensen om je heen. Geniet van je vrienden, je kinderen, je kleinkinderen! De wereld draait toch wel door!"
Ik schiet in de lach en vraag hem, quasi vermanend: "Probeer je mij nou te indoctrineren?"
Hij moet er hartelijk om lachen en klimt van de tafel. Dan kijkt hij me aan en zegt, met enige bezorgdheid in zijn stem: "Gewoon loslaten, jochie." Hij wil weglopen, maar draait zich dan om en zegt met een olijke blik in zijn ogen: "En wat dat latertje betreft vanavond, daar kon je wel eens gelijk in hebben. Je hebt zelfs een uurtje minder. Zomertijd, weet je wel?" In zichzelf grinnikend verdwijnt hij tussen de struiken......

Ik strek mij uit, mijn handen achter het hoofd. Joris heeft gelijk. Het is veel te mooi weer om de sores van de grote mensenwereld binnen te laten. Gewoon loslaten. Genieten van het moment.
In ieder geval vandaag......

De uil van Minerva

Mijn goede vader zei het al: "Er lopen meer gekken los, dan er vast zitten."

De campagne voor de Provinciale Staten verkiezingen werd wreed verstoord door de gebeurtenissen afgelopen maandag in Utrecht, waar een man in het wilde weg schoot op de inzittenden van een tram. Drie mensen lieten het leven en vijf anderen raakten gewond.
De beweegredenen van de dader zijn, tot op heden, nog onduidelijk. Problemen in de relationele sfeer, een terroristisch oogmerk? Of hebben we te maken met een gestoorde, doorgesnoven draaideur crimineel, die nooit vrij had mogen rondlopen. Mensen uit zijn omgeving horend, doen mij vermoeden dat het laatste het geval is.

Uit piëteit en omdat er vele vragen rezen omtrent de motieven van de dader werden de campagnes stilgelegd. Niet door Forum voor Democratie. Zij lieten een geplande bijeenkomst in Scheveningen doorgaan. Theo Hiddema, 2e man van Forum, beweert dat "ze" (wie?) de gebeurtenissen in Utrecht hen (Forum) aan willen wrijven. Ik heb niemand gehoord die toespelingen maakte in deze richting.
Voorman Baudet legt onomwonden de schuld bij het immigratiebeleid van VVD en CDA en voorspelt meer van dit soort incidenten als de bevolking woensdag geen andere keuze maakt, zo gebruik makend van de trieste gebeurtenissen in Utrecht voor politiek gewin.
Uit de verkiezingsuitslag blijkt dat vele medelanders daar niet zo zwaar aan tillen.
Waarschijnlijk is hun weerzin tegenover de gevestigde orde groter.....
Ik vind het ronduit walgelijk.

Die weerzin is te begrijpen.
Sinds de opkomst van Pim Fortuyn in 2002, die als een olifant door de porseleinkast van het met zichzelf ingenomen establishment denderde en de onvrede van het volk op niet mis te verstane wijze verwoordde, is er, na zijn dood en de teloorgang van de LPF, eigenlijk weinig tot niets gebeurd. De gevestigde partijen namen de draad weer op en naarmate de tijd verstreek groeide wederom de kloof tussen politiek en maatschappij. De leugens, de vele gebroken beloftes en het negeren van de kiezer deden de politiek verder polariseren en leidde tot een verdere verruwing en verharding van het politieke debat. Al deze zaken deed nog meer mensen de politiek de rug toekeren. Zo werd een vruchtbare voedingsbodem gecreëerd voor de opkomst van het Forum voor Democratie.
Geen wonder dat vele teleurgestelde en gefrustreerde kiezers thans hun heil zoeken bij deze partij. Of zij ook werkelijk allen het gedachtegoed van Baudet onderschrijven, waag ik te betwijfelen.

