Un rêve

Mensen hebben dromen.
Vooral jonge mensen.

Ze leerden elkaar beter kennen bij de totstandkoming van de film "Alles is Theater", het mega filmproject van Toneelvereniging Vios bij haar 50-jarig bestaan in 2016. Een film, gemaakt met een vette knipoog naar de film "Alles is Liefde".
Toeval?

Roeland, het vriendje van mijn nichtje en petekind Milou, koestert al van jongs af een droom: een eigen restaurantje.....
Hij volgde zelfs drie jaar een vakopleiding in die richting, maar eindigde na een studie bestuurskunde uiteindelijk als ambtenaar bij de gemeente Alphen a/d Rijn en later in Kaag & Braassem. Een mooie en leuke baan, maar toch....
De droom bleef.
Nu houdt Milou wel van avontuur en met een opleiding "drama", durf je ook vast wel riskante ondernemingen aan te gaan. Samen bespraken ze de mogelijkheid om die droom te verwezenlijken. Een etablissement met een klein restaurant, waar Roeland de pollepel zou zwaaien, en met wat gastenkamers waar vermoeide reizigers, vakantiegangers of rustzoekende passanten zorgzaam zouden worden opgevangen door gastvrouwe Milou. Zou dat niet mooi zijn?
Een soort bed en breakfast, maar dan mèt een restaurantje erbij.
En waar zou je zo iets beter kunnen beginnen dan in Frankrijk. Al was het alleen maar om de klank in de naam: "bistrot et chambres d'hôtes". Klinkt toch beter als bed, bad en brood (een vrije vertaling van bed and breakfast), wat vooral doet denken aan uitgeprocedeerde asielzoekers.
In de zomer van 2017 besloten ze op zoek te gaan naar een geschikte locatie.

Na lang zoeken vonden ze een pand, waarvan zij dachten dat het geschikt zou zijn om hun droom te verwezenlijken, in het plaatsje Melay (Haute Marne) in het arrondissement Langres, in het noord-oosten van Frankrijk.
Zoals zoveel Franse dorpjes heeft ook in Melay een leegloop plaats gevonden. Jongeren trekken naar de steden en vele huizen komen leeg te staan. Zo telde Melay in 1962 nog 567 inwoners, in 2011 nog 292......
Veel huizen in het dorp zijn door langdurige leegstand vervallen geraakt. Maar..... vele buitenlanders (en vooral Nederlanders) zien hier een uitgelezen kans om zo'n pandje op te kopen, op te knappen en als vakantiehuisje in te richten. Het inwoneraantal schijnt zich in de zomermaanden te verdubbelen!

Hun oog viel op een gigantisch pand, dat in het verleden ooit als herberg had dienst gedaan onder de naam "A la Poire d'Or", verwijzend naar de grote perenboom die er ooit stond. Stammend uit het einde van de 18e eeuw, afgaand op de gietijzeren plaat die bij de stripwerkzaamheden tevoorschijn kwam.
Drie woonlagen en een totaal woonoppervlak van 230 m² , met daarbij een tuin met een oppervlakte van 1400 m² !

Het huis werd nog bewoond door een oudere mevrouw, met als gevolg dat het niet totaal vervallen was. Het mensje had in de loop der jaren wel enorm veel spullen verzameld die tot in alle uithoeken van het gebouw waren uitgestald. Van "se détente" had zij klaarblijkelijk nog nooit gehoord.
Ze wikten en wogen en nodigden hun ouders uit om het huis te bekijken, waarschijnlijk met de gedachte in het achterhoofd, dat de hulp van handige vaders en moeders wel geboden zou zijn om dit museum om te toveren tot een "bistrot et chambres d'hôtes"......

Eind juli was de kogel door de kerk en op 10 augustus werd het koopcontract getekend. Een uitgelezen gelegenheid voor Roeland om Milou, bij het kleine kapelletje in de buurt, ten huwelijk te vragen.

In oktober trok Roeland met al zijn vrienden naar Frankrijk om het pand "eens flink onder handen te nemen". Mannen die zich konden uitleven in het strippen en slopen. Nou, ze zijn flink te keer gegaan!
Daarna was het de beurt aan een "plaatselijke" aannemer om in ieder geval de badkamers voor de gastenkamers en de keuken in orde te brengen. Gewoon een Hagenees die daar samen met zijn vader ooit een pandje kocht en nu als ZZP'er een goed belegde boterham verdient aan al die Hollanders die hun gekochte pandjes enigszins bewoonbaar willen hebben. Grappig. Wij zijn afhankelijk van Poolse stukadoors terwijl onze vakmensen in Frankrijk aan het werk zijn......

Deze zomer vroeg mijn broertje (de vader van Milou) of ik zin had om in februari een weekje mee te gaan naar Frankrijk om te klussen. Nou, daar had ik wel oren naar. Leek me wel leuk.
Milou en Roeland meldden zich al snel. Ze hadden een projectje voor mij verzonnen: het maken van de bar en de pass (de scheiding tussen de open keuken en het restaurant waarop de kok de gemaakte gerechten plaatst die dan uitgeserveerd kunnen worden).

Vorige week vrijdag vertrokken mijn broertje en ik 's morgens vroeg naar Frankrijk. Eerst nog even een stopje maken in Zoeterwoude om Milou's tante Hermien op te halen die ook mee ging om te 'klussen".
Na een voorspoedige reis arriveerden we in de namiddag in Melay, waar we opgewacht werden door Milou en haar moeder, die al eerder met een volgestouwd busje vertrokken waren.
Uiteraard kregen we eerst een rondleiding door het gebouw......
Dwalend door het pand moest ik denken aan het boek Genesis.
God schiep hemel en aarde in zes dagen en zag dat het goed was. En op de zevende dag rustte Hij.....
Ik dacht: Dat gaan wij niet redden.
Mijn veronderstelling werd bewaarheid.
Na acht dagen buffelen hebben we ontzettend veel werk verricht en zijn er grote stappen gezet naar het uiteindelijke resultaat: het verwezenlijken van een droom......
Maar.... er moet nog veel gebeuren.
In april mag ik weer een paar dagen mee.
Ik verheug mij er nu al op!