Noordeinde 104 XIV

Fietsen

Enkele weken geleden mocht ik mijn kleindochter Malu van school halen en daarna met haar naar zwemles. We gingen op de fiets naar het zwembad. Nee, zij niet achter op mijn bagagedrager, zoals ik als kind in een grijs verleden menigmaal vervoerd werd, maar zij op haar eigen fiets, een krummel van net vijf jaar! Gezellig koutend fietst zij met mij op, haar kleine fietsje volledig in bedwang hebbend, terwijl zij de veiligheid goed in het oog houdt en keurig haar hand uitsteekt als we de bocht om gaan. De fase van de zijwieltjes ligt al ver achter haar.....
Op de terugweg flikt ze het zelfs om opa een ware hartverzakking te bezorgen door met een grote glimlach haar stuur even los te laten en mij toe te voegen: "Kijk eens opa!"
Ik spreek haar liefdevol doch vermanend toe en verzoek haar dit soort streken achterwege te laten. Zeker als ze met opa aan het fietsen is, denk ik er achteraan....

Als ik bij mijn kleinkinderen op bezoek ben realiseer ik mij in wat voor andere wereld zij opgroeien in vergelijking met de tijd dat ik nog zo klein was. Loopwagentjes, stepjes, loopfietsjes, driewielers, fietsjes met en zonder zijwieltjes, rollerskates, ze hebben alles.
Ja, mijn eigen kroost had wel een rijwiel op maat en een stepje, maar hun "wagenpark" kon ook niet tippen aan de ruime keus aan vervoersmiddelen waarover het huidige kind kan beschikken.
Wij hadden een bromtol en een blokkendoos en dat was het wel zo'n beetje.......

Ik leerde fietsen op de wurft rond ons huis. Mijn eerste pogingen deed ik op de fiets van een buurjongen (Peter of Harry de Jong, geloof ik). Hij bood mij vriendelijk zijn fiets aan om het ook eens te proberen. Schuchter heb ik zijn aanlokkelijke aanbod aanvaard. Het was een "grote mensen fiets", een herenfiets met houten blokken op de trappers. Zo kon mijn buurjongen, met het zadel op de laagste stand, met zijn tenen nèt bij de trappers om zo het vehikel aan te drijven. Ik was nog een klein manneke (ik denk dat ik een jaar of 8 was) en het zadel was onbereikbaar hoog. Met één been onder de stang door, in een onmogelijke houding, leerde ik zo, met vallen en opstaan, fietsen.......
Overigens bestond het begrip "grote mensen fiets" niet eens, daar dit het enige formaat was dat in het straatbeeld voorkwam. Kinderfietsjes zag je toen nog niet. Misschien bestonden ze wel, maar dan alleen voor de kinderen van de zéér rijken en die waren in de 50-er jaren in de Veen nogal schaars.
Dat het mij na ettelijke pogingen inderdaad lukte om op de fiets van mijn buurjongen enkele meters slingerend af te leggen, heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik het bewaren van het evenwicht al flink geoefend had op....de step!

Nee, zelf ben ik nooit de trotse bezitter geweest van een "eigen" step. Mijn twee broers boven mij hadden wèl een step. Een rode en een blauwe, geloof ik. Mijn vader vond waarschijnlijk twee steppen wel genoeg en inderdaad heb ik het nooit als een gemis ervaren en heb ik veelvuldig gebruik mogen maken van de autopeds van mijn broers. De voorste step op het plaatje lijkt veel op die steppen van mijn broertjes. Prachtige vervoermiddelen waren het, waarop duizelingwekkende snelheden gehaald konden worden. Vele malen heb ik, als ik een step onbeheerd aantrof, als kind de Veen doorkruist en al steppend ontdekt.
Ook later, na onze verhuizing naar Rijpwetering bleef, naast de benenwagen, de step nog lang "mijn" vervoermiddel. Ik geloof niet dat ik in mijn jeugd veel gefietst heb, daar ik altijd afhankelijk was van de goedheid van een fietsenbezitter om mij toe te staan gebruik te maken van zijn of haar rijwiel.
Mijn eerste "eigen" fiets kreeg ik op mijn elfde. Een prachtige rode fiets die gekocht werd bij Jan de Smid. Ik had hem al zien staan in de kleine "etalage". Ik heb mijn vader toen met mijn liefste blikken bestookt en voorwaar, hij is uiteindelijk door de knieën gegaan. Ik kreeg de fiets die ik zo dolgraag wilde. Een fiets van ruim 90 gulden! Voorwaar een rib uit zijn lijf.
Dat mij deze fiets gegund werd had niet zozeer te maken met het feit dat ik een heel lief kind was, maar meer met het gegeven dat ik na de vakantie de middelbare school in Leiden zou gaan bezoeken.
En aangezien lopen of de step, gezien de afstand geen opties waren en reizen met de bus van Maarse & Kroon een nog duurdere aangelegenheid zou zijn, kreeg ik een fiets.....
Maar wel een hele mooie!