Alleen Lilian Marijnissen nam haar nederlaag als een "vent". De andere verliezende partijleiders wisten het zo te draaien dat ze eigenlijk toch een beetje gewonnen hadden. Allemaal haantjes.
Ik moest denken aan Cees van der Staay, die op de avond daarvoor tijdens het verkiezingsdebat met Kuzu verzuchtte dat zijn verlangen naar meer vrouwen in de politiek wel was aangewakkerd.
Nou Cees, voor deze ene keer ben ik het met je eens.

Zelfs Jesse Klaver stond er als overwinnaar een beetje bij als een boer met kiespijn, in de wetenschap dat zijn grootste opponent nog veel meer gewonnen had. In zijn ijver om een ander geluid te laten horen versus klimaatontkenner Baudet is hij, samen met Rob Jetten van D66, een beetje doorgeschoten, wat geleid heeft tot een polarisatie in het klimaatdebat. Tja, en als Rutte dan belooft dat die hele energietransitie zal plaats vinden op een manier, dat alle Nederlanders het mee kunnen maken en dat de financiële lasten eerlijk verdeeld zullen worden......
Dat was hèt moment dat hele volksstammen overliepen naar het kamp van Baudet. Want die beloftes van Mark, die kennen we zo onderhand wel.....

Met stijgende verbazing heb ik geluisterd naar de overwinningsspeech van Thierry Baudet, mijzelf afvragend: "Wat ìs dìt?" Even dacht ik dat ik zat te kijken naar het Groot Dictee der Nederlandse Taal. Bombastische retoriek, doorspekt met moeilijke woorden, waar ik in eerste instantie geen touw aan vast kon knopen en, naar ik vermoed, velen met mij. Het was hem vergeven als hij dit alles spontaan in een euforische overwinningsroes had uitgekraamd. Dan zeggen mensen wel meer gekke dingen. Maar nee, het was een van te voren volledig uitgeschreven, en naar ik aanneem weldoordachte overwinningsrede.
Ik heb de moeite genomen om dit relaas op internet nog eens na te lezen en te herlezen. Ik moedig u aan om zulks ook te doen. Een nadere bestudering van zijn teksten doet bij mij toch wel een aantal vragen rijzen over de werkelijke drijfveren van deze demagoog. Ik zou zeggen: oordeel zelf.

In zijn overwinningsspeech citeerde hij Georg Wilhelm Friedrich Hegel: "De uil van Minerva spreidt zijn vleugels bij het vallen van de avond". Thierry had bij deze uitspraak duidelijk de uitkomst van de verkiezingsavond voor ogen, wat betekent, dat hij iets te vroeg juicht.
Een verkiezing winnen is één, het waarmaken van je beloftes is een heel ander verhaal.
Hegel bedoelde te zeggen, dat men pas echt inzichtelijke kennis van een gebeurtenis kan krijgen wanneer het geschiedenis is geworden.
Baudet heeft voorlopig nog niet de spreekwoordelijke wijsheid van een uil, maar ach, hij is nog jong.....

Of Pim Fortuyn werkelijk in staat geweest zou zijn om het politieke systeem te veranderen en het volk meer stem te geven, zullen we helaas nooit weten. Of Thierry Baudet deze omwenteling teweeg kan brengen? Ik heb er een heel hard hoofd in.
De tijd zal het leren...... niet de avond.....

We mogen weer!

Met de verkiezingen op a.s. woensdag 20 maart in het vooruitzicht, kan het haast geen toeval zijn dat het de afgelopen twee weken echt bokkenweer is en de regen uit de hemel plenst.
Is dit georganiseerd door de waterschappen om het belang van hun organisaties bij de kiezers onder de aandacht te brengen?

