Paspoortperikelen

De tijd vliegt.
Enkele weken geleden mocht ik een brief ontvangen van het "Team Burgerzaken" van onze Gemeente. Hierin werd mij kond gedaan van het feit dat mijn paspoort binnen afzienbare tijd zou verlopen.
Hoe voorkomend!
Wat netjes en attent!
In de brief werd uitgebreid uiteen gezet hoe te handelen, mocht ik overwegen een nieuw reisdocument aan te schaffen.
Paspoort wel of paspoort niet?
Pa spoort wel of pa spoort niet?
Toch maar doen.
Maar gewoon even langs gaan met een recente pasfoto, dat kan tegenwoordig niet meer.
Nee!
Er moet eerst een "afspraak" gemaakt worden.

Nu is het maken van een afspraak niet vreemd bij instanties waar continue een grote stroom bezoekers mag worden verwacht, zoals tandarts, huisarts, ziekenhuis.
Dit om lange wachttijden te voorkomen.
Maar een gemeentehuis?
De enkele keer dat ik er kwam werd ik steeds weer overvallen door de serene rust die er heerste en die willekeurig rusthuis niet zou misstaan.
Was de toeloop sedert de gemeentelijke herindeling, of vanwege de economische crisis, dermate toegenomen, dat een beroep gedaan moest worden op een geavanceerd electronisch systeem om de aanzwellende stroom van burgers met vragen en problemen in goede banen te leiden en adequaat te verwerken?
Zou zo maar kunnen.

Dat wij in een moderne gemeente wonen die met zijn tijd mee gaat moge blijken uit het feit dat de afspraak niet alleen telefonisch, maar ook via internet gemaakt kan worden.
Dus dinsdag om half 10 achter de computer gekropen en via de website een afspraak gemaakt voor 11.15 uur.
Per ommegaande ontving ik een mail dat "het kon" en op de aangegeven tijd verwacht werd.
Kijk, dat noem ik nog eens een vlotte service!
Bij verhindering werd mij verzocht dit nog even telefonisch te melden.
Waarschijnlijk omdat een onverhoopt onaangekondigd wegblijven de planning ten gemeentehuize volledig in het honderd zou doen lopen.

Om 5 over 11 stapte ik binnen.
Wederom werd ik de rust en stilte gewaar.
Achter de balie een medewerkster die mijn "goedemorgen" beantwoordde, zonder op te zien van haar, ongetwijfeld alle concentratie opeisende, werkzaamheden.
Midden voor de balie een scherm op een chromen paal.
De digitale ambtenaar.
Op de bovenkant van het scherm zat met plakband een oranje papiertje geplakt, waarop vermeld dat ik eerst een pasfoto moest laten maken, indien ik die nodig had.
Blijkbaar een opmerking die de digitale ambtenaar niet zelf kon plaatsen daar dit niet in zijn (of haar?) software was opgenomen.
Op het scherm de vraag: "Hebt u een afspraak?"
Ja, ik heb een afspraak.
Na het aantippen van dit antwoord op het touch screen mocht ik mijn geboortedatum intoetsen.
"U hebt geen afspraak".
Zeker een foutje gemaakt bij het intoetsen van mijn geboortedatum.
Nog eens proberen.
"U hebt geen afspraak".
"Ik heb wel een afspraak!"
"Is er iets?", vroeg de balie medewerkster, opkijkend van haar bezigheden.
"Hij zegt, dat ik geen afspraak heb en die heb ik wel!"
Ik meen dat ik iets geagiteerd klonk.
"O, hoe laat?"
"Kwart over 11."
De dame rommelde wat achter haar computer.
"O ja", zei ze, en overhandigde mij even later een papiertje met volgnummer.
"U kunt plaats nemen in de wachtruimte en op het bord kunt u zien wanneer u aan de beurt bent".
Ik meende een minzame glimlach te zien, voorbehouden voor de wat oudere burger die misschien wat moeite zou kunnen hebben met al die digitale nieuwigheden.

In de wachtruimte een lange tafel waaraan een 20-tal burgers plaats zou kunnen nemen.
Ze waren er niet.
2 van de 5 balies waren open.
Bij een daarvan was een man in gesprek met een medewerkster.
Ik nam plaats en bekeek mijn volgnummer: 255.
Ik had niet het idee, de drukte in de wachtkamer overziend, dat men elke dag met "1" begon.
Misschien elke maand?
Of was men op 1 januari 2013 met "1" begonnen.
"255?", klonk het van achter de vrije balie.
Opgeschrikt uit mijn overpeinzingen zag ik dat nummer 255 oplichtte op het grote bord aan de wand.
Ik realiseerde me dat het er al stond bij mijn binnenkomst.
De medewerkster zal ongetwijfeld gedacht hebben dat ik kwam voor de aanvraag van een blinde-geleide-hond.

De aanvraag voor het nieuwe paspoort was zo geregeld.
Alle informatie uit het oude werd gewoon overgenomen.
Er moesten deze keer ook vingerafdrukken genomen worden.
Niet met een ouderwets stempelkussen, zodat ik het pand met vieze vingers zou moeten verlaten, maar met een ingenieuze "vingerlezer", uiteraard gekoppeld aan een computer.
"Geen irisscan?", vroeg ik de vriendelijke juffrouw, om te laten blijken dat ik echt wel een man van de wereld was die weet had van de nieuwste ontwikkelingen.
"Wie weet, een volgende keer", antwoordde ze glimlachend.

Inderdaad.
Over 5 jaar moet ik, naast de irisscan, waarschijnlijk ook wat wangslijm afstaan.
Misschien wordt er dan ook een chip onderhuids achter mijn oor ingebracht of wordt mijn burgerservicenummer als barcode op mijn onderarm getatoeëerd.
Hoewel, dat laatste zal voorlopig nog wat gevoelig liggen omdat de Duitsers tijdens WOII een soortgelijk systeem hanteerden.

Volgende week dinsdag kan ik mijn nieuwe paspoort ophalen.
Wel eerst even via het internet een nieuwe afspraak maken, werd mij te verstaan gegeven.
Bellen mag ook........
Wat een poespas.........

Benieuwd of die digitale ambtenaar dan wèl toegeeft dat ik een afspraak heb.
Nieuwsgierig ook naar zijn vervolgvragen.
Wat wil hij nog meer van mij weten?
Of ik goed slaap?
Mijn lievelingstoetje?
Mijn seksuele voorkeur?
Ach, hij mag alles van mij weten.
Behalve mijn pincode.......

Die had ik trouwens wel nodig......