De dromer en de manager

Dromers lopen vaak met hun hoofd in de wolken.
Hebben daardoor weinig zicht op wat er beneden in de alledaagse realiteit gebeurt.
Hoeven ze ook niet te weten.
Willen ze misschien niet weten.
Dat leidt alleen maar af.
Liever zoeken zij hun afleiding in een schijnwereld.
Van theater of poëzie.
Een fantasiewereld.
Following the Yellow Brick Road......

Ze dromen van het ultieme.
Onsterfelijkheid.
De wereld veranderen.
Met hun denkbeelden.
Hun ontdekkingen of uitvindingen.
Hun handelen, hun daden.
Door te schrijven, te schilderen, te componeren.
Of door met oneindig veel geduld narcissen onderling te kruisen,
op zoek naar de perfecte gele trompetnarcis........

Moeilijke mensen, die dromers.
Lastig om mee samen te leven.
Dat lukt alleen als je ze de ruimte wilt geven.
Als je je eigen dromen opzij wilt zetten, minder belangrijk kunt maken.
Als je bereid bent de losse eindjes op te rapen die de dromer achterlaat.
De alledaagse dingen voor hem regelt.
Zijn boterhammen gesmeerd.
De warme hap op tafel.
De kinderen verzorgd.

De manager spelen.......
Soms wordt het te veel en wil je de dromer wakker schudden.
Maar een echte dromer zal nooit helemaal ontwaken.
Dan staan liefde en toewijding wel eens onder druk.
Maar deze zijn onontbeerlijk om stand te houden.

De manager spreekt niet over dromen.
Die spreekt over doelstellingen.
Doelstellingen zijn haalbare dromen.
Maar die worden niet zo maar verwezenlijkt.
Daar moet hard voor gewerkt worden.
Met inzet en efficiëntie.
Met creativiteit en empathie.
Met zorg, met consequent handelen.
Maar vooral...... met liefde.

Manager word je niet door het volgen van een cursus.
Manager word je door het runnen van een gezin.

Zij was zo'n manager.
Een manager in de beste zin des woords.
Een laatste groet van haar kleinzoon Jeroen tijdens de uitvaartdienst......

Moedertje

Het is dinsdagavond, 13 november, 10 voor 12.

Dag, lief moedertje...........

In Memoriam

Catharina Maria Elisabeth Pouw-Meijer

O

p 15 mei 1919 werd in Roelofarendsveen bij bakker Albert Meijer en zijn vrouw Mien Jansen een tweeling geboren: Marietje en Catootje. Zij waren de oudste dochters in een gezin dat uitgroeide tot een dertiental kinderen: 5 jongens en 8 meiden.

In de naweeën van de Eerste wereldoorlog, door de crisistijd heen en op weg naar de Tweede wereldoorlog, zal er geen sprake geweest zijn van een onbezorgde jeugd.

To leerde Piet Pouw kennen, die op 20 jarige leeftijd, na het overlijden van zijn vader, als oudste zoon diens bloembollenbedrijf voortzette en zo zijn moeder met twaalf broertjes en zusjes door die moeilijke tijden moest loodsen.

Op 5 juni 1947 traden zij in het huwelijk en betrokken een kleine woning op de werft achter Wijsman: Noordeinde 104.

Daar werd in 1948 de eerste zoon geboren: Ger.

En elk jaar kwam er eentje bij; zo ging dat in die tijden.

Er werden 6 jongens geboren en één meisje.

Terwijl vader Piet van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in de Blauwe Polder een karig inkomen bijeen schraapte, stond moeder To nagenoeg alleen voor de opvoeding en verzorging van de kinderen. Zonder de moderne hulpmiddelen en met minimale financiën slaagde zij erin de monden te voeden en de kinderen netjes in de kleren te houden.

In 1959 verhuisden ze naar de Binnenweg in Rijpwetering en betrokken daar een nieuwbouwwoning die, in tegenstelling tot hun oude huisje, de nodige ruimte bood aan het kinderrijke gezin.

Hoewel in de 60-jaren de welvaart gestaag groeide, bleef het bollenbedrijf van haar man een onzeker bestaan en zag To zich genoodzaakt om spaarzaam en efficiënt te werk te gaan om de eindjes aan elkaar te knopen. Zij is daar wonderbaarlijk in geslaagd. De kinderen werden groter en mochten, terwijl het financieel eigenlijk niet kon, studeren. Haar eerste zorg en inzet was altijd het welbevinden van haar kinderen en daarvoor was zij bereid zichzelf weg te cijferen.

Toen de kinderen een voor een het ouderlijk huis verlieten om aan hun eigen toekomst te bouwen, kreeg zij eindelijk de gelegenheid om haar eigen vleugels wat uit te slaan.  

En dat deed ze dan ook. Dat haar man nooit tijd had voor een uitstapje werd licht morrend geaccepteerd maar weerhield haar niet om er dan maar alleen op uit te trekken. Familiebezoekjes naar Castricum of Nijmegen en regelmatig naar haar enige dochter in Wezep.

Hun eerste kleinkind werd geboren op de dag dat ze 25 jaar getrouwd waren. Vele kleinkinderen volgden. Ze was trots en vol interesse en volgde hun opgroeien met grote belangstelling.

Eindelijk liet vader Piet zich overhalen en verhuisden zij in 1995 naar een bejaardenwoning aan de Piet Mondriaanlaan om daar samen te gaan genieten van een welverdiende oude dag.

Het was van korte duur. In datzelfde jaar werd haar man getroffen door een herseninfarct waardoor hun samenzijn beperkt werd tot de bezoekuren in het verpleeghuis.

Maar, de beker was nog niet leeg.

Het jaar daarop overleed na een kort ziekbed haar oudste zoon Ger.

In 1997 moest zij afscheid nemen van haar man.

Toch heeft ze nooit haar zonnig humeur en optimisme verloren.

Vele jaren leefde zij blij en tevreden in haar huisje aan de Mondriaanlaan.

Maar diabetes eiste zijn tol.

Haar zicht werd snel minder en andere complicaties deden haar in het verpleeghuis belanden. Dat viel haar zwaar.

Achterkleinkinderen werden geboren. We zagen haar vreugde en trots dat ze dat nog mocht meemaken.

Maar ook het stille verdriet dat het haar niet meer gegeven was om de kleinen te zien.

Ondanks het feit dat haar wereldje door haar handicaps al maar kleiner werd, bleef zij altijd haar goede humeur bewaren.

En scherp van geest. Tot het laatste moment.

Gelukkig heeft ze haar laatste jaren mogen doorbrengen in Huize Jacobus, waar zij liefdevol werd verzorgd, in de haar zo vertrouwde Veen.

De Dood heeft erbarmen getoond. Ze heeft de dag mogen doorbrengen met allen die haar zo dierbaar waren en in de late avond heeft ze in alle rust afscheid mogen nemen van dit Leven.

Het donker was al vele jaren

haar metgezel, haar reisgenoot

Wij konden dan ook niet verklaren

Dat ze steeds zei: ‘k Wil nog niet dood

Haar sterke lichaam, door de tijd gebroken

Het duister dat haar steeds omsloot

Van licht, van beeld, van kleur verstoken.

Toch zei ze steeds: ‘k Wil nog niet dood.

Toch is hij ’s avonds laat gekomen

Ze heeft zijn boodschap goed verstaan

Want vrede lag op haar gezicht.

Hij heeft haar bij de hand genomen

En rustig is ze meegegaan

Om te gaan wandelen in het Licht.

           Zoveel gegeven

Tekst, muziek en zang door Jeroen

Naar de knoppen

De knoppen zijn geïnstalleerd en Mark gaat eraan draaien....
Toen hij tijdens een discussie deze reddingsboei kreeg toegeworpen door een landelijke partijgenoot, greep Mark deze beeldspraak onmiddellijk met beide handen aan.
Taal blijkt een mijnenveld......
Hoewel Mark ongetwijfeld bedoelde dat hij letterlijk aan deze figuurlijke knoppen wilde gaan draaien, realiseerde hij zich waarschijnlijk niet dat hij daarvoor wèl naar de knoppen moet gààn.
En als je dat zo opschrijft en herleest, krijg je toch een wee gevoel van binnen.
Naar de knoppen gaan.....
We weten allemaal wat deze uitdrukking betekent: kapot, stuk gaan.
Er zijn vele vaste combinaties die dezelfde betekenis hebben.
Zo kun je naar de kloten, de vaantjes, de Filistijnen, de verdommenis, de bliksem, de haaien, de barrebiesjes gaan.
Of naar z'n grootje, of naar z'n mallemoer.
Dat kan Mark nooit bedoeld hebben.
De knoppen waaraan Mark wil draaien zitten niet aan kastdeurtjes, zijn ook niet bloemen in foetushouding of de opgevouwen boomblaadjes, wachtend op de eerste lentezon.
En de knoppen waar vrouwen over beschikken zijn al helemaal niet voor zijn geestesoog verschenen.
Mark had waarschijnlijk de knoppen van de radio van zijn oma voor ogen: potentiometers waarmee je kunt finetunen. Misschien had hij dit moeten uitleggen in deze tijd van tiptoets en touchscreen.

De euforie bij de vlotte geboorte van het tweede kabinet Rutte was snel verdwenen toen na ademhalingsproblemen ook hartritme stoornissen werden geconstateerd bij de boreling.
Het bleek toch niet zo gezond als zich aanvankelijk liet aanzien en noopte de jonge ouders tot nader overleg op donderdagavond.
Er werd aan knoppen gedraaid, wat leidde tot radiostilte.....

Is er wel sprake geweest van een geboorte?
Hebben Mark en Diederik, ondanks al hun goede bedoelingen, zich onder de tijdsdruk niet laten verleiden tot een andere optie dan die van conceptie en in verwachting zijn.
Met de onlangs gehouden donorweek nog in gedachte vraag ik mij af of zij geen Monster van Frankenstein hebben gecreëerd: delen uit elkaars partijprogramma uitruilen en aaneensmeden tot een regeerakkoord. Dat zich dan afstotingsverschijnselen voordoen, is niet zo verwonderlijk.
Op vrijdagmiddag werd de patiënt al opengesneden en werden nieuwe plannen opgesteld die nog wel doorgerekend moeten worden.
Naar ik aanneem door het CPB, dat de afgelopen weken al meerdere malen een brevet van onvermogen heeft afgegeven en de Kamer deed besluiten om hun berekeningen betreffende de oude plannen opnieuw te laten doen door het Nibud.
Vooralsnog geen geruststellende gedachte.....

Niettemin blijven Mark en Diederik optimistisch en zingen elkaar de titelsong toe van de vandaag (11 november) in première gaande musical: "Hij gelooft in mij."
Ik vraag het mij voorzichtig af.
Voor hoe lang nog?
Het verhaal over een onmogelijke liefde......
En komt hun met passie gezongen lied recht uit het hart of spelen zij, net als de musicalsterren, slechts een rol.....

Mark en Diederik staan voor een schier onmogelijke taak. Wij, de kiezers, hebben hen door ons stemgedrag in deze positie gemanoeuvreerd, hen tot elkaar veroordeeld, terwijl het merendeel van het volk juist òf de een, òf de ander wilde.
Gelukkig leven we in een land van coalities en compromissen, want als links of rechts het alleen voor het zeggen krijgt, zal dit altijd ten koste gaan van bepaalde bevolkingsgroepen.
Maar de visies en uitgangspunten van beide partijen liggen zò ver uit elkaar.....
Water en olie mengen niet.
Ik heb het idee dat ze er werkelijk voor vechten om het tot een goed einde te brengen.
Misschien tegen beter weten in.
Is deze samenwerking werkelijk levensvatbaar, of wordt zij.....
in de knop gebroken........

Kom op jongens, het wordt tijd dat er geregeerd gaat worden!
De knop moet om!
We doen wel lacherig over de Belgen die 541 dagen nodig hadden om een regering te formeren, maar volgens mij zitten we hier in Nederland al jàren zonder een echte regering.....

Moszkowisch gebak met advocaat

Het (voor)oordeel over advocaten is bij de gemiddelde man in de straat nogal negatief: zakkenvullers, mooipraters en aartsleugenaars. De talloze moppen over deze beroepsgroep zijn allemaal gebaseerd op deze veronderstelde eigenschappen.
Zij worden minder sympathiek gevonden omdat zij beroepshalve, moordenaars, zedendelinquenten, rovers en dieven trachten te behoeden voor een al te zware straf.
Ook een film als "Liar, liar" bevestigt dit soort onderbuikgevoelens.
Toch denk ik dat het goed is dat ze er zijn. Zij houden het Openbaar Ministerie in het gareel en behoeden ons menigmaal voor gerechtelijke dwalingen, welke soms ontstaan door de ongebreidelde ijver van het OM.
Een ijver, die overigens aan de dag gelegd wordt onder druk van de publieke opinie.
Van u en mij dus.
Wij willen immers dat boeven en criminelen flink gestraft worden.
Maar zonder advocatuur zou onze maatschappij waarschijnlijk al snel afglijden tot een politiestaat.
En dat willen we ook niet. Toch?

De Nederlandse advocatuur kent een aantal kleurrijke figuren.
Ze komen regelmatig langs in de praatprogramma's op TV.

Wat te denken van Inez Weski, de dame met de opvallend opgemaakte ogen, en Gerard Spong, de man die kijkt alsof hij constant moeite heeft om zijn ogen open te houden.

En dan natuurlijk onze Bram.

Ik mag hem wel.
Mensen die in staat zijn om woorden als "infaam" en "abject" nonchalant in hun spreektaal in te voegen, zijn van grote waarde voor het behoud van de rijkdom van onze Nederlandse taal.
Die hebben bij mij een streepje voor.