Dat is misschien wel nodig, want alle aandacht dreigt te worden opgeslokt door de verkiezing voor de Provinciale Staten. Niet eens zozeer om wat die Provinciale Staten zoal doen in een provincie, maar vooral omdat zij verantwoordelijk zullen zijn voor de samenstelling van de nieuwe Eerste Kamer. Daarom ook, dat alle landelijke politieke leiders, die eigenlijk geen ruk met die Provinciale Staten van doen hebben, zich verdringen voor de camera's om hun politieke idealen en standpunten uit te venten.
Op de late avond worden we momenteel getrakteerd op "Pauw en Jinek, De Verkiezingen", belegd op verschillende locaties in den lande, zo onderstrepend dat het om "Provinciale" verkiezingen gaat.
Goed, er zijn wat lokalen als publiek uitgenodigd die kond mogen doen van de problemen in hun regio en er worden wat tenenkrommende verkiezingsfilmpjes vertoond die op lokale zenders worden uitgezonden, maar de discussie wordt vooral gekaapt door de kopstukken van de landelijke politiek die avond aan avond aan tafel zijn uitgenodigd. En dan gaat het al snel over de problemen waarover kabinet en oppositie dagelijks de degens kruisen: grote, landelijke thema's waarop Provinciale Staten nauwelijks invloed hebben.
Laat staan de Waterschappen.....

Thierry Baudet verliet zelfs voortijdig het klimaatdebat in de Tweede kamer om op tijd bij Pauw en Jinek aan te kunnen schuiven om voor de zoveelste keer zijn bedenkingen tegen het klimaatakkoord uit te spreken. Volgens Thierry gaat de hele energietransitie ons 1000 miljard kosten, terwijl dat slechts een vermindering van temperatuurstijging oplevert van 0,00007 graden, zoals hij ook in het reclamefilmpje van FvD, wat regelmatig op de buis langskomt, laat weten.
Ach, misschien heeft hij wel gelijk. Maar zijn bewering, in datzelfde filmpje, dat de rest van de wereld helemaal niets doet, is natuurlijk lulkoek.
Zijn uitspraak over die 0,00007 graden doet me een beetje denken aan de uitspraak van Alberto Contador na betrapt te zijn op het gebruik van Clenbuterol: "Zero coma zero, zero, zero cinqo..."
Als je iets maar blijf herhalen, ga je het vanzelf geloven......

Dat de klimaatdiscussie keer op keer de kop opsteekt aan de tafel is niet zo verwonderlijk. Deze week kwamen de cijfers vrij van het CPB en het Planbureau voor de Leefomgeving van de doorrekening van het klimaatakkoord. Zoals verwacht zijn de maatregelen onvoldoende en dienen bijstelling. De oppositie wil meteen een debat, maar dat wordt door de coalitie tegengehouden. Ze willen eerst de cijfers "bestuderen"......... zeggen ze.......
Maar prompt verschijnt Rutte, met Wiebes in zijn kielzog, op een persconferentie en kondigt allerlei aanpassingen aan: de energiebelasting voor burgers gaat omlaag en voor bedrijven omhoog, er komt een CO2 heffing voor grote bedrijven en de subsidiëring van elektrische auto's wordt verschoven naar de tweedehands markt, zo, op slinkse wijze, de oppositie alle wind uit de zeilen nemend.
Mooie beloftes, zo vlak voor de verkiezingen.
Maar ja, Mark èn beloftes, da's wel een dingetje.......

En.... al deze plannen moeten weer doorgerekend worden op effect en haalbaarheid en die cijfers verschijnen...... Precies! Na de verkiezingen....
Dat de verhoogde energiebelasting gedeeltelijk terug gedraaid gaat worden? Ik geloof er geen zak van. Wiebes laat al weten dat dat dit jaar niet meer gaat lukken. En u weet, van uitstel.....
Het zijn net krokodillen: wat ze eenmaal in hun bek hebben, laten ze nooit meer los.
Wanneer krijgen we dat kwartje van Kok nou eindelijk eens terug?

