Voorjaarsblues

Elk jaar hunker ik naar het voorjaar...
De ontluikende natuur, het lengen der dagen, het oplopen van de temperatuur...
Lekker in mijn tuintje in een heerlijk lentezonnetje met een goed boek. Kopje koffie onder handbereik en later op de dag een goed glas wijn of biertje.
Het vroeg kwinkeleren van de vogels, de musjes die met takjes en strootjes onder de dakpannen schieten, het geroep van grutto en kievit in het weiland.
En straks, als we wat verder zijn in de tijd, de bijen en vlinders die de bloemenpracht in berm en beemd bezoeken.
Heerlijk! Je waant je in het Paradijs!
Vergeten zijn kou en grijze luchten! Kon het maar altijd voorjaar zijn!

Ik heb een prachtig stekje, zo, aan de rand van de polder. En niets is mooier dan grazende koeien in de wei. Maar voor dit prachtige uitzicht moet wel een prijs betaald worden.
Vliegen. Ze lijken gelijk met kievit en grutto te arriveren.
Dat vervelende gezoem en gekriebel. Daarnaast hun onsmakelijke hebbelijkheid om te pendelen tussen koeien- en appel kruimelvlaai.
Met flappen in de deuropening zijn ze redelijk buiten huis te houden, zodat ik niet constant met een mepper door de kamer hoef te gaan, lijken opruimend en vliegenpoep wegpoetsend.
Maar, kom op zeg, ik laat mijn euforische stemming niet vergallen. O, nee! Het is mooi weer, de zon schijnt en ik wens volop te genieten van Gods wondere natuur!

Tot.... ik op een avond om half vier 's nachts, dansend op mijn bed met een opgevouwen krant tracht om een mug naar zijn Schepper terug te zenden.
Na eindelijk een zwarte veeg op het behang achtergelaten te hebben, ben ik verlost van het irritante gezoem en zijg neer op mijn bed. De opkomende jeuk op diverse plaatsen zorgt er echter voor dat ik niet wegzink in Morpheus armen en dat de mug, die blijkbaar toch een galgenmaal tot zich genomen heeft, ook na zijn dood nog wordt herdacht.
Als ik dan 's morgens, met wallen onder de ogen door de niet genoten slaap buiten kom en mijn auto bezie, die door alle vogels uit de buurt blijkbaar als openbaar toilet is gebruikt......
(Terwijl er zoveel ruimte naast is!!)
Dan weet ik het weer.

Het voorjaar en de zomer hebben ook hun donkere kanten.
En tegen de tijd dat de zomer volop is aangebroken en vliegende mieren bezit nemen van mijn achtertuintje en broodje kaas en de zoveelste wesp de schoolslag oefent in mijn biertje, vlucht ik naar binnen en begin langzaam naar herfst en winter te verlangen....

Gek hè.....
Het voorjaar roept bij ons beelden op van de ontwakende natuur en verwarmende zonnestralen, de gedachte aan de zomer doet ons verlangen naar zwemmen en zonnebaden aan het strand, lange zomeravonden met barbecue, grote ijsco's met slagroom...
Denkend aan de herfst stellen we ons lange wandelingen voor door een geurend bos, genietend van de magnifieke herfstkleuren en de stilte.
In onze herinnering is de winter synoniem voor een prachtige witte wereld of een stralende winterdag op het ijs met koek en zopie....
Aan de kleine dingen die ons Zwitserlevengevoel soms danig kunnen versjteren, denken we niet....

Is het een kwestie van selectief geheugen en komt het doordat de mens mooie herinneringen koestert, en zo voort laat leven, terwijl vervelende ervaringen snel verdrongen en vergeten worden?

Heeft de Schepper in Zijn Grote Wijsheid dit vernuftige mechaniek bij de mens ingebouwd om het leven draaglijk te doen zijn en ons in staat te stellen om elke morgen te ontwaken, vol verwachting van wat de nieuwe dag brengen zal?

