Blauwe Polder Blues V

Geurgeheugen

Vorige week donderdag maakte ik een fietstochtje naar Noordwijk, om daar een bezoekje te brengen aan mijn zoon Bas, zijn vrouw Tamara en dochters Evi en Zara, die daar hun vakantie doorbrachten.
Het was zo'n echte Hollandse zomerdag, dat wil zeggen: goed van temperatuur, maar bewolkt en zo af en toe een spatje regen.
Fietsend in de buurt van Sassenheim en Noordwijkerhout ontwaarde ik een specifieke geur in de lucht, die herinneringen bij mij opriep.
Het was ongetwijfeld het zachte miezerregentje dat dit aroma in de atmosfeer nog versterkte.
Ik rook..... de geur van opengescheurde bollengrond.......

Dat luchtje bleek ergens opgeslagen te liggen in de databank van mijn geheugen.
Herkenning.
Ik keerde in gedachten terug naar mijn kinderjaren. De zomervakanties die ik doorbracht in de Blauwe Polder op het land van mijn vader waar ik hem, samen met mijn broertjes, in het zweet des aanschijns meehielp om het dagelijks brood bijeen te sappelen.
In die allereerste jaren, toen mijn bijdrage in het werk zich nog beperkte tot in de weg lopen, gingen mijn vader en ome Jaap op hun knietjes, gewapend met een troffel over het veld: de bovenlaag werd met de troffel weggehaald tot de koppen van de bollen zichtbaar waren, dan met de troffel de bollen opwippen en daarna met de hand uit de grond halen en dezen op een mooi "rubbesje" neergooien.
Soms werd met de "vurk" gerooid. Dit kon staande gebeuren en hoewel het wat sneller ging, was dit een zware belasting voor de rug.
Zo werd bedje voor bedje gerooid. Een immens karwei, want zeker in kinderogen was de vlakte die zij af moesten werken immens.....

Al snel verscheen de Bungartz, een kleine machine waaraan een ploeg gekoppeld kon worden. Een grote vooruitgang, want hiermee werden de bollen voortaan uitgeploegd. Op één dag werd een oppervlakte gerooid wat met de oude methode meer dan een week werk was.
Ome Jaap achter de ploeg en pa met de vork er achter aan om terug vallende bollen vanuit de veur op te wippen of een enkele gemiste bol alsnog bovengronds te krijgen.
Aan het einde en het begin van een rit werden de bollen met de vork gerooid en zo werd een begin gemaakt waarin de ploegschaar aan de volgende regel kon beginnen.
Aan het einde van de dag lag een grote oppervlakte "zwart" en kon je, als de dieseldampen van de Bungartz waren verwaaid, die specifieke geur ruiken.
De geur van opengescheurde bollengrond.
Vooral als het zachtjes regende......

Niet dat ik daar toentertijd volop van kon genieten.
Nee, want de aanblik van zo'n veld was voor mijn broertjes en mij de aankondiging van dagenlang op onze knietjes over het veld gaan om de uitgeploegde bollen schoon te kloppen.
Soms, als het weer ons welgezind was, bij redelijke temperaturen. Een mals regentje maakte de grond zacht en zo het werk dragelijk. Als echter de zon een paar dagen had staan branden, raakte de grond verhard en voelden de kluiten, waaruit wij de bollen tevoorschijn moesten toveren, aan als scherpe stenen. U begrijpt, als kind niet mijn favoriete bezigheid.
Daarbij kwam het mij als kind voor als een volkomen nutteloze bezigheid.
Waarom al die bollen uit de grond halen als je ze er een paar maanden later toch weer instopte?

