Heimwee

Het is stil in Nederland.
Zelfs onze medelanders met Turkse of Poolse roots hebben geen reden om dansend de straten te bevolken.
Toch wel een beetje jammer, vindt U niet?
Wel rood, wit en blauw in de stadions, maar geen oranje.
Een beetje heimwee naar "vroegeâhr".
Toen Nederland oranje kleurde en volwassen mensen hossend in de meest vreemdsoortige outfits door de straten trokken, na weer een overwinning.
De bierfabrikanten zich het hoofd braken om het meest originele cadeau te bedenken om een zo groot mogelijk aandeel te mogen leveren in de te consumeren bierplas.
En dan die plotselinge ontnuchtering, als het wéér niet was gelukt.
De vlaggetjes werden uit de lantaarnpalen gehaald en al het uiterlijk vertoon werd stilletjes verwijderd.
Er werd weer vrede gesloten met die ene buurman, die het verdomde om aan die oranjegekte mee te doen.
Want zo zijn Nederlanders ook wel weer.
Helemaal uit hun dak gaan als de overwinning lonkt, maar als het dan toch niet lukt, die nuchtere houding van: jammer, maar helaas.
Toeters, boa's, hoeden en petten, Dutchy Dress en Brulshirt worden netjes in een doos gepakt en op zolder gezet, wachtend op het volgende toernooi.
Dit jaar blijft de doos op zolder. Ongeopend.
We slaan een keertje over.

Toch zou het middelmatige ploegje waarover Nederland thans beschikt niet misstaan bij dit Europees Kampioenschap.
Laten we wel zijn, het is niet wereldschokkend wat er op de Franse grasvelden te zien is.
Althans, niet op voetbalgebied.
Het is niet verwonderlijk dat in de nazit vooral gepraat wordt over het kleurrijke schoeisel en de haardracht van de spelers, over de jeuk van trainers op intieme plaatsen en het wangedrag van de zich supporters noemende toeschouwers.
Over het voetbal zelf ben je gauw uitgepraat.
Of vind ik het allemaal zo matig omdat Nederland niet mee mag doen?
Zou zo maar kunnen.

De vedetten laten het afweten, de "grote" teams hangen, op Spanje na, als los zand aan elkaar.
Vandaar dat kleintjes als Wales, IJsland en Albanië boven komen drijven.
Zij beseffen wèl dat ze alleen door eendrachtig samen te werken iets kunnen bereiken, omdat de individuele kwaliteiten nou eenmaal middelmatig zijn.
En zie, door er samen voor te gaan, kom je nog een heel eind.

Daar zou Groot Brittannië een voorbeeld aan kunnen nemen.
Het eens zo machtige wereldrijk in verval.
Schotland, Wales, Noord-Ierland en Engeland nemen allen op persoonlijke titel deel aan het EK.
Schotland heeft het niet gered, maar de drie anderen zijn in de eindronde aanwezig.
Als zij hun krachten zouden bundelen, dan zouden ze een fenomenaal team kunnen samenstellen en dan was het kampioenschap binnen handbereik.
Maar nee, liever modderen ze voort in hun uppie......

Komende week mogen de Britten naar de stembus.
De EU verlaten ja of nee. Samen of alleen verder.
Brexit.
Zullen ze de voordelen van een verregaande samenwerking binnen Europa zwaarder laten wegen dan de nadelen?
Of denken ze dat ze in hun eentje beter af zijn.
Het presteren van "hun landjes" op het EK zou best wel eens een afspiegeling kunnen zijn van zo'n keuze.
De discussie tussen voor- en tegenstanders van de EU werd deze week wreed verstoord door de moord op voorstander Jo Cox, een jonge, veelbelovende politica.
Brittanië, Europa, de wereld is geschokt.
Wat is er aan de hand?
Waar moet dat heen?

Het heilig verklaren van de vrijheid van meningsuiting heeft een gevaarlijke kant, zolang er mensen zijn die de implicaties van zo'n stelling niet begrijpen of willen begrijpen, de grenzen niet kennen of wensen te aanvaarden.
Is het een gevolg van de simplificatie van de problemen zoals we er zoveel zien langskomen?
De EU, vluchtelingen, immigratie, Oekraïneverdrag, TTIP, Zwarte Piet......
Je bent voor of tegen, het is zwart of wit.
Voor compromissen lijkt geen ruimte meer.
Standpunten worden ingenomen en naar argumenten wordt niet meer geluisterd.
Het gesprek wordt niet meer gevoerd, de nuance niet meer gezocht.
De samenleving verhard en er wordt naar ongeoorloofde middelen gegrepen om de tegenstander de mond te snoeren, het gelijk te halen.
Een heilloze weg......

In de 60- en 70'er jaren kwam de jeugd van Amerika massaal in opstand tegen de oorlog in Vietnam en bracht een beweging op gang die wereldwijd haar volgers kende.
Niet met wapens of geweld. Hun strijdkreet: Make love, not war.
Flowerpower, Woodstock, Imagine......
Het wordt tijd voor een revival van dit gedachtegoed.
Ja, ook een beetje heimwee naar dìe tijd.