Soixante, le nouveau quarante

Ja, wij waren nog een weekendje in "La douce France" om onze klusjes af te maken.
Het zinde mij al niet dat ik tijdens ons vorige bezoek het blad voor de koffiemachine door tijdgebrek ongeverfd achter had moeten laten (Mission accomplie et chapeau!) en ik was dan ook blij dat Paul nog een ritje die kant uit ging maken. Zeker toen Milou mij heel voorzichtig trachtte te vertellen hoe een kleine lekkage het (ongeverfde!) blad danig had aangetast. Dat betekende dat er een nieuw blad gemaakt moest worden. Mijn voorstel om een nieuwe plaat mee te nemen en ter plekke weer passend te maken werd direct door broer Paul verworpen. Ten eerste zou het passend maken, het in de grondverf zetten èn aflakken van de plaat èn het plaatsen van de koffiemachine, die ook nog aangesloten moest worden, nooit lukken binnen de tijdsspanne van twee dagen die we tot onze beschikking hadden, ten tweede moest de plaat vervoerd worden in zijn auto waarin ook nog drie inzittenden een plekje moesten vinden. Hij had de plaat opgemeten en als ik hem thuis op maat zou maken, zou het allemaal precies passen. Mooi verhaal, maar aan een lengte- en breedtemaat had ik niet zoveel omdat ik wist dat het behoorlijk wat tijd had gevergd om het blad passend te maken vanwege hol lopende muren en niet haakse hoeken. Dus, de eenzaam in Frankrijk verblijvende Roeland gebeld met de opdracht om de plaat op een aantal kritieke punten opnieuw op te meten. Met deze gegevens ging ik dan maar aan de slag. Vorige week in mijn achtertuintje een nieuw blad gefabriceerd, geschuurd, gegrond, geplamuurd, gegrond, geschuurd en aan de onderkant afgelakt. Het aflakken van de bovenkant zou in Frankrijk gebeuren. Daar stond de pot met de juiste kleur verf.....

Drie inzittenden?
Ja, broertje Chris zag ook zijn kans schoon om het ritje nog een keer mee te maken. Er lag tenslotte nog een boomstronk op hem te wachten die moest worden afgevlakt. De kettingzaag en een nieuw blik olie en benzine waren klaar gezet! De vorige voorraad olie en benzine was hij bij zijn vorige bezoek vergeten mee terug te nemen vanuit Frankrijk en was intussen op onverklaarbare wijze zoek geraakt.
De schoffel hoefde niet mee. Hoewel hij de rest van zijn tijd zou doorbrengen met het verder op orde brengen van de tuin wist hij dat schoffelen voorlopig nog niet aan de orde zou zijn.....

Woensdagavond reed Paul voor met zijn nieuwe auto, want hij was er toch niet helemaal gerust op dat het door mij gefabriceerde blad er wel in zou passen. Maar, het paste nèt aan en niets stond ons afreizen dus meer in de weg. Gezien de beperkte overgebleven laadruimte besloot ik in overleg met Paul al mijn gereedschap maar thuis te laten. Hij verzekerde mij, dat al de benodigde zaken (ook de decoupeerzaag) in Frankrijk aanwezig waren. Deze had hij achtergelaten na zijn laatste klusbezoek tijdens de Pinksterdagen.
Op die heenreis had Paul ook de katten (Louis en Marie) van Milou en Roeland verhuisd. Zwaar gedrogeerd en liggend in een bench waren de dieren vervoerd. Kort voor aankomst had een van de katten blijkbaar toch een ongelofelijke aandrang gekregen en heeft in de auto een sterk geurende bolus zitten draaien. De raampjes zullen ongetwijfeld open gedraaid zijn.....
"Die lucht krijg ik nooit meer uit mijn auto", zal Paul gedacht hebben en hij heeft waarschijnlijk daarom zijn Volkswagen snel ingeruild tegen een nieuwe Ford. Een inruilactie die Chris en ik, als meerijdende passagiers ten volle toejuichten. De achterstoelen van de Ford zitten prima, terwijl die in zijn Polo gewoon k* zaten......
Dank je wel, Louis of Marie!

Donderdag in de vooravond vertrokken, arriveerden we rond half twee bij "Le Voilà", waar wij werden opgewacht door Roeland. Eerst even bijkletsen.
Roeland had een mooi kastje gescoord voor de laatste badkamer, zodat Paul de volgende dag zou kunnen beginnen met het afronden van dit project.
Ik kon het toch niet laten......
Ik móest even proberen of het blad paste, en.... het paste! Goed, hier en daar was er iets meer kier (max. 4mm), maar aangezien het blad toch afgekit ging worden, was dit meer dan acceptabel.
Ik kon lekker gaan slapen!
En.... dat lukte! Niet meer op een luchtbed maar in mijn slaapzak op een echt bed! Voortreffelijke matrassen!!!!

