De Hofnar

Kent u het programma "De Hofbar"? Sinds 7 september jl. elke vrijdagavond op de buis!
Een nieuw programma van PowNed, waarin Rutger Castricum tracht politiek en samenleving wat dichter bij elkaar te brengen.
Nou ben ik bepaald geen grote fan van deze omroep, gezien haar balanceren op het randje van de betamelijkheid in het verleden, maar "De Hofbar" is werkelijk een verfrissend programma en is, denk ik, zelfs voor mensen die wars zijn van het politieke geneuzel in Den Haag, goed te verteren.
Castricum bespreekt in zijn stamkroeg, tegenover de regeringsgebouwen, samen met een paar vaste stamgasten (goedgebekte mensen "van de straat") en wat losse genodigden de actuele politieke ontwikkelingen. Dat de meningen vaak wat ongenuanceerd zijn, moet je op de koop toenemen, maar dat leidt wel tot heldere en duidelijke stellingnames.
In de bar wordt ook altijd een lid van de Tweede Kamer uitgenodigd, die dan bevraagd wordt door het "gewone volk". Afgelopen vrijdag was Thierry Baudet de "gelukkige".

De naam Hofbar roept bij mij (en vele anderen?) direct de associatie op met het begrip "hofnar" en lijkt om die reden ook zo gekozen. Immers, Rutger Castricum loopt al jaren rond in de Haagse wandelgangen en ontpopt zich vaak als een soort hofnar door de politici die hij voor de microfoon krijgt met scherpe vragen het vuur na aan de schenen te leggen. Door zijn directe, soms wat botte manier van vragen stellen en het niet accepteren van wollige, nietszeggende antwoorden (veel gebezigd in de politiek) heeft hij al menig politicus in een hoek gedreven of voor schut gezet. Zo drijft hij de spot met de politieke mores die in het Haagse heerst.

De ontmoeting tussen Castricum en Baudet was er dan ook een tussen geestverwanten. Ook Thierry lijkt met zijn soms clownesk optreden de draak te steken met het politieke gebeuren. Toch beweert hij bloedserieus dat hij erop uit is om het hele politieke systeem rigoureus te veranderen. Hoé dat precies moet gebeuren heb ik nog niet uit zijn uitspraken kunnen destilleren.
De uitzending begon met een interview dat Rutger had met onze staatssecretaris van defensie Barbara Visser, over het feit dat Nederlandse militairen op oefening gestuurd dreigden te worden naar Noorwegen, zonder afdoende beschermende kleding tegen de daar heersende kou. Visser gaf toe dat er inderdaad een inschattingsfout was gemaakt en dat daar onderzoek naar gedaan zou worden om dit soort missers in de toekomst te voorkomen. Terecht merkte ze op, dat een departement, dat de laatste decennia verwaarloosd is door stelselmatige, keiharde bezuinigingen, niet in een half jaar weer op orde kan zijn.
Thierry, gevraagd om een reactie, gaat meteen helemaal los, gebruikt grote woorden als "onbestaanbaar" en spreekt er grote schande van. Hij refereert aan zijn optreden in de Tweede Kamer, een jaar geleden, toen hij al aandacht vroeg voor de erbarmelijke staat van de uitrusting van onze militairen (clownesk, maar wel to the point). De staatssecretaris wordt volledig afgebrand en Thierry verwijt de politiek gebrek aan accountability (= dat je verantwoording moet afleggen voor iets. Moeilijke woorden, daar is hij gek op).
Als Rutger Saskia, een van de stamgasten, vraagt hoe zij er over denkt, krijgen we een ontnuchterend antwoord. Ach, het is nu toch geregeld? Ze mogen de kleding zelf kopen en dat wordt vergoed. Moet daar nu een heel kamerdebat over gevoerd worden? Dan zegt Thierry dat hij zich vooral stoort aan het lachje van de staatssecretaris, waaruit hij weet op te maken dat het haar allemaal totaal niet interesseert. Hij gaat helemaal los: "Ze (de politici) verkloten het, en ze lachen het gewoon weg!"
Kijk Thierry, je verwoordt hiermee misschien wel de mening van "de man in de straat" (zieltjes winnen?), maar als je werkelijk zo belezen en erudiet bent als je doet voorkomen, dan zal je moeten toegeven dat dit toch wel wat kort door de bocht is.

Thierry Baudet zegt soms hele verstandige dingen. Als hij aan het eind van de Algemene Politieke Beschouwingen zijn niet aanwezig zijn in de Kamer tijdens diezelfde APB verdedigt door te stellen dat er toch niet naar elkaar geluisterd wordt en dat eenmaal ingenomen standpunten toch niet worden verlaten, heeft hij zeker een punt. Maar hij gaat dan wel voorbij aan het feit, dat tijdens deze debatten de kracht van de aangeleverde argumenten van de verschillende sprekers kan worden gewogen.
Hebben deze debatten uiteindelijk niet geleid tot een switch van de SGP ten aanzien van de steun aan de voorgestelde afschaffing van de dividendbelasting? Dat daar twee dagen ouwehoeren voor nodig was is natuurlijk een bedenkelijke zaak.....

Maar Thierry zegt soms ook hele ónverstandige dingen. Thierry is niet zo van het klimaat. Dat kost allemaal veel te veel en levert nauwelijks iets op. Het terugdringen van de CO₂ uitstoot is volgens Thierry helemaal niet nodig!  CO₂ is voeding voor de planten, dus hoe meer CO₂ hoe beter!
Ja, Thierry, je hebt gelijk, CO₂ wordt opgenomen door groene planten, maar een tevéél verstoort het evenwicht in de natuur. Het veroorzaakt het broeikaseffect: wereldwijde temperatuurstijging, afsmelting van de poolkappen en stijging van de zeespiegel. Te veel is nooit goed. Zon en warmte zijn óók goed voor de groei van planten. Maar als het evenwicht verstoord is, als er bijvoorbeeld een tekort is aan water, dan gaat het mis. Dat heeft de afgelopen zomer toch wel duidelijk gemaakt?

We krijgen ook het optreden van Thierry te zien in de Tweede Kamer, waarin hij aan de interruptiemicrofoon wederom zijn boosheid toont over het feit dat er niet geluisterd wordt. Moties worden verworpen of door het kabinet overgenomen! Mark Rutte moet Thierry er dan fijntjes op wijzen dat, als moties worden overgenomen, de regering het er eigenlijk mee eens is.
Als Rutger hem vraagt, wat hier eigenlijk gebeurde, wat hier fout ging, draait Thierry er omheen, ontwijkt de vraag en begint aan een warrig, wollig verhaal over dat het helemaal fout gaat met Nederland.
Gebrek aan accountability?
Zit nu ruim een half jaar in de Kamer en is nog niet op de hoogte van de meest elementaire procedures in de Kamer.
Maar dat hoeft ook niet.
Als je een nar bent.......

Zijn politieke tegenstanders lachen hem uit, drijven de spot met hem. Heel onverstandig van ze, want daarmee voeden ze de sympathie die onder de Nederlandse bevolking leeft voor deze malloot.....
Nog even en ons hele parlement bestaat uit actiepartijtjes......
Of we daar veel mee opschieten?

Thierry schildert zijn medepolitici af als acteurs die allemaal poppenkast spelen. Hij zegt dat, als hij hen ziet praten "tot in zijn vezels voelt" (hé, waar hebben we dat meer gehoord?): Dit is niet echt.
Hij beweert dat hijzelf geen toneel speelt en echt zichzelf is, iets wat door de stamgasten, met name Jet, toch sterk in twijfel wordt getrokken.
Ik denk, dat Thierry zich tóch iets anders had voorgesteld van het optreden bij zijn vriend Rutger....

Baudet.
Klinkt nogal Frans, vindt u niet?
Mijn Frans is niet zo best, dus ik heb Google translate  er maar eens op los gelaten.
Ik nodig u uit om hetzelfde te doen.
De uitkomst verrassend? Niet echt......

Wil je deze aflevering van De Hofbar bekijken? Klik dan hier.

Trollendans

Na afloop van de troonrede klonk afgelopen dinsdag een deel uit de Peer Gynt suite van de Noorse componist Edvard Grieg door de Ridderzaal.
Ik herkende de klanken meteen en vroeg mij af of Joris Koek, als hij ook deze uitzending volgde, meteen was opgesprongen en vol geestdrift het stuk stond mee te dirigeren. Joris was immers een van de deelnemers tijdens het Maestro spektakel, dat Liefde voor Harmonie dit voorjaar over het voetlicht bracht (zie: Een cultureel weekendje) en "In de hal van de Bergkoning", het deel, dat dinsdag gespeeld werd, was het muziekstuk waar Joris zich toen in mocht vastbijten.
Waarom speelde het orkest juist dìt stuk?
Een teken aan de wand? Een profetie?
Wikipedia vertelde mij, dat in het verhaal achter deze muziek, ook wel "de Trollendans" genoemd, de hoofdpersoon Peer Gynt terecht komt in het land van de trollen. Hij weet op mysterieuze wijze aan hen te ontsnappen, terwijl de hal van de bergkoning instort.
Dit gelezen hebbend, zag ik enige parallellen met de zojuist afgesloten plechtigheid.
Willem Alexander, die als (toffe) Peer in de Ridderzaal verzeild geraakt, waar Mark Rutte al vele jaren als trollenkoning zijn scepter zwaait en waar hij de woorden van Rutte moet uitspreken, hele en halve waarheden èn drammerige standpunten, onder andere dat de dividendbelasting zal worden afgeschaft.
Tijdens het verlaten van de zaal klinkt de muziek.
Een vooraankondiging van het ineen storten van het rijk van trollenkoning Mark?

Nou schijnt het dat, hoewel de troonrede door de premier geschreven wordt, dit wel in samenspraak gaat met de koning, die hem uiteindelijk moet uitspreken. Het had Willem Alexander gesierd als hij, toen hij stuitte op de passage over de dividendbelasting, tegen Rutte had gezegd: "Nee, sorry Markie, maar dàt ga ik niet zegge!" Hij leest natuurlijk ook de krant en weet daardoor hoe zijn volk over deze maatregel denkt.
Aan de andere kant, als grootverdiener houdt hij ongetwijfeld een paar losse centen over en misschien heeft hij die wel belegd in aandelen, zodat een afschaffing van de dividendbelasting hem niet onwelgevallig zou zijn.....

Uit oude sagen kennen we de trol: een vriendelijk ogende, maar boosaardige dwerg. Nou, dit soort figuren is in de Tweede Kamer ruim voorhanden.
Dat bleek al bij de aftrap van de Algemene Politieke Beschouwingen die woensdag begonnen. De twee meest boosaardige trollen van het hele stel, Kuzu en Wilders, vlogen elkaar al meteen in de haren en beten elkaar toe om "op te rotten". Ik weet, het is ijdele hoop, maar ik zou wensen dat ze deze ene keer nou eens naar elkaar zouden luisteren en deze goede en wederzijds welgemeende raad ter harte zouden nemen.
Het werd de zoveelste gênante vertoning in de hal van de bergkoning, waar laaghartige, gemene vuilspuiterij en ordinaire straattaal steeds meer gemeengoed lijken te worden.

Dat deze Algemene Politieke Beschouwingen doordrenkt zouden zijn van de afschaffing van de dividendbelasting, liet zich op voorhand raden. Maar hoe de verschillende partijen ook hun best deden om het kabinet dit onzalige plan uit het hoofd te praten en deze gelden in te zetten voor de noodlijdende publieke sector, ze vonden geen gehoor bij Mark Rutte, die in de beantwoording op vrijdag steevast terug viel op zijn mantra: het moet om een goed vestigingsklimaat te behouden.
Daar, waar hij bij aanvang van Rutte III de oppositie nog welwillend had toegesproken en hen een wijd open deur toezegde om gezamenlijk de problemen van het land aan te pakken, vonden dezen helemaal geen open deur. De deur was verwijderd en het deurgat was volledig dichtgemetseld met blokken graniet.
De zoveelste leugen van Rutte.
Zelfs Ceesje van der Staaij, toch het vriendje van Mark besloot uiteindelijk om de motie, die opriep om de afschaffing van de dividendbelasting te heroverwegen, te steunen.
Het had er alle schijn van dat er in de Tweede Kamer nog maar één man was die werkelijk gelooft in deze maatregel. Of.... twijfelt hij zelf ook, maar beseft hij dat het "point of no return" reeds lang gepasseerd is en dat bakzeil halen ook meteen het einde van zijn politieke loopbaan zal betekenen.....

Trouwens, ik denk dat Mark Rutte die troonrede helemààl niet zelf geschreven heeft!
Ik denk dat hij hem heeft gedicteerd aan zijn secretaresse.
Een dictaat. Een woord met een tweeledige betekenis......
Als je de samenleving een maatregel door de strot duwt die slechts door 11% van het volk gesteund wordt, dan komt die andere betekenis wel in beeld. En mensen, die tègen de wens van het volk hun eigen zin doordrukken, daar is een naam voor.....
In zijn film "The Great Dictator" (1940) gebruikte Charlie Chaplin als filmmuziek o.a. de "Hongaarse Dans no 5" van Johan Brahms. Het muziekstuk dat op het eerder gememoreerde "Maestro" spektakel van LvH gedirigeerd werd door Sander van Egmond.
Misschien mag ik de suggestie doen om volgend jaar, na afloop van de festiviteiten rond het voorlezen van de troonrede, deze af te sluiten met dit muziekstuk?
Àls trollenkoning Mark er dan tenminste nog zit.......

