Witte Kerst

Berlijn beleeft dit jaar een Witte Kerst.
Zij wel.
Nee, niet dat de sneeuwschuivers de weg op moeten.
De "Witte" Kerst is te danken aan de kersenbloesems die, dankzij de abnormaal hoge temperaturen van de laatste weken (maanden), in bloei staan en de stad wit kleuren.
In Berlijn staan duizenden kersenbloesems, een geschenk van Japan aan de stad na de val van de Muur in 1989.

Hoe lang is het al weer geleden dat wij een Witte Kerst mochten beleven?
Eigenlijk nog niet eens zo lang geleden.
In 2009 en 2010 hadden we een Witte Kerst, twee jaar achter elkaar!
En dat is heel bijzonder te noemen omdat een Witte Kerst in de afgelopen eeuw slechts acht maal is voorgekomen.
Het zal in 2009 of 2010 geweest zijn dat we na de Kerstviering in de kerk in een fantastische sneeuwbui overstaken naar school om daar het feest verder te vieren.
Ja, dat had wel wat.....
Dus niet gaan doemdenken dat we het nooit meer gaan meemaken door de opwarming van de aarde.
Welnee, volgend jaar gewoon weer een nieuwe kans.

Sneeuw doet iets met mensen, althans, met mij.
Het zal te maken hebben met de barre tochten die ik in de winter van '62-63 met mijn vader ondernam.
Wij gingen dan vanaf ons huis richting Blauwe Polder, waar de kachels gecontroleerd moesten worden omdat anders de leliebollen in de schuur zouden bevriezen.
Dwars door de dik besneeuwde weilanden, recht toe, recht aan, want sloten vaarten en plassen waren immers dicht gevroren.
Vechtend tegen de snijdende oostenwind, die de sneeuwjacht voortjoeg en de sneeuwvlokken als vlijmscherpe scheermesjes in de huid deed prikken, banjerden we door de sneeuw, die soms wel tot onze knieën reikte.
Een tocht, waar we al snel anderhalf uur over deden.
Ik voelde mij als op een poolexpeditie, als Willem Barentsz op Nova Zembla, waarbij het uiteindelijk bereiken van de schuur in de Blauwe Polder voelde als het thuiskomen in het Behouden Huys.
Zo moet het geweest zijn.
De vakantie naar de ruige sneeuwvlakten van Siberië kan ik afvinken.
Ben ik al geweest.....

Een wereld, toegedekt door een zachte witte deken, pure schoonheid, reinheid en zuiverheid....
Kinderen, die diezelfde puurheid en reinheid nog bezitten, spelend in de sneeuw.
Sneeuwballen gooien, sneeuwpoppen maken, sleetje rijden.
De zorgeloze pret die zij uitstralen doet je verlangen naar de tijd dat jijzelf zo was.
Het doet je even alle narigheid in de wereld vergeten.
Een periode van sneeuw is hèt medicijn om die donkere dagen van de winter door te komen.
Oké, de droom van Bing heb ik los moeten laten.
Maar stilletjes hoop ik nog wel op een mooi pak sneeuw in de komende maanden....
Misschien een witte jaarwisseling?
Hoewel, ik vrees dat het blijft bij de poedersuiker op de oliebollen.

Trouwens, wat is er eigenlijk mis met een Groéne Kerst?
En dan heb ik het niet over de kerstboom.
Groen is de kleur van de hoop, van genezing.
Het is de kleur van de natuur en van vernieuwing.
Het brengt onze energie in balans en zorgt voor vrede en harmonie in ons leven.
Als kleur van genezing en hoop kan groen ons stabiliteit en richting geven en meer vriendelijkheid en geloof opwekken.
En laten we wel zijn, dàt is waar onze wereld behoefte aan heeft.....

Ik wens al mijn lezers mooie en vreugdevolle feestdagen toe en voor het nieuwe jaar?
Gezondheid, geluk en vrede.
Geloof, hoop en héél, héél veel liefde......

En die Elfstedentocht?
Die komt ook nog wel een keer......