Het bleek echter dat mijn vader, als de bollen voldoende gedroogd waren, de rijen bollen afwerkte om er de "leverbaren" uit te rapen, de bollen voor de verkoop. I'en, II'en en III'en: dikke bollen, iets minder dikke en magere bollen. Wij moesten ze tellen in grote tenen manden. Manden van de Hobaho veiling, herkenbaar aan het opgespoten logo van de witte zwaan op rond blauw veld.
Er werden ook kilo's verkocht. We raapten de bollen in een "ben", een grote, rechthoekige mand van wilgentenen, met in de bodem gleuven. Als de ben halfvol zat, zette je hem op de knieën en "horde" je zo de bollen, zodat vellen en eventuele grondresten verwijderd werden. Daarna stortte je de bollen in een bodemloze mand, die in een jute zak stond. Als de mand vol was werd deze opgetild. Wel de zak òòk goed vasthouden, anders kon je weer opnieuw beginnen. De zakken werden gewogen op de bascule en op gewicht gebracht. Altijd een paar bollen toe, want door verdere droging zou anders de zak wel eens onder het afgesproken gewicht kunnen komen.
De manden of de zakken vol bollen werden met de schouw naar de weg gevaren en daar opgehaald door expeditiebedrijf Hoogenboom uit De Veen.
Daarna werden wij wederom het veld ingestuurd om de overgebleven bollen op te rapen in sinaasappelkisten. Dezen werden op stapels gezet op het land, afgedekt met een golfplaat, wachtend op het tijdstip om weer geplant te worden.

Tegenwoordig rijden loonbedrijven in de Bollenstreek met grote machines over het land en wordt in één keer een heel bed uitgeploegd. De bollen worden mechanisch opgeraapt en in grote kuubskisten gedeponeerd en naar de schuur gereden om daar verwerkt te worden.
Fluitje van een cent.
Als je dat allemaal ziet gebeuren bekruipt je de gedachte dat je misschien toch iets te vroeg geboren bent.....
Alles is veranderd.
Alleen...... die geur.
Die geur is nog precies hetzelfde......

Katten

De zomer is voor de nieuwsgaring een slappe tijd. Zeker voor talk shows. Met de politici op vakantie gebeurt er weinig spraakmakends waarmee zo'n praatprogramma te vullen is. Vandaar dat Eva Jinek afgelopen vrijdag een aantal poezenliefhebbers aan haar tafel had uitgenodigd om met elkaar te converseren over hun lievelingsdier.
Toch nog een vreemde eend in de bijt: Johan Derksen.
Geen kattenmens, maar een hondenman.
Kijk, alleen maar gelijkgestemden aan je tafel is natuurlijk dodelijk voor een praatprogramma zoals Eva avond aan avond presenteert. Er moeten ook wat tegenstrijdige meningen geventileerd worden, zodat er de kans bestaat op enig vuurwerk.
Vandaar waarschijnlijk de invitatie aan Johan, samen met Anouk Hoogendijk, oud speelster van de Oranje Leeuwinnen, die momenteel het Europees Kampioenschap afwerken.
In het macho voetbalprogramma Voetbal Inside heeft Derksen zich bij herhaling laatdunkend uitgelaten over het vrouwenvoetbal. Met Anouk Hoogendijk aan tafel moet Eva gedacht hebben de ingrediënten voorhanden te hebben voor een spetterende discussie, dat deze twee gasten elkaar ongetwijfeld zouden gaan "afkatten".
Niets van dat alles....... Niets!
Johan was als een mak lammetje, sprak zelfs vol lof over de progressie die het Nederlandse damesvoetbal doormaakt! Hij uitte alleen zijn twijfels over de huidige oranjegekte rondom het Nederlands dameselftal (valt volgens mij nogal mee) en vroeg zich af of deze aandacht voor het damesvoetbal ook zal blijven bestaan als straks de reguliere competities weer beginnen. Een volkomen legitieme vraag, die dan ook de anderen aan tafel niet kon verleiden tot een verhitte discussie. Jord Kelder (kattenman, in gezelschap van zijn kat Prins Harry) bleek zelfs meer moeite te hebben met vrouwenvoetbal, dan Johan!
Johan was als was in de handen van Eva, was duidelijk onder de indruk van de blonde Diva, en gaf blijk toch over enige beschaving te beschikken, iets wat hij in dat andere programma altijd meesterlijk weet te verhullen. Met "ouwe jongens onder elkaar" het vrouwenvoetbal afzeiken is duidelijk voorbehouden aan de "Meer voor mannen-zender" RTL7. Een commerciële zender die met het programma Voetbal Inside bepaald géén reclame maakt voor de man.....
Grumpy bleek ineens "poeslief".