Vrijdagavond zitten Rutte, Buma en Klaver aan tafel.
Jesse zit er monter bij, terwijl Sybrand wat sikkeneurig kijkt. Mark volgt de discussie tussen die twee glimlachend en flirt openlijk met de Groen Links leider omdat hij weet dat hij hem straks nodig zal hebben.
Sybrand lijkt nog altijd boos omdat Jesse de onderhandelingstafel verlaten heeft en nu "staat te schreeuwen aan de zijlijn". Hij gaat voorbij aan het feit dat zaken, waaròm Jesse wegliep, intussen in zijn voordeel zijn beslecht: de dividendbelasting wordt niet afgeschaft en het kinderpardon is er gekomen......
En nu lijkt die door hem bepleitte CO2 belasting voor grote bedrijven ook nog ingevoerd te gaan worden!
Sybrand heeft aanmerkelijk minder voor elkaar gebokst toen hij tijdens de vorige kabinetsperiode "aan de zijlijn stond te schreeuwen".....

Het ware beter geweest als Pauw en Jinek hun uitzendingen hadden gedaan vanuit de verschillende Provinciehuizen, met de lijsttrekkers van de diverse partijen in diezelfde provincies. De kijker had dan een mooi inkijkje kunnen krijgen in de problemen die in de afzonderlijke provincies spelen en ook een idee kunnen krijgen van wat die Provinciale Staten eigenlijk doén.
Een gemiste kans.......

Waterschappen dateren al uit de 13e eeuw en behoren tot de oudste instituties van ons land. De strijd tegen het water is onlosmakelijk verbonden met ons kleine kikkerlandje.
Er zal hoogstwaarschijnlijk de komende dagen een ware zondvloed nodig zijn om de aandacht weer bij de waterschappen te krijgen. Terwijl ze zo onnoemelijk belangrijk zijn. Zij zijn verantwoordelijk voor onze dijken, zodat we droge voeten houden. Voor de kwaliteit van het oppervlaktewater, de rioolwaterzuivering en de verdeling van het beschikbare water voor landbouw en natuur en tal van andere zaken, het water betreffend.
Met een dreigende zeespiegel stijging zal hun belang alleen maar groeien.
Dus, ga 20 maart stemmen! In ieder geval op de waterschappen. Maakt niet uit op wie, want ik heb de indruk dat daar allemaal kundige en betrokken mensen zitten. Ga stemmen, al is het alleen maar om op die manier je waardering uit te spreken voor het belangrijke werk wat ze doen!

En laten we vooral blij zijn met al die politici in Den Haag!
Dat ze dààr zitten en niet in de Waterschappen.
We zouden het waarschijnlijk niet droog houden.......

Travailleur invité

Zoals ik vorige week al meldde, mocht ik een weekje als gastarbeider in Frankrijk doorbrengen. Voorwaar, een belevenis!
In de weken voor vertrek naar La France had ik reeds de mooie dagen gebruikt om, timmerend in mijn achtertuintje, wat voorwerk voor mijn projectje te verrichten. Het frame voor bar en pass was gemaakt, maar wel zodanig dat aanpassingen in lengte en breedte nog mogelijk waren. Ik had wat tekeningen en maten doorgekregen van de toekomstige uitbaters van "Le Voilà" ("Hier is 't"), maar stuitte bij het bestuderen daarvan al snel op wat kleine probleempjes. Afijn, ter plekke moest ik maar gaan bezien in hoeverre ik met mijn voorwerk uit de voeten kon.

Mijn werkplek was fenomenaal! Via de spoelkeuken in wording kwam ik via de ketelruimte (pas op, stoot je hoofd niet), via een deurtje met een zeer originele, doch uiterst effectieve deurdranger (snelbinder, model "spin") in een enorme schuur van naar schatting zo'n 5 bij 10 meter. Daarnaast was een ruimte ter grootte van mijn huiskamer waarin een oude, doch stevige werkbank stond: een eldorado voor een enthousiaste klusser! Hier zou ik het merendeel van mijn tijd doorbrengen.
De schuur had twee grote deuren die uitkwamen op de tuin, waar een enorme den en spar, geveld om plaats te maken voor parkeergelegenheid, lagen (en nog liggen) te wachten om te worden ontleed tot handzame stukken die dan afgevoerd kunnen worden.
Elke ochtend, als ik naar mijn werkdomein afdaalde en de deuren opende, was het gras wit berijpt. Hoewel de temperaturen, zeker de eerste helft van de week in de loop van de dag tot zomerse waarden opliepen, was het 's morgens vroeg stervenskoud in mijn werkplaats, wat uitnodigend werkte om stevig aan de slag te gaan.

