Moeilijke voeten

We zien ze voor het eerst 's avonds aan de balie als ze zich komen melden in het hotel.
Ik schat hen eind 50, begin 60.
Hij, lang en licht gebogen, met een paar berustende Beagle-ogen achter dikke brillenglazen.
Zij kort gepropt.
Met een rood aangelopen hoofd en verwilderde ogen staat ze te blazen dat ze "'t helemaal gehad heeft".
De hele middag rondgelopen in Stuttgart, en ze heeft al zulke moeilijke voeten, en nu na een rit met almaar files eindelijk aangeland in Noord-Italië. Ze wil "legge".
Hij staat er wat schaapachtig bij, behangen met koffers en tassen.
Ja, 't was wel een beetje druk geweest op de weg.
Hij sjokt met zijn last naar de lift.....

De volgende morgen bij het ontbijt herkent ze ons en komt meteen vertellen dat ze slecht geslapen heeft omdat ze hier waardeloze bedden hebben.
(Hoezo waardeloos? Wij hebben prima geslapen)
Komt door haar reuma. Thuis heeft ze een speciaal matras en dat ligt veel lekkerder.
Ze is gebroken, terwijl de dag nog moet beginnen.
En het ontbijt stelt ook al niet veel voor.
"Wat doe je dan hier, trut? Had lekker thuis gebleven!"
Dat denk je dan.
Maar dat zeg je niet hè?
Hij glimlacht, oogt wat vermoeid.
Ik vermoed dat het niet de slechte matras is geweest die zijn nachtrust heeft verstoord.

We zien ze nog een keer 's avonds, in de pizzeria in het stadje. Ze zitten nog wat na te tafelen als wij binnen komen.
Ze begint meteen, twee tafeltjes overschreeuwend, te vertellen over de trip die ze die dag gemaakt hebben.
Onze pogingen, om de omstanders te doen geloven dat ze het niet tegen ons heeft, falen volkomen.
Ze hebben grotten bezocht in Servië. Mooi!!!! Maar het was wel veel lopen en ze heeft al zulke moeilijke voeten. En dan die vochtigheid hè. Ja, dat merk je meteen als je reuma hebt. En ze moesten een heel eind terug lopen en die paadjes waren best glibberig en ze heeft toch al zulke moeilijke voeten.
Maar wel mooi hoor, daar moesten wij ook maar heen gaan. Maar hou er wel rekening mee dat je erg veel moet lopen.
Gelukkig hebben wij geen moeilijke voeten.
Ze heeft nog foldertjes, die zal ze morgen wel even geven.
Onze pizza (ziet er voortreffelijk uit!) is intussen gearriveerd.
Op het moment dat we willen aanvallen, begint ze uitgebreid te vertellen over de andere uitstapjes die ze gemaakt hebben. Fatsoenshalve wacht je dan even met eten. Zo hoort dat.
Naar Padua, naar Venetië.
Padua was niks. Weinig te zien en veel te warm. En dat geslenter door zo'n stad hè. Nee, dat valt niet mee als je moeilijke voeten hebt.
Venetië vond ze wel mooi. Maar veel te druk. En te warm. En te duur.
Wel fijn dat je kon rondvaren want ja, al dat lopen is niet zo prettig als je zulke moeilijke voeten hebt.
Het blijkt dat ze de hele week van hot naar her zijn gereden om door stadjes te slenteren en erachter te komen dat het overal te warm was. En te druk. En te duur.
Volgens haar dan.
Hij zegt niet veel.
Heeft het te druk met schaapachtig kijken.
Het is een reuze meevaller dat ze niet naar ons tafeltje komt, zich van haar schoenen ontdoet en haar voeten naast mijn pizza op tafel legt om de blaren en drukplekken aan te wijzen.
Waarschijnlijk dat haar reuma haar daarvan weerhoudt.
Elk nadeel heeft zo zijn voordeel.
Ze blijft doorratelen en tenslotte steek je gauw een hap in je mond van de inmiddels lauwe pizza om de woorden, die staan te trappelen om over je lippen te komen, terug te dringen.
Want bepaalde dingen zeg je niet hè?

Als we 's morgens aan het ontbijt zitten en zij de zaal inkomen, komt ze regelrecht naar ons tafeltje en legt de folders van de door hen bezochte grotten onder onze neus. We moeten daar beslist naar toe gaan. Ze zegt het op een toon die weinig tegenspraak duldt. Voorzichtig vertellen we dat we het nog niet weten en er veel voor voelen om deze dag naar het strand te gaan.
Strand? O nee, al dat zand tussen je tenen. Da's niks. Nee, zij houdt niet van het strand.
Achter haar zie ik hem staan, met een weemoedige blik in de ogen.
Waarschijnlijk denkend aan zijn jonge jaren toen hij zonnige weekends met vrienden doorbracht aan het strand in Noordwijk of Bergen.
Ze gaan morgen (zaterdag) ook naar huis. Ze begint al weer te blazen en te puffen bij de gedachte.
Woensdag moet ie (met een knikje van haar hoofd richting hem) weer aan het werk.
Voor het eerst zie ik een kleine twinkeling in zijn ogen.........

Woensdagmorgen trekt hij de deur achter zich dicht.
Broodtrommeltje onder de arm.
Fluitend op weg naar zijn maten.
Blij, dat hij weer aan het werk mag.
Waarschijnlijk ook blij, dat de pensioengerechtigde leeftijd wordt opgetrokken naar 67 jaar.......
Wat hem betreft........

Het voelt bijna als vakantie!

Trouwens.......
Moet een arend met eksterogen nu naar een pedicure of naar de opticien?