Fietsen
Enkele weken geleden mocht ik mijn kleindochter Malu van school halen en daarna met haar naar zwemles. We gingen op de fiets naar het zwembad. Nee, zij niet achter op mijn bagagedrager, zoals ik als kind in een grijs verleden menigmaal vervoerd werd, maar zij op haar eigen fiets, een krummel van net vijf jaar! Gezellig koutend fietst zij met mij op, haar kleine fietsje volledig in bedwang hebbend, terwijl zij de veiligheid goed in het oog houdt en keurig haar hand uitsteekt als we de bocht om gaan. De fase van de zijwieltjes ligt al ver achter haar.....Op de terugweg flikt ze het zelfs om opa een ware hartverzakking te bezorgen door met een grote glimlach haar stuur even los te laten en mij toe te voegen: "Kijk eens opa!"
Ik spreek haar liefdevol doch vermanend toe en verzoek haar dit soort streken achterwege te laten. Zeker als ze met opa aan het fietsen is, denk ik er achteraan....
Als ik bij mijn kleinkinderen op bezoek ben realiseer ik mij in wat voor andere wereld zij opgroeien in vergelijking met de tijd dat ik nog zo klein was. Loopwagentjes, stepjes, loopfietsjes, driewielers, fietsjes met en zonder zijwieltjes, rollerskates, ze hebben alles.
Ja, mijn eigen kroost had wel een rijwiel op maat en een stepje, maar hun "wagenpark" kon ook niet