En zijn de kleine plaagstootjes die Hij ons ieder seizoen toedient misschien een geraffineerde manier van Hem om ons af en toe onder de neus te wrijven: "Tja, dan had ze maar van die appel af moeten blijven....."

Ach, ik moet niet zeuren.

Elk jaargetijde kent zijn schoonheid en genietmomenten.

Daar moet ik mij op focussen en de kleine ongemakken, die ieder seizoen ook kent, moet ik voor lief nemen en niet groter maken dan ze zijn.

Wat een vlek zou dat trouwens geven op het behang....

Romeo en Julia

Deze week ben ik op uitnodiging van mijn zoon gaan kijken naar een uitvoering van "Romeo en Julia" op het Stedelijk Gymnasium in Leiden.
In de hal van de school, omgeven door trappen en veel glas, zaten de leerlingen op de brede trappen van de zitkuil, in het centrum van de ruimte.
De drie spelers en een tiental muzikanten, die via hun instrumenten ook een aantal rollen vertolkten, stonden, liepen daar tussen door en speelden hun spel.
Ik was diep onder de indruk.
Ik zag hoe zij, zonder decor, maar door effectief gebruik te maken van de ruimte, met een eenvoudige belichting en slechts enkele accenten in de kleding, een groep van, pak hem beet, 60 jongeren tussen de 12 en 16 jaar (toch niet de makkelijkste leeftijd) een uur lang wisten te boeien.
Niet alleen door het spel en de zang, ook door de kracht van de muziek. Hoe soms met een paar noten een emotie werd opgeroepen of onderstreept.
Ik werd meegenomen in het verhaal.
Romeo en Julia.
Een liefde die noodlottig afloopt.

Ik moet plots denken aan onze eigen uitvoering van Romeo en Julia, jaren geleden.
Onze Julia sprak met de zachte "g" en Romeo hadden we een spraakgebrek aangemeten.
     "Ik breng u rododendrons, want lieveling begrijp,
     de rode en witte rozen, die waren nog niet rijp".
Lastig zinnetje als je de "r" niet mag zeggen....
En dan de recensent van het Witte Weekblad die onze vereniging complimenteerde met het feit dat wij ook mensen met een spraakgebrek een kans gaven.

Een liefde met noodlottige afloop.
Ik werd er deze week, toen ik in een heerlijk lentezonnetje door mijn wijkje wandelde, keihard mee geconfronteerd.
Het voorjaar roept iets in ons wakker, ons bloed gaat sneller stromen, hormonen ontwaken uit hun winterslaap. Lente is liefde!
En dat is niet alleen bij mensen zo.
Dieren hebben daar ook last van.
Soms met alle nare gevolgen van dien.
Liefde maakt blind.
Liefde maakt roekeloos.

In het najaar hadden ze het al afgesproken.
"Straks, als het lente wordt.... danne... hè?"
Met dit vooruitzicht waren ze diep onder de hoop tuinafval gekropen en droomden en herdroomden maanden lang, in diepe slaap verzonken, over hun liefde en over het ultieme hoogtepunt dat ze in het voorjaar bereiken zouden.
De warme stralen van de lentezon hebben hen begin deze week gewekt. Trillend van verlangen keken ze elkaar in de geile oogjes en gingen op pad.
Op pad, naar het poeltje, een paar honderd meter verderop, om daar eens stevig van kikkerbil te gaan.
Ze zijn nooit aangekomen.....

                                            Het waren twee koninghs kindren,
                                            Sy hadden malkander soo lief;
                                            Sy konden by malkander niet komen,
                                            Het water bereyckten sy nie.
                                                                                           (vrij naar een Middeleeuwse ballade)

Twee pladden. 
Bufo bufo plana.
Ik trof hen aan op de rijweg. Hun prille liefde gesmoord door rondrazend rubber.
Overigens een substantie die wel vaker met de liefdesdaad wordt geassocieerd.
Zijn laatste gedachte was: "Au", haar laatste gedachte was misschien: "Whou!!!"
Zo'n 30 centimeter van elkaar. Platgereden op de kille straatklinkers.
Nog even had ik de aanvechting om 114 te bellen, doch besefte bijtijds dat dit geen zin meer had.
De zon had reeds voldoende warmte gehad om hen te mummificeren.
Ze konden zo in mijn plakboek.
Romeo en Julia......