Brilletje

Ik was een jaar of twintig toen ik aan de bril moest. Verschillende gezinsleden waren toen al voorzien van glazen. Ik dacht de dans te ontspringen. Niet dus.
Ik kan mij niet meer herinneren waarom ik op een keer een brillenzaak ben binnen gestapt. Zeker niet omdat ik er ook een wilde. Het leek mij helemaal niks. Waarschijnlijk na een of ander onderzoek of op aanraden van bekenden die bij mij een vermindering van het gezichtsvermogen bevroedden.
Maar goed, ik stapte die winkel binnen in de volle overtuiging dat ik geen bril nodig had. Ik zag alles haarscherp. Oké, dingen die verder weg waren zag ik wat wazig. Maar da's logisch toch?
Bleek dat ik mèt een bril dingen in de verte óók scherp kon zien.....
Gelukkig hoefde ik hem niet constant te dragen. Ik vond, en vind het nog steeds een onding. Nee, lenzen heb ik nooit overwogen, zeker niet na het getob wat ik zag bij mijn oudste broer die op lenzen overging. Was ie weer eens een lens kwijt, moesten wij de vloer afspeuren, op zoek naar dat ding. Want ja, zelf zag ie zonder bril of lenzen geen ene moer.

Deze week eindelijk tijd en zin gevonden om naar mijn brillenboer te gaan om mij een paar nieuwe brilletjes aan te laten meten. Enkele maanden geleden ontving ik al de vouchers die mij tot deze activiteit uitnodigden, maar bij mij moeten bij dit soort zaken tijd èn zin wel samenvallen, wil ik tot actie overgaan.
Zo'n 10 jaar terug heb ik mij laten verleiden tot een "brillenabonnement". Tegen een geringe maandelijkse premie, welke automatisch wordt afgeschreven, mag ik elke twee jaar een nieuwe bril ophalen. Ach, die paar euro in de maand heb je amper in de gaten en zo "spaar" je ongemerkt voor een nieuwe bril. En aangezien ik twéé abonnementen heb, mag ik twéé brilletjes uitzoeken. Deze keer maar gekozen voor een gewone en een zonnebril.
Na het opmeten der ogen kwam meneer de opticien tot de conclusie dat er niets veranderd was: niet vooruit, niet achteruit, maar stabiel, zoals trouwens al vele jaren het geval is.
Dat betekent, dat ik nu een stuk of tien, twaalf brillen tot mijn beschikking heb die ik allemaal nog kan dragen. Dat maakt het uitzoeken van een nieuwe bril wel lastig. Als je dan langs zo'n kast loopt met allerlei monturen moet je wel op zoek naar "iets anders" en bij de meesten denk ik toch: zoiets heb ik al.
Nou is het hebben van zoveel brillen voor mij een zegen. Niet dat ik zo modebewust ben en bij elke outfit een bijpassend brilletje opzet. Zeker niet!
Mijn bijziendheid maakt dat ik mijn bril alleen nodig heb als ik op afstand dingen duidelijk wil/moet zien, zoals in het verkeer, voor TV en bioscoop of tijdens een stads- of natuurwandeling. Om te lezen of voor werk dichtbij heb ik hem niet nodig. Sterker nog, dan zie ik mèt bril slechter. En aangezien ik nogal vaak zit te prutsen of even iets moet lezen, wordt de bril regelmatig afgegooid of op de schedel gezet.
Ja, en als je hem dan weer nodig hebt......
Meestal grijp ik eerst naar boven, maar als ie dan niet op mijn hoofd zit, dan is het zoeken geblazen.
In het verleden leidde dat vaak tot urenlange zoektochten, want ik heb de neiging om mijn brillen op de meest vreemde plaatsen achter te laten.
Bij mijn afscheid van het onderwijs heeft een lieve collega zelfs een liedje geschreven en dit keurig op een houten lectuurbak gepenseeld. De aanleiding was vast, dat zo af en toe de hele school gemobiliseerd werd om de bril van meester Piet te zoeken. Menigmaal heb ik, terwijl iedereen al lang naar huis was, rondgedoold door het schoolgebouw, op zoek naar m'n bril. Want ja, als ik met de auto was, dan had ik dat ding wel nodig.
Soms lag hij dan bij een computer waar ik aan had zitten prutsen of op een kast, in een vensterbank. Eenmaal vond ik hem na uren zoeken terug op de zolder.
Ik heb ook een keer een bril verspeeld tijdens een klusje. Had ik thuis de zolder keurig afgetimmerd en, het geheel goedkeurend overziend, ging ik op zoek naar mijn bril, waarvan ik wist dat ik hem op had toen ik aan het werk begon. Nergens te vinden. Waarschijnlijk lag hij ergens achter een van de panelen die ik had aangebracht, want hij is nooit meer tevoorschijn gekomen.
Laatst vond ik een van mijn favoriete brilletjes terug in de schuur in een bak met lijmtangen. Half jaar kwijt geweest. Nee, dat zoeken naar mijn bril heeft mij al heel wat uurtjes gekost.

