Verlichting

Pasen ligt al weer achter ons.
Toch een beetje een feest van het Licht, zo na de donkere Goede Week.
Vandaar misschien dat veel licht-gerelateerde items deze week voorbij trokken.
Zo waren er de uitzendingen van De Rekenkamer, die gingen over de kosten van batterijen (herhaling) en lantaarnpalen.
De uitzending over batterijen bracht in ieder geval aan het licht, dat alle batterijen nagenoeg hetzelfde van samenstelling zijn en nauwelijks verschillen in prestatie.
De penlights van de Lidl (geproduceerd in de fabriek van Varta) kosten €0,95 per vier en die van Duracell (u weet wel, van de trommelende Paashaas) €7,99 per vier.
Je zou mogen verwachten dat de laatste dan ook acht keer zo lang mee gaat.
Onderzoek aan de TH Delft wees echter uit, dat ze in camera en afstandsbediening nagenoeg gelijk presteren. Ook andere merken ontlopen elkaar in levensduur nauwelijks.
Ook bleek, dat zo'n penlight, ongeacht het merk, €0,03 aan grondstoffen (zink, bruinkool, staal) kost.
Het enorme prijsverschil tussen de verschillende merken is dan ook uit niets te verklaren.
Of het zouden de marketing kosten moeten zijn die de prijs van de konijnenbatterij flink opdrijven.
Zo'n STER-spotje kost natuurlijk wel wat, en ja, dat moet ook weer terug verdiend worden.
Maar dan toch niet over mìjn rug....
Voorzichtig mag de conclusie getrokken worden dat de batterij-producenten met de vermeldingen "ultra" en "super" op de verpakking, geld trachten te kloppen uit de zakken van de argeloze, naar kwaliteit hunkerende, consument.
Hem wat "lichter" maken.
Het riekt naar oplichting.
Duistere praktijken....
U had gewaarschuwd kunnen zijn: Dure cel, de naam zegt het al.

De lantaarnpalen, in vakjargon lichtmasten geheten, kwamen niet alleen langs in het programma De Rekenkamer.
Ook de Twééde Kamer liet hier tijdens het vragenuurtje haar licht over schijnen.
In haar tomeloze bezuinigingsdrift dacht de regering weer een mogelijkheid gevonden te hebben om de uitgaven terug te dringen.
Besparen op de straatverlichting!
Nederland is een van de meest "bepaalde" landen ter wereld.
Een verlicht land zogezegd.
Dat kan toch wel een onsje minder?, zo dacht men in Den Haag.
Hier moet een fikse energiebesparing te behalen zijn.
Daarom dooft Rijkswaterstaat sinds september 2013 langs de helft van de snelwegen 's nachts de verlichting. Daarmee denkt men een besparing van 6 ton per jaar op de energierekening te bewerkstelligen.
Alle beetjes helpen, nietwaar?
Uit studies blijkt, dat het doven van de verlichting langs snelwegen de (on)veiligheid nauwelijks beïnvloed. Doordat bestuurders alerter zijn, meer afstand houden en hun snelheid matigen, gebeuren er op onverlichte snelwegen tijdens de nachtelijke uren niet significant meer ongelukken.
Goede zaak.
Verstandig besluit, denk je dan.
Maar.....
Er wordt vooral 's nachts aan de weg gewerkt.
En ook bij ongevallen is het wel prettig als de onheilsplaats 's nachts verlicht wordt.
In zulke gevallen worden peperdure aannemers ingezet om op bepaalde baanvakken de verlichting handmatig weer aan te zetten.
Kosten?
Twee miljoen euro op jaarbasis....
Daar werden vragen over gesteld.
Een aantal partijen wilde over deze kwestie hun licht opsteken.
Terecht.
Maar wederom, net als in de kwestie van de desastreuze accijnsverhoging op brandstof, die tankhouders in de grensstreek naar de ratsmodee helpt, geen sjoege van regeringskant.
Er gaat bij hen nog geen lichtje branden.
Geen erkennen van een gemaakte inschattingsfout.
Geen bijstellen van een genomen beslissing.
Nee, er wordt weer een studie op los gelaten.
Het motto van dit kabinet:
Liever ten hele gedwaald, dan ten halve gekeerd.....
Dwaallichten.
Ik maak mij lichtjes zorgen.

Mark.
Aardige jongen.
Opgeruimd karakter.
Maar als je het mij vraagt?...... Geen groot licht.....

Wordt U al geholpen?