"Ook langs platgetreden padden valt dikwijls nog een heleboel te zien".

                                                                                               Karel Jonckheere

                                                                                               Vlaams schrijver en dichter (1906-1993)

                                                                                               (voor de gelegenheid, met spelfout)

Wat is wijsheid

Vraagt u zich dit ook wel eens af?
Heel verstandig.
Wijs ook.
Wijs.

Een heel klein woordje, vaak te pas en te onpas gebruikt.
Een woord met vele betekenissen.
Richting aangevend, gewoonte, melodie, manier....

Van groot inzicht getuigend.
Maar wat wil dat zeggen als iedereen zijn eigen wijsheid volgt. Met of zonder spatie, het maakt vaak weinig verschil.
Wijsheid is gebaseerd op ervaringen en kennis die we tijdens ons leven opdoen en zal daarom altijd eigen wijsheid zijn.
Kennis vergaren wij door onderwijs te volgen, door te lezen, door te luisteren naar verstandige en ter zake kundige mensen.
En dan gaat het soms mis.
Zeker als de sprekers gezegend zijn met een vlotte babbel en de overtuiging dat ze de wijsheid niet alleen in pacht, maar ook in bezit hebben.
Te veel mensen nemen deze kennis te gemakkelijk voetstoots als waarheid aan, maken hem ook tot "hun" waarheid, en blaten daarna gedachteloos de ander na.
Ze nemen niet de moeite deze kennis, te wikken, te wegen, te spiegelen aan eigen ervaringen, er over na te denken en op die gronden hun inzicht te scherpen en zo hun eigen waarheid te formuleren en eventueel bij te stellen.
Een eigen waarheid, dat wel, want net zo min als "De Wijsheid", bestaat "De Waarheid".
Ja, als album van Marco Borsato en tot 1989 als Partijblad van de CPN.
Wijsheid en waarheid zijn altijd persoonsgebonden.
En aangezien we met zo'n 7 miljard op deze aardkloot ronddolen bestaan er dus evenzoveel wijs- en waarheden.
Ons streven zou moeten zijn om zo dicht mogelijk bij de ultieme wijsheid en waarheid te komen.
Dat zou betekenen: ten alle tijden met een open geest luisteren naar de ander.
En wie kan dat?

Ik pretendeer zeker niet het zelf te kunnen.
Misschien zijn er in de wereldgeschiedenis een paar te vinden? Boeddha, Jezus, Mohammed, Ghandi, Mandela? Ik weet het niet hoor, ik kan tenslotte alleen putten uit mijn eigen, onvolkomen wijsheid......

Iets.
Nog zo'n klein woordje.
Betekent: een héél klein beetje.
Zet er een "n" voor en je staat met lege handen.

Als we mensen onderwijzen doen we dat altijd vanuit onze eigen, beperkte wijsheid.
We kunnen ze nooit de volledige wijsheid geven omdat we die zelf niet bezitten.
We maken ze dus altijd "iets" wijs.
Nou is daar niets op tegen, zolang we dat integer doen en onze eigen wijsheid en waarheid volledig inzetten, zonder terughoudend te zijn omdat bepaalde informatie zich wel eens tegen ons zou kunnen keren.
Kwalijker wordt het, als we mensen bewust "iets" wijs willen maken.
Met andere woorden, als we willens en wetens informatie of kennis achterhouden omdat de volledige waarheid ons in een lastig parket zou kunnen brengen, ons zou doen afdrijven van het door ons beoogde doel.
Als we halve waarheden verkondigen.

