Schildersverdriet: Een heel goed stel

Na het behalen van het EK voetbal in 1988 sprak sportverslaggever Theo Reitsma de gevleugelde woorden: "Ja, dit is een heel goed stel, hoor."
Ik wil die woorden graag herhalen.
Voor mijn cluppie.
Na vier onvergetelijke uitvoeringen van de musical "Halleluja!", waarin ze de sterren van de hemel speelden en zongen.

"Nou Piet, ik wens je veel succes!"
Dat waren de woorden van broertje Paul, nadat we in het najaar van 2015 in Voorhout een uitvoering van de musical "Zuster Act" hadden bezocht van zustervereniging "Cultuur Verheft", gebaseerd op hetzelfde script waar wij mee aan de slag zouden gaan.
Ik had immers op mij genomen om, samen met Pieter, de kar te trekken bij het tot stand komen van onze jubileumuitvoering in mei 2016.
Het was een wervelende show die we daar voorgeschoteld kregen, met heel veel toeters en bellen.
In deze vorm voor ons, in ons theatertje, absoluut onhaalbaar.
Ik heb mijzelf toen wel even achter de oren gekrabd....

Na maanden van voorbereiding, zoeken, schrijven, herschrijven, het internet afstruinen, een rolverdeling maken en leden benaderen voor een rol, worden de uiteindelijke teksten in een boekje bijeengebracht en tijdens de drukbezochte Nieuwjaarsreceptie uitgedeeld.
De repetities kunnen beginnen.
We hebben vier en een halve maand......

De eerste weken met kleine groepjes de spelscènes doornemen, want meteen met bijna 50 man gaan repeteren, dat werkt natuurlijk niet.
Wat later wordt begonnen met het instuderen van de liedjes van het nonnenkoor, onder leiding van Gemma en Gerard.
In het begin vooral fronsende blikken.
Jeetje, gaat dit lukken allemaal?
Intussen werken aan het decor.
Het zaalpodium, de bar/piano, de wc, camera's, bureautjes en uren achter de computer zoeken naar plaatjes en het bewerken daarvan voor de achtergrondprojecties.
Dan voorzichtig de liedjes inpassen tijdens de reguliere repetitieavonden.
Al in een vroeg stadium schuift de licht- en geluidsman Arnold aan, omdat hij wel aanvoelt dat er heel wat van hem gevraagd gaat worden.
Een griepgolf teistert Nederland en treft ook ons, zodat we vaak met een onvolledige cast moeten repeteren.
Maar....., er zit groei in. Elke avond keer ik na een repetitie weer hoopvol huiswaarts.
Er wordt goed geleerd, gerepeteerd en thuis flink geoefend met de muziekbestandjes.

Op jacht naar kleding, slagen we geweldig bij de meisjes van "De Verkleedschuur".
Aanvullende kleding wordt gevonden in onze eigen kledingvoorraad of door de leden zelf ingebracht.
Sylvia werpt zich op om de voorschoten voor de nonnen te maken.
Roeland stelt voor om de solisten te helpen bij het instuderen van hun liedjes.
Het bewegen tijdens de liedjes wordt apart ingestudeerd.
Er wordt meegedacht. Men komt met ideeën. Geweldig.
Langzaam zie je binnen de groep het enthousiasme groter worden.
En naarmate spel en zang verbeteren groeit het zelfvertrouwen, waardoor alles met sprongen vooruit gaat.
Een vraag, een suggestie? Er is altijd wel iemand die roept: Dat regel ik!
En het wòrdt geregeld.

De groep waarmee gerepeteerd wordt, wordt steeds groter en daarmee ook onoverzichtelijker.
Maar dat maakt niet uit. Iedereen kent zijn plek en taak. En daar waar iets mis dreigt te gaan, corrigeert men elkaar, helpt men elkaar op een prettige manier, waardoor een ongelofelijke saamhorigheid ontstaat.
De laatste weken met een volledige cast, figuratie, decormannen, licht, geluid, projecties.
Alle losse stukjes uit het begin vallen samen en vormen een wonderbaarlijk hecht geheel.
Het heeft bijna iets magisch.
Alsof een groot rotsblok met moeite is losgewrikt en aan het rollen is gebracht, maar nu als vanzelf de helling afrolt.

De avonden van de uitvoeringen.
Met z'n allen de zaal klaar maken om het publiek te kunnen ontvangen.
Arnold checkt en dubbelcheckt zijn installaties en houdt zijn vingers gekruist, in de hoop dat de stoppen er niet uit zullen vliegen.
Mensen in de grime zetten.
Marleen, die na een volle dag werken haasje repje richting toneel komt om de haren van de meiden te doen en echt geweldig werk verricht.
Gewoon, omdat ze het zo verschrikkelijk leuk vindt.
Wat ik zie is een ongelofelijk enthousiaste groep mensen, van figurant tot hoofdrolspeler, van jong tot oud, die met een tomeloze inzet zijn hele ziel en zaligheid geeft om iets moois neer te zetten.
Mensen met een missie!

Tijdens de uitvoeringen zit ik opzij bij het doek en zie ze spelen.
Het enthousiasme spat er vanaf en slaat over naar de zaal.
Het publiek geniet en ik geniet met ze mee. Met volle teugen.
Man, wat ben ik bere, beretrots op mijn cluppie.
Echt, een heel goed stel.....