En nu is Brammetje aan de kant gezet.
Niet alleen door zijn lieve Eva, maar ook door zijn eigen vakbroeders notabene.
De advocatuur is als een slager die zijn eigen vlees keurt en is wars van inmenging en toezicht van buitenaf. Dat geeft al te denken. Vanwaar deze aversie als je niets te verbergen hebt?
Het hoofd van de Orde van Advocaten heet waarschijnlijk niet voor niets "deken".
Het spreekwoord: "Zij liggen samen onder een deken" duidt niet op seksuele uitspattingen van dit hoofd, maar heeft de betekenis van geheime afspraken maken.
Met een deken kun je veel toedekken, verbergen, aan het oog onttrekken.
Het heeft er alle schijn van dat onze Bram van deze autonomie het slachtoffer is geworden, dat de ferme aanpak die hem nu treft moet aantonen, hoe zelfregulerend de advocatuur wel werkt.
Niet Barbertje, maar Brammetje moet hangen.
Bram is waarschijnlijk slachtoffer geworden van zijn eigen succes.
Misschien ook van jaloezie en kinnesinne onder zijn vakgenoten.
Maar ook slachtoffer van zijn eigen hoogmoed.
Op grond van valse bescheidenheid zal hij nooit veroordeeld worden.
Hij dacht alles te kunnen maken, maar heeft ze nu toch tè bruin gebakken.

Is Bram dan onschuldig?
Nou, onschuld is spreekwoordelijk slechts voorbehouden aan pasgeboren kinderen en aangezien Bram al 52 jaar op dit ondermaanse vertoeft, komt hij, net als u en ik, hiervoor niet in aanmerking.
Nee, hoewel Bram denkt alle aantijgingen in hoger beroep nog te kunnen weerleggen, had hij afgelopen dinsdag, tijdens de uitzending van P&W, toch een hoge Armstrong uitstraling.
Ja, hij gaf toe dat er in zijn praktijk vaak contant betaald wordt, maar dat is volgens Bram heel gangbaar in de branche. Maar hij heeft altijd keurig een ontvangstbewijs afgegeven en het geld netjes op de bank gestort, zodat ook de fiscus een helder zicht op zijn inkomsten had. Anders handelen zou gezien kunnen worden als valsheid in geschrifte of belastingontduiking, zo voegde hij er aan toe.

Blijf ik toch met een prangende vraag zitten, Bram.......
Als jij je altijd zo keurig aan de regeltjes hield, waarom heeft de belastingdienst jou dan zo'n 400.000 euro aan boetes opgelegd en ben jij met diezelfde belastingdienst tot een schikking gekomen?
Jou kennende had jij deze boetes te vuur en te zwaard bevochten indien deze onrechtmatig waren opgelegd........
Was er toch een beetje sprake van belastingontduiking of was het gewoon een kwestie van "slordigheid" in geschrifte?

Misschien kan Bram beter wat inbinden en zoete broodjes gaan bakken.
Mocht het hoger beroep niets opleveren, dan kan hij altijd nog in (een ander) beroep gaan: dat van banketbakker.....
Hieronder een recept voor "Brammetjes",  Moskovisch gebak met advocaat glazuur. Een (h)eerlijk "gerecht".

Deeg

• 5 eieren
• mespunt zout
• 100 gram kristalsuiker
• 100 gram boter
• 5 gram geraspte citroenschil
• 110 gram bloem
• 15 gram maïzena
• 
  

Glazuur

• 4 eetlepels advocaat
• 5 eetlepels poedersuiker

Het proces begint met het voorverwarmen van de oven tot 170 graden. De eieren zijn in deze zaak duidelijk het slachtoffer: eerst breken, dan scheiden. Klop de (pl)eidooiers met de helft van de suiker au bain-marie luchtig. Klop de eiwitten met de rest van de suiker tot stijve pieken (oftewel: de zaak flink opkloppen). Spatel het eiwit door de (pl)eidooiers. Zeef de bloem en de maïzena en spatel dit samen met de geraspte citroenschil en de gesmolten boter dooreen. Vul cupcake vormpjes iets meer dan de helft met het beslag en bak ze ongeveer 20 minuten in de oven. (Bak ze niet te bruin!)
Meng de advocaat met de poedersuiker tot een stevige  gladde massa en smeer dit op de afgekoelde cake's.
Toefje slagroom erop en garneren met chocoladekorrels.
Let op! De korrels niet gewoon strooien, maar "schikken".

P.S. Bij het maken van deze Brammetjes spreken we niet van "beslag maken", maar van "beslag leggen".
        Indien het bij het hoger beroep toch niet goed afloopt met Bram, de slagroom vervangen door zure room.