Verboden vruchten

Mijn moeder lustte vroeger graag een koekje.
Ook toen ze later suiker kreeg vond ze, dat een koekje af en toe moest kunnen. En als er iemand jarig was dan vond ze dat ze die ene keer ook wel dat gebakje mocht. Wij, kinderen, keken haar dan soms boos en verwijtend aan. Ze glimlachte, zei: "Ach", en liet dan het banket gelukzalig naar binnen glijden.
Ze is nu 93 jaar.
Ondanks fysieke ongemakken is haar geest nog helder.
Ze is flink afgevallen.
We hebben nog maar een halve moeder over.
Maar daardoor heeft ze nu wel de suikerspiegel van een jonge meid.
Ze mag nu gerust een koekje.
Maar nu hoeft ze niet meer.

"Alles wat lekker is, is slecht voor je, is bij de wet verboden of je wordt er dik van", heb ik ooit eens ergens gelezen.
Misschien is het wel andersom, denk ik wel eens.
Alles wat verboden is, is lekker. Het triggert ons in ieder geval om te onderzoeken waaròm het verboden is.
Zou onze jeugd zich overgeven aan coma-zuipen als het alcoholgebruik niet aan zulke stringente voorschriften gebonden was? Steken ze hun eerste sigaretje niet stiekem op hun 14e op, omdat het dan eigenlijk nog niet mag?
Let wel, ik pleit er wel degelijk voor om de jeugd te beschermen tegen de gevaren die hen in de boze buitenwereld bedreigen. Ik vraag me alleen af of gewoon verbieden wel de juiste methode is.
Ik denk dat het tijdig aandragen van goede en eerlijke informatie beter werkt.
Eva had die appel waarschijnlijk niet eens zien hangen als haar niet strikt verboden was om van die boom te eten. Als God haar die appel had aangeboden, had ze misschien wel geantwoord dat ze liever een peertje had......
Iets verbieden maakt het aantrekkelijk.

Zit gewoon een beetje in de mens.
Lekker toch doen wat eigenlijk niet mag.
Veelal onschuldig, soms onverstandig of gevaarlijk.
Slechts een enkele keer onacceptabel.
Als je daardoor anderen schade berokkent bijvoorbeeld.

In hoeverre benadeel je iemand als je vals speelt.
Of een beetje vals speelt.
Als er gepokerd wordt om grote bedragen is het wel duidelijk.
En in de sport?
Ook daar gaan grote bedragen om.
Sportief gedrag is nagenoeg synoniem voor eerlijkheid.
Toch blijkt men het in vele takken van sport niet zo nauw te nemen met die sportiviteit.
Er wordt gesnoept uit verboden potjes.
Dat mag natuurlijk niet.
Dat is verboden.
En terecht.
Afgezien van het feit dat gesjoemel niet eerlijk is, is het experimenteren met prestatie verhogende middelen ook gevaarlijk. Tommy Simpson viel tijdens de Tour van 1967 nagenoeg dood van zijn fiets.
En daarom is de jacht op dopingzondaars terecht.
Maar......

Een beetje meer realisme zou mooi zijn......
Doping zal nooit uitgebannen worden. De zoektocht naar nieuwe, niet traceerbare middelen zal gelijke tred houden met het verscherpen van de regels.
De jacht heeft al geleid tot een ellenlange waslijst van verboden middelen, met als gevolg dat sporters niet eens een hoestdrankje tot zich kunnen nemen bij een verkoudheid.
En zeg nou zelf, dat is eigenlijk toch ook van de gekke.....
Aan de andere kant wordt steeds meer van de sporters gevraagd, de strijd moet zwaarder, heroïscher.
Persoonlijke records interesseren ons niet. Wereldrecords willen we zien!
De geldbedragen die in de topsport omgaan zijn astronomisch, mede door de bemoeienis van de commercie, die dan wel waar voor haar geld wil zien.
En zo drijven we de sporter richting verboden middelen......
Een enkeling zal standvastig zijn.
En nooit kampioen worden.
De vraag blijft dan hangen, of hij het wèl gered zou hebben als.....

Deze week is Lance Armstrong door het Amerikaanse dopingbureau bestempeld tot dopingzondaar. Niet in een proces, maar vanwege het feit dat hij het, 7 jaar na dato, spekzat is om almaar achtervolgd te worden door verdachtmakingen en daarom zijn medewerking heeft opgezegd. Zijn Tourzeges worden hem ontnomen. Wie als winnaars moeten worden aangewezen zal nog een hele puzzel worden, want de meeste toppers hebben ook geen brandschoon verleden.
En zo wordt het eigenlijk één grote farce.
Om dit in de toekomst te verhinderen moeten de regels veranderen.
Natuurlijk heeft Armstrong wel eens "lekker iets gedaan wat niet mag".
Maar hij is nooit betrapt.