De volgende morgen, na een heerlijk ontbijtje, aan de slag!
Chris schrok wel een beetje van de aanblik van de tuin. Roeland had weliswaar het gras keurig bijgehouden en zelfs wat border randen in ere hersteld, maar bomen en struiken waren in zeven weken tijd aardig gegroeid! De kettingzaag opgepakt om eerst de boomstronk te lijf te gaan, maar...... waar waren de blikken olie en benzine?
Zijn vrouw Lucien appte al snel: "Kom ik buiten, zie ik bij de poortdeur een snoeischaar en de blikken olie en benzine staan! Vergeten?"
"Ik dacht dat zìj die in de auto had gezet", pruttelde Chris, zo de verantwoordelijkheid voor deze miskleun van zich af schuivend.
Geen nood. Roeland moest toch nog wat inkopen gaan doen en zou ook nieuwe olie en benzine aanschaffen. Intussen kon Chris zijn hart alvast ophalen met het uitdunnen van bossages. Natuurlijk werd er met wat droog hout uit de schuur eerst een vuurtje gemaakt, want.......

Al het gesnoeide hout werd rijp en groen op het vuurtje geflikkerd en direct weggestookt!

Nadat in het blad voor de koffiemachine gaten waren gemaakt voor wateraanvoer en elektriciteit, kon het worden afgelakt. Tussendoor de bladen van pass en bar van enkele lagen parketlak voorzien en het schot wat de bar "af" ging maken aflakken en plaatsen.
Terwijl ik zo lekker bezig was, kwam Paul enigszins mismoedig naar beneden. "Wat is er?"
Bleek dat het (overigens schitterende) kastje qua indeling het plaatsen van de waskom wat lastig maakte, maar zijn treurige blik werd vooral veroorzaakt door het feit dat Roeland, in al zijn ijver, keurig plintjes in de badkamers had gelijmd, waardoor het kastje nu niet strak tegen de achtermuur was te monteren. Er moesten stukjes uit plint gezaagd worden..... Onze gedachten gingen uit naar de voor dit klusje uitstekende gereedschappen die wij beiden ergens thuis in ons schuurtje hadden staan....
Roeland kwam binnen, terug van zijn olie- en benzinemissie en, geconfronteerd met dit probleem stamelde hij: "O, ja.... daar had ik even geen rekening mee gehouden", wat Paul deed verzuchten:

Niettemin werd de klus, zij het met iets minder geschikt gereedschap, alsnog geklaard.....

De zaterdag was een heugelijke dag!
Ons jongste broertje trad toe tot het elitekorps van de sixties!
Ja, die Pouwen beginnen zo langzamerhand toch te verworden tot een verzameling antiquiteiten.
Paul bleef dan wel volhouden dat zestig het nieuwe veertig is, en natuurlijk, je bent zo jong als je je voelt, maar af en toe wordt je toch keihard geconfronteerd met de realiteit. Als je bijvoorbeeld op je knietjes, in een onmogelijke houding een poosje bent bezig geweest en overeind moet komen.....

Na het ontbijt zetten we ons werk voort.
Paul, mét feesthoed ging aan de slag met het aanleggen van de bedrading voor de lampen boven de tafeltjes in het restaurant, Chris sloopte de boomstronk en ging verder met het snoeien in de tuin om zo zijn vuurtje brandend te houden en ik plaatste het blad voor de koffiemachine die later op de dag werd aangesloten. Het blad van pass en bar kregen nog een laatste laklaagje. Daarna kreeg ik de opdracht om een paar in het oog springende kieren in de restaurantvloer, waar een muurtje was weggesloopt, netjes dicht te knutselen.
Aan het einde van de middag werd gevieren nog even een "uitlaatplank" voor de katten aan de gevel bevestigd. Ja, met zijn vieren, want hiervoor moesten echt halsbrekende toeren worden uitgehaald. Een ladder, die min of meer half in een hulststruik hing, moest met drie man op zijn plaats gehouden worden, terwijl de vierde gaten moest boren in de keiharde muur en uiteindelijk de dragers voor de planken moest bevestigen.

De dag werd feestelijk afgesloten met champagne en een heerlijke barbecue in de weer mooier geworden tuin. Twee kleine meisjes, die even kwamen buurten werden door "le patron" himself getrakteerd op een dolle rit in de kruiwagen door de tuin. Kan zó opgenomen worden in het blokje "entertainment" van "Le Voilà".
Wij, zestigers, keken glimlachend toe, ieder voor zich waarschijnlijk met enige weemoed beseffend dat wij ons aan deze bezigheid maar niet meer moeten wagen.
Une station passee........

Zondagmorgen vertrokken we richting huis, genietend van de prachtige omgeving van glooiende heuvels en prachtige natuur.
Drie zestigers in een Fordje. Waar spraken zij over?
Chris poneerde de stelling dat men bij het ouder worden, ook wat milder wordt.
Wij konden dit slechts beamen.
Hoe dat komt? Misschien omdat de mens, naarmate hij ouder wordt steeds vaker geconfronteerd wordt met zijn eigen falen.
Je gaat wel eens dingen vergeten......