Terwijl ik buffelde aan de bovenbladen van pass en bar, had mijn broertje, na twee dagen vloeren schuren, het tegelwerk van de keuken ter hand genomen en vermaakten de dames zich met het repareren van wanden, het in de voorstrijk zetten van dezen en het beitsen van de plafondbalken in de gastenkamers. Het werk werd onderbroken voor koffie en lunch welke genuttigd werden in de tuin, zittend in een heerlijk zonnetje.
Momenten die zich uitstekend leenden om met mijn broertje stevig te discussiëren over de kwaliteit van de diverse elektrische gereedschappen die wij tot onze beschikking hadden.

Na zo'n dag hard werken konden wij ons te goed doen aan een stevige, voedzame en heerlijke maaltijd, voorbereid door Roeland en afgemaakt door Milou. De naam en faam van de keuken van "Le Voilà" is, wat mij betreft, reeds gevestigd. Nog even nazitten, bakkie koffie en een wijntje, maar al snel schreeuwden de stramme, overbelaste ledematen en gepijnigde spieren om rust. Ik voelde zelfs spieren waarvan ik niet eens wist, dat ik ze had.
Hoewel ik een laat-naar-bed-gaander ben, sloot ik mij met graagte aan bij de rest om rond een uur of 10, half elf mijn mandje in te duiken.

Dat mandje bestond uit een luchtbed en slaapzak. Mijn laatste ervaringen hiermee stammen alweer uit 2016, toen ik met mijn oudste zoon een weekje "Buitenkunst" doorbracht in een tentje in Drenthe (Grijze muizen). Gewend aan een ruim bed met donzen dekbed betekende dit, dat de eerste nachten grotendeels doorwaakt werden doorgebracht, maar op een bepaald moment ben je zo verrot dat je overal wel op kunt slapen. Zo ervaarde ik in de loop van de week, toen ik om 10 uur mijn slaapzak was ingedoken, en ik, met het idee al een flinke ruk geslapen te hebben, mijn bedje verliet om een plasje te doen. Het was half één..... Ik realiseerde me dat ik normaal gesproken op dit tijdstip nog niet eens in mijn bed lig! Kortom, mijn biologische uurwerk was danig van slag.
Want ja, vroeg naar bed betekent ook: vroeg wakker. Ik kan met 6 à 7 uren slaap toe, met als gevolg dat ik rond half 6, 6 uur al uitgeslapen wakker werd. En als ik wakker ben, wil ik eruit. Uit mededogen met mijn mede-arbeiders probeerde ik het te rekken tot een uur of 7 en ging dan stilletjes naar beneden om thee te zetten. Één keer ben ik geluidloos naar buiten geslopen en heb het slapende dorpje tijdens een frisse ochtendwandeling verkend en was om 7 uur alsnog paraat om de waterkoker aan te zetten.

Toen ik op een namiddag, vlak voor de avondmaaltijd even een ommetje maakte ontmoette ik Robèr.
Hij was met zijn ruim 1 meter 50 veel te groot voor een kabouter, maar verder vertoonde hij opmerkelijke gelijkenissen met mijn vriend Joris: dezelfde kraaloogjes, het mopsneusje en gerimpeld als een oude aardappel. In plaats van een puntmuts droeg hij een lederen petje met loshangende oorflappen. Èn.... hij sprak frans. Na mijn begroeting begon hij in rad frans tegen me te kakelen en, alzo geconfronteerd met hèt probleem van de meeste gastarbeiders, trachtte ik hem duidelijk te maken dat mijn kennis van de taal zeer beperkt was. "Ah.... Hollandaise...", knikte hij mij begrijpend toe. Gravend in mijn geheugen vond ik net genoeg frans uit mijn middelbare school periode om een simpel gesprekje aan te knopen. Robèr was begripvol en deed zijn uiterste best om mijn gebrekkige frans te volgen.
De volgende franse uitdrukking is zeker op mij van toepassing en zal ongetwijfeld door zijn hoofd zijn gegaan....