Ik heb wat afgefietst tijdens mijn middelbare school periode. Door weer en wind, door storm en regen. En fanatiek! Ik was Jan Janssen, Joop Zoetemelk en trapte mij het leplazarus. Maar, die tijden liggen achter mij, het fanatisme is verdwenen en ik haal geen genot meer uit een fietstocht die ik zeiknat en totaal uitgewoond volbracht heb. Tegenwoordig verplaats ik mij al fietsend op een elektrisch aangedreven exemplaar. Geweldig! Zo is fietsen, zelfs voor mij, weer een aangename bezigheid geworden.....

Knoppen

Terwijl de temperaturen afgelopen week anders deden vermoeden, is de herfst voorzeker begonnen.
Dat realiseerde ik mij toen ik vanmiddag naar buiten keek en in mijn voortuintje de tempelboom aanschouwde, waarvan de groene blaadjes getooid zijn met een geel randje dat in het zonlicht tot goud wordt opgewaardeerd.
De natuur laat zich niet foppen.....
Het boompje, dat ik al snel aanplantte toen ik mijn huisje betrok. Ik trof haar toevallig in een tuincentrum en was direct vol verwondering door de heel specifieke bladvorm van het boompje, een dunne staak met wat takjes van zo'n twee meter hoog. "Een tempelboom", wist de man die het tuincentrum bestierde mij te vertellen. "Komt uit Japan".
Ik ben niet zo van de impuls aankopen, omdat ik uit ervaring weet dat die meestentijds op een teleurstelling uitdraaien, maar dit boompje heb ik toen direct gekocht en in mijn voortuintje gezet.
Bij het eerste voorjaarsstormpje waaide het iele ding zowat plat, zodat ik snel een paar palen naast het boompje heb geslagen en met banden het boompje daartussen heb opgevangen om haar in verticale positie te laten opgroeien.
De palen zijn verdwenen. In 20 jaar tijd is zij uitgegroeid tot een stevige boom van zo'n zes meter hoog en heeft zij al menig stormpje glansrijk doorstaan.
Een impuls aankoop waar ik nooit spijt van heb gekregen......
Later leerde ik haar ware naam kennen: de Ginkgo biloba.
Een heel bijzondere boom, want zij wordt gezien als een levend fossiel. In de tijd van de dinosauriërs, zo'n 150 miljoen jaar geleden, was de Ginkgoales een belangrijke plantenfamilie met een groot verspreidingsgebied en kwamen variëteiten ook in Europa voor. Gedurende de laatste IJstijd verdwenen ze en alleen de Ginkgo biloba wist in Zuidoost China te overleven, waar hij als "boom der kennis" werd vereerd en gecultiveerd. Vanuit China vond de boom zijn weg naar Korea en Japan, waar hij veel op tempelpleinen werd aangeplant en daar de naam "tempelboom" aan ontleent.
Het gezegde: "Boompje groot, plantertje dood", gaat zeker op voor mijn tempelboompje. Zij kan een leeftijd bereiken van 4000 jaar en zo'n 30 tot 40 meter hoog worden......

Ik ben naar buiten gelopen en heb even staan genieten van het prachtige kleurenspel van de ritselende bladeren. Alsof ze, bewust van hun naderend einde, fluisterden: "Adieu, vaarwel...."
Nee, ik ben niet het gesprek aangegaan met de boom. Dat laat ik aan prinses Irene over. Daarbij, mijn Japans is niet zo geweldig en het feit dat ik regelmatig met een kabouter converseer doet al voldoende mensen bevreemd naar mij kijken.

Langzaam trekt het bladgroen zich terug uit het blad en wordt het goudgele pigment zichtbaar. Het bladgroen wordt opgeslagen in de knoppen, al zichtbaar aan de takken tussen de verkleurende bladeren. Straks vallen de blaadjes, maar de knoppen houden de belofte in van het voorjaar, van nieuw leven. Dan breken de knoppen open en tooit mijn tempelboom zich wederom in een frisgroen gewaad. Lentegroen......

Over knoppen gesproken.
Het mooie weer heeft mij wel in staat gesteld om mijn laatste timmerklus vlot af te werken.
Twee weken terug vroeg mijn dochter of ik voor haar een manicure meubeltje kon maken, zoals ik ook al eens voor de dochter van Yolanda gemaakt heb. Een klein kastje met uitklapbaar tafelblad.
Ach, en wat zeg je dan als vader? "Natuurlijk, mijn kind! Gaan we doen!"
Zo rol ik van de ene timmerklus in de andere. Net klaar met het maken van twee Japanse lampen voor mijn broertje, het afwerken van een schatkistje en hopla, ik kan weer vooruit!
Nee, je hoort mij niet klagen. Ik vind het gewoon hartstikke leuk om dingen te maken waar een ander dan weer blij van wordt.
En.... een prachtig excuus om niet te hoeven strijken!
Vrijdagmiddag was-ie klaar. Even een fotootje gemaakt en via WhatsApp aan mijn dochter toegezonden. Haar enthousiaste, bewonderende, getikte kreten deden mij een weinig blozen en ik appte haar terug dat het maar gewoon een kastje was, hoor.
Niettemin antwoordde ze dat ze hem toch wel heel "cool" vond.
Zij liet mij ook nog weten dat ze blij is met haar knopjes.
Een volstrekt overbodige mededeling.
Daar is elke vrouw toch blij mee?....... Toch....?

Nu maar hopen dat ze die spullen snel op komen halen. Mijn woonkamer begint zo langzamerhand op een meubelwinkel te lijken. Heeft ook wel weer een voordeel. Weinig vloerruimte om te stofzuigen.....

Oud premier Wim Kok is op 20 oktober 2018 overleden.
Als minister van financiën in het kabinet Lubbers III verhoogde hij in 1991 "tijdelijk" de benzineaccijnzen met een kwartje om de Rijksbegroting op orde te krijgen. We hebben het kwartje nooit teruggekregen......

Verzamelen

Mensen zijn net eekhoorntjes. Velen van ons hebben ook die gedrevenheid tot verzamelen. Mijn broertje bijvoorbeeld sleept van heinde en verre stenen mee, om die aan zijn verzameling toe te voegen, zodat hij meerdere malen op de terugreis van een buitenlandse trip fors moest bijbetalen voor zijn bagage.
Uit de geschiedenisboekjes weten we al dat de eerste mensen jagers/verzamelaars waren. Het zit dus in onze genen. Dat verzamelen in vroeger tijden betrof vooral voedsel, om ook in magere tijden nog wat te bikken te hebben. Nu deze zorg, zeker in onze Westerse samenleving, is weggevallen, zoeken wij alternatieven om aan deze oerdrang tegemoet te komen. Stenen verzamelen bijvoorbeeld......

De commercie speelt handig in op deze behoefte door allerlei verzamelobjecten te verzinnen die dan gratis bij onze dagelijkse boodschappen als bonus worden toegevoegd. Momenteel geeft de supermarktketen Plus kaarten uit van Disneyfilms die in een mooi verzamelalbum bijeen gebracht kunnen worden. Het moge duidelijk zijn dat de kids er dan wel op toezien dat er niet bij een andere grootgrutter wordt gewinkeld.
Ook de politiek speelt handig in op de oerdrift bij mensen om te verzamelen. Zo stimuleren zij ons om oud papier, plastic en glas te verzamelen. Wel worden we geacht regelmatig afstand te doen van deze verzamelingen......

In golven hebben we alles langs zien komen: yuppies, smurfen, flippo's, voetbalplaatjes, sleutelhangers, speldjes. U weet er vast nòg wel een aantal te noemen. Telkens weer weten de winkelketens en producenten iets te verzinnen om klanten aan zich te binden. En dat is echt niet iets van de laatste decennia.
Al in 1920 bracht koffiebrander Van Nelle het boek "Van het toovervischje" uit, over het kabouterpaar Piggelmee en Tureluur. Er stonden geen plaatjes in het boek, wel open vakjes. Die plaatjes konden worden bijeen gespaard door zegeltjes te plakken die men kreeg bij aankoop van de koffie of thee van Van Nelle en konden dan in het boek worden geplakt.
Het boekje werd herhaalde malen opnieuw uitgegeven en er verschenen ook nieuwe titels, want zelfs ik heb in mijn jeugd de boekjes "Het Tovervisje" en "De Wonderschelp" vol gespaard.
Ook kreeg ik in die tijd van mijn vader de vogelplaatjes toegespeeld die bij de pakjes Rizla-vloei zaten. Ik kreeg zelfs het album om de plaatjes in te plakken.
Ach, had ik deze albums maar bewaard......

