Turkish Delight I

Ja, wij waren even in Turkije.
Vakantie.
Hoewel de temperaturen in Nederland niet bepaald noopten om uit te vliegen naar zonniger oorden, hadden we toch voor deze bestemming gekozen.
Want wàt Geert ook van Turkije mag vinden, als vakantieland is het gewoon geweldig.
De temperatuur lag iets hoger dan wat we hier in april gewend waren.
Lekker dus.
In ieder geval prettiger dan de hitte die we een aantal jaren geleden moesten doorstaan, toen we in het hoogseizoen in Marmaris onze vakantie doorbrachten.
Die hitte wisten we toen echter prima te bestrijden door boottochten te maken door de prachtige baaien en zo af en toe een duik te nemen in het glasheldere water.
Daar was het nu nog net even te fris voor.

Deze keer was gekozen voor Kuşadası, een stadje aan de westkust van Turkije, zo'n 90 km ten zuiden van Izmir, aan de Egeïsche Zee.
Het stadje ontleent zijn naam aan het eilandje voor de kust (kuş=vogel, ada=eiland).
Het kreeg de naam "vogeleiland", omdat veel vogels het tijdens de voorjaars- en najaarstrek gebruiken als rustplaats.
Op het eiland, tegenwoordig door een dam verbonden met het vasteland, staat nog een oud Byzantijns fort dat het stadje vroeger tegen piraterij moest beschermen.

Het kleinschalige hotel deed in kwaliteit zeker niet onder voor het grote resort in Marmaris waar wij eerder verbleven. Het eten (prachtig gepresenteerd op meterslange buffetten) was prima, de kamer kraakhelder en het bedienend personeel uiterst vriendelijk en correct. Daarbij had de eetzaal ook de uitstraling van een eetzaal en niet, zoals op het resort, van een gigantische vreetschuur.
Oké, het zwembad was wat kleiner, maar er waren wel voldoende ligbedden en stoelen en de zon scheen net zo lekker.
Lekker lezend, met een drankje onder handbereik en een modern muziekje, dat de bij tijd en wijle voor westerse oren minder melodieus klinkende klanken van de naburige moskee aardig wist weg te drukken, was het goed toeven.

Op weg naar het centrum, dat op loopafstand ligt, komen we langs een grote begraafplaats.
Een windvlaag voert een geur mee die doet vermoeden dat men hier niet zo diep begraaft....
In het centrum een wirwar van straatjes, gevuld met kleine winkeltjes.
Het geheel heeft een opmerkelijke gelijkenis met de Beverwijkse Bazaar.
Overal vriendelijke Turken die met veel overredingskracht trachten je hun toko binnen te praten om een verfrissing of hapje te nuttigen of de argeloze toerist proberen een tas (prachtige Prada tassen met een koperen plaatje "made in Milano", maar geproduceerd in Taiwan), een leren jas, overhemd, horloge (Cartier of Rolex, eveneens uit Taiwan) of andere snuisterij in de maag te splitsen.
Wel onderhandelen over de prijs.
Dat is wel even wennen voor een doorgewinterde Hollander.
Maar ja, als je het niet doet, draaien ze je geheid een poot uit.
De helft bieden van wat ze vragen en dan maar kijken of je tot elkaar komt.
Ze kunnen dan prachtig steunen en zuchten, maar als je bij je laatste bod wegloopt, is de kans groot dat ze je achterna komen om alsnog de koop te sluiten.
Op dat moment besef je dat je toch nog te veel betaalt.
Opvallend hoeveel Turken een aardig mondje Nederlands spreken.
En dan de winkeltjes, uitpuilend van souvenirs.
Prullaria waarmee de thuisblijvers gedwongen worden tot overtuigend acteerwerk als zij het kleinnood in ontvangst nemen.
"Goh, wat leuk! Dat had je nou niet moeten doen!"
Dat laatste zinnetje is dan meestal wèl gemeend.
Tussen de kettinkjes, hangertjes, koelkastmagneten en felgekleurde aardewerk schaaltjes staan stapels dozen.
Echt stàpels.
Turkish Delight. Mierzoete gummibrokken.
Bij ons bekend als Turks Fruit.
Het boek en de film kon ik zeer waarderen, maar de snoepwaar onder deze naam vind ik werkelijk niet te nassen.
Vier dozen voor vijf euro.
En zelfs daar is over te onderhandelen.
Ik heb de indruk dat niemand dat spul te vreten vindt.....

Mooie mensen, die Turken.
Knappe mannen, keurig gekapt.
En bloedmooie vrouwen.
Met van die prachtige, donkere, amandelvormige ogen.
Sommigen met een prachtige shawl om het hoofd gedrapeerd, die hun schoonheid nog eens accentueert.
Als je dan de oude mannen en vrouwen op hun bankjes ziet zitten, met doorgroefde koppen en minder gesoigneerd, is het moeilijk voor te stellen dat zij in hun jonge jaren ook in het bezit waren van deze schoonheid.....