 

De natuurwetmatigheden waarop Darwin zijn evolutietheorie baseerde, zijn zo langzamerhand een achterhaald gegeven.
De plekken op aarde waar de mens nog geen dikke vinger in de natuurpap heeft, worden steeds schaarser.
Door onze bemoeienis met de natuur hebben we de zaak aardig ontregeld en mòeten we soms wel ingrijpen om bepaalde, door de mens in gang gezette processen niet volledig uit de hand te laten lopen.
Terug kunnen we niet meer.
Het "point of no return" is reeds lang gepasseerd.
In een poging nog iets te redden, zetten we otters en bevers uit, kweken we glasaal en helpen kikkers en padden de snelwegen over te steken.
Zo wordt de natuur, ondanks alle goede bedoelingen, steeds meer een kunstmatig iets.
Geeft toch een beetje een "katterig" gevoel.....

Vorige week schreef ik al zijdelings over de inbreuk die wij mensen maken op de natuur, het leven van dieren in het algemeen en van onze huisdieren in het bijzonder.
Èn de bijkomende consequenties voor de mensheid.
Maar al te vaak wordt onze bemoeienis ingegeven door economisch motieven.
Op deze eerste Paasdag wat extra aandacht voor onze eierproducent.
De kip.
Gedomesticeerd, en door het fokken door de eeuwen heen, staat de hedendaagse kip ver verwijderd van wat ooit door de Schepper bedoeld is.
Nee, de kip zal het in de vrije natuur waarschijnlijk niet redden, is volledig afhankelijk van ons.
De kip is (samen met andere huisdieren) een creatie van de mens.
Maar geeft dit ons het recht om jonge haantjes door de shredder te halen, om snavels af te branden of hen te huisvesten als Poolse werknemers in de agrarische sector?
Als integere en verantwoordelijke burgers verfoeien we deze praktijken,...... maar als we de schappen van de supermarkt afstruinen, veranderen we vaak in prijsbewuste consumenten.
Mensen met een smalle beurs zijn misschien veroordeeld tot het legbatterij-ei en de plofkip.
Maar ook de meer bemiddelden laten de bio-kip en het vrije-uitloop-vier-granen-ei vaak links liggen.
Het vermeende gesjoemel in de voedselindustrie en de wildgroei aan certificaten zal daar ongetwijfeld debet aan zijn en voedt de achterdocht.
Heeft die kip werkelijk een goed leven gehad?
In haar naakte schoonheid, liggend op een schaaltje en verpakt in cellofaan ziet zij er net zo uit als haar buurvrouw zonder certificaat.
Het enig zichtbare verschil is de prijs.......

De vooruitgang welke de laatste eeuwen is geboekt op medisch gebied, is waarschijnlijk de grootste inbreuk op het natuurlijk proces. Niet langer geldt de wet van "survival of the fittest".
Met kunst- en vliegwerk wordt alles gedaan om de zieke en zwakke medemens in leven te houden.
Niet dat ik hier pleit om dit los te laten, zeker niet!
Juist de zorg voor de zwakkeren in de samenleving geeft het niveau van beschaving aan.
Daarbij, de ingeslagen weg zal vervolgd moeten worden.
Ook hier ligt het "point of no return" immers al ver achter ons.
We zijn langzamerhand aangekomen bij het punt dat we ons af moeten gaan vragen of alle mogelijkheden ook werkelijk benut moeten worden....
De medische wetenschap heeft ons veel goeds gebracht en weet veel ellende te voorkomen.
Maar dat zij de natuurlijke gang van zaken doorkruist, is een feit.
Gevolg van deze medische vooruitgang is de explosieve groei van de wereldbevolking, waardoor wij ons opnieuw genoodzaakt zien om in de natuur in te grijpen.
Geboortebeperking.
Ingegeven door gezond verstand, soms zelfs door de overheid opgelegd, zoals in China.
Zodra het gezinnetje compleet is laat man of vrouw zich tegenwoordig soms steriliseren om van het geklooi met allerlei hulpmiddelen af te zijn.
Ze laten zich "helpen"......

Een ingreep die in een ver verleden al werd toegepast om de mannelijke haremwachters niet in de verleiding te brengen en te behoeden voor verboden handelingen.
Destijds een pijnlijke en vaak rigoreuze ingreep.
De slaven die dit moesten ondergaan zullen het waarschijnlijk niet als "helpen" hebben ervaren.
Ja, van de wal in de sloot.
Of van de regen in de drup.
Hoewel,...... meer van de regen in totale droogte......