Voor zo ver ik hem kon volgen geloof ik, dat hij vertelde dat er heel veel Nederlanders een vakantiehuisje hebben in Melay. Toen ik hem vertelde dat ik, als "oncle de Milou" meehielp met de verbouwing van "le bâtiment au début de la rue", begonnen zijn oogjes te glimmen. "Ah! Le café! Zijn enthousiasme doet vermoeden dat hij de komst van "Le Voilà" zeer toejuicht en nu al als toekomstige vaste stamgast kan worden aangemerkt.

Op donderdagavond werd de werkploeg versterkt met Roeland, zijn ouders, zus en zwager, zodat we twee dagen met 10 man aan het werk konden. Dan maak je meters!
Op zondag keerde ik met een aantal harde werkers terug naar Nederland, Roeland, Vronie, Paul en Corien achterlatend. Zij gingen er nog een weekje stevig tegenaan.
De toegestuurde foto's lieten zien dat ze bepaald niet stil gezeten hebben.
In twee weken tijd is een klein wonder verricht.....

Trouwens, mijn biologische klokje is weer redelijk op orde.
Het was gisterenavond "gewoon" weer twee uur toen ik in mijn mandje dook.....

Un rêve

Mensen hebben dromen.
Vooral jonge mensen.

Ze leerden elkaar beter kennen bij de totstandkoming van de film "Alles is Theater", het mega filmproject van Toneelvereniging Vios bij haar 50-jarig bestaan in 2016. Een film, gemaakt met een vette knipoog naar de film "Alles is Liefde".
Toeval?

Roeland, het vriendje van mijn nichtje en petekind Milou, koestert al van jongs af een droom: een eigen restaurantje.....
Hij volgde zelfs drie jaar een vakopleiding in die richting, maar eindigde na een studie bestuurskunde uiteindelijk als ambtenaar bij de gemeente Alphen a/d Rijn en later in Kaag & Braassem. Een mooie en leuke baan, maar toch....
De droom bleef.
Nu houdt Milou wel van avontuur en met een opleiding "drama", durf je ook vast wel riskante ondernemingen aan te gaan. Samen bespraken ze de mogelijkheid om die droom te verwezenlijken. Een etablissement met een klein restaurant, waar Roeland de pollepel zou zwaaien, en met wat gastenkamers waar vermoeide reizigers, vakantiegangers of rustzoekende passanten zorgzaam zouden worden opgevangen door gastvrouwe Milou. Zou dat niet mooi zijn?
Een soort bed en breakfast, maar dan mèt een restaurantje erbij.
En waar zou je zo iets beter kunnen beginnen dan in Frankrijk. Al was het alleen maar om de klank in de naam: "bistrot et chambres d'hôtes". Klinkt toch beter als bed, bad en brood (een vrije vertaling van bed and breakfast), wat vooral doet denken aan uitgeprocedeerde asielzoekers.
In de zomer van 2017 besloten ze op zoek te gaan naar een geschikte locatie.

Na lang zoeken vonden ze een pand, waarvan zij dachten dat het geschikt zou zijn om hun droom te verwezenlijken, in het plaatsje Melay (Haute Marne) in het arrondissement Langres, in het noord-oosten van Frankrijk.
Zoals zoveel Franse dorpjes heeft ook in Melay een leegloop plaats gevonden. Jongeren trekken naar de steden en vele huizen komen leeg te staan. Zo telde Melay in 1962 nog 567 inwoners, in 2011 nog 292......
Veel huizen in het dorp zijn door langdurige leegstand vervallen geraakt. Maar..... vele buitenlanders (en vooral Nederlanders) zien hier een uitgelezen kans om zo'n pandje op te kopen, op te knappen en als vakantiehuisje in te richten. Het inwoneraantal schijnt zich in de zomermaanden te verdubbelen!