Hebt u gekeken naar de Oranje Leeuwinnen? Ikke wel.
Toch verwarrend hoor, dat damesvoetbal. Een verslaggever die het heeft over mandekkers, een drie-mans-muurtje, een speler die zijn mannetje laat gaan..... er stond geen man in het veld! Zelfs de scheidsrechter was een vrouw! Goed, ik heb een aantal dames flinke klodders weg zien spuwen als waren zij Rotterdamse havenarbeiders, maar verder.....
Natuurlijk werd er in het programma ook gesproken over het verschil in salariëring tussen mannelijke en vrouwelijke profvoetballers en de beloning tussen mannen en vrouwen in de sport in het algemeen.
Maar, kom op dames! Het vrouwenvoetbal staat echt nog in de kinderschoenen. Afgezien van het feit dat de heren voetballers natuurlijk ronduit belachelijk hoge salarissen ontvangen, hebben jullie qua gelijke beloning nog een lange weg te gaan. Dan zul je eerst een gelijkwaardige prestatie moeten leveren. Bij de grote tennistoernooien is het prijzengeld voor mannen en vrouwen sinds een aantal jaren gelijk. Waarom? Omdat ze op gelijk niveau presteren.
Ik weet niet hoe de beloning ligt bij bv. schaatsen, hockey en wielrennen, maar vrouwen die deze sporten beoefenen hebben volgens mij dan toch meer recht van spreken.

Stelt dat vrouwenvoetbal dan niks voor? Dat zeg ik niet. Voor één keer ben ik het met Johan Derksen eens: het vrouwenvoetbal maakt een grote progressie door en is als kijkspel zeker de moeite waard.
Soms zelfs leuker dan het vaak oersaaie, voorspelbare mannenvoetbal. Bij de dames springt nog wel eens een balletje van de voet, waardoor het voetbalspel vaak veel verrassender is.
Er zal echter nog veel moeten verbeteren qua techniek en tempo voor het vrouwenvoetbal gelijkwaardig is aan het spel van de heren. En dàn gaan we praten over gelijke beloning.

Eva heeft ook nog gesproken met Geert Wilders over zìjn katten. Nee, niet in de uitzending. Eva mocht op audiëntie in de fractiekamer van de PVV om Ome Geert uit te horen over zijn poezen Snoetje en Pluisje. Toen het gesprek kwam op een van de vorige katten van Geert, Lola, heb ik even de wenkbrauwen gefronst.
Eva vroeg hem: "Toen Lola dood ging, was dat een moeilijke periode?"
Geert antwoordde: "Het was verschrikkelijk, en, ik heb dat nog nooit eerder verteld, maar de dag dat ik haar heb moeten laten inslapen, samen met mijn vrouw, was de dag van de Algemene Beschouwingen....."
Geen wonder dat wij dat niet wisten! Hij heeft het nooit eerder verteld!
Door deze uitspraak van Geert dacht ik meteen te weten hoe hij staat in de discussie over voltooid leven en euthanasie.
Later bedacht ik mij dat ik hem misschien toch niet helemaal goed begrepen had.....

Trouwens, Johan Derksen heeft een joekel van een hond, die, volgens eigen zeggen, tussen hem en zijn vrouw in slaapt.

Ik denk op verzoek van zijn vrouw.....