Gelukkig liggen deze barbaarse toestanden, althans in onze Westerse wereld, ver achter ons.
Wij leven in een vrije wereld, waarin wij zelf onze keuzes kunnen bepalen.
Waar de mens de vrijheid van partnerkeuze hoog in het vaandel heeft staan, schromen wij niet om onze huisdieren deze vrijheid te ontnemen.
Paarden-, konijnen-,  poezen-, honden-, vee- en pluimveefokkers bepalen tegenwoordig wie met wie vrijt.
"Vrijen", het woord zegt het al, zou toch eigenlijk in volle vrijheid moeten plaats vinden.
Het genoegen dat hier vaak mee gepaard gaat wordt velen ook nog eens ontnomen door kunstmatige inseminatie.
En dieren die we niet geheel in het gareel kunnen houden worden, om overbevolking te voorkomen, gesteriliseerd.
"Geholpen".
Wat een woord.
Ja, als dat je keuze is, dan is er sprake van hulp.
Maar als men iets doet tegen je zin, dan kun je toch nauwelijks van "helpen" spreken.
Vraag het maar aan de rode kater van striptekenaar Jan Kruis.
Je weet wel.
De term "helpen" als beschrijving voor deze ingreep is volgens de kater van Jan vast bedacht door een vrouw.....

Jaren geleden vermaakten wij ons met de Engelse TV-serie "Are you being served?", welke de Nederlandse titel "Wordt u al geholpen?" meekreeg.
Misschien is het tijd voor een nieuwe serie onder dezelfde titel.
Speelt zich af in het ziekenhuis.
Ik zie de scène al voor me.
Een man die met een flinke kater na een "kleine ingreep" ontwaakt uit zijn narcose.
Een je-weet-wel kater......

Vleestransport

De vlinder is voor mij het toppunt van de schepping.
Beginnend als eitje doorloopt hij, zoals alle leden van de grote familie der insecten, de verschillende stadia van het leven: larve (rups), pop en imago.
En dan, op de top van kracht en schoonheid...... sterft hij.
Geen lang aftakelingsproces.
Nee, sterven en dan opgenomen worden in de voedselketen.
Zo heeft De Schepper zijn natuur bedoeld.
Zo vergaat het ook de meeste van Zijn schepselen.
Maar niet...... de mens.

De mens wendt zijn vernuft aan om het moment van sterven zo lang mogelijk uit te stellen.
Hangend aan dit ondermaanse stelt hij alles in het werk om zo lang mogelijk op deze aardkloot te mogen vertoeven.
En in deze drang naar overleven sleept hij ook nog eens "zijn" dieren mee.
De huisdieren waaraan hij gehecht is, waarvoor hij liefde voelt.
Hoewel je natuurlijk altijd de vraag kunt stellen in hoeverre er sprake is van liefde of dat hun pogingen het dierenleven te rekken zijn ingegeven door egoïsme.
Als in een strenge winter in de Oostvaardersplassen de hekrunderen, de reeën en edelherten bij bosjes het loodje leggen, beginnen verschillende groepen in de samenleving zich te roeren en schreeuwen dat er bijgevoederd moet worden.
"Onmenselijke toestanden", roepen ze.
Ze hebben gelijk.
Daarom hebben wij ook voedselbanken.
Wat zich in de natuur voltrekt is vaak beestachtig, behorende bij de dierenwereld.
Het woord zegt het al.

De mens is een intrigerend wezen.....
Ook hij doorloopt tijdens zijn leven meerdere fasen.
Baby, peuter, kleuter, puber, adolescent.
Fasen met duidelijke kenmerken, zowel lichamelijk als geestelijk, en meestentijds behoorlijk leeftijd gebonden.
Daarna kent de mens zijn jaren van glorie.
Zijn topjaren.
Lichamelijk en geestelijk volgroeid (uitzonderingen daargelaten) laat hij zich volledig gelden.
Maar dan,..... dan wordt het minder.
Langzaam, heel langzaam.
De grenzen tussen de latere levensfasen zijn onduidelijk, diffuus.
Bij sommigen begint het al bij 40, bij anderen bij 60.
Maar het komt, onvermijdelijk.
De middelbare leeftijd.......
En dan, de ouderdom.
Rekken en erbij blijven......

Donderdag kwam mijn kind langs.
Ik begroette hem in mijn achtertuintje.
"Goh, sinds wanneer draag je bretels?", vroeg hij mij.
"Sinds ik dat constant ophijsen van mijn broek zat werd", antwoordde ik hem.
"Blijft-ie niet meer hangen, of drukt je buik je broek omlaag", informeerde hij met een grote grijns op het gezicht.
"Ik vrees het laatste", repliceerde ik gelaten.
Na de maaltijd, toen ik aan het aanrecht het eetgerei afspoelde, merkte hij op: "Goh pa, je hebt helemaal geen kont meer".
Toen wist ik het.
Middelbare leeftijd......

De intrede van deze levensfase kenmerkt zich, althans bij mannen, door een opmerkelijk fenomeen.
Er vindt een merkwaardige migratie plaats van vetweefsel.
Vleestransport.
Dit weefsel, dat tijdens zijn topjaren zorgde voor een "lekker kontje", door de meerderheid van het vrouwvolk zeer geapprecieerd, trekt langzaam, via de lendenen naar voren om zich te settelen in het "buikje".
Helaas, bij de meeste vrouwen minder in trek.
Deze laatste constatering doet vele mannen wanhopige pogingen doen om dit te voorkomen, dan wel uit te stellen, door het frequent bezoeken van de sportschool.
Ik niet.
Het aanschaffen van bretels is goedkoper en minder vermoeiend.