Maar dat is, dank zij mijn uitgebreide collectie verleden tijd. Waar al mijn brillen zijn, weet ik niet, maar er zwerven er in mijn huis zóveel rond, dat er altijd wel een onder handbereik is......
En straks heb ik er wéér twee bij!

Failed state

Gezellig! Het zomerreces is achter de rug en de Tweede Kamer kwam deze week weer in vergadering bijeen. Gezellig? Nou niet echt.
Woensdag was daar dan het langverwachte debat over de uitlatingen die Minister van Buitenlandse Zaken, Stef Blok, gedaan heeft op 10 juli jl. tijdens een besloten bijeenkomst.
Het werd een farce, een aanfluiting, een toneelstukje, want de hele zaak was dusdanig voorgekookt, dat de uitkomst van het debat op voorhand al vast stond. Flauw van ome Geert om het verloop en het einde van het debat in zijn eerste inbreng al te verklappen.
Zoals te verwachten werd Stef ruimhartig uitgenodigd door de PVV om bij deze partij aan te schuiven (zie: Verkeerde woorden) en Forum voor Democratie had zelfs al een ledenpas voor Stef laten drukken.

Onlangs vertelde mijn broertje mij dat hij de politiek niet meer volgt. Hij wordt er niet vrolijk van.
Nou, ik moet toegeven dat alles wat ik deze week langs zag komen ontegenzeggelijk tot een diepe depressie zou kunnen leiden......

Minister Blok werd onder andere zwaar aangevallen omdat hij Suriname een "failed state" durfde noemen en dat dat een gevolg zou zijn van de verschillende etniciteiten die dat land bevolken. Dat je als Minister van Buitenlandse Zaken zo'n uitspraak niet kunt doen, is evident, maar dat Suriname een "failed state " is mag duidelijk zijn. De oorzaak ligt echter niet in de bevolkingsopbouw, maar in het feit dat het land gerund wordt door een stelletje corrupte, veroordeelde drugscriminelen en moordenaars.
Maar wie ben jij, Stef Blok, om Suriname een "failed state" te noemen? Kijk eens om je heen!

Nederland pretendeert een democratie te zijn.
Democratie (van het Griekse "demos", volk en "kratein", heersen), letterlijk volksheerschappij, is een bestuursvorm waarin de wil van het volk de bron is van legitieme machtsuitoefening.
Hoe valt dit te rijmen met het volgende?
Al direct na het bekend maken van de plannen van Rutte III om de dividendbelasting af te schaffen, vond drie-kwart van de Nederlandse bevolking dat geen goed idee. Peilingen wijzen uit dat het draagvlak voor deze maatregel inmiddels is geslonken tot 15 %. Kortom, een overgrote meerderheid van het volk wil dit niet!
Geen wonder dat Rutte haast maakte met het afschaffen van het referendum, want hij wist wel, dat deze maatregel via een referendum rigoureus van tafel geveegd zou worden.
Over het uitzetten van de Armeense kinderen Lili en Howick zijn de meningen verdeeld.
D66 burgemeester Jos Heijmans uit Weert spreekt er schande van. Uitgeprocedeerde, criminele asielzoekers in zijn gemeente krijgt hij het land niet uit, terwijl twee onschuldige kinderen, volkomen geassimileerd in onze samenleving, wèl uitgezet worden?
Hun moeder is een jaar geleden al uitgezet. Door de politiek. Dezelfde politiek, die verbolgen reageerde op de berichten dat Trump bij uitzettingsprocedures kinderen van hun ouders scheidde......
Tel daar bij op het bericht van deze week dat de ING, de grootste bank van Nederland (de huisbank van onze overheid notabene!), zich heeft bezig gehouden met het witwassen van crimineel verworven geld en het plaatje is compleet: een "failed state"......
"De pot verwijt de ketel", meneer Blok, en dat het momenteel zo'n zooitje is heeft nìets te maken met onze multiculturele samenleving, met genen of welke etniciteit dan ook, maar is een gevolg van het feit dat ons land geleid wordt door een stelletje marionetten van het grootkapitaal, plucheplakkers en leugenaars, die zich geen ruk aantrekken van de wil van het volk.

