Lieve Pem,
De trein van het leven stopt bij vele stations.
Mensen stappen in en uit.
Jij stapte net in de trein
toen Opa Gerard hem verliet.
Dezelfde trein.
Op hetzelfde station, hetzelfde perron.
De trein van 15.35 uur, op die 26e november.
Opa keek vanaf het perron de vertrekkende trein na.
Daar gaat ze……, moet hij gedacht hebben.
Verdorie….., ik had haar zo graag leren kennen….
En jij zult misschien gedacht hebben:
Waar ben je nou? We zouden elkaar toch ontmoeten?
Misschien keek je achterom door het raam
en zag je hem staan.
Een stipje in de verte, dat alsmaar kleiner werd……
Straks zijn we ineens een jaar verder.
We blazen ballonnen op
en versieren de kamer met slingers.
Er is een taart.
Met één kaarsje.
We zingen en verwonderen ons,
dat jij, klein
hummeltje, al weer zo’n grote meid bent.
Maar we zullen óók terug denken
aan die 26e november van 2015.
De dag dat jullie elkaar net mis liepen.
Toch een dag met een donker randje.
Maar naarmate de tijd verstrijkt,
zal ons verdriet langzaam worden vervangen
door mooie herinneringen aan jouw opa Gerard.
We zullen niet langer aan hem denken met pijn,
maar met een glimlach in ons hart.
En 26 november zal vanaf dat moment
een dag zijn met een gouden rand.
Je hebt hem nooit ontmoet,
maar je zult hem leren kennen,
door de verhalen die wij jou zullen vertellen.
Keer, op keer, op keer.
Want herinneringen
worden mooier,
bij elke herhaling.
Gedragen door een lotusbloem
Teken van de eeuwige vernieuwing van het leven
Symbool van zuiverheid, puurheid, schoonheid,
innerlijke groei en de verbinding met het universum
Geen opmerkingen:
Een reactie posten