De dromer en de manager

Dromers lopen vaak met hun hoofd in de wolken.
Hebben daardoor weinig zicht op wat er beneden in de alledaagse realiteit gebeurt.
Hoeven ze ook niet te weten.
Willen ze misschien niet weten.
Dat leidt alleen maar af.
Liever zoeken zij hun afleiding in een schijnwereld.
Van theater of poëzie.
Een fantasiewereld.
Following the Yellow Brick Road......

Ze dromen van het ultieme.
Onsterfelijkheid.
De wereld veranderen.
Met hun denkbeelden.
Hun ontdekkingen of uitvindingen.
Hun handelen, hun daden.
Door te schrijven, te schilderen, te componeren.
Of door met oneindig veel geduld narcissen onderling te kruisen,
op zoek naar de perfecte gele trompetnarcis........

Moeilijke mensen, die dromers.
Lastig om mee samen te leven.
Dat lukt alleen als je ze de ruimte wilt geven.
Als je je eigen dromen opzij wilt zetten, minder belangrijk kunt maken.
Als je bereid bent de losse eindjes op te rapen die de dromer achterlaat.
De alledaagse dingen voor hem regelt.
Zijn boterhammen gesmeerd.
De warme hap op tafel.
De kinderen verzorgd.

De manager spelen.......
Soms wordt het te veel en wil je de dromer wakker schudden.
Maar een echte dromer zal nooit helemaal ontwaken.
Dan staan liefde en toewijding wel eens onder druk.
Maar deze zijn onontbeerlijk om stand te houden.

De manager spreekt niet over dromen.
Die spreekt over doelstellingen.
Doelstellingen zijn haalbare dromen.
Maar die worden niet zo maar verwezenlijkt.
Daar moet hard voor gewerkt worden.
Met inzet en efficiëntie.
Met creativiteit en empathie.
Met zorg, met consequent handelen.
Maar vooral...... met liefde.

Manager word je niet door het volgen van een cursus.
Manager word je door het runnen van een gezin.

Zij was zo'n manager.
Een manager in de beste zin des woords.
Een laatste groet van haar kleinzoon Jeroen tijdens de uitvaartdienst......