Halve waarheden zijn hele leugens.......

Ik ben ze tegen gekomen de afgelopen weken tijdens de verhitte debatten omtrent de wet "Passend Onderwijs": mensen die ons iets wijs willen maken.
In beide kampen overigens.
Dat ik mij, ondanks dat, toch bij één kamp aangesloten voel, omdat "hun" waarheid meer strookt met de mijne, dan die van de tegenpartij, moet u mij maar niet euvel duiden.
Ook mij is niets menselijks vreemd.

Dat er iets mis is in het Nederlandse onderwijssysteem is evident. Maar dat is niet iets van de laatste jaren. De afbraak is decennia geleden al begonnen.
Dat er dus "iets" moet gebeuren is wel duidelijk.
Zolang echter de partijen het vertikken om af te stijgen van hun stokpaardjes en het verdommen om hun loopgraven en ingenomen stellingen te verlaten, heb ik een hard hoofd in wezenlijke verbeteringen en zal het aanmodderen blijven.
Wijsheid is geboden. Maar ja......

In alle eerlijkheid, ik weet het ook niet.
Ik heb er echter wel een idee over, wat deze wijsheid in de weg staat.
Zolang de oneliner "hot" is en er geen ruimte is voor de nuance vrees ik, dat een uitgebalanceerd beleid nog heel ver weg is.
Dat de stem van het "volk" vaak wat ongenuanceerd doorklinkt, ligt opgesloten in het feit dat deze stem gevormd wordt door het gemiddelde van vele eigen wijs- en waarheden.
Maar dat een aantal van onze volksvertegenwoordigers zich vaak ongenuanceerd uitlaat, ons probeert te lijmen met onhaalbare of loze beloftes, halve waarheden of pertinente leugens, is echter bedenkelijk. Zij proberen ons bewust iets wijs te maken.
Zij maken zo op een onbehoorlijke manier misbruik van de verantwoordelijke positie die hoort bij het ambt van volksvertegenwoordiger.
Zoals al eerder vermeld: veel mensen nemen hun uitspraken voetstoots als waarheid aan, omdat ze denken met ter zake kundige en verstandige mensen van doen te hebben.

Misbruik wordt gestraft.
Elke Nederlander wordt bijna dagelijks wel een keer met deze tekst geconfronteerd. Op perrons, in het openbaar vervoer, bij apparaten, op documenten......
Staan onze parlementariërs boven de wet?
Ik stel voor om het wapen van Nederland, op de blauwe rugleuningen van de 150 zetels in de 2e Kamer, te vervangen door de tekst "misbruik wordt gestraft".

Zoals gezegd, wijsheid zou mede gebaseerd moeten zijn op ervaringen. Men zou moeten leren van de fouten, gemaakt in het verleden.
We herinneren ons allemaal de bankencrisis, mede ontstaan door de verziekende bonuscultuur in het bankwezen. Wat roept de samenleving? (met uitzondering natuurlijk van diegenen die er van profiteren, hun eigen waarheid zegt immers dat ze er recht op hebben).
Uitroeien, met wortel en tak! Dit nooit meer!
En wat wil Dhr. Elias c.s.?
Een bonuscultuur creëren in het onderwijs door prestatiebeloning in te voeren!
Tweespalt zaaien in de lerarenkamer en ruim baan maken voor vriendjespolitiek.
Ja, daar zit het onderwijs echt op te wachten.
50.000 mensen in de Amsterdam Arena schreeuwden deze week hun kelen schor dat ze dat niet willen. Ze stonden daar niet voor hun eigen portemonnee. Ze willen dat dat geld besteed wordt aan het onderwijs, aan de zwakkeren in onze samenleving.
Ze vonden geen open oor en zeker geen open geest bij Dhr. Elias.
Nog voor de kamervoorzitter hem het woord had gegeven tijdens het debat over de invoering van de wet "Passend Onderwijs", liet hij een bot "Nee" horen op de vraag vanuit de kamer om dit onzalige plan te heroverwegen.
Als iemand ooit nog eens het toppunt van arrogantie wil verwoorden......
De vraag blijft natuurlijk in de lucht hangen of Dhr. Elias er niet over na wil denken, of helemaal niet kan denken....
Nee, van voortschrijdend inzicht kunnen we hem niet betichten. Niet eens van inzicht.
De eigen wijsheid van Ton.