Daarom.
Blijf op dopingzondaars jagen, zonder de illusie te hebben het dopinggebruik uit te kunnen bannen.
Wie betrapt wordt, krijgt twee jaar schorsing aan de broek.
En dan niet zeuren, maar knarsetandend je straf aanvaarden. Je kende immers de mogelijke consequenties van je handelen.
Wie niet betrapt wordt, heeft mazzel.
Niet eerlijk, ik weet het, maar bespaar ons het oeverloze gezever achteraf met verdachtmakingen over en weer. Daar is niemand mee gediend, ook de sport niet.
Als ik een keer te hard gereden heb of een rood lichtje heb meegepikt en ik word betrapt, betaal ik knarsetandend mijn boete, net als u.
Ik moet er echter niet aan denken nog jarenlang te moeten procederen over al die keren dat ik niet betrapt ben, maar op aanwijzingen van derden alsnog aangeklaagd wordt.
Zou u toch ook niet willen......

Het lijkt me trouwens niet leuk voor een bejubelde topsporter om voor zichzelf te weten dat zijn overwinning is gebaseerd op onsportief gedrag. Het riante inkomen dat hij daaruit genereert maakt het echter waarschijnlijk wel mogelijk om daarmee te kunnen leven.....

Moeilijke voeten

We zien ze voor het eerst 's avonds aan de balie als ze zich komen melden in het hotel.
Ik schat hen eind 50, begin 60.
Hij, lang en licht gebogen, met een paar berustende Beagle-ogen achter dikke brillenglazen.
Zij kort gepropt.
Met een rood aangelopen hoofd en verwilderde ogen staat ze te blazen dat ze "'t helemaal gehad heeft".
De hele middag rondgelopen in Stuttgart, en ze heeft al zulke moeilijke voeten, en nu na een rit met almaar files eindelijk aangeland in Noord-Italië. Ze wil "legge".
Hij staat er wat schaapachtig bij, behangen met koffers en tassen.
Ja, 't was wel een beetje druk geweest op de weg.
Hij sjokt met zijn last naar de lift.....

De volgende morgen bij het ontbijt herkent ze ons en komt meteen vertellen dat ze slecht geslapen heeft omdat ze hier waardeloze bedden hebben.
(Hoezo waardeloos? Wij hebben prima geslapen)
Komt door haar reuma. Thuis heeft ze een speciaal matras en dat ligt veel lekkerder.
Ze is gebroken, terwijl de dag nog moet beginnen.
En het ontbijt stelt ook al niet veel voor.
"Wat doe je dan hier, trut? Had lekker thuis gebleven!"
Dat denk je dan.
Maar dat zeg je niet hè?
Hij glimlacht, oogt wat vermoeid.
Ik vermoed dat het niet de slechte matras is geweest die zijn nachtrust heeft verstoord.

We zien ze nog een keer 's avonds, in de pizzeria in het stadje. Ze zitten nog wat na te tafelen als wij binnen komen.
Ze begint meteen, twee tafeltjes overschreeuwend, te vertellen over de trip die ze die dag gemaakt hebben.
Onze pogingen, om de omstanders te doen geloven dat ze het niet tegen ons heeft, falen volkomen.
Ze hebben grotten bezocht in Servië. Mooi!!!! Maar het was wel veel lopen en ze heeft al zulke moeilijke voeten. En dan die vochtigheid hè. Ja, dat merk je meteen als je reuma hebt. En ze moesten een heel eind terug lopen en die paadjes waren best glibberig en ze heeft toch al zulke moeilijke voeten.
Maar wel mooi hoor, daar moesten wij ook maar heen gaan. Maar hou er wel rekening mee dat je erg veel moet lopen.
Gelukkig hebben wij geen moeilijke voeten.
Ze heeft nog foldertjes, die zal ze morgen wel even geven.
Onze pizza (ziet er voortreffelijk uit!) is intussen gearriveerd.
Op het moment dat we willen aanvallen, begint ze uitgebreid te vertellen over de andere uitstapjes die ze gemaakt hebben. Fatsoenshalve wacht je dan even met eten. Zo hoort dat.
Naar Padua, naar Venetië.
Padua was niks. Weinig te zien en veel te warm. En dat geslenter door zo'n stad hè. Nee, dat valt niet mee als je moeilijke voeten hebt.
Venetië vond ze wel mooi. Maar veel te druk. En te warm. En te duur.
Wel fijn dat je kon rondvaren want ja, al dat lopen is niet zo prettig als je zulke moeilijke voeten hebt.
Het blijkt dat ze de hele week van hot naar her zijn gereden om door stadjes te slenteren en erachter te komen dat het overal te warm was. En te druk. En te duur.
Volgens haar dan.
Hij zegt niet veel.
Heeft het te druk met schaapachtig kijken.
Het is een reuze meevaller dat ze niet naar ons tafeltje komt, zich van haar schoenen ontdoet en haar voeten naast mijn pizza op tafel legt om de blaren en drukplekken aan te wijzen.
Waarschijnlijk dat haar reuma haar daarvan weerhoudt.
Elk nadeel heeft zo zijn voordeel.
Ze blijft doorratelen en tenslotte steek je gauw een hap in je mond van de inmiddels lauwe pizza om de woorden, die staan te trappelen om over je lippen te komen, terug te dringen.
Want bepaalde dingen zeg je niet hè?