Off day

Hebt u dat ook wel eens? Dat je na een dag denkt: "Ik had vanmorgen gewoon in mijn bed moeten blijven liggen."
Alles wat je op zo'n dag onderneemt verloopt desastreus.
Elke beslissing pakt verkeerd uit en tot overmaat van ramp staan je snijboontjes droog te koken, met als gevolg een verkloot diner en je lievelingspannetje naar de Filistijnen.
Je hebt gewoon je dagje niet. Een "off-day".
Ach, het overkomt iedereen wel eens en we moeten het maar accepteren.
Hoort bij het leven.
Bij de een valt het wat meer op dan bij de ander als hij of zij zo'n slechte dag heeft.
Van topsporters zien we de glorieuze momenten van overwinningen groot in beeld, maar ook hun momenten van falen.
Zo'n renner die in een touretappe voor de derde keer die dag tegen het asfalt kwakt.
Wat zeggen we dan? Die heeft duidelijk zijn daggie niet...... Een off day.
President Trump heeft er zelfs elke dag een. Alleen heeft hij dat zelf niet in de gaten.....

De kantonrechter van de Haagse rechtbank had afgelopen maandag waarschijnlijk ook zo'n dag.
Hij (of zij) besliste, dat de ouders van twee kinderen die op de dag van de klassenfoto afwezig waren vanwege het Islamitisch Offerfeest, recht hadden op een schadevergoeding van 500 euro.
Ach ja, de meesten van ons zijn op maandag niet op z'n best.
Te veel en te lang doorgehaald in het weekend.
De rechtelijke macht in Nederland is onafhankelijk en levert over het algemeen goed werk af.
Toch blijkt uit dit voorval dat een met succes afgeronde rechtenstudie (of het behalen van een rijbewijs of ander diploma) nog geen garantie biedt voor feilloos handelen. Er worden af en toe foutjes gemaakt.
Logisch. Het zijn tenslotte ook maar mensen.
En, als ik van Geert Wilders verwacht dat hij zich neerlegt bij een gerechtelijke uitspraak, moet ik ook nu niet zeuren. De rechter heeft gesproken, basta!
Gelukkig houdt ons rechtssysteem rekening met dergelijke foutjes en is er het recht van hoger beroep.
Ook deze gerechtelijke dwaling kan en zal hoogstwaarschijnlijk wel worden weggepoetst.

De rechter heeft de schadevergoeding toegewezen omdat de school onderscheid heeft gemaakt tussen leerlingen en dat mag niet volgens de Algemene wet Gelijke Behandeling. Er zou sprake zijn van discriminatie.
Lieve rechter, de school was dus al in overtreding toen zij deze kinderen toestemming gaf om de school niet te bezoeken vanwege het Offerfeest terwijl de andere kindertjes gewoon naar school moesten komen. Met Kerstmis en Pasen mogen de moslimkinderen toch ook gewoon thuisblijven?
Hoezo, gelijke behandeling......
Maar, de wet (een andere) geeft de school juist deze mògelijkheid om dit onderscheid te maken.
Heel verwarrend allemaal.
Een school maakt juìst onderscheid tussen leerlingen! Daar ligt de kracht van goed onderwijs! Daar wil men ieder kind benaderen als individu en de hulp en zorg bieden waar hij of zij behoefte aan heeft. Voor àlle kinderen. Dààr begint die gelijke behandeling pas.
Dat deze doelstelling helaas niet altijd gehaald wordt, is het onderwijs niet aan te rekenen, zolang de politiek het vertikt om de randvoorwaarden te scheppen die het bereiken van dit doel mogelijk maken. Verbaal kunnen ze het allemaal prachtig zeggen, hoe belangrijk goed onderwijs is, maar in de praktijk weigeren ze om maar een poot uit te steken om het kwijnende primaire onderwijs uit het slop te trekken.

