Zoals ik vorige week al meldde, mocht ik een weekje als gastarbeider in Frankrijk doorbrengen. Voorwaar, een belevenis!In de weken voor vertrek naar La France had ik reeds de mooie dagen gebruikt om, timmerend in mijn achtertuintje, wat voorwerk voor mijn projectje te verrichten. Het frame voor bar en pass was gemaakt, maar wel zodanig dat aanpassingen in lengte en breedte nog mogelijk waren. Ik had wat tekeningen en maten doorgekregen van de toekomstige uitbaters van "Le Voilà" ("Hier is 't"), maar stuitte bij het bestuderen daarvan al snel op wat kleine probleempjes. Afijn, ter plekke moest ik maar gaan bezien in hoeverre ik met mijn voorwerk uit de voeten kon.
Mijn werkplek was fenomenaal! Via de spoelkeuken in wording kwam ik via de ketelruimte (pas op, stoot je hoofd niet), via een deurtje met een zeer originele, doch uiterst effectieve deurdranger (snelbinder, model "spin") in een enorme schuur van naar schatting zo'n 5 bij 10 meter. Daarnaast was een ruimte ter grootte van mijn huiskamer waarin een oude, doch stevige werkbank stond: een eldorado voor een enthousiaste klusser! Hier zou ik het merendeel van mijn tijd doorbrengen.
De schuur had twee grote deuren die uitkwamen op de tuin, waar een enorme den en spar, geveld om plaats te maken voor parkeergelegenheid, lagen (en nog liggen) te wachten om te worden ontleed tot handzame stukken die dan afgevoerd kunnen worden.
Elke ochtend, als ik naar mijn werkdomein afdaalde en de deuren opende, was het gras wit berijpt. Hoewel de temperaturen, zeker de eerste helft van de week in de loop van de dag tot zomerse waarden opliepen, was het 's morgens vroeg stervenskoud in mijn werkplaats, wat uitnodigend werkte om stevig aan de slag te gaan.
Terwijl ik buffelde aan de bovenbladen van pass en bar, had mijn broertje, na twee dagen vloeren schuren, het tegelwerk van de keuken ter hand genomen en vermaakten de dames zich met het repareren van wanden, het in de voorstrijk zetten van dezen en het beitsen van de plafondbalken in de gastenkamers. Het werk werd onderbroken voor koffie en lunch welke genuttigd werden in de tuin, zittend in een heerlijk zonnetje.
Momenten die zich uitstekend leenden om met mijn broertje stevig te discussiëren over de kwaliteit van de diverse elektrische gereedschappen die wij tot onze beschikking hadden.
Hoewel ik een laat-naar-bed-gaander ben, sloot ik mij met graagte aan bij de rest om rond een uur of 10, half elf mijn mandje in te duiken.
Dat mandje bestond uit een luchtbed en slaapzak. Mijn laatste ervaringen hiermee stammen alweer uit 2016, toen ik met mijn oudste zoon een weekje "Buitenkunst" doorbracht in een tentje in Drenthe (Grijze muizen). Gewend aan een ruim bed met donzen dekbed betekende dit, dat de eerste nachten grotendeels doorwaakt werden doorgebracht, maar op een bepaald moment ben je zo verrot dat je overal wel op kunt slapen. Zo ervaarde ik in de loop van de week, toen ik om 10 uur mijn slaapzak was ingedoken, en ik, met het idee al een flinke ruk geslapen te hebben, mijn bedje verliet om een plasje te doen. Het was half één..... Ik realiseerde me dat ik normaal gesproken op dit tijdstip nog niet eens in mijn bed lig! Kortom, mijn biologische uurwerk was danig van slag.
Want ja, vroeg naar bed betekent ook: vroeg wakker. Ik kan met 6 à 7 uren slaap toe, met als gevolg dat ik rond half 6, 6 uur al uitgeslapen wakker werd. En als ik wakker ben, wil ik eruit. Uit mededogen met mijn mede-arbeiders probeerde ik het te rekken tot een uur of 7 en ging dan stilletjes naar beneden om thee te zetten. Één keer ben ik geluidloos naar buiten geslopen en heb het slapende dorpje tijdens een frisse ochtendwandeling verkend en was om 7 uur alsnog paraat om de waterkoker aan te zetten.
Toen ik op een namiddag, vlak voor de avondmaaltijd even een ommetje maakte ontmoette ik Robèr.
Hij was met zijn ruim 1 meter 50 veel te groot voor een kabouter, maar verder vertoonde hij opmerkelijke gelijkenissen met mijn vriend Joris: dezelfde kraaloogjes, het mopsneusje en gerimpeld als een oude aardappel. In plaats van een puntmuts droeg hij een lederen petje met loshangende oorflappen. Èn.... hij sprak frans. Na mijn begroeting begon hij in rad frans tegen me te kakelen en, alzo geconfronteerd met hèt probleem van de meeste gastarbeiders, trachtte ik hem duidelijk te maken dat mijn kennis van de taal zeer beperkt was. "Ah.... Hollandaise...", knikte hij mij begrijpend toe. Gravend in mijn geheugen vond ik net genoeg frans uit mijn middelbare school periode om een simpel gesprekje aan te knopen. Robèr was begripvol en deed zijn uiterste best om mijn gebrekkige frans te volgen.
De volgende franse uitdrukking is zeker op mij van toepassing en zal ongetwijfeld door zijn hoofd zijn gegaan....
Voor zo ver ik hem kon volgen geloof ik, dat hij vertelde dat er heel veel Nederlanders een vakantiehuisje hebben in Melay. Toen ik hem vertelde dat ik, als "oncle de Milou" meehielp met de verbouwing van "le bâtiment au début de la rue", begonnen zijn oogjes te glimmen. "Ah! Le café! Zijn enthousiasme doet vermoeden dat hij de komst van "Le Voilà" zeer toejuicht en nu al als toekomstige vaste stamgast kan worden aangemerkt.
Op donderdagavond werd de werkploeg versterkt met Roeland, zijn ouders, zus en zwager, zodat we twee dagen met 10 man aan het werk konden. Dan maak je meters!
Op zondag keerde ik met een aantal harde werkers terug naar Nederland, Roeland, Vronie, Paul en Corien achterlatend. Zij gingen er nog een weekje stevig tegenaan.
De toegestuurde foto's lieten zien dat ze bepaald niet stil gezeten hebben.
In twee weken tijd is een klein wonder verricht.....
Trouwens, mijn biologische klokje is weer redelijk op orde.
Het was gisterenavond "gewoon" weer twee uur toen ik in mijn mandje dook.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten