Koekie

Amerika kent zijn nieuwe rage.
Jongeren die een niets vermoedende voorbijganger met één klap tegen de wereld slaan.
Zonder enige reden.
Gewoon, voor de lol, voor de "fun".
Hoe ziek kan een maatschappij zijn.

Lijfelijk geweld en handtastelijkheden staan wij niet toe.
Is bij wet verboden.
Als het u overkomt, dan kunt u aangifte doen.
Zelfs als u als hardwerkende inbreker met iets te veel geweld het door u betreden pand wordt uitgeslagen.
Als iemand een "koekie" uitdeelt, dan kan hij daarvoor gerechtelijk vervolgd worden.
Zoals Badr Hari onlangs mocht ondervinden.
Jeremain Lens werd na een ferme duw met rood van het veld gestuurd tijdens de wedstrijd Nederland - Colombia. Foei Jeremain!

Maar.... wie de beelden heeft gezien kan zich de actie van Lens waarschijnlijk wel voorstellen.
Het was een reactie op een smerige hakkende beweging op het scheenbeen van de aanvaller.
Zelfs Van Gaal kon enig begrip opbrengen voor de agressieve handeling van Lens, al zei hij er meteen achter dat het natuurlijk niet mocht gebeuren.
Het kan niet, het mag niet. Punt uit.

Maar sommige mensen vragen er gewoon om.....

Danny Ghosen, verslaggever bij Powned, ontving deze week een koekie van een medewerker van de Angolese ambassade. Danny was daar, om het slordige parkeergedrag van ambassadepersoneel aan de kaak te stellen. Heel goed Danny.
Het moet maar eens afgelopen zijn met die lui die, zich verschuilend achter diplomatieke onschendbaarheid, zich denken alles te kunnen permitteren.
Een goed verslaggever toont de beelden, doet zijn relaas en geeft eventueel zijn mening.
Indien er sprake is van strafbare feiten is het verder aan justitie om te handelen.
Maar, Danny, ooit gehoord hebbende dat die pet ons allemaal past, stapt manmoedig op de overtreders af en gaat met hen het gesprek aan.
Beetje tricky misschien, maar zou moeten kunnen.
Hij doet dat echter op een dusdanig agressieve, irritante, intimiderende en soms onbeschofte manier, dat dit bij de aangesprokene vrijwel zeker rode vlekken in de nek zal veroorzaken.
Danny durft dat, want hij weet immers, dat zijn tegenstander toch geen geweld zal (mag) gebruiken.
Misrekeningetje.
Als je maar lang genoeg verbaal geweld blijft gebruiken, blijft zuigen en provoceren, kortom figuurlijk tegen schenen blijft schoppen, dan kun je er op wachten.
Op zeker moment krijg je dan een koekie.
Van eigen deeg.

De krant brengt de leugen in het land.
Een gevleugelde uitspraak uit het verleden.
Sinds de teloorgang van de papieren media wordt deze waarheid echter feilloos overgenomen door de televisie.
Pownews pretendeert een nieuwsprogramma te zijn: hard, brutaal en kritisch met humor.
Dat hard en brutaal maken ze zonder meer waar.
Maar kritisch? In ieder geval niet op zichzelf.
Terwijl je van een nieuwsprogramma zou mogen verwachten dat feiten geverifieerd worden, alvorens de ether in te zenden, neemt men het bij Powned met de waarheid niet zo nauw.
Zo werd al snel na het akkevietje met Goshen beweerd, dat het de Angolese ambassadeur himself was die de bewuste klap had uitgedeeld.
Niet dus.
In het verleden is al vaker gebleken dat bij Powned waarheidsvinding niet de hoogste prioriteit heeft en dat "scoren" veel belangrijker is.
En dan: humor.

Soms kan ik om bepaalde bijdragen wel lachen.
Bijvoorbeeld als een politicus geïnterviewd wordt en door de reporter met scherpe vragen in het nauw gedreven wordt (al getuigt de vraagstelling vaak van weinig respect en beschaving).
Vaak echter tracht men grappig te zijn over de ruggen van minderheden, kansarmen en dat is toch een soort humor waar ik mijn vraagtekens bij zet.
Afgelopen donderdag nog. Een bijdrage over een nieuwe "attractie" in Duinrell, waarin daar tijdelijk gevestigde asielzoekers werden afgeschilderd als exotische wilde dieren, die door het publiek bezichtigd konden worden. ("Mogen we ze ook aaien?")
Zo ga je niet om met mensen die al zoveel verschrikkingen en ellende hebben doorstaan.
En dat verschijnt bij ons als "lollig" op de buis.
Hoe ziek kan een maatschappij zijn.

Pownews is geen nieuwsprogramma.
Als satirisch programma kan het er mee door, maar ook dan worden (te) vaak grenzen overschreden.
Vaak ergerlijk, beschamend.
Soms leuk.
Het kan niet, het mag niet en ik verfoei geweld.
Maar......
Toen Danny tegen die vuist opliep, moest ik toch wel even lachen......