De Schepper heeft nooit voorzien dat de mens zo oud zou worden en spijkerbroeken zou gaan dragen.
Want hierdoor komt toch een kleine constructiefout aan het licht in het ontwerp van de mens.
Buik en billen hadden op dezelfde hoogte moeten zitten.
Ik had mijn probleem dan simpel op kunnen lossen door mijn broek achterstevoren aan te trekken....

Vooruitgang noemen ze dat......

Mentale leeftijd

Het is een ritueel geworden wat velen zullen herkennen.
Voor het slapen gaan nog even door Facebook wandelen om te zien of vrienden en bekenden nog iets te melden hebben.
Soms iets dat ontroert, soms iets interessants of grappigs.
Hier en daar een "like" uitdelen, soms even een reactie geven.
Ach, er staat altijd wel iets tussen wat je een glimlach ontlokt.
En wat is een betere garantie voor een goede nachtrust dan met een glimlach in bed te stappen?

Vaak stuit je op filmpjes of berichten die je zonder dit medium jammerlijk gemist zou hebben.
En soms, heel soms vind je een verwijzing naar een site waar je een test kan doen.....

Nou ben ik niet zo van toetsen en testen.
40 Jaar rondlopen binnen het onderwijs zijn daar waarschijnlijk debet aan.
Natuurlijk was (en is) het onontkoombaar om af en toe te kijken of alle kennis welke je over je leerlingen hebt uitgestort, ook daadwerkelijk geland is.
Maar de wildgroei en de overschatting van het belang van toetsen en testen welke gedurende de laatste decennia in het onderwijs heeft plaats gevonden, heeft bij mij de nodige scepsis veroorzaakt.
Zeker nadat van regeringswege de Cito-toetsresultaten werden misbruikt als "keihard bewijs" dat scholen goed of slecht zouden zijn.
Niet het aantal verwijzingen naar HAVO/VWO zou bepalend moeten zijn, maar het feit of kinderen zich in een veilige en harmonieuze omgeving optimaal kunnen ontwikkelen.
Het een hoeft het ander natuurlijk niet uit te sluiten, maar waar legt men het accent.
Een toets is en blijft toch een momentopname.
De uitslag kan beïnvloed zijn door allerlei externe factoren.
Goed uitgeslapen, fysieke en/of geestelijke gesteldheid, geluk, fraude?
Een goede leerkracht weet na een jaar samenwerken met een leerling echt wel waar zijn of haar mogelijkheden en grenzen liggen.
Daar heeft hij of zij geen toets voor nodig.
Daarnaast zijn er meer factoren dan het cognitieve die bepalend zullen zijn of een leerling op de gekozen weg zal slagen of niet.
Voorts heb ik altijd gevonden (en vind nog steeds) dat het belangrijker is, dat je een goed mens bent, dan dat je foutloos kunt schrijven of de relativiteitstheorie van Einstein volledig doorgrondt.

De kwaliteit van een toets wordt door de getoetste meestal afgeleid van het behaalde resultaat.
Heb je een goede score, dan is het een prima toets.
Is de uitslag beneden het verwachtingspatroon, dan deugt ie niet.

De test welke ik deze week op Facebook langs zag komen (Wat is jouw mentale leeftijd? Doe de test!), en welke ik voor de gein maar eens heb gedaan, zou zich, gezien het boven omschrevene, mogen scharen onder de zéér, zéér goede testen.....
Gaandeweg het proces begreep ik al dat ik aan de uitslag geen al te hoge waarde mocht toedichten.
Dat men op grond van mijn keuzes uit slecht getekende plaatjes mijn mentale leeftijd zou kunnen afleiden, leek mij bij voorbaat al zeer twijfelachtig.
De toevoeging op de site: "Het resultaat is niet gebaseerd op wetenschappelijk onderzoek dus neem het ook niet te serieus, het is gewoon voor de lol", sneed zeker hout.
Niettemin kan ik niet ontkennen dat de uitslag (26 jaar!) mij in eerste instantie een glimlach ontlokte.
In tweede instantie drong bij mij het besef door, dat een dusdanig lage leeftijd ook zou kunnen wijzen op het reeds intreden van beginnende kindsheid....., dat lichamelijke en mentale leeftijd niet langer gelijke tred houden, maar langzaam maar zeker steeds verder uit elkaar drijven.
Zou zo maar kunnen.....

De vermelde suggestie maar volgen.
Niet al te serieus nemen.....