Als we 's morgens aan het ontbijt zitten en zij de zaal inkomen, komt ze regelrecht naar ons tafeltje en legt de folders van de door hen bezochte grotten onder onze neus. We moeten daar beslist naar toe gaan. Ze zegt het op een toon die weinig tegenspraak duldt. Voorzichtig vertellen we dat we het nog niet weten en er veel voor voelen om deze dag naar het strand te gaan.
Strand? O nee, al dat zand tussen je tenen. Da's niks. Nee, zij houdt niet van het strand.
Achter haar zie ik hem staan, met een weemoedige blik in de ogen.
Waarschijnlijk denkend aan zijn jonge jaren toen hij zonnige weekends met vrienden doorbracht aan het strand in Noordwijk of Bergen.
Ze gaan morgen (zaterdag) ook naar huis. Ze begint al weer te blazen en te puffen bij de gedachte.
Woensdag moet ie (met een knikje van haar hoofd richting hem) weer aan het werk.
Voor het eerst zie ik een kleine twinkeling in zijn ogen.........

Woensdagmorgen trekt hij de deur achter zich dicht.
Broodtrommeltje onder de arm.
Fluitend op weg naar zijn maten.
Blij, dat hij weer aan het werk mag.
Waarschijnlijk ook blij, dat de pensioengerechtigde leeftijd wordt opgetrokken naar 67 jaar.......
Wat hem betreft........

Het voelt bijna als vakantie!

Trouwens.......
Moet een arend met eksterogen nu naar een pedicure of naar de opticien?

Oude paarden

Terwijl de zomer eindelijk lijkt te beginnen, loopt de Sportzomer van 2012 ten einde.
Zal tijd worden.
Het aantal mensen met vierkante ogen is de afgelopen maanden drastisch toegenomen met als hoogtepunt de laatste twee weken.
Toch wel mooi, die Olympische Spelen. Vooral de afwisseling. Sporten, die anders nooit de buis halen, komen nu prachtig in beeld. Of het echt allemaal sporten zijn is een andere discussie.
Opvallend blijft het verschil in presteren tussen de arme en rijke landen.
De Afrikanen zijn sterk in de loopnummers. Afgezien van hun genetische voorsprong op dit soort onderdelen, hebben ze ook weinig keus. Zij moeten tijdens de steeple-chase zelf over de hekken en de waterbak springen omdat ze het geld niet hebben voor dure paarden.
En terwijl de elite elkaar op floret of degen bekampt, zien de minder bedeelden zich genoodzaakt om elkaar gewoon met de vuist op de bek te slaan.
Zeilen, fietsen, paardensport, zodra het beoefenen van een sport een dure aangelegenheid wordt, moet de Derde Wereld afhaken.
Daarom ook was voor mij het hoogtepunt van de Spelen de Keniaan David Rudisha, de lange Massai krijger, die op de 800 meter van kop af naar een nieuw wereldrecord snelde.

En wat te denken van de Nederlandse prestaties......
Wat een bekrompen volkje zijn we toch.....
Oké, we gaan uit ons dak als er een medaille gehaald wordt, maar velen willen meer, altijd maar meer.
Onder leiding van Mart wordt gemord over het slechte Topsportklimaat in Nederland. De demissionair minister wordt gesmeekt er toch wat geld bij te doen, omdat we anders de aansluiting met de wereld zullen missen. Het gymnastiekonderwijs deugt niet en het schoolzwemmen is afgeschaft. We dreigen, volgens Mart en consorten, af te glijden tot het niveau van een onderontwikkeld land op sportgebied.....

