Blinde liefde

Ik was deze week blij verrast.
Integere, fatsoenlijke politici, ze bestaan nog!
Nee, ik heb het niet over Mark Rutte die de uitkomsten van de eerste doorrekening door de diverse planbureaus van het klimaatakkoord onder de pet hield tot nà Prinsjesdag en zo terecht werd verweten de Kamer onvolledig te hebben ingelicht.

Afgelopen donderdag vond, in aanloop naar het verantwoordingsdebat, een debat plaats over de betrekkingen met Turkije. Nadat meerdere woordvoerders hun zorg hadden uitgesproken over de ontwikkelingen in dat land op het gebied van mensenrechten, vrije pers en de afkalving van de democratie die daar plaats vindt, was het de beurt aan de woordvoerder van Denk, Selçuk Öztürk.
In zijn betoog hield hij een warm pleidooi om de handelsbetrekkingen met Turkije uit te breiden en te verstevigen. Dat zou goed zijn voor de Nederlandse economie. Hij klonk bijna als een VVD'er!
Volkomen legitiem natuurlijk. We kennen de blinde liefde die de partij Denk koestert voor het oude moederland en het staat hen vrij om dit standpunt in onze vrije samenleving uit te dragen, zij het dat het ware toe te juichen als zij ook oog zouden hebben voor de donkere kanten van hun geliefde. Maar ach, u weet hoe dat werkt met blinde liefdes.
Toen Sadet Karabulut (SP) hem vroeg of het aanhalen van die handelsbetrekkingen hand in hand moest gaan met een kritisch aanspreken van de Turkse regering op het gebied van de mensenrechten, barstte de bom.....
Geen antwoord gevend op haar vraag beschuldigde Öztürk in zijn weerwood het kamerlid banden te hebben met de terroristische beweging PKK, waarna kamervoorzitter Khadija Arib ingreep en hem vroeg met bewijzen te komen voor zijn bewering en anders deze beschuldiging terug te nemen.
Öztürk weigerde en lapte alle regels en fatsoensnormen aan zijn laars door constant door de woorden van de voorzitter heen te kakelen en haar tussen neus en lippen door te betichten van partijdigheid.
Uiteindelijk ontnam zij hem het woord, waarop Öztürk verbolgen reageerde dat hij "monddood" werd gemaakt omdat zijn spreektijd nog niet om was.....

Nee, ik heb het zéker niet over Selçuk Öztürk die door zijn misdragingen al meerdere malen het bewijs heeft geleverd dat hij de titel van volksvertegenwoordiger onwaardig is. Hij heeft de mond vol over vrijheid van meningsuiting maar beschimpt en schoffeert mensen die zijn mening niet zijn toegedaan en steunt openlijk een regime waar de vrijheid van meningsuiting ver te zoeken is. Hij spreekt mensen aan om zich aan de regels en de fatsoensnormen te houden, terwijl hij deze zelf keer op keer aan zijn laars lapt. Een man die zich in woord inzet voor de vrijheid maar in werkelijkheid zichzelf heeft verlaagd tot slaafje, hielenlikker en bruinwerker van Erdogan......