Het volgen van het VVDieet lijkt een garantie om flink af te vallen. Het CDA mocht na een samenwerking met de VVD in Rutte I 8 zetels inleveren, terwijl de PVV, als gedoogpartner, van 24 naar 15 zetels terugviel. De PvdA kukelde na een samenwerkingsverband met de VVD in Rutte II bij de Tweede Kamerverkiezingen van 2017 zelfs van 38 naar 9 zetels en werd zo, van een partij met aanleg voor obesitas zowaar een anorexia patiënt. Het heeft er alle schijn van, dat het de huidige coalitiepartners van de VVD in Rutte III niet veel beter zal vergaan.
De Christen Unie zou de dans nog kunnen ontspringen, deels omdat zij kan bogen op een stabiele, trouwe achterban, maar ook omdat hun voorman Gert-Jan Segers zich onomwonden uitspreekt tegen de afschaffing van de dividendbelasting, waar Sybrand en Alexander voor het oog van de camera (tegen beter weten in en tègen de wens van hun achterban) hun uiterste best doen om overtuigend te klinken als ze de maatregel verdedigen. Zo graven zij hun eigen graf en het zou mij niet verbazen als ze bij de volgende verkiezingen onder de historische 9 zetels van de PvdA gaan eindigen.
Voor D66 ziet het er helemaal somber uit. Op het moment dat Alexander zijn rol als moraalridder speelt in het toneelstukje van 4 september en Stef Blok uitgebreid de maat neemt, komen weinig verheffende berichten naar buiten over zijn privé-leven. Natuurlijk, dat heeft niets te maken met zijn functioneren als politicus, maar zulke geluiden tasten wel je geloofwaardigheid aan. Opgeteld bij het akkevietje van het geschonken penthouse zijn dit natuurlijk geen zaken die je partij in de peilingen doen stijgen.
De uiterste houdbaarheidsdatum van Alexander lijkt verstreken.....

Nee, aan de afschaffing van de dividendbelasting durven de coalitiepartners van de VVD niet te tornen. Dat staat nou eenmaal in het regeerakkoord en afspraak is afspraak.
Eric Wiebes (VVD), minister van Economische Zaken en Klimaat, besluit in maart van dit jaar de Groningse gaskraan volledig dicht te draaien en zet daarmee het voltallige kabinet voor het blok. In mijn ogen een prima actie van Wiebes hoor, maar.... dit was niet afgesproken in het regeerakkoord.
Tamara van Ark (VVD), staatssecretaris van Sociale Zaken en Werkgelegenheid, schrapt deze week doodleuk de in het regeerakkoord afgesproken maatregel om werkende gehandicapten onder het minimumloon te gaan betalen. Het lijkt een barmhartige geste van Tamara, maar helaas, ik moet u uit de droom helpen. Zij deed dit niet onder druk van de protesten uit de samenleving, maar omdat de maatregel de geplande bezuiniging niet ging halen....
Het regeerakkoord heilig? Nou, in ieder geval niet voor VVD bewindslieden....

Markje nog niet gezien of gehoord deze week.
Zit waarschijnlijk (tussen de buien door) vergenoegzaam achter een cappuccino op een Haags terrasje te genieten in een waterig nazomerzonnetje.
"Het gaat toch goed?", zal hij zeggen. "De economie draait als een tierelier en de banen liggen voor het opscheppen!"
Klopt Mark, maar dat is nog geen garantie voor een gezonde samenleving. Want jouw zo goed draaiende economie zorgt er voor dat werknemers in de publieke sector, het onderwijs, de zorg, de politie, op zoek gaan naar een beter betaalde baan in het bedrijfsleven, waardoor de toch al hoge werkdruk in deze sectoren nog eens verder oploopt. En nieuwe, jonge werknemers die op de arbeidsmarkt verschijnen gaan echt niet kiezen voor een baantje in een van deze beroepen zolang jij het vertikt om deze mensen een fatsoenlijk salaris te betalen en niets doet aan de torenhoge werkdruk in deze sectoren.
Dààr heb jij geen geld voor over. Je geeft het liever weg aan buitenlandse beleggers.......

