Peter Koelewijn zong het al in 1977.Dat-ie ouder wordt.
En toen was-ie nog maar net 37.....
Deze week stuitte ik op een artikel over Tom Holkenborg, beter bekend onder zijn artiestennaam Junkie XL, die de soundtrack maakte voor de nieuwe Netflix-serie "White Lines".
Normaliter beperk ik mij meestal tot het lezen van de koppen van dit soort informatie. Ik heb niet zoveel met de "moderne muziek" van artiesten die zich verschuilen achter dit soort pseudoniemen en die vooral gezocht moeten worden in de wereld van disco en "rap". Met een "w" ervoor nog wel te verteren, maar zonder eigenlijk niet meer dan in een strakke beat gedeclameerde gedichten. Inhoudelijk soms best wel sterke teksten, maar met "zingen" heeft het naar mijn mening weinig te maken. En of het muziek is? Ach, misschien word ik wel te oud voor die rotzooi, om opa uit de conference van Wim Sonneveld (tekst Simon Carmiggelt) maar eens vrij te citeren.
Maar als je dan gaat lezen, realiseer je je dat je misschien wel wat vooringenomen bent en oordeelt zonder te kennen......
En dan gaat er een ander liedje door mijn hoofd. "Pappa", van Stef Bos.
Ik moest denken aan de reactie van mijn vader, begin 60-er jaren toen wij als kinderen interesse kregen in de popmuziek. Elvis, The Beatles, The Rolling Stones, langharig werkschuw tuig wier geblèr en geschreeuw niets met zingen of muziek te maken had. Volgens mijn vader dan.
En hij was daar heel stellig in. Aangezien ik geen uitzondering vormde op de oude zegswijze dat kleine jongetjes hun vader de beste en de sterkste vinden en dat-ie altijd gelijk heeft, bracht deze stellingname mij toch enigszins in gewetensnood. Ik vond bepaalde liedjes van The Beatles wèl mooi.....
Voor mijn vader waren de grenzen duidelijk. Klassieke muziek was "echte" muziek en alleen klassiek geschoolde stemmen konden ècht zingen. De rest was goedbedoeld amateurisme, wat overigens soms best wel het aanhoren waard kon zijn, hoor. Zo zette hij mij op het spoor van de liedjes uit de cabaretwereld van die tijd. De liedjes van Tom Manders, Wim Sonneveld en Toon Hermans.....
Maar....! Alles waar electronica aan te pas kwam, had met muziek niets te maken. Elektrische gitaren e.d., hij verafschuwde het.
Natuurlijk bracht de electronica een nieuwe dimensie binnen de muziekwereld, een geluid dat mijn vader nooit gekend had. En omdat ook mijn vader feilloos paste in oude zegswijzen ("Wat de boer niet kent, dat vreet-ie niet), werd deze nieuwe muziek door hem genadeloos verworpen.
De twee broertjes boven mij haalden achteloos hun schouders op na het aanhoren van vaders mening en volgden zonder gewetensbezwaren hun eigen muziekkeuze. Zo werd Appie fan van de zoetgevooisde country zanger Jim Reeves, een genre wat bij mijn vader nog door de beugel kon en op enige compassie kon rekenen.
Mijn oudste broer Ger ontwikkelde echter een voorliefde voor de meer ruige beat van Beatles en Rolling Stones. Hij had via vrienden een oude pick-up geregeld, welke werd ingebouwd in een krukje dat Appie op de ambachtsschool gemaakt had. Daarop werden zijn eerste plaatjes afgespeeld.....
Van Ger vernam ik ook de schokkende mededeling dat mijn vader geen verstand had van muziek. Daar zou ik zelf nòòit opgekomen zijn en zulk een boude uitspraak zou ik zelf nooit durven doen!
Hij troonde mij mee naar Leiden, naar de platenzaak van Gé Hofenk in de Haarlemmerstraat en haalde mij over om van mijn spaarcentjes twee plaatjes te kopen. A Hard Days Night van The Beatles en Bama Lama Bama Loo van Little Richard. Dat laatste nummer kende ik niet eens en achteraf vond ik het eigenlijk helemaal niks. Maar ja, dat zei je niet, hè? Aangezien hij beweerd had dat mijn vader gèèn verstand van muziek had, ging ik er vanuit dat hij het wèl had. Daarnaast had mijn oudste broer voor mij, omdat mijn vader door zijn werk maar beperkt in beeld was, een niet onbelangrijke voorbeeldfunctie. Dat beide totaal verschillend dachten over muziek plaatste mij dus voor een onoverkomelijk dilemma.
Ook mijn jongere broers en zusje schoven schijnbaar moeiteloos vaders mening omtrent muziek aan de kant en ontwikkelden zo, naar ik aanneem, een eigen muziekvoorkeur.
Ik wist dat mijn vader de door mij gedane aankopen absoluut niet zou kunnen waarderen. Het voelde dan ook een beetje als verraad jegens hem en ik zag daarom de miskoop van het waardeloze nummer van Little Richard als een gerechte straf.....
Misschien is deze onbewuste tweespalt wel de reden geweest dat ik mij nooit volledig en hartstochtelijk in de wereld van de populaire muziek gestort en verdiept heb. Nee, fanatiek muziek beluisteren heb ik nooit gedaan, al heb ik door de jaren heen natuurlijk wel een voorkeur ontwikkeld voor bepaalde genres en zangers/zangeressen. Zo heb ik altijd een zekere voorliefde behouden voor Nederlandstalige muziek, waarschijnlijk omdat het "verhaal", verteld in de muziek voor mij altijd belangrijk is geweest. Pas later leerde ik ook de verhalen, welke in de klassieke muziek worden verteld, te "verstaan" en te waarderen.
Uiteindelijk heb ik ook geleerd om voor mijzelf te bepalen wat ìk mooi vind en mij los te maken van de mening van anderen. Hoewel, helemààl van hun mening loskomen zal ik nooit. Vooral niet als ze belangrijk voor mij zijn of zijn geweest.
Maar ik vermoed dat dat voor iedereen geldt die denkt een eigen mening te hebben.....
In het artikel over Junkie XL was een link opgenomen waarin zijn creatie te beluisteren is. En ik moet zeggen, ik vind het mooi. Alle klanken en effecten zijn via electronica tot stand gebracht. Er is geen muziekinstrument aan te pas gekomen. Maar het klinkt als muziek. Het ìs muziek.....
Het is melodieus en er klinkt een bepaalde dreiging in door die een suggestief werkende spanning oproept. De muziek vertelt een verhaal. Het is wel duidelijk over wat voor soort "witte lijntjes" de Tv-serie gaat.
En ach, of iets nou wel of geen muziek is, die discussie is niet zo relevant. Je vindt het mooi en je kunt er van genieten, of niet. Even goede vrienden.
Per slot van rekening, over smaak hóef je niet te twisten......
En ik dacht nog zò, dat alle evenementen afgelast waren.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten