Joris 12

Crisismanagement

Het delen van je leven met een vrouw zal misschien niet altijd naar volle tevredenheid verlopen, maar geloof me, het samenleven met een kabouter is óók een dingetje.
Zij die regelmatig mijn blog lezen, zullen op de hoogte zijn van het gegeven dat een kabouter domicilie heeft gevonden in mijn achtertuintje en dat deze een afschuw heeft voor keurig verzorgde bloemperkjes en gesoigneerde struikjes. Joris houdt van ruig, van onverzorgd, redenerend vanuit de gedachte: "Laat de natuur zijn gang maar gaan".
De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik mij normaliter uitstekend kan vinden in deze levenshouding omdat zij naadloos aansluit bij mijn eigen zienswijze, welke gestoeld is op het feit dat ik helemaal niets heb met tuinieren, een gevolg van in mijn jeugd opgelopen trauma's.
Tuinieren is iets voor tuinmannen of tuinkabouters, maar omdat mij ten enenmale de pecunia ontbreken voor het aanstellen van een hovenier en mijn tuinkabouter het verdomt om ook maar één vinger uit te steken naar de flora in mijn achtertuintje, heb ik er vrede mee dat de begroeiing aldaar zich meestentijds in een deplorabele toestand bevindt.
Wat overigens niet betekent dat ik er helemààl niets aan doe. Zo af en toe hanteer ik de heggenschaar als het oprukkende groen beklemmend dichtbij komt en mij een licht claustrofobische ervaring bezorgt als ik in mijn achtertuintje ben gezeten. Maar..... altijd in goed overleg met Joris uiteraard.

Nou heb ik vorig jaar een nieuwe buurman gekregen. Een hele aardige jongen die samen met zijn lief is ingetrokken in het belendende pand. Na vorig jaar zomer zijn voortuin te hebben opgeknapt, vond hij het nu tijd om de achtertuin aan te pakken. U voelt hem al.......
De schutting, door mij ruim 20 jaar geleden neergezet, welke toen een fiere en nette afscheiding vormde tussen de twee tuinen, verkeerde al enkele jaren in een abominabele staat. Enerzijds zwaar leunend tegen de overkapping die een vorige buurman aan zijn kant had opgetrokken en anderzijds nog enigszins overeind gehouden door een esdoorn, wat coniferen en woekerende hedera was het wel duidelijk dat deze schutting reeds ver over de uiterste houdbaarheidsdatum heen was. Kortom, toen Chiel, mijn buurman voorstelde om de ruïne te slopen en te vervangen door iets nieuws kon ik niet anders dan meegaan in zijn gedachtengang. Ik kon echter niet overleggen met Joris. Hij was niet thuis en ik had hem twee weken geleden voor het laatst gesproken. Maar goed, hij is wel vaker voor een paar weken of maanden op pad, dus wachten op zijn toestemming was geen optie. En, het hoekje waarin zijn woning is gesitueerd (onder de grond tussen de wortels van de drie afgezaagde essen) zou in ieder geval ongemoeid blijven. Ik wist echter dat Joris "not amused" zou zijn. In ieder geval was voor mij duidelijk dat ik mij kon voorbereiden op een nieuwe crisissituatie.
Chiel ging voortvarend aan de slag en sloopte vakkundig het bouwval. Het verwijderen van bomen en struiken en daarbij behorende wortelsystemen had iets meer voeten in de aarde en leidde tot een gedeeltelijk opbreken van mijn geplaveide straatje. Zo moest ik lijdzaam accepteren dat ik ongewild in de noeste tuinwerkzaamheden van buurman werd meegezogen en mij genoopt zag enige herstelwerkzaamheden aan het plaveisel ter hand te nemen.

Zo zat ik vrijdagmiddag met een Chouffje in de hand, na de onvoorziene lichamelijke inspanningen van de afgelopen dagen, met enige tevredenheid het resultaat van mijn arbeid te aanschouwen, toen Joris mijn tuintje binnen stapte. Hij hield plotsklaps in bij het zien van de nieuwe schutting en ik zag hoe zijn gezicht in no time de kleur van zijn mutsje aannam, terwijl hij niet meer kon uitbrengen dan: "Wat.....!!!!"
Een reactie die ik wel had voorzien......
Ik had me voorgenomen om hem zo rustig mogelijk te woord te staan en niet mee te gaan in de stemverheffing waartoe hij ongetwijfeld zijn toevlucht zou nemen. Ik wendde mij tot hem en sprak op sussende toon, ondersteund met handgebaren: "Rustig Joris, rustig. Voordat je......" Verder kwam ik niet. Hij ging mij verbaal te lijf op een niet mis te verstane wijze en ik was verbijsterd over de bloemrijke scheldkanonnade die hij uitbraakte. Verbazingwekkend dat zò'n klein mannetje zùlke grote woorden kan bezigen. Ik liet hem uitrazen en probeerde opnieuw: "Rustig nou maar Joris......"
"Wat heb je gedààn!" Hij spuwde de woorden bijna uit terwijl hij mij vuil aankeek met priemende oogjes. "Ik? Ik heb niks gedaan", zei ik rustig. "Ik heb alleen een stuk straat opnieuw gelegd..... En ik heb wat onkruid tussen de stenen weggehaald. Da's waar.", voegde ik er schuldbewust aan toe.

Ik heb hem rustig uitgelegd dat we de buurman toch ook enige zeggenschap moesten toestaan in hoe de erfafscheiding erbij zou moeten staan en dat hij nou eenmaal een iets andere smaak had dan mijn goede vriend. Ook wees ik hem er op, dat wij hier tenslotte dag in, dag uit woonden en dat hìj vaak weken, soms maandenlang ergens anders vertoefde. "En, zeg nou zelf", probeerde ik, "die oude schutting was wel èrg krakkemikkig. Of niet soms?" Hij gromde nog wat over al het verloren gegane groen, maar kwam langzamerhand toch wat tot bedaren. Ik had beet en besloot om nog een beetje door te slijmen.
"Je was er niet, dus ik kon niet met je overleggen. En ik wist ook niet wanneer je terug zou zijn. Je huisje is in ieder geval volledig intact gebleven! En joh, binnen de kortste keren is die schutting weer begroeid. Dat weet je toch?"
"Heb je hem over mij verteld?", vroeg hij nors.
"Nee!!! Natuurlijk niet", zei ik samenzweerderig. "Jij bent mijn geheim! Jij bent mijn vriend! Ik zal nooit iets doen wat jij niet wilt. Nou ja,.... ik zal altijd met je overleggen...... Als dat kan, tenminste."
Hij keek me achterdochtig met een schuin oog aan.
"Maar je vertelt wel over mij. In je verhaaltjes...."
"Ja maar, dat mocht toch? Dat heb je zelf gezegd!"
"Hmmm...", gromde hij en liep toen met zijn handjes op de rug richting de bomen waaronder zijn huisje verborgen ligt en verdween uit het zicht.
Even later keerde hij terug. "Hmmm.... alles is daar in ieder geval in orde."
"Heus Joris, je went er wel aan. En weet je, de buurman gaat hiernaast in zijn tuin een paar krielkippetjes houden!"
Zijn gezicht klaarde op. "Kijk, dàt vind ik nou leuk....!, zei hij. Een glimlach brak door op zijn gezicht en in zijn ogen zag ik weer die oude, vertrouwde twinkeling......