Vanavond (donderdag) liep ik met deze gedachten naar buiten, mijn achtertuintje in. Het was zowaar droog en nog redelijk van temperatuur.
Vanachter de struiken verscheen mijn kleine vriend. Hij keek mij met een schuin kopje aan en zag blijkbaar dat ik wel enige opmontering gebruiken kon. Hij begon te neuriën, een wijsje dat ik van vroeger kende. Toen begon hij te zingen:

          zij was verpleegster, jong van jaren,

          deed haar werk met hart en ziel

          maar van haar loon, kon ze niet sparen

          dat was wat haar zo tegenviel

               mensen, noem elkaar geen mietje

               eenmaal zing je allemaal,

               allemaal het ouwe liedje:

               't is de schuld van 't kapitaal

               

          het werk was leuk, ze wilde leren

          voor mensen zorgen was haar ding

          maar daarnaast ‘t administreren 

          ze had gauw door, dat dat niet ging

          en men bleef de druk opvoeren

          er moest steeds meer, in minder tijd

          zo raakte zij over haar toeren

          ze zei haar baan op, met veel spijt

               mensen, noem elkaar geen mietje

               eenmaal zing je allemaal,

               allemaal het ouwe liedje:

               't liedje van 't kapitaal

Ik keek hem glimlachend aan.

"Je mag 'verpleegster' ook vervangen door 'een juffrouw' of 'agente'", zei hij met een knipoog......

- - - - -

Zaterdagmiddag kwam het bericht, dat Lili en Howick in Nederland mogen blijven. Ze namen in de nacht van vrijdag op zaterdag de vlucht, om aan de uitzetting op zaterdagmorgen te ontkomen. Vooral de oproep van de politie aan burgers, om te helpen de kinderen te vinden, heeft bij de bevolking terecht veel kwaad bloed gezet en mondde uit in emotionele woedeuitbarstingen op social media.
Het is inderdaad meer dan schandalig om je bevolking te vragen om onschuldige kinderen te verraden. Dat zijn praktijken uit de tijd van de Duitse overheersing tijdens WOII.
Deze volkswoede heeft uiteindelijk de politiek op de knieën gekregen en Mark Harbers (VVD, staatssecretaris van Justitie en Veiligheid) gedwongen om alsnog gebruik te maken van zijn discretionaire bevoegdheid en zo de kinderen alsnog toe te staan om in Nederland te blijven.
Het is beschamend dat het zo ver heeft moeten komen.
Voor Rutte en consorten zou dit wel eens het einde van de reis kunnen betekenen.......

Mobieltjeshotel

Tijdens mijn onderwijscarrière, welke liep van 1954 tot en met 2011, heb ik vele veranderingen langs zien komen.
Bij juffrouw Van Dijk leerde ik lezen met het leesplankje van Hoogeveen en bij het rekenen hadden we een telraam. Nee, lei en griffel heb ik niet meer meegemaakt, hoewel die tot 1960 nog hier en daar in het onderwijs gebruikt werden. Schrijven leerden we met potlood en later met de kroontjespen.
Moeder maakte een "inktlap" van kleurige lapjes stof, die in het midden bijeen gehouden werden door ze aan elkaar te naaien en dan een mooie knoop uit de knopendoos bovenop. Hieraan kon je je pen afvegen. Sommige kinderen, van bemiddelde ouders, hadden een "gekochte" inktlap waarbij de lapjes van echt zeemleer waren. De mijne was veel mooier, veel fleuriger.....

Na vier jaar HBS stapte ik over naar de Kweekschool, later omgedoopt tot Pedagogische Academie.
Mijn eerste hospiteerperiode bracht ik door bij Juffrouw De Zeeuw, een ontzettend lieve oude grijze dame die een eerste klasje runde in een Haagse volkswijk. 50 leerlingen zaten er in de klas. Nooit ben ik meer zo'n geweldige vakvrouw tegen gekomen. Ze runde het geheel als een geoliede machine....

Tegen de tijd dat ik zelf als onderwijzer instapte, waren kroontjespen en inktlap al nagenoeg verdwenen. Vulpen en balpen hadden inmiddels hun intrede gedaan.
Het flanelbord heeft nog even dienst gedaan, maar verhuisde al snel naar de zolder om daar stof te gaan verzamelen, naast het oude rekenbord. Dat bord heb ik trouwens mee naar huis genomen en opgeknapt en het heeft jarenlang bij ons prominent in de gang gehangen.
Het leesplankje met aap-noot-mies was vervangen door de leeskaarten boom-roos-vis.
De letterdoos was er nog, al waren de letterkaartjes niet langer van karton, maar van plastic. Allen die ooit de eerste klas (groep 3) hebben gedraaid kennen dat "o, nee hè" gevoel als er weer eens eentje tegen de grond kletterde.
Tijdens de opleiding had ik al kennis gemaakt met de vloeistofduplicator en de stencilmachine en op de Gerardus maakte ik kennis met het nieuwste snufje van techniek: de stencil inbrander.
Al deze technologische wondertjes stelden ons in staat om thuis, tot in de late uurtjes, allerlei werkbladen voor onze leerlingen te ontwikkelen om zo het onderwijs op te leuken.
Misschien was dit wel het moment waarop het naïeve onderwijsvolkje in de val trapte en voor zichzelf de werkdruk opvoerde die momenteel als een loden last wordt ervaren.
Met de komst van de computer was het hek helemaal van de dam.