Hun oog viel op een gigantisch pand, dat in het verleden ooit als herberg had dienst gedaan onder de naam "A la Poire d'Or", verwijzend naar de grote perenboom die er ooit stond. Stammend uit het einde van de 18e eeuw, afgaand op de gietijzeren plaat die bij de stripwerkzaamheden tevoorschijn kwam.
Drie woonlagen en een totaal woonoppervlak van 230 m² , met daarbij een tuin met een oppervlakte van 1400 m² !

Het huis werd nog bewoond door een oudere mevrouw, met als gevolg dat het niet totaal vervallen was. Het mensje had in de loop der jaren wel enorm veel spullen verzameld die tot in alle uithoeken van het gebouw waren uitgestald. Van "se détente" had zij klaarblijkelijk nog nooit gehoord.
Ze wikten en wogen en nodigden hun ouders uit om het huis te bekijken, waarschijnlijk met de gedachte in het achterhoofd, dat de hulp van handige vaders en moeders wel geboden zou zijn om dit museum om te toveren tot een "bistrot et chambres d'hôtes"......

Eind juli was de kogel door de kerk en op 10 augustus werd het koopcontract getekend. Een uitgelezen gelegenheid voor Roeland om Milou, bij het kleine kapelletje in de buurt, ten huwelijk te vragen.

In oktober trok Roeland met al zijn vrienden naar Frankrijk om het pand "eens flink onder handen te nemen". Mannen die zich konden uitleven in het strippen en slopen. Nou, ze zijn flink te keer gegaan!
Daarna was het de beurt aan een "plaatselijke" aannemer om in ieder geval de badkamers voor de gastenkamers en de keuken in orde te brengen. Gewoon een Hagenees die daar samen met zijn vader ooit een pandje kocht en nu als ZZP'er een goed belegde boterham verdient aan al die Hollanders die hun gekochte pandjes enigszins bewoonbaar willen hebben. Grappig. Wij zijn afhankelijk van Poolse stukadoors terwijl onze vakmensen in Frankrijk aan het werk zijn......

Deze zomer vroeg mijn broertje (de vader van Milou) of ik zin had om in februari een weekje mee te gaan naar Frankrijk om te klussen. Nou, daar had ik wel oren naar. Leek me wel leuk.
Milou en Roeland meldden zich al snel. Ze hadden een projectje voor mij verzonnen: het maken van de bar en de pass (de scheiding tussen de open keuken en het restaurant waarop de kok de gemaakte gerechten plaatst die dan uitgeserveerd kunnen worden).

Vorige week vrijdag vertrokken mijn broertje en ik 's morgens vroeg naar Frankrijk. Eerst nog even een stopje maken in Zoeterwoude om Milou's tante Hermien op te halen die ook mee ging om te 'klussen".
Na een voorspoedige reis arriveerden we in de namiddag in Melay, waar we opgewacht werden door Milou en haar moeder, die al eerder met een volgestouwd busje vertrokken waren.
Uiteraard kregen we eerst een rondleiding door het gebouw......
Dwalend door het pand moest ik denken aan het boek Genesis.
God schiep hemel en aarde in zes dagen en zag dat het goed was. En op de zevende dag rustte Hij.....
Ik dacht: Dat gaan wij niet redden.
Mijn veronderstelling werd bewaarheid.
Na acht dagen buffelen hebben we ontzettend veel werk verricht en zijn er grote stappen gezet naar het uiteindelijke resultaat: het verwezenlijken van een droom......
Maar.... er moet nog veel gebeuren.
In april mag ik weer een paar dagen mee.
Ik verheug mij er nu al op!