In ieder geval niet de mijne........

Neem dit alles, hierboven omschreven, alstublieft niet voor waarheid of wijsheid aan.
U zult toch wel wijzer zijn, hoop ik.
Ieder vogeltje zingt tenslotte zoals het gebekt is, oftewel, zingt zijn eigen "wijsje".
Het is slechts mijn wijsheid, mijn waarheid.
En aangezien ik mij bewust ben dat mijn kennis beperkt is en ik niet over alle informatie beschik, realiseer ik mij terdege dat ook mijn wijsheid en waarheid louter op drijfzand rusten.

Maar ach..... wat is wijsheid........


"Te weten dat je onwetend bent, is het begin van alle wijsheid".

                                                                                                        Viviane van Avalon

Daar houd ik mij dan maar aan vast.........

Verbijsterd veld

Op 6 maart komt het onderwijsveld in de Amsterdam Arena bijeen.
Leerkrachten uit het hele land zullen staken en demonstreren tegen de voorgenomen bezuinigingen van 300 miljoen op het speciaal onderwijs.
Maar..... deze maatregelen zullen ook hun weerslag hebben op het reguliere onderwijs......
Het is genoeg geweest.

20 Jaar lang is leugen op leugen gestapeld.
Onder het mom van vernieuwing en verbetering werd de ene na de andere bezuiniging door de strot van het onderwijs geduwd.
20 Jaar rommelen en sleutelen aan het onderwijs heeft het aan de rand van de afgrond gebracht.
Het lijkt er op dat het huidige kabinet met zijn voorstellen actieve euthanasie wil toepassen op de doodzieke patiënt.

In 1992 werd onder de leuze "Weer Samen Naar School" het speciaal onderwijs al grotendeels uitgehold.
Het was veel beter voor kinderen, die een beetje uit de toon vielen vanwege leer- of gedragsproblemen, om in hun eigen sociale omgeving naar school te gaan, bij hun vriendjes te blijven en niet naar een speciale school te worden verwezen. Dat was zielig, dat was sneu voor die kinderen.
's Morgens wachten op het Lubbe-bussie....
Traumatiserend en stigmatiserend voor hun verdere leven.
Helemaal waar, geen woord van gelogen.
En met wat extra inspanning en ondersteuning moest dat toch mogelijk zijn? De "zwaardere" gevallen kregen zelfs een rugzakje mee en leerkrachten zouden worden ondersteund door ambulante begeleiders.
Angstvallig werd verzwegen dat die kinderen in het speciaal onderwijs terecht kwamen in een kleine groep, waar zij werden opgevangen en begrepen door speciaal opgeleide leerkrachten die orthopedagogen, logopedisten en andere specialisten onder handbereik hadden en zo de kinderen op maat konden bedienen. Passender onderwijs heeft nooit bestaan. Maar... dit onderwijs is duur.....
Het risico van sociaal isolement voor deze kinderen is een heel reële, vervelende bijkomstigheid. Zeker. Maar om dan als politiek van de daken te schreeuwen dat het welzijn van kinderen je zo aan het hart gaat, terwijl je deze drogreden alleen gebruikt om een ordinaire bezuiniging door te voeren, is ronduit verwerpelijk.