Hallo.
Waar hebben we het over!
De teller staat op 20 medailles en dat is, met 17 miljoen inwoners, ruim één medaille per miljoen ingezetenen!
De VS staat weliswaar op 104 medailles, maar met 307 miljoen inwoners halen ze nog niet één derde van onze oogst. En als China met zijn 1338 miljoen inwoners alle medailles zou winnen, zouden ze nòg niet op ons gemiddelde komen!
Als we zo alles omrekenen is Grenada de grote winnaar: 1 medaille! Maar ja, daar wonen ook maar 111.000 mensen. Jamaica volgt met 13 medailles op krap 3 miljoen inwoners.
Nederland komt ook volgens deze berekening op de 13e plaats, maar laat wel grote "sportmogendheden" zoals Duitsland, Rusland, China en de VS ver achter zich.
Zelfs Groot-Brittannië (16e) wordt verslagen, terwijl zij toch miljarden geïnvesteerd hebben de laatste jaren en ook nog eens het thuisvoordeel hadden.
Want eerlijk is eerlijk, bij de jurysporten zoals de dressuur mogen enkele vraagtekens geplaatst worden en had Adelinde Cornelissen gewoon goud moeten krijgen.
En dan, 13de van de 204 is zo slecht nog niet.......
Het enige dat we onze Olympische afvaardiging misschien mogen verwijten is, dat ze de Duitsers in de heren-hockeyfinale hebben laten glippen......

Dus Nederland is wel een topsportland?
Nou, zolang een glorieuze gouden topturner nog naar de rechter moet stappen om deelname af te dwingen, is er nog wel het een en ander voor verbetering vatbaar.
Dat het schoolzwemmen terug moet komen en het gymnastiekonderwijs beter kan, onderschrijf ik.
Maar laten we alsjeblieft wel een beetje reëel blijven.....

Gregory Sedoc moest jammerlijk afhaken met een blessure tijdens de finale 110 meter horden.
De sympatieke atleet vertelde bij Mart over zijn moeilijke voortraject: blessures en zijn schorsing in verband met wat slordig omgaan met de regels. Voorts is zijn "baan" bij defensie geschrapt, zodat het allemaal wat moeilijker gaat worden. Ook komt hij in aanmerking voor de 3000 euro boete in verband met de verlenging van zijn studietijd. En dat vindt hij niet eerlijk.
Kijk Gregory, er zijn ook studenten die, ondanks grote inzet en hard studeren, toch óók een jaar verspelen en daar dan financieel voor moeten boeten. Zij hebben niet de tijd, noch het talent, noch de mogelijkheden om hun hobby op zo hoog niveau uit te oefenen. Zij worden niet gesteund door defensie maar moeten, om hun studie te bekostigen, vakken vullen bij Albert Heijn.
Wees dankbaar voor je talent.
Dat je met dat talent iets wilt doen, is je eigen vrije keus.
Mooi dat defensie je heeft willen steunen. Jammer dat dat voorbij is.
Investeren in je talent kost je een studiejaar.
Misschien dat voor topsporters die regeling moet worden bijgesteld.
Maar op voorhand roepen dat het oneerlijk is? Nee.
Een voorkeursbehandeling kun je nooit eisen, die moet je verdienen.
Een droom najagen vraagt nu eenmaal opofferingen op vele gebieden......

Mart zit er een beetje doorheen.
Zijn optreden tijdens London Late Night is beslist niet sprankelend te noemen.
Ook in de media wordt zijn doen en laten meer en meer bekritiseerd.
Zijn kennis is onomstreden, maar zijn ego en steeds gebrekkiger empathisch vermogen beginnen hem op te breken.
Willem haalde hem nog flink onderuit toen hij vertelde dat Mart, na een tafelgesprek met de dressuurploeg waarin hij hen de hemel in prees, in een eerder gesprek met onze koning in spé had gezegd dat hij dressuur geen sport vond. Mart wist even niet wat hij moest zeggen, maar durfde de kroonprins toch ook niet van een leugentje te betichten. Zal dus wel waar zijn.
Eigenlijk wel een beetje vals van Willem.....
Mart had kunnen zeggen dat hij last had van voortschrijdend inzicht of dat hij het pure sportgehalte bij bijvoorbeeld atletiek nu eenmaal hoger inschat.
Maar nee, Martje vergat zijn verdediging en ging neer.
Voor meer dan 10 tellen.....

Misschien tijd om op te stappen.
Samen met Salinero de wei in.
Mevrouw Van Zetten uit Tiel zal het begrijpen...........

