Mark heeft het maar wàt druk gehad, de afgelopen week. Er waren nogal wat "lopende zaken" op de atletiekbaan waar hij als demissionair minister president dus zijn aandacht aan moest schenken. Sifan Hassan goud, brons en goud op de lange afstanden, Femke Bol brons op de 400 m horden, Anouk Vetter en Emma Oosterwegel zilver en brons bij de 7-kamp en als klap op de vuurpijl de mannen van de 400 m estafette die hun kansen verzilverden op het tartan van Tokio.
Zulks verdient uiteraard uitgebreide felicitaties van onze MP!
Ik heb in ieder geval de afgelopen twee weken ge-no-ten!
Alle miesmachers, zuurpruimen en azijnpissers die vonden dat deze Spelen niet door mochten gaan vanwege corona, hebben ongelijk gekregen. De Spelen van Tokyo 2020 waren geweldig!
En niet alleen vanwege de prachtige sport en de geweldige prestaties van Team NL maar vooral vanwege de prachtige verhalen die verteld werden.
Verhalen van sporters die vertelden over gebeurtenissen uit hun persoonlijk leven die van grote invloed waren op hun sportbeleving en hun uiteindelijke prestaties. Verdrietige verhalen, ontroerende verhalen, maar ook grappige of vertederende verhalen.
Nee, niet alle, maar sommige verhalen zorgden toch voor diep respect voor het bewonderenswaardige doorzettingsvermogen van de betreffende sporter.
Het meest indrukwekkend is misschien wel alles wat sporters zich moeten ontzeggen om hun ultieme doel te bereiken en dat die gedrevenheid helemaal in henzelf ligt. De uitbarsting van blijheid als dat doel ook bereikt wordt.
Nee, dan gaat het niet om enorme salarissen of beloningen zoals in bepaalde sporten worden betaald. Verre van dat zelfs. Hoewel steeds meer sporters ondersteuning vinden door sponsoring, zijn veel Olympische sporters nog steeds afhankelijk van crowdfunding, de goedheid van hun ouders of moet een baan zorgen voor het benodigde geld.
Wat te denken van de Belgische Mieke Gorissen, een 38-jarige fysica-lerares die pas drie jaar serieus atletiek bedrijft en op 18 april van dit jaar haar enige marathon liep waarbij zij zich onverwacht plaatste voor de Olympische Spelen. Na haar finish op de Olympische marathon werd ze geïnterviewd en toonde zij zich zo blij en opgetogen omdat ze het gehààld had! Toen de journalist haar vertelde dat ze als 28ste gefinisht was, brak ze. Ze kon het niet geloven....... Zeker gezien haar geschiedenis, haar gebrekkige voorbereiding en de zware omstandigheden was haar prestatie eigenlijk buitenaards. Een prachtig verhaal.....
We kennen intussen allemaal het verhaal van Sifan Hassan die in 2008 op 15-jarige leeftijd door haar moeder weggestuurd werd uit haar moederland, omdat daar van een veilige toekomst geen sprake zou zijn. Ze kwam terecht in Nederland en al snel werd haar talent onderkend. Na haar naturalisatie in 2013 mocht ze voor ons land uitkomen en behaalde vele overwinningen en titels. Nu, in 2021 stelde zij zichzelf ten doel om zowel op de 1500 meter, de 5 en de 10 km uit te komen op de Olympische Spelen.
Het begin was dramatisch, met een val in de serie 1500 meter die ze desalniettemin toch winnend afsloot.
Goud op de 5 km, brons op de 1500 meter en goud op de 10 km. Nooit behaalde een vrouw tijdens één OS op deze drie afstanden drie medailles.....
Het verhaal van Shanne Braspennincx die in 2015 getroffen werd door een hartinfarct en nu, in 2021, goud won op het wieleronderdeel keirin.
Het geweldige verhaal van de twee "maatjes" Hoogland en Lavreysen die de gehele sprintwereld sprintles gaven en samen voor goud en zilver mochten strijden. Lavreysen, die "maar" ging sprinten omdat hij bij het BMX'en al zo vaak op zijn plaat was gegaan, dat zijn schouders om de haverklap uit de kom schoten.
En dan natuurlijk die prachtige exotische Caraïbische paradijsvogels, aangevuld met één onvervalste Hollandse huismus, die de wereld versteld deden staan door beslag te leggen op het zilver bij de 4x400 meter estafette. De dolblije Liemarvin Bonivacia, die niet veel verder kwam als: "Ik heb geen woorden man". Alsof hij het (estafette)stokje overnam van die andere Caraïbische parel Churandy Martina, die helaas niet kon schitteren zoals hij wilde, maar niettemin die aanstekelijke blijheid bleef uitstralen: "Ik ben blij, man."
Zoals de vlucht van de Belarussische atlete Tsimanoeskaja die zich kritisch had uitgelaten en daarom op het vliegtuig naar Belarus dreigde te worden gezet. Dictator Aleksandr Loekasjenko heeft lange armen.....
De Duitse teamcoach van de moderne vijfkamp die naar huis gestuurd werd vanwege dierenmishandeling.
Maar laten we ons toch vooral focussen op de mooie, de inspirerende verhalen waaruit we moed en positivisme kunnen putten.
Al die verhalen maken mij duidelijk dat het enige dat nodig is om in de sport (maar ook in het leven) iets te bereiken is: geloof.
Geloof in jezelf.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten