Een lot uit de loterij

Mijn broer koopt elk jaar een Oudejaarslot, in de volle overtuiging dat het dìt jaar raak zal zijn.
Althans, deze overtuiging straalt hij uit.
In hoeverre deze houding oprecht is, dan wel een pogen om, indachtig het spreekwoord "De wens is de vader van de gedachte", het lot te dwingen, weet ik niet.
Ook dit jaar is hij na het kerstreces gewoon weer naar zijn baas gegaan.....

We kennen ze allemaal.
De Bank-Giroloterij, de Postcodeloterij en de Vriendenloterij.
Een loterijconcept, in 1989 uitgedacht door 4 slimme Nederlandse jongens "vanuit het ideaal" structureel geld te genereren voor goede doelen.
Voorwaar een loffelijk streven, want er is nog genoeg ellende in de wereld, nietwaar?
Ik heb "vanuit het ideaal" niet voor niets tussen aanhalingstekens gezet.
Als je werkelijk begaan bent met alle misère in de wereld en jezelf het etiket "idealist" opplakt, dan schenk je zo'n briljant idee toch aan de mensheid?
Nee, voor hun idee strijken de heren jaarlijks 2,05% van de inleg op.
Intussen als Novamedia verkochten ze het concept ook aan het buitenland en over heel de wereld worden loterijen naar dit model georganiseerd.
Zo werd sinds de oprichting wereldwijd ruim 4 biljoen euro aan goede-doelen-geld bijeen geschraapt!
En, 2,05% lijkt niet veel, maar van 4 biljoen?
Hun idee bleek een lot uit de loterij.....

De Postcodeloterij is, na de Staatsloterij, de grootste in Nederland.
Volgens het concept wordt 50% van de inleg besteed aan het ondersteunen van goede doelen, 30% wordt als prijzengeld uitgekeerd en 20% (minus die 2,05%) wordt aangewend voor organisatie en werving.
De 2,7 miljoen deelnemers brachten in 2015 een bedrag aan inleg bijeen van 655 miljoen.
Zo keerde de Postcodeloterij in 2015 328 miljoen uit aan goede doelen.
Da's een mooi bedrag! Daar kun je wat voor doen!
Maar..... al die goede doelen hebben òòk weer een organisatiestructuur.
Het geheel wordt weliswaar vaak gerund door idealistische vrijwilligers, maar ja, een bestuur heb je nodig, nietwaar? Die moet tenslotte rekenschap afleggen over de besteding van de gelden.
En dat zijn vaak riant betaalde banen.
De meeste directeuren van deze organisaties strijken jaarlijks één à anderhalve ton bruto op, een enkeling doet het voor het "bescheiden" bedrag van rond de 80.000 euro.
Bedenk wel, dat het hier gaat om "bijbaantjes" en geen fulltime jobs!
En dat is alleen de voorzitter.....
Het artikel van Gewoon Nieuws uit 2013 is misschien wat tendentieus, maar zelfs als de helft maar waar is......
“Goede doelen” zorgen vooral goed voor zichzelf

Nou geloof ik niet dat mensen deelnemen aan zo'n loterij louter en alleen om goede doelen te steunen.
Nee, het zijn meer de miljoenen die ze hopen te winnen, die hen voor ogen staan.
Ik ken ze niet.
De winnaars van die miljoenen.
Ze bevinden zich niet in mijn familie-, vrienden- en kennissenkring (of ze moeten dit angstvallig voor mij verborgen houden, dat kan natuurlijk ook).
Ze winnen wel eens een bosje bloemen of een potje Ben & Jerry's ijs.
Maar grote prijzen? Niet dat ik weet.
Ja, soms hoor je wel eens dat een vriend van een oom van een kennis een flinke prijs heeft gewonnen.
Winnaars ken ik alleen van de televisie.
Als Gaston weer eens de straatprijs uit mag reiken.
Leuk voor die mensen hoor, het is hen meer dan gegund.
Alleen, soms ook wel een beetje triest.
Als er zo'n oud breekbaar vrouwtje de deur open doet en een cheque van 350.000 euro in haar handen gedrukt krijgt.
Da's toch zielig!
Heb je je hele leven aan al die loterijen meegedaan, nooit iets gewonnen, en nou krijg je, terwijl je al met één been in het graf staat, 3 en een halve ton in de schoot geworpen.....
Dat wil je toch niet meemaken?

Het gaat mij niet gebeuren.
Ik heb in het verleden zo af en toe wel eens een lot gekocht voor deze of gene loterij, maar daar ben ik mee gestopt.
Goed, een lot kopen van een plaatselijke vereniging of de Fancy Fair, oké. Dat lot koop je niet om iets te winnen.
Maar al die "grote" loterijen? Ikke niet.
Ik koop elke maand geen staatslot.
Heb ik in ieder geval een "eigen geldje"
En da's meer dan mijn broer.....

Over de Nederlandse Staatsloterij zullen we het maar niet hebben.
Die hebben ook een goed doel: de schatkist van de minister van financiën.
Berichten over gesjoemel en valse voorlichting kwamen de afgelopen jaren regelmatig in de media.
Maar ja, mag je iets anders verwachten als "De Nederlandse Staat" daar zijn naam aan leent?

Blue Monday

Vorige week maandag (de 18de) ontspon zich een welles-nietes spelletje op Facebook.
Velen gingen er van uit dat deze maandag "Blue Monday" was, zijnde de derde maandag in januari.
Meestentijds klopt dit ook wel, alleen dit jaar nou net nìet.
Blue Monday is de maandag in de laatste volle week van januari en dat is in 2016 de vìerde maandag.
Mensen die dus in de veronderstelling leefden dat afgelopen maandag dè dag was en zich daarom depressief en somberend de dag door worstelden, mogen a.s. maandag (de 25ste) nòg een keer.
Waar mensen zich al druk om maken, en..... wat zij zich allemaal wijs laten maken.....

Leuk hoor, zo'n etiketje op een dag plakken, maar waar komt het eigenlijk vandaan?
Het fenomeen "Blue Monday" blijkt niet eens zo oud.
In 2005 maakte de Britse psycholoog Cliff Arnall een, naar zijn zeggen, op wetenschappelijk onderzoek gebaseerde formule bekend, waaruit af te leiden zou zijn dat de maandag, in de laatste volle week van januari dè dag in het jaar zou zijn, waarop het overgrote deel van de mensen in onze westerse wereld zich het meest depressief, neerslachtig en treurig zou voelen.
Waarom?
Omdat de feestdagen al weer even achter ons liggen en daardoor het gemis aan warmte en gezelligheid zich doet voelen.
Omdat al onze goede voornemens gestrand zijn, omdat het buiten zo nat, koud en donker is, omdat het nog zo verrot lang duurt voor we weer vakantie krijgen.
Daarom.
En waarom de maandag?
Omdat de maandag toch al een weinig favoriete dag is, daar de meesten, na enkele vrije dagen, hun werk als loonslaaf weer op moeten pakken.
Later bleek de hele theorie bedacht te zijn door een PR-bureau, in opdracht van het reisbureau Sky Travel.
Om "hun theorie", inclusief de zeer wetenschappelijk uitziende formule, enige geloofwaardigheid mee te geven, boden zij verschillende academici geld aan om hun naam aan deze theorie te verbinden.
Tja, en Arnall bleek daar geen onoverkomelijke bezwaren tegen te hebben.....

Gewoon een reclamestunt om mensen, tijdens hun moment van diepst zelfbeklag, aan te zetten om in de reisgidsen te duiken (liefst van Sky Travel natuurlijk), en een fijne zomervakantie te plannen.
Ze eerst flink in de put praten en ze dan met een brede lach een prachtige mogelijkheid bieden (uiteraard tegen een "leuk" prijsje) om de malaise te ontvluchten!
Deze ontluisterende ontmaskering van Arnall werd echter niet door het grote publiek opgepikt.
Nee, liever bleef de mensheid geloven in zijn Blue Monday-verhaal.
Ik citeerde Petronius al eerder: Mundus vult decipi, ergo decipiatur.
De wereld wil bedrogen worden, dus wordt zij bedrogen.....
Of misschien vinden sommigen het gewoon wel lekker om een keer strontchagrijnig de dag door te brengen met het excuus van een "Blue Monday".....

Het Engelse Blue Monday laat zich niet één op één vertalen in Blauwe Maandag.
Dat geeft taalkundig toch enige wrijving.
Reeds lang voor het ontstaan van Blue Monday kenden we immers het fenomeen "blauwe maandag" al in onze taal, zij het in een heel andere betekenis.
"Het is voor een blauwe maandag" betekent in het Nederlands zoveel als: het is maar voor even, voor een korte tijd.
Een uitdrukking dus, die op vele bewindslieden uit het kabinet Rutte II van toepassing is gebleken.
Bijna ook voor Ardje.
Phoe, wat kreeg hij ze uitgemeten van de week na het derde debacle in korte tijd.
Een motie van wantrouwen en een motie die hem zwaar onder curatele plaatste.
Met de arrogantie die we zo langzamerhand wel van hem gewend zijn ontraadde hij die laatste motie en..... mocht blijven zitten!

Het Engelse woordje blue heeft nog een andere betekenis dan de kleuraanduiding: somber, neerslachtig, en deze is op Blue Monday van toepassing.
De vertaling deprimaandag is dan ook een betere omschrijving van wat met Blue Monday bedoeld wordt.
Maar laat u niets aanpraten en geniet komende maandag gewoon van uw vrienden, collega's, kinderen en geliefde.
De zon schijnt  en in Friesland maakt men zich al weer drukker om het vinden van het eerste kievitsei dan om de Elfstedentocht!
Wat nou, Blue Monday!
En voor hen, die het maandag toch willen "vieren".....
Somber ze!

Vrijdagmorgen kreeg ik zomaar de aanvechting om mijn schuur op te gaan ruimen.
Ik ben stil in een hoekje gaan zitten en heb gewacht tot het was overgewaaid.
Had anders zo maar uit kunnen draaien op een "Blue Friday".....

Joris 2

Deze week stond hij ineens binnen.
Doet-ie eigenlijk nooit.
Hij veegde uitvoerig zijn slofjes op de droogloop mat en zette zijn wandelstok tegen de deurpost voor hij de kamer binnen kwam.
Vanachter mijn computer keek ik naar hem, maar zei niets.
Hij keek mij meewarig aan, zijn gerimpelde aardappelgezichtje een beetje schuin, de kleine twinkelende oogjes toegeknepen.
Ik wendde mijn blik af en keek nietsziend naar het scherm.
"Het gaat niet, hè?", zei hij met zijn vriendelijk krakende stem.
Ik zuchtte diep. "Nee, niet echt...."
Er viel een lange stilte.
"Jij zit weer met een 'waarom' vraag, is het niet?"
"Ja...."
Ik nam niet de moeite om hem te vragen hoe hij dat wist. Joris weet alles. Hij kent mijn gedachten nog voor ik ze voor mijzelf helder heb.
Bijzonder manneke.
"Zou je misschien op je stoel willen gaan zitten en mij op tafel willen zetten? Ik begin behoorlijk last te krijgen van een stijve nek", sprak het ventje ernstig.
Glimlachend stond ik op, nam hem op, zette hem op de tafel en liet mijzelf wegzinken in m'n stoel.
Uit zijn manier van spreken begreep ik al, dat hij er een paar uurtjes voor uit getrokken had.
"Koffie?", vroeg ik.
"Lekker".
Ik stond op om voor mijzelf een mok in te schenken, pakte het porseleinen vingerhoedje uit de kast en vulde dat voor Joris.
Mij afwendend van het aanrecht, met de mok en het vingerhoedje in mijn handen, zei hij: "Je vergeet de suiker..."
O ja, suiker. Joris houdt van zoet. Ik deed wat suiker bij de koffie in de vingerhoed en roerde met de achterkant van een lepeltje zijn koffie.

Mijn kleine vriend, waarmee ik deze zomer nog flink ruzie gehad heb, omdat ik mijn achtertuintje vrij rigoureus had aangepakt, in verband met mijn naderende verjaardag. Joris was er absoluut niet blij mee, want Joris houdt helemaal niet van opgeruimde tuintjes.
Hij dreigde zelfs te verhuizen!
Hij had gelijk. Ik had natuurlijk vooraf met hem moeten overleggen. Ik heb hem duizendmaal excuses aangeboden, op een manier waar Ard van der Steur nog een puntje aan kan zuigen, en heb hem gesmeekt om toch te blijven.
Morrend heeft hij mijn excuses aanvaard.
Maar ik verdenk hem er wel van dat hij alle slakken, wormen en ander klein gespuis heeft gemobiliseerd om mijn plantjes (Afrikaantjes en Vlijtige Liesjes) op te vreten.
Ik heb hem daar niet op aangesproken en heb het maar zo gelaten.
Mijn straf voor mijn botte optreden.

Hij was gaan zitten op het glazen olielampje en nipte aan zijn koffie.
Hij zette het vingerhoedje weg, vouwde zijn handen tussen zijn knietjes en keek mij aan met een vriendelijke glimlach. "Moeilijk hè?"
"Ik begrijp het niet."
"Ach, jullie willen altijd maar begrijpen. Soms zijn de dingen niet te begrijpen en moet je gewoon aanvaarden."
"Pfff... gewoon...", zei ik smalend, en zuchtte diep.
"Tja, dat is nog wel eens moeilijk", zei hij, peinzend voor zich uit kijkend. "Vooral als er dingen gebeuren die zo vreselijk oneerlijk lijken."
"Zijn! Niet lijken,... zijn!", antwoordde ik enigszins fel.
"Zijn, lijken,..... wat maakt het uit. ......... Boosheid helpt je niet verder. Het gebeurt en er is niets aan te doen. Het noodlot? Hogere machten? Joost mag het weten."
"Ja, of God..... God mag het weten."
Hij glimlachte. "Ja, die ook ja."
"Maar als er een God is, Joris, hoe kan hij dan toestaan dat....."
Hij viel me in de rede. "Ik weet het, ik weet het. Wat gebeurd is, is niet te bevatten, niet te begrijpen en zal je geloof, àls je gelooft, doen wankelen.
Als je God laat vallen, rest alleen het moeten aanvaarden van het noodlot. Niets meer en niets minder.
En dan kun je woest en kwaad worden op iedereen en heel de wereld, maar het lot verander je daar niet mee. Je zult je er bij neer moeten leggen om verder te kunnen, om weer te kunnen genieten van het leven.
Als je gelooft, kun je misschien leren aanvaarden dat er een hogere reden is voor het gebeurde en kun je daar enigszins troost uit putten."
"Dat is gewoon jezelf voor de gek houden."
"Misschien...... Maar als het je troost geeft, waarom zou je het dan niet doen?"

"Bestaat hij, Joris?"
"Wie? God? Tja, dat ligt aan jou."
"Aan mij?"
"Ja, als jij in hem gelooft, dan bestaat hij.
Als je aan hem denkt, misschien wel met hem praat, hardop of in stilte, dan is hij realiteit.
Als gedachten in je hoofd, als gevoel in je hart.
Gedachten en gevoelens bestaan toch? Nietwaar? Ook al zijn ze ongrijpbaar, onzichtbaar, reukloos. Ze zijn reëel, werkelijkheid!
En als jouw God je troost kan bieden, waarom zou je hem dan niet voort laten leven in je hart?
Net zoals je al die anderen waar je afscheid van hebt moeten nemen in je hart gesloten hebt.
Je wilt toch niet beweren dat zij geen realiteit zijn? Goed, je kunt ze niet meer fysiek ontmoeten, maar je kunt toch nog met ze praten, herinneringen ophalen, ze zien, ze ruiken?
Waarom geloven mensen in een hiernamaals, een overkant of hoe je het ook noemen wil.
Is het niet door de diepe wens die mensen hebben om eens hun geliefden weer te ontmoeten?
Waarom wachten? Je kunt ze, als je wilt, elke dàg tegenkomen."
"Maar ze zeggen niets terug!"
"Als jij het toestaat zullen ze ook terug praten. Probeer het maar.
Trouwens, jìj zou beter moeten weten....."
Hij keek me lang en indringend aan.

Ik schudde mijn hoofd.
"Hoe kan er een God bestaan, als je alle ellende ziet in de wereld."
Joris richtte zich op. "Ho, ho, al die ellende wordt wel door mensen veroorzaakt, vriend. Daar heeft God niets mee te maken."
"O nee? En al die lui dan die roepen: "Omdat God het wil" of "Allahu Akbar"? "
"Ja, dat kunnen ze wel roepen, maar daarom is het nog niet wààr.
Macht, egoïsme, hebzucht, dàt is wat mensen drijft. En dat ze daar God bij roepen om hun handelen te rechtvaardigen is helaas een afschuwelijke realiteit.
Kijk, elk geloof heeft zijn basis in de verwondering.
Verwondering om de wereld waarin wij leven. Hoe ongelofelijk ingewikkeld alles in elkaar steekt en tegelijkertijd zo eenvoudig en harmonieus lijkt.
De natuur, de seizoenen, het leven zelf.
Gelovigen denken dat daar een hogere macht achter moet zitten. Niet gelovigen noemen het puur toeval.
En mensen die werkelijk in een Schepper geloven, in een hogere macht, die deze prachtige wereld gemaakt zou hebben, kunnen toch nooit echt overtuigd zijn, dat ze in Zijn Naam deze schepping mogen vernietigen?
Mensen die elkaar naar het leven staan, die geen respect hebben voor het leven, voor de natuur in al haar verschijningsvormen..... Dàt zijn de ware ongelovigen.
O, ze kunnen duizend keer roepen dat ze handelen ter meerdere eer en glorie van Hem, de kerk-, moskee- of tempeldeuren plat lopen en met geveinsde devotie hun ogen ten hemel slaan en bidden.
Maar.... wie houdt wie voor de gek?
Hij keek me aan, zijn kopje ietsje scheef, met een olijke lach op zijn snuit en zijn wenkbrauwen vragend opgetrokken.
De stilte gaf het antwoord op zijn vraag....

"En jij, Joris? Wat geloof jij? Geloof jij in God?"
Hij grinnikte en ging met zijn hand door zijn baard.
"Die vraag, goede vriend, is volkomen irrelevant...."
Hij liet zich van de tafel zakken, liep naar de deur en pakte zijn wandelstok.
Hij draaide zich nog even om en sprak met twinkelende oogjes:
"Maar als je niet in hem gelooft, zal hij dat begrijpen.
Hìj wel......
En, om Descartes vrij te citeren: 'Vous croyez, donc je suis'."

Hij draaide zich om, zette zijn mutsje recht en stapte fluitend naar buiten.....

Wankelwinkel

Eerlijk gezegd is het nooit een van mijn favoriete bezigheden geweest.
Het geslenter, winkel in, winkel uit, waaraan sommigen (vooral vrouwen) veel plezier aan schijnen te beleven, is aan mij niet echt besteed.
Als ik iets nodig heb, ga ik naar de betreffende winkel, doe mijn aankoop en vertrek.
Dat ik door deze wijze van winkelen vele "koopjes" misloop, neem ik graag voor lief.
Niet dat ik mij erg principieel opstel in dit soort zaken.
Nee hoor, omwille van vriendschap of liefde is men immers al gauw bereid om eigen wensen terzijde te schuiven om de ander te plezieren.
Dus, met enige aandrang, ben ik best te verleiden tot een middagje "winkelen".
De vraag is alleen, hoe lang kan dat nog?
Nee, niet omdat ik minder meegaand ben geworden of slechter ter been.
Maar winkelstraten worden steeds minder bezocht.
De klandizie loopt terug en uitbaters van kleine winkels zien zich daardoor genoodzaakt om hun deuren te sluiten.
Ook de grote jongens beginnen om te vallen.
Eind vorig jaar ging V&D al op de fles en deze week was het de beurt aan de bedrijven van winkelbedrijf Macintosh.
Dolcis, Invito, Manfield, PRO Sport, Steve Madden en Scapino zijn officieel failliet.
En dit is nog maar het begin, voorspelt Cor Molenaar, hoogleraar e-marketing, in de Telegraaf.
Andere grote winkelketens bevinden zich reeds in de gevarenzone en zullen zich snel moeten aanpassen aan het veranderende koopgedrag van het publiek, willen ze overleven.

Winkelen doen we tegenwoordig steeds vaker vanuit onze luie stoel, met de laptop op schoot.
Of het nu gaat om kleding, schoenen, reizen, audio- of videoapparatuur, we struinen het internet af, op zoek naar de beste deal en laten het lekker thuis bezorgen.
Ik tenminste wel.
Onlangs nog heb ik een dag stad en land afgereden op zoek naar een paar bolhoedjes voor toneel.
De winkels waar ik zaken wilde doen, waren verdwenen, bestonden niet meer (of waren verhuisd zonder mij daarvan in kennis te stellen).
Uiteindelijk thuisgekomen via het internet besteld.
De volgende dag werden de hoedjes keurig thuisbezorgd voor de prijs van een scheet en drie knikkers.
Zulke ervaringen doen een mens snel leren.
Sinterklaasinkopen en kerstcadeautjes voor de kleinkinderen?
Niet dagenlang door weer en wind winkels afstruinen, maar vanuit mijn warme huisje is het via het internet binnen een mum van tijd gepiept!

Nu heeft dat winkelen op het internet natuurlijk ook wel nadelen.
Zo kun je vooraf niet je aankoop zien, voelen, ruiken en dat kan soms tot teleurstellingen leiden. (al is mij dat tot op heden nog niet overkomen)
Ook word je geacht op een bepaalde tijd thuis te zijn om je pakketje in ontvangst te nemen en dat is natuurlijk wel een zekere beknotting van je vrijheid. Maar men leert steeds preciezer het tijdstip van afgifte aan te geven, ook al klopt dit in de praktijk niet altijd.
Het grootste nadeel is misschien wel al die bestelbusjes die vooral de binnensteden verstoppen als ze van deur tot deur gaan om hun pakketjes af te leveren.
Zou het niet handiger zijn om per rayon (postcodegebied) een pand (een leegstaande winkel?) in te richten als "afhaalpunt"?
De chauffeurs kunnen dan hun pakketten voor dat gebied daar in een keer afgeven en de klant kan het daar dan na een berichtje via e-mail op het tijdstip dat hem uitkomt, ophalen.
Geen verstopte binnensteden meer en geen gedwongen huisarrest meer voor de klant!
Ook het eventueel retourneren van goederen zou via deze afhaalpunten veel soepeler kunnen verlopen.
Èn werkgelegenheid voor een deel van het winkelpersoneel dat nu op straat staat....

Maar die koelkast en die wasmachine moeten ze natuurlijk wel netjes aan huis blijven bezorgen!

Nieuwe ronde, nieuwe kansen

Mooi dat er zo af en toe in de tijd een streep wordt getrokken.
Waar je kunt zeggen: "Zo, en nu gaan we het anders doen, beter doen."
De overgang van het oude naar het nieuwe jaar is zo'n duidelijke streep.
Duidelijk, omdat deze streep in de tijd voor alle mensen op hetzelfde moment valt.
Dan maken we goede voornemens.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Geldt voor iedereen.
Voor Tom Dumoulin zelfs letterlijk én figuurlijk.

We hebben allemaal de hoop en verwachting dat het de komende tijd beter zal gaan.
Met het jaar 2015 achter ons moet dat toch wel mogelijk zijn.
Want, laten we wel zijn, zo'n geweldig jaar was het niet.
Natuurlijk hebben we ook allemaal onze momenten gekend van onbeschrijfelijk geluk, een huwelijk, een geboorte, een nieuw huis, een goed bericht vanuit het ziekenhuis, een onvergetelijke vakantie.
Maar door de bank genomen was het jaar 2015 op het wereldtoneel nou niet bepaald een jaar om over naar huis te schrijven.
Het jaar van het gesjoemel.
Niet voor niets werd "sjoemelsoftware" het woord van het jaar.
Maar niet alleen Volkswagen maakte zich schuldig aan deze manier van handelen.
Gesjoemel met vluchtelingen wereldwijd. Hoe er met deze mensen wordt omgegaan is werkelijk schrijnend. De Denen schamen zich er zelfs niet voor om vluchtelingen gewoon te beroven.
Zaterdag, 2 januari, werd op National Geographic de serie over de tweede wereldoorlog herhaald.
Mensen op de vlucht. Angst in hun ogen. Overvolle treinen.
De beelden van vandaag zijn scherper en in kleur, maar verder....

Zelfs de "meevaller" uit 2015, de daling van de benzineprijzen, zou wel eens het gevolg kunnen zijn van gesjoemel: landen die moord en brand roepen en schande spreken over het optreden van IS, maar ondertussen wel de olie van IS opkopen, ver onder de marktprijs, waardoor de wereldolieprijs daalt.
IS kan zo haar gewapende strijd voort zetten, mede door wapenleveranties vanuit diezelfde landen.
Gesjoemel van de bovenste plank.
En al deze landen schuiven dan braaf aan bij de klimaatconferentie in Parijs om de opwarming van de aarde een halt toe te roepen.
Begrijpelijk.
Met zoveel boter op je hoofd.....

Op nationaal niveau bliezen we ook ons partijtje mee.
Het gesjoemel in de zorg met betrekking tot de PGB's, het gerotzooi met bonnetjes en criminele deals.
Het begint er zo langzamerhand naar uit te zien, dat de VVD-top in haar strijd tegen de georganiseerde criminaliteit het standpunt huldigt: "If you can't beat them, join them."
En wat te denken van het gesjoemel bij de in het verleden geprivatiseerde staatsbedrijven, waar de winsten niet ten goede komen aan de consumenten, maar in de zakken verdwijnen van enkele topbestuurders. Het sprookje van de marktwerking.
De a-sociale zelfverrijking die, ondanks alle mooie beloften, gewoon voortdendert in het bankwezen.
Schoolbesturen die onderwijsgelden steken in peperdure gebouwen en zo de organisatie aan de rand van de afgrond brengen.
En dan een minister president die beweert dat het goed gaat met Nederland, dat we langzaam uit het dal klimmen en de crisis voorbij is.
Leg dat maar eens uit aan al die werknemers van V&D die op de valreep van 2015 wel een heel zure kerstgratificatie kregen.....

Nee, het kan alleen maar beter gaan in 2016.
Er moet een einde komen aan al dat gekonkelfoes!
Voor één keer durf ik Geert Wilders citeren: Genoeg, is genoeg!
Willen we meer of minder gesjoemel?
Minder, minder!
Dat hebben we verdiend!
Daar hebben we recht op!
Het wordt de hoogste tijd voor open- en eerlijkheid!
Ik heb er alle vertrouwen in.
Het wordt een prachtig jaar!

Ik wens u geluk, gezondheid en wereldvrede!