Vloeistof duplicator en stencilmachine zijn ingeruild voor het kopieerapparaat.
Schoolbord en krijtjes hebben plaats moeten maken voor het digibord.
Allerlei leermiddelen werden ontwikkeld en binnen gehaald om na enkele jaren ingeruild te worden voor nòg betere, nòg modernere. De veranderingen en methoden volgden elkaar razendsnel op en maar weinigen kregen de kans om voldoende uit te kristalliseren, om zichzelf te bewijzen.
Het onderwijs moest mee in de kolkende maalstroom van de zich razendsnel ontwikkelende technologie en de daardoor snel veranderende maatschappij.
De intrede van de computer heeft het onderwijs voor altijd veranderd. Vele zintuigprikkelende leer- en ontwikkelingsmaterialen werden ingeruild voor gelikt uitziende educatieve computerprogramma's.
De documentatiecentra, waarin hele schoolteams in de 70 en 80-er jaren duizenden uren staken om ze op te zetten, zijn verdwenen en vervangen door Wikipedia en allerhande informatieve websites.
De computer heeft in het onderwijs zeker een toegevoegde waarde, al denk ik soms dat de kinderen vandaag de dag wel erg veel achter computer of tablet zitten. De intrede van het mobieltje heeft bij veel jeugd geleid tot een zekere beeldschermverslaving.

Deze mobieltjesverslaving is geloof ik een groot probleem in het onderwijs. Het is voor leerkrachten een ware struggle om de aandacht van hun leerlingen te vangen en vast te houden zolang mobieljes binnen handbereik zijn in het klaslokaal. Vandaar dat velen dit (terecht) niet langer tolereren.
Afgelopen zaterdag vroeg mijn zoon, muziekdocent op het Stedelijk Gymnasium: "Pa, kun je voor mij een mobieltjeshotel maken?"
"Een mobieltjeshotel?"
"Ja, een kastje waar de leerlingen bij binnenkomst hun mobieltje in kunnen parkeren."
Zo treedt een nieuw fenomeen het klaslokaal binnen. Nee, geen nieuw leermiddel of methode, maar een praktische oplossing voor een lastig probleem: het mobieltjeshotel.......

De intrede van de computer in het onderwijs heeft ook z'n keerzijde. Waar ik tijdens de beginjaren van mijn loopbaan de resultaten en vorderingen van mijn leerlingen keurig bijhield in een schriftje en waarin ik ook zo af en toe een terzake doende opmerking neerpende, zijn er tegenwoordig digitale leerlingvolgsystemen waarin alle informatie over de leerlingen ligt opgeslagen. Vorderingen en resultaten op cognitief gebied, maar ook de voortgang (of stagnering) op sociaal-emotioneel terrein, afwijkend gedrag, medische achtergronden, noem maar op. De mogelijkheden zijn legio!
Vandaar waarschijnlijk de explosie van testen en toetsen en vragenlijsten die tijdens de laatste decennia plaatsvond. Deze gaven immers scores die allemaal in het systeem konden worden ingevoerd en zo een nog duidelijker beeld van de leerlingen opleverden. Ja, en vul het allemaal wel secuur in, want als je ooit een leerling verwezen wilt krijgen naar het speciaal onderwijs, dan moet je wel een dik, gedocumenteerd rapport kunnen overleggen!
Het invoeren, administreren en documenteren van al die gegevens kost zeeën van tijd.
Soms denk ik: Als die leerkracht al die tijd en aandacht nou eens aan dat jongetje of meisje had kunnen besteden, misschien hóefde dat kind dan helemaal niet naar het speciaal onderwijs en kon het gewoon lekker in z'n eigen omgeving blijven.....
De hoeveelheid geadministreerde gegevens is zò groot dat het nauwelijks nog te overzien is. En wat gebeurt er dan? Er wordt amper nog naar gekeken, want ook het doorspitten van zo'n dossier kost heel veel tijd. En die hebben we niet.....
De bomen en het bos.....
Vroeger pasten de foto's van een familie in een schoenendoos. We kènden de foto's.
En nu? Met de komst van de digitale fotografie knippen en schieten we wat af. Een bulk aan allerlei foto's doet ons mobieltje dichtslibben. En als je dan een bepaalde foto zoekt, kun je hem in die rijstebrij berg niet meer vinden.....
De bomen en het bos.....