Sinofobia

Geboren in 1950 ben ik van de generatie dat Nederland nog de wonden likte van de pas afgelopen 2e Wereldoorlog.
In mijn jeugd hoorde ik spreken over het Rode Gevaar, de Koude Oorlog, de Wapenwedloop.
De angst voor een 3e Wereldoorlog was reëel, met als ultiem hoogtepunt de Cubacrisis in 1962. De wereld balanceerde op de rand van de afgrond.
Naast het Rode Gevaar was daar ook het Gele Gevaar.
De Chinezen.

Door hun enorme aantallen zouden zij in de toekomst de wereld gaan overheersen.
Al in de 20-er jaren van de vorige eeuw verschenen de eerste Chinezen in het Nederlandse straatbeeld, zij het nog alleen in de havensteden Amsterdam en Rotterdam. Zij werden gezien als luie, opiumrokende, honden etende, onbetrouwbare en minderwaardige mensen.
Discriminatie, ach, dat woord moest toen nog worden uitgevonden.
Samen met de terugkerende Indiëgangers eind jaren '40 kwam ook de oosterse keuken naar Nederland en toen de Chinezen hun restaurantjes openden, waren wij als volk al snel verkocht.
Het zal niet alleen de smaak van de gerechten geweest zijn, maar vooral het "veul voor weinig", wat ons als Hollanders zeer aansprak.
Chinezen bleken helemaal niet lui, maar beleefde, hardwerkende en veelal innemende mensen.

Deze zomer was ik in Italië en wat opviel was, dat in Bolsena op de plaatselijke markt al door veel marktkooplieden de prijzen in "Eulo's" werden uitgesproken. Opvallend was ook het grote aantal Aziaten dat de kleine winkeltjes in de oude stad uitbaatte.
Ook in Venetië, prachtige stad overigens, was, naast het grote aantal straathandel drijvende Noord-Afrikanen, het aantal handelende Aziaten significant.
We vergaapten ons aan de prachtige maskers en het Venetiaans glas in de etalages.
Natuurlijk moesten ook wij enige herinneringen aanschaffen en kochten voor de kleinkinderen petjes, jasjes, jurkjes en ook nog enige Venetiaans glazen hangers voor de andere thuisblijvers.
Terug op de hotelkamer werd de waar reeds met enige achterdocht nader bekeken.
Deze bleek gerechtvaardigd.
Ondanks opschriften als "Venezia" en "Italia ti amo" bleken de goederen in de zijnaden labeltjes te dragen met daarop "Made in China".
Zelfs op de doosjes met "origineel Venetiaans glazen hangers" zat een piepklein etiketje waarop de naam Italië of Ventië niet voorkwam, maar wel de afkorting p.r.c.
De "p" zou nog kunnen staan voor peluche (souvenir), maar bij die "r" en "c" kon ik echt niets bedenken.
Ik vrees dan ook dat de letters staan voor People's Republic China.
Waarschijnlijk zijn ze gefabriceerd in een klein Chinees fabriekje.
Naast dat andere fabriekje waar men de Delftsblauwe molentjes en klompjes maakt die in Amsterdam zo gretig aftrek vinden.
Dat is de kracht van de Aziaten.
Kopiëren.
Niet alleen van zichzelf, maar ook van allerlei in het Westen ontwikkelde producten.
En.... veel voor weinig.
Natuurlijk, als brave burger veroordelen we de kinder- en slavenarbeid die in deze landen plaats vindt.
Maar als consument kopen we ondertussen wel onze onderbroeken bij Zeeman en tooien we ons met door kinderhanden in elkaar gestikte Nike's.

De zakken fantasie-pasta, die we hebben meegenomen, waren gelukkig nog wel van Italiaanse makelij....

De Chinezen komen.....
Nog steeds zijn er mensen die slecht inslapen bij deze gedachte.
Ik kan ze gerust stellen.
De Chinezen komen niet.
Ze zijn er al.
Hebt u het Nederlandse tafeltennis team al in actie gezien?

En wat buitenaardse wezens betreft, die zijn er ook al lang.
Vele machtsposities op aarde zijn al door hen ingenomen.
Let maar eens op.
Als u ze op de televisie ziet, zijn ze omringd door mannen in zwarte pakken met zonnebrillen op en oortjes in (MIB).
U gelooft toch niet echt dat Geert Wilders een gewoon mens is? Zijn vermomming is goed, maar zijn kapsel verraad hem.....
In zijn hoofd zit waarschijnlijk een extraterrestrial die hem bestuurt.
Een klein eng groen mannetje,
waarschijnlijk met een hoofddoekje......