De ouders hebben zelf de keuze gemaakt om hun kinderen te plaatsen op een Openbare School. Met zo'n keuze aanvaard je ook de mores die op zo'n school heerst. Op grond van een wetsartikel vragen zij voor hun kinderen verlof in verband met het Offerfeest. Prima. Dat mag. En dat verlof wordt dan ook toegewezen. Maar je kunt toch niet verwachten dat vanwege jouw individuele keuze de school zijn hele organisatie om gaat gooien?
Ze hebben ook zelf de keuze gemaakt om hun kinderen voor het fotomomentje niet even naar school te brengen. En, ik ben geen groot Korankenner, maar ik verwacht niet dat er in deze geschriften een passage te vinden is die zulks verbiedt.
Het is dus hùn keuze en verantwoordelijkheid dat de kinderen niet op de klassenfoto staan.
Elke keuze heeft nou eenmaal consequenties en die heb je gewoon te aanvaarden.
Je kunt geen omelet bakken zonder het ei te breken.

Heel Nederland valt over de rechter heen en spreekt er schande van. Kom op zeg! Er is geen meervoudig moordenaar op vrije voeten gesteld, er is een schadevergoeding toegekend van 500 euro!
Door deze hele zaak zo op te blazen gaat deze uitspraak juìst maatschappij ontwrichtend werken en zet het bevolkingsgroepen verder op tegen elkaar.
Er is een foutje gemaakt, klaar!
De rechter had gewoon een off day....

Toch hoor ik een enkeling in een praatprogramma de uitspraak verdedigen. Het zou een teken zijn van geslaagde intergratie dat moslims de weg naar de rechter kunnen vinden en het zou goed zijn dat leden van deze bevolkingsgroep in het gelijk gesteld worden omdat ze toch al in het verdomhoekje zitten. Ja, hallo, dàt is toch geen reden? Een bevolkingsgroep in de rechtspraak voortrekken omdat ze het toch al zo moeilijk hebben? Dàt is discriminatie, positieve weliswaar, maar toch discriminatie.
En als die rechter het dan al had willen opnemen voor een groep die in de hoek zit waar de klappen vallen, dan had hij of zij de school in het gelijk gesteld.
Het onderwijs, dat al jaren te kampen heeft met ondersalariëring en een torenhoge werkdruk.
Je zal er maar werken......
En dan word je ook nog eens geconfronteerd met dit soort gezeik?
Een schoolfotograaf! Waar hebben we het in godsnaam over!

Bewegend behang

U kent ze misschien nog wel uit het recente verleden. De screensavers welke u kon (en nog steeds kan) oproepen op uw computerscherm, voorstellende een knapperend haardvuur, een aquarium met tropische vissen of een ander traag bewegend, rustgevend beeld. Functioneel, omdat zij uw beeldscherm behoeden voor het inbranden van een stilstaand beeld, maar ook een uitkomst voor kleinbehuisden of financieel minder draagkrachtigen die zich zo toch de illusie kunnen verschaffen van het bezit van een open haard of een mooi aquarium, zonder de ongemakken van het hout verzamelen, het vuur gaande houden of het steeds weer schoonmaken van de waterbak, de strijd tegen algen en de angst dat 's morgens de duur gekochte visjes met het buikje boven drijven.
Dat dit soort beelden een zekere rust uitstraalt zal menigeen onderschrijven en het staren er naar kan deze rust naar de toeschouwer doen overgaan. Onze grijze massa laat de hectiek van het alledaagse leven even los en neemt de trage, rustige bewegingen van het beeld over en brengt zo rust in ons hoofd.
Tenminste, als je daarvoor ontvankelijk bent. Als je dit rustmoment ook zoekt!