Nee ik heb het over de woordvoerders van de andere partijen die als één man opstonden en zich schaarden achter Karabulut na de aantijgingen aan haar adres. De manier waarop zij Öztürk (ik laat "de heer" bewust achterwege) te woord stonden dwong respect af. Rustig en in fatsoenlijke bewoordingen dienden zij hem van repliek. Zelfs de woordvoerder van de PVV Raymond van Roon liet zich niet verleiden tot het zichzelf verlagen tot het niveau van Öztürk.
Zelfs nadat Karabulut had aangegeven geen enkele moeite te hebben om de PKK te kwalificeren als een terroristische organisatie, bleef Öztürk als een verongelijkt kind volharden in zijn beweringen.
Bram van Ojik (Groen Links) probeerde nog met scherpe, ter zake doende vragen om Öztürk weer in het gareel te krijgen, maar het bleek tevergeefs.
Het onbeschofte gedrag van Öztürk meer dan zat, gaf Arib het woord aan de volgende spreker, Pieter Omtzigt van het CDA. Öztürk bleef demonstratief achter de microfoon staan en leek niet van zins zijn plaats af te staan. Persoonlijk had het mij niet verbaasd als op dit moment iemand was opgestaan en Öztürk met een paar ferme klappen achter het katheder vandaan had geslagen. Hij solliciteerde daar duidelijk naar.
Uiteindelijk droop hij mokkend af.
Bram van Ojik ving hem op en praatte nog een poosje op hem in. Waarschijnlijk trachtte hij Öztürk enige realiteitszin bij te brengen en hem aan het verstand te brengen dat zijn gedrag ècht niet kon, maar het mocht niet baten.
Paarlen voor de zwijnen. Letterlijk en figuurlijk....

Wat had hij met zijn optreden bereikt?
In ieder geval zette het mij tot nadenken......
Als een minderheid wordt achtergesteld en onderdrukt en de democratische weg om daar tegen te protesteren wordt afgesneden, is het begrijpelijk dat zij andere wegen zoekt om haar stem te laten horen.
De achterstelling en onderdrukking van de Koerden in Turkije dateert al van na de afloop van de onafhankelijkheidsoorlog (1919-1923) welke in de nasleep van WOI tussen Koerden en Turken werd uitgevochten. Deze stelselmatige onderdrukking leidde uiteindelijk tot het ontstaan van de afscheidingsbeweging PKK in 1978 welke een gewapende strijd voert tegen het Turkse regime en streeft naar onafhankelijkheid voor de Koerden.
Een terroristische beweging? In de ogen van de Turkse overheersers ongetwijfeld, maar......

Deze week was ook de herdenking van D-Day, de invasie op de Normandische stranden, 75 jaar geleden, die uiteindelijk een einde maakte aan de Duitse overheersing van ons land. Tijdens de oorlogsjaren trachtte de Nederlandse verzetsbeweging de bezetters te treffen door het plegen van sabotage en aanslagen.
Een terroristische beweging? In de ogen van de Duitse overheersers ongetwijfeld.
Zij zou in ieder geval als zodanig in de geschiedenisboekjes terecht gekomen zijn als de Duitsers de oorlog hadden gewonnen......
De vraag is te stellen: Wat is het meest legitiem?
Een regime dat stelselmatig een deel van de bevolking achterstelt en onderdrukt, de mensenrechten aan de laars lapt en de vrije pers monddood maakt, of een minderheid die opkomt voor haar rechten van vrijheid en gelijkheid en bereid is daarvoor te vechten?
Met andere woorden: wie is hier eigenlijk de terrorist?

Het had partijleider Tunahan Kuzu gesierd als hij afstand had genomen van het onbeschofte optreden van zijn partijgenoot. Maar nee, hij schaarde zich woedend achter Öztürk en verweet kamervoorzitter Arib een wrok te koesteren jegens Denk. Nou denk ik niet dat Khadija warme gevoelens heeft voor deze partij, zeker niet na de herhaalde aanvallen op haar als persoon, maar het is gewoon haar taak om in te grijpen als kamerleden de grenzen van het toelaatbare overschrijden. En feit is dat de heren dat keer op keer doen. Als kamerleden hebben de heren zich te houden aan de regels en afspraken die in de Kamer gelden. En als ze dat niet doen, is een reprimande op zijn plaats.
De democratische regels nopen ons deze partij binnen ons parlement te tolereren, maar het zou een zegen zijn voor diezelfde democratie als deze paladijnen van Erdogan na volgende verkiezingen niet terug zouden keren in de Kamer.....

Het is zaterdagmorgen.......
De wereld ligt onder een muisgrijze deken en de regen klettert tegen de ramen.
Goed voor de natuur, maar......
Ik verlang toch een beetje naar het weer van afgelopen zomer.
U ook?