Zand erover

Vrijdagavond behaalde het schaatstrio Kramer, Bergsma en Blokhuijsen tijdens de Wereldbeker ploegenachtervolging in het vernieuwde Thialf in Heerenveen de eerste plaats.
Tijdens de Olympische Spelen in Sotsji zette Bergsma de hakken in het zand en weigerde nog langer op deze discipline uit te komen.
De onmin tussen de heren lijkt uitgepraat, vergeven en vergeten. Verleden tijd.
Zand erover.
En dat is maar goed ook.
Want als deze mannen, die in potentie momenteel absoluut het sterkste team ter wereld vormen, ook de prijzen willen binnen halen, dan zullen zij een goed geoliede machine moeten vormen die niet als los zand aan elkaar hangt.
Dan moet er geen zand tussen de raderen komen, want dan zullen ze uiteindelijk in het zand bijten.
De prijzen zullen ze dan als los zand door de vingers glippen.
Voorwaarde tot succes is eerlijkheid en een blind vertrouwen in elkaar.
Niet elkaar zand in de ogen strooien, maar ook niet te snel zand in de ogen krijgen.
Wel erg veel zand.....
En elke rechtgeaarde schaatser weet, dat je op een ijsbaan voorzichtig moet zijn met het strooien van zand.
Laten we hopen dat de overeenkomst tussen de heren niet in zand geschreven is....

We moeten er maar op vertrouwen dat dat ook voor die andere overeenkomst geldt.
Alle wereldleiders zijn dagen in Parijs bijeen geweest om te praten over de klimaatveranderingen die onze aarde bedreigen. En ondanks alle hooggespannen verwachtingen leken ze het maar niet eens te kunnen worden.
Wel een beetje voorspelbaar. Politici kunnen nu eenmaal eindeloos met elkaar praten zonder nader tot elkaar te komen.
Ze vormen geen team. Ze streven allemaal wel hetzelfde na, maar wensen geen rekening te houden met elkaars mogelijkheden en onmogelijkheden. Ze weigeren elkaar uit de wind te houden en vertikken het om hun slag aan te passen aan de ander.
Los zand. Zo wordt het nooit wat.
De vraag is of we op hen kunnen wachten.
Het moment van twee voor twaalf lijkt immers al minuten lang verstreken.....
Maar goed, er is uiteindelijk toch nog een akkoord uitgerold.
In hoeverre deze gemaakte afspraken ook nageleefd zullen worden is echter vers twee.
Papier is immers geduldig.
Plannen om de ambitieuze doelstellingen te behalen zijn er nog niet.
Nee, ik ben niet optimistisch.
Ik richt mijn hoop liever op de wetenschappers.
Mensen die een broertje dood hebben aan oeverloos geouweneel, en liever op zoek gaan naar adequate oplossingen voor problemen.
Ik vertrouw er op dat zij in staat zullen zijn om het tij te keren.
Maar... ze moeten nu toch wel een beetje op gaan schieten....

Ik realiseer mij nu dat het àller, àllereerste artikeltje wat ik in deze blog plaatste in februari 2008 al over dit onderwerp ging. (zie: Broeikaseffect)

We zijn bijna acht jaar verder.....

En nog geen steek opgeschoten.

En als we alleen maar blijven praten en verder niets doen?

Wat gebeurt er dan met de mensheid?

Zand erover?