De NPO heeft er voor gekozen om elke middag op TV urenlang een screensaver uit te zenden, terwijl zij toch echt beweren dat het hier om een sportevenement gaat: de Tour de France.
Maar bij sport verwacht ik strijd, spanning!
Helaas, niets van dat alles in de Tour. Ja, de laatste vijf kilometer. Dan is men eindelijk bereid om het kijkersvolk te vermaken met een al of niet reguliere sprint.
Maar de uren die daar aan vooraf gaan, zien we slechts (overigens prachtige) beelden van het Franse landschap met haar kerken, kastelen en ruïnes, een drie uur durend spotje van de Franse VVV, omdat er op wielergebied niets interessants te melden valt.
Geen spectaculaire ontsnappingen, geen man tegen man gevechten, geen renners met hoge nood die de berm induiken en daarna een heroïsche achtervolging inzetten.
Het grote geld heeft Le Grand Boucle in haar macht. De start- en aankomststeden die bereid zijn om heel veel geld op tafel te leggen, bepalen het parcours, wat uitmondt in doodsaaie, ellenlange ritten.
Vroeger had je tenminste nog de discussies over bewezen of vermeende dopinggevallen.
Zelfs dat niet meer....
Waar tijdens de laatste Giro de wielerfans dagelijks verwend werden met strijd, welke uitmondde in de overwinning van Tom Dumoulin, is deze Tour tot nu toe een slaapverwekkende vertoning.
Columnist Thijs Zonneveld omschreef het nog het beste: Je zit de hele middag te kijken naar bewegend behang.....

Nee, als ik een rustmomentje zoek, dan kijk ik toch liever in de vroege vooravond naar Hans en Nico in het programma "Baardmannetjes". Twee heren op leeftijd die in een gifgroene VW kampeerbus de natuurgebieden van Nederland doorkruisen om vogeltjes te kijken. Nico de Haan, de altijd serieuze vogelaar, met in zijn kielzog de onhandige, droefgeestige Hans Dorrestijn met zijn treurige basset-look en een stemgeluid dat doet vermoeden dat hij elk moment in huilen kan uitbarsten. De natuurlessen van De Haan en de droge humor van Dorrestijn maken het tot een leerzaam, vermakelijk programma, dat in staat is om mijn brein even de hectiek van alle dag te doen vergeten en rust te brengen in mijn hoofd.....
Er gebeurt net zoveel als in de gemiddelde tour etappe. Niets dus.
Maar ik krijg wat ik verwacht.

Gisteren (zaterdag) begon het ergens op te lijken in de Tour met een grote groep vooruit, maar toen de kruitdampen opgetrokken waren bleek er weinig gebeurd te zijn. Het treintje van Froome sleurde de grote groep in gestaag tempo voorwaarts en slokte, net zoals de dagen ervoor, de ontsnapten één voor één weer op. Op twee na, dat wel. Maar de vedetten bleven keurig achter Froome aanrijden en maakten geen aanstalten om hem aan te vallen.
Vandaag (zondag) beloven de verslaggevers een spannende rit door de bergen. Vandaag gaat het gebeuren! Nou, ik moet het nog zien. Ik weet nog niet of ik ga kijken.
Gelukkig hebben we Max nog en Wimbledon.....

Een volgend jaar moet de NPO maar geen geld meer uitgeven om de Tour live te verslaan. 's Avonds een korte reportage met hoogtepunten volstaat. Het zouden dit jaar tot op heden samenvattingen van twee minuten kunnen zijn.....

Linkse hobby

Ik beoefen “linkse hobby's”.  Het maken van muziek behoort tot de groep kunst en cultuur en wordt daarom ook in deze hoek geschoven. Daarnaast schilder en teken ik, schrijf ik gedichtjes en een wekelijkse blog, welke misschien niet aan het criterium kunst voldoen, maar toch gezien kunnen worden als creatieve bezigheden. 

Als u misschien ook een kunstzinnige hobby beoefent, hoeft u niet meteen in de stress te schieten als u onverhoopt bij de laatste verkiezingen rechts gestemd hebt, hoor. Welnee! Kunst en cultuur is voor links, rechts, midden, jong en oud, arm of rijk, loonslaaf en directeur, kortom, voor iedereen.

Dhr. Wilders herintroduceerde de term (was in januari 1975 al te lezen in een kop in het Dagblad van het Noorden) in 2007 tijdens een debat over de belastingen. Hij maakte zich boos over de geldstromen die gingen naar ontwikkelingshulp, kunst, cultuur, de publieke omroep, inburgering, krachtwijken etc. Hij benoemde dit alles als “linkse hobby’s”.