Ik heb vroeger als kind van alles gespaard. Sigarenbandjes, suikerzakjes, schelpen, postzegels, allemaal verzamelingen die teloor zijn gegaan. Een van mijn broers verzamelde eieren. Van verschillende vogels wel te verstaan. Deze werden uitgeblazen en dan in doosjes met watten bewaard. Dat betekende wel dat er nestjes uitgehaald moesten worden. Een verzameling die heden ten dage echt niet meer kan.
Op latere leeftijd ben ik nog een keer begonnen met een postzegelverzameling, maar daar doe ik ook al jaren niets meer mee. De boeken staan ergens boven in een kastje te verstoffen. Maar goed, laat maar staan. Het eet geen brood en wie weet wordt het in de toekomst nog wat waard. Zeker als binnenkort het tijdperk van de postzegel aan zijn eindje komt.

Mensen verzamelen echt van alles. Kerststalletjes, aanstekers, vingerhoedjes, oud speelgoed, kroonkurken, koekblikken, stripboeken, je kunt het zo gek niet verzinnen of er is wel iemand die het verzamelt. Wat dacht u van een verzameling navelpluis, vingernagels of opblaaspoppen......
Onlangs vroeg mijn goede vriend Pieter of ik misschien een verzameling had welke ik ten toon zou willen stellen in het Historisch Centrum. Daar wil men binnenkort een tentoonstelling organiseren van verzamelingen van ingezetenen van de gemeente. Ik moest hem teleur stellen. Na lang nadenken besefte ik dat ik eigenlijk geen echte verzameling in bezit heb, die in het museum ten toon gesteld kan worden. Ik heb maar één verzameling die mij echt dierbaar is, maar die leent zich niet voor een tentoonstelling.....

Nee, ik verzamel niets meer. Tenminste, niet gericht. Mijn huis loopt over van zaken die ik niet wegdoe omdat ik ze misschien nog wel eens ergens voor gebruiken kan. Maar dat kun je geen verzameling noemen. Hoogstens een verzameling rotzooi.....
Nou, da's niet helemaal waar...... Ik verzamel nog wel biljetten van 5 euro!
Ik heb er al twee......

Koekje van eigen deeg

Zo!
Nu weet Mark Rutte ook eens hoe het voelt om genaaid te worden.
Gepiepeld door het grootkapitaal.
Ik weet, het is niet zo mooi van mij, maar ik kan niet ontkennen dat ik enig leedvermaak bij mijzelf bespeur. Wat zal die er de ziekte in gehad hebben, toen hij vrijdagmorgen het telefoontje kreeg dat Unilever toch niet naar Rotterdam komt met het hoofdkantoor. En ze hadden het belóófd!
Nou is Mark Rutte wel de lààtste die zich boos mag maken om een verbroken belofte......

En het ging allemaal zo lekker.
Ondanks de enorme tegenstand tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen tegen de afschaffing van de dividendbelasting, bleven de coalitiepartijen CDA, D66 en CU de premier in zijn eenzame strijd steunen, ondanks gemor in hun achterban, ondanks het feit dat zij het zelf ook een k**maatregel vonden. Zij hadden het regeerakkoord ondertekend en beloofd de maatregel te zullen steunen. Zij hielden hun belofte. Zìj wel.
En sinds de VVD ministers op de departementen van Veiligheid en Justitie en Defensie zijn ingeruild voor CDA ministers, is daar zowaar de rust teruggekeerd en worden er zichtbare resultaten geboekt. De AIVD rolde vorige week een terreurcel op en de MIVD (onderdeel van Defensie) kwam deze week met het bericht dat vier Russische spionnen op heterdaad betrapt werden. Oké, bij Defensie waren ze wel vergeten om warme onderbroeken voor de soldaten te bestellen, maar ja, dàt was het pakkie an van de (VVD)staatssecretaris......

Misschien moet Mark Rutte Unilever wel dankbaar zijn dat ze hem door hun actie in staat stellen zijn keutel in te trekken. Hij staat natuurlijk voor Jan L*, maar kan nu in ieder geval de schijn ophouden van "doortastend politicus" door het hele dividendcircus na de move van Unilever af te blazen.
Het kabinet gaat de plannen heroverwegen.......
In gewoon Nederlands: de afschaffing van de dividendbelasting is van de baan.

De oppositie staat te trappelen om het vrijkomende geld uit te geven. De korte-termijn-populisten op rechts (PVV en FvD) willen het geld terug geven aan de burgers. Klinkt aanlokkelijk en zal alom in den lande bij diezelfde burgers een gewillig oor vinden, maar heeft natuurlijk niets met verstandig beleid te maken. Versplinterd links berijdt verschillende stokpaardjes: milieu, huisvesting, de publieke sector....
Het kabinet, bij monde van Dhr. Rutte, heeft al aangegeven dat dàt niet gaat gebeuren.
De afschaffing van de dividendbelasting beoogde een verbetering van het vestigingsklimaat en de vrijkomende gelden zullen daarom daarvoor aangewend worden.
??????
Ooit vertelde Mark dat hij geen visie had. Nou, die heeft hij wèl: tunnelvisie.....
Via andere maatregelen (belastingvoordeeltjes) de multinationals trachten te verleiden om zich tòch in Nederland te vestigen? Heb je dan niks geleerd? De grote beleggers bepalen het beleid van die grote bedrijven en zijn maar op één ding uit: winst maken over de ruggen van het klootjesvolk. Het welbevinden van de werknemers bij die ondernemingen zal hen een rotzorg zijn.
Ik schreef het vorige week: Soms zegt Thierry Baudet verstandige dingen.....
In een tweet plaatste hij, naar aanleiding van de recente ontwikkelingen het volgende plaatje:

Beste Mark,

je hebt het in het verleden meermalen gezegd: Nederland heeft een gunstig vestigingsklimaat vanwege zijn ligging, zijn politieke stabiliteit, zijn infrastructuur, zijn hoog opgeleide werknemers, zijn veiligheid en uitstekende gezondheidszorg. Aan de ligging van Nederland is de laatste decennia weinig veranderd, maar die andere zaken? Het politieke landschap is volledig versnipperd, het onderwijs, wat uiteindelijk die hoog opgeleide werknemers moet afleveren, is nagenoeg failliet, de politie schreeuwt om meer mankracht en de gezondheidszorg staat zwaar onder druk. 

Deze pijlers, die mede het vestigingsklimaat bepalen zijn de afgelopen decennia, mede door de crisis maar ook door de keuzes die jij met je opeenvolgende kabinetten maakte, uitgekleed, kapot bezuinigd en schromelijk verwaarloosd. Het is tijd voor herstelwerkzaamheden, nu de economie op volle toeren draait. Investeren in de publieke sector ìs investeren in het vestigingsklimaat.

En wat die politieke stabiliteit betreft, de bevolking is het vertrouwen in de politiek kwijtgeraakt door leugens, bedrog en gesjoemel van politici, waarbij de leden van jouw clubje al jarenlang de bedenkelijke boventoon voeren. Dààr ligt de oorzaak van de onvrede bij de bevolking, wat ertoe heeft geleid dat de kiezers naar de randen van het politieke speelveld zijn gedreven en het gezonde verstand hebben ingeruild voor extreme standpunten.

Misschien moet je, net als Alexander Pechtold je knopen tellen en wegwezen. Hij heeft tenminste voldoende zelfkennis om te beseffen dat hij gefaald heeft, dat hij de D66 principes tijdens de formatie verkwanseld heeft, dat zijn tijd voorbij is en hij trekt daaruit de enig juiste consequentie.

Ik ben bang dat jij die zelfkennis volledig ontbeert. Jouw pragmatisch optimisme stelt jou in staat om snel te schakelen, om blunders en uitglijders van je af te laten glijden en je aan te passen aan de nieuwe situatie. Een kameleon.....

En wat de wereld er van denkt, dat deert je niet omdat je overtuigd bent van je eigen gelijk.

Trouwens een trekje wat ik bij meerdere regeringsleiders meen te herkennen......

Zal die uitspraak van Einstein ook gelden voor mensen die steeds maar weer naar de stembus gaan?