In de jaren daarna werden de leerkrachten in het reguliere onderwijs steeds vaker geconfronteerd met leerlingen met een speciale zorgbehoefte en werden zij geacht stoornissen te onderkennen en daar adequaat op te reageren, zonder daar ooit voor te zijn opgeleid. Daarnaast moest voor deze leerlingen een uitgebreid zorgdossier worden aangelegd: handelingsplannen worden opgesteld, uitgevoerd en geëvalueerd, om voor de extra faciliteiten in aanmerking te komen.
Er moest worden overlegd met de intern begeleider, met de ouders en eventueel de ambulant begeleider.
Er ontstond een wirwar aan platformen, overlegorganen, samenwerkingsverbanden en netwerken om dit proces toch vooral in goede banen te leiden, met als gevolg een enorme bureaucratische rompslomp.
Daarnaast is de school de afgelopen jaren overspoeld met toetsen, op alle terreinen. Deze moeten worden afgenomen, nagekeken, geanalyseerd. Bij de "opvallers" (want uitvallers bestaan niet meer) moet een diagnose gesteld worden en daarna een handelingsplan worden geformuleerd, wat dan weer moet worden uitgevoerd, geëvalueerd, en vooral nauwkeurig geregistreerd...
O, ja, het "gewone" dagelijkse werk in de klas moet intussen natuurlijk wel gewoon doorgang vinden.

Natuurlijk.
Geen wonder dat de mannen nagenoeg uit het basisonderwijs verdwenen zijn.
Mannen zijn niet zo goed in multitasken.....

Omdat men er achter kwam dat problemen in het onderwijs niet vanzelf verdwijnen als je ze maar lang genoeg negeert of ontkent, werden de problemen gewoon afgeschaft. Problemen bestaan niet meer; dat zijn kansen, uitdagingen.
Bij zulke kul krijgt mijn wijsvinger neigingen om zich te strekken....

En nu?
Met het wetsvoorstel "Passend Onderwijs" wordt het speciaal onderwijs nagenoeg de doodsteek toegebracht door daar 6000 banen weg te strepen, worden de reguliere scholen verplicht een passende onderwijsplek aan te bieden aan leerlingen die extra ondersteuning behoeven, wordt de klassenschaal vergroot en worden rugzakje en ambulante begeleiding afgeschaft.
Passend onderwijs?
Om onpasselijk van te worden.
En nee hoor, het is geen bezuiniging. De vrijkomende gelden worden gebruikt voor prestatiebeloning.
De zoveelste leugen.
Als men leerkrachten werkelijk zou gaan belonen naar prestatie, zou dit een gigantisch gat in de rijksbegroting slaan.....
Als onze minister van Onderwijs beloond zou worden naar prestatie zou ze waarschijnlijk een beroep moeten doen op de voedselbank....

Een minister president die bij zijn aantreden roept dat hij Nederland weer terug wil brengen in de Top-Vijf-Kennis-economie van de wereld en mede voor dit onderwijsbeleid verantwoordelijk is, is óf een verschrikkelijke dombo, óf een aartsleugenaar. Of wil hij die positie misschien bereiken door dan maar in te zetten op de hoogbegaafden en daar extra geld in te steken en de kansarmen gewoon door het afvoerputje te trekken. Nee, de minder begaafden zullen de economie niet uit het slop halen, dus daar moet je niet te veel euro's aan spenderen.
Het zou mij niet verbazen als hij eerdaags de pil van Drion gaat promoten onder 65-plussers, onder het mom van het liberale standpunt dat ieder vrij moet zijn om zijn eigen einde te kunnen bepalen, terwijl hij in stilte hoopt zo het vergrijzingsprobleem en de daarmee oplopende kosten in de zorg en AOW te tackelen. Die uitvreters dragen immers ook niets bij aan het economisch herstel....
Maar goed, dat de sociaal zwakkeren het per definitie niet van de VVD moeten hebben, is algemeen bekend. Het baart meer zorg dat een bewindsvrouwe van CDA huize dit beleid te vuur en te zwaard durft te verdedigen.
Het CDA, met de 'C' van 'Christelijk', in naam dus de partij die opkomt voor de zwakkere in de samenleving.
Je kunt je afvragen, letterlijk en figuurlijk: Hoe is het in de wereld van God mogelijk, zijn ze werkelijk van God los?
Het is dat Hij is opgestaan, anders zou Hij zich omdraaien in Zijn graf.......
Het is al langer duidelijk dat de huidige CDA-fractie in de 2e Kamer, inclusief haar ministers en staatssecretarissen, door machtswellust gedreven, volkomen losgeslagen is van haar principes.
Ook zelfdoding wordt immers principieel verworpen door christenen.....

Dat er bezuinigd moet worden in deze tijden is evident. Dat ook het onderwijs daaraan zijn steentje moet bijdragen in onontkomelijk. Het gaat om de keuzes die gemaakt worden. En om de goede keuzes te kunnen maken zijn twee dingen opportuun: eerlijkheid en visie.
Maar eerlijkheid zoeken onder politici is als het zoeken naar peren onder een appelboom....
En, je kunt de huidige regering veel verwijten...., maar niet dat ze een visie heeft.

De zorgleerlingen die niet langer geplaatst kunnen worden in het speciaal onderwijs, zullen gewoon worden doorgeschoven naar het regulier onderwijs.

Dat is goedkoper.....

Kortzichtigheid ten top.

Je hoeft geen profeet te zijn om te kunnen voorspellen dat ook het reguliere onderwijs in de nabije toekomst volledig vastloopt en dat de kosten in de toekomst, om de gevolgen van deze blunder te repareren, een veelvoud zullen zijn van de 300 miljoen die men nu denkt te kunnen besparen.

Alleen al de stijging van de kosten in de gezondheidszorg, om al die afgebrande leerkrachten weer op te lappen, zal een groot deel van deze bezuiniging teniet doen.

En, wie is uiteindelijk het kind van de rekening?
Juist.
Het kind....

Toen ik in 1971 mijn vader na mijn slagen aan de P.A. berichtte dat ik onderwijzer was, mompelde hij: "Zo... nu boven nog".
Ik werk er nog dagelijks aan, pa.
Maar voor onze Marja is hier volgens mij ook nog een wereld te winnen.....
En wat te denken van Dhr. Elias, prominent VVD'er en woordvoerder onderwijs, die, absoluut niet gehinderd door ook maar enige kennis van zaken, als een olifant door de porseleinkast van onderwijsland dendert, de ene enormiteit na de andere grove leugen debiteert en de schuld van de teruglopende kwaliteit in het onderwijs (en dus van het falende beleid) doodleuk durft neer te leggen bij de luie leerkrachten.
Een gotspe van de bovenste plank!
Is deze stellingname van Dhr. Elias misschien een wraakactie, omdat hij nooit is toegelaten tot het speciaal onderwijs, terwijl zijn verstandelijke beperking toch overduidelijk is?
Ik verdenk deze zielige man er sterk van, dat hij met zijn "ferme optreden" kans denkt te maken, om in een volgend kabinet in aanmerking te komen voor de positie van minster van onderwijs.
Wat God verhoede.
In dat geval kunnen we misschien maar beter naar Griekenland emigreren.
De ellende zal gelijkwaardig zijn, maar je hebt in ieder geval bijna elke dag mooi weer....



Ik wil u het onderstaande filmpje, dat ik surfend op het internet aantrof, niet onthouden.
Een leerkracht en een hulpmoeder treffen de laatste voorbereidingen voor het schoolreisje...
U moet zelf maar bepalen of u er om wilt lachen of huilen.


(gemaakt door Kees van Amstel en Dian Liesker voor Leraar24 van de NTR)


Voorts een artikel uit het dagblad De Limburger: "Brief aan een vlinder" , waarin een vader op indringende wijze zijn bezorgdheid uitspreekt.


P.S.
Op de pagina "liedteksten" vindt u de teksten van "Keesje" en "De School" uit het Cabaretprogramma 10 jaar SSBA. Nog steeds actueel.... helaas.