Toen Rutte I (met gedoogsteun van de PVV) in 2011 het mes zette in de subsidies voor de podiumkunsten werd direct de link gelegd: een aanval op de linkse hobby kunst en cultuur. Alle andere zaken die in het rijtje waren opgesomd werden vergeten en de kunstwereld omarmde de term als geuzennaam. De regering werd weggezet als een stelletje cultuurbarbaren, terwijl zij alleen de subsidiekraan wenste dicht te draaien, genoopt door de kritieke financiële positie van het land. Er werd geen waardeoordeel gegeven over de kunst. Sterker nog, de betrokken politici haastten zich zelfs om het belang van kunst en cultuur voor de samenleving te onderschrijven. Op andere terreinen werd ook stevig bezuinigd, maar de term “linkse hobby” bleef toch vooral kleven aan kunst en cultuur.

Ik volg de plaatselijke politiek niet op de voet, dus als ik er in het komende relaas faliekant naast zit, dan moet u mij dat maar vergeven en ik verzoek u mij dan van de informatie te voorzien die mij in staat zal stellen om een meer genuanceerde en gefundeerde mening te vormen. Maar de berichten die via media en gesprekken tot mij komen, doen bij mij het vermoeden rijzen dat ook onze plaatselijke bestuurders niet staan te popelen om veel euro's te spenderen aan het kunst- en cultuurbeleid in onze gemeente. Ook zij geven aan dat kunst en cultuur belangrijke zaken zijn. De fractievoorzitter van het CDA hield tijdens de hoorzittingen welke gehouden werden bij de voorgenomen sluiting van de Alkeburcht zelfs een ware lofzang op alle culturele uitingen in Roelofarendsveen. Zij beweerde echter, dat het sluiten van het dorpshuis zo'n ramp niet was. Café Jan Punt heeft immers ook een toneelzaal? Dan vraag je je toch af onder welke steen deze mevrouw de laatste jaren geleefd heeft.....
De kreet "we investeren in mensen en niet in stenen" klinkt als een soort mantra door in alle gesprekken. 
Men schreef een Maatschappelijke Agenda, waarin in prachtige volzinnen beschreven staat hoe men samen met de inwoners de gemeente wil omvormen tot een paradijselijk oord. Er verscheen zelfs een MAG 2.0! Hoe modern en met de tijd meegaand kun je zijn!
De sluiting van de Alkeburcht heeft echter aangetoond dat papier geduldig is en dat de praktijk vaak een stuk weerbarstiger kan zijn.....

De gemeente Kaag en Braassem is in het recente verleden voor 50 miljoen zwaar het schip in gegaan bij de aankoop van gronden voor het ambitieuze bouwplan Braassemerland. Dit fiasco is niet geheel toe te schrijven aan het gemeentebestuur, ook de economische crisis is daar voor een groot deel debet aan.
En dat de gemeente nu haar uiterste best doet om de financiën weer op orde te krijgen is alleen maar toe te juichen. Maar..... je kunt ook doorslaan.....

De gemeente wil af van onrendabel gemeentelijk vastgoed en wil het graag van de hand doen aan projectontwikkelaars met een vette beurs. Zo kwam mij ter ore dat zelfs de oude Ignatiusschool in beeld was om verkocht te worden aan een projectontwikkelaar. De Ig! Waar De Liefde in de loop der jaren door heel veel zelfwerkzaamheid een prachtig muziekcentrum heeft doen ontstaan! Zijn ze nou helemaal besode......!
Er wordt gesproken met het bestuur. Het schijnt dat Liefde voor Harmonie is aangeboden om dan het pand maar te kopen. Het is in ieder geval duidelijk dat de gemeente er van af wil en de hete aardappel door een andere strot tracht te proppen.....

In sneltreinvaart worden woningen uit de grond gestampt, dit, naar ik aanneem, om de aangekochte gronden weer te gelde te maken. Woonwijken met winkels. Winkels? Is daar nog wel zoveel behoefte aan als we de ontwikkeling van het koopgedrag van de Nederlander in ogenschouw nemen? Steeds meer wordt via internet gekocht en dit zal in de nabije toekomst alleen maar meer worden. Maar goed, de eventuele financiële schade door leegstand is voor rekening van de heren projectontwikkelaars en zal de gemeente verder een zorg zijn, of, in goed Veens, "wors weze".
Nog meer winkels. Hoe verzin je het.....

Waar in Roelofarendsveen/Oude Wetering een schreeuwend gebrek aan is, is een fatsoenlijke ruimte waar de plaatselijke verenigingen hun concerten en uitvoeringen kunnen geven, waar de stichting WIJ Presenteert de bevolking haar zorgvuldig samengestelde programma kan voorschotelen: een cultureel centrum!

In 2011 kwam de brede school Kaskade gereed. Een prachtig gebouw waar de Mariaschool als De Kiem voortleeft, waar kinderopvang "Kindkracht" zich vestigde, met vergaderruimten waar tal van cursussen worden gegeven en waar een volledig geoutilleerde sporthal (de tweede in de Veen!) deel van uit maakt. Er is ook.... de patio. Een ruimte die qua oppervlakte uitstekend als theater of concertruimte dienst zou kunnen doen, indien er bij de bouw met deze functionaliteit rekening was gehouden. Onvoldoende toiletten, geen kleedkamers, geen ruimte om een drankje te nuttigen in de pauze en een dermate beperkte toegang, dat de brandweer nooit zal toestaan dat daar, pakweg 200 toeschouwers gaan plaats nemen. Ook toén al was De Alkeburcht noodlijdend......
Een gemiste kans.

Maar, gemeenteraad, u krijgt een nieuwe kans!
Een kans die zich vijf jaar geleden al aandiende, maar die toen niet werd gegrepen.
Ik weet het, ik heb makkelijk praten achteraf, maar van de bestuurders van een gemeente mag je toch wel enige visie op de toekomst verwachten, of niet?
Vorige week schreef ik over de sluiting van de Gerardusschool. In 2012 zagen wij, als onderwijzend personeel, het leerlingen aantal al terug lopen en vreesden we, dat op termijn de school zou worden opgeheven. In 2012 kreeg u als gemeente de noodlijdende Alkeburcht in de schoot geworpen en u wist toen al, dat daar geen redden meer aan was. In 2012 was ook al bekend dat de bouwtechnische staat van de lokalen op het scholeneiland enige zorg gaf.
Met deze gegevens had men toèn al plannen moeten maken voor de bouw van een brede school op de grens van Roelofarendsveen en Oude Wetering. Dan had hij er nù gestaan......
Waar?
Op het trapveld naast het sportpad! Prachtig centraal gelegen, op een steenworp afstand van het oude scholencomplex, vlakbij de sporthal, zodat een gymzaal in het nieuwe gebouw niet nodig is..... wat ruimte zou bieden om er een eenvoudige, maar functionele theateraccommodatie in op te nemen....
Mogelijkheden voor de schooljeugd om lekker buiten te sporten op de nabijgelegen sportvelden!
De bibliotheek zou er een plaatsje kunnen krijgen, een "bejaardencafé" voor de bewoners van de nabijgelegen seniorencomplexen, noem maar op!
De opheffing van de Gerardusschool was geruisloos verlopen, de scholen van het scholeneiland hadden na de vakantie in een nieuw, modern gebouw kunnen trekken en de vrijkomende grond zou beschikbaar komen voor sociale woningbouw. Èn de gebruikers van de Alkeburcht hadden een nieuw onderkomen gehad.
Had toch een hoop ellende en toestanden voorkomen, nietwaar?

En hou nou eens op over dat niet investeren in stenen maar in mensen.
Wie niet bereid is om óók te investeren in stenen, laat mensen in de kou staan.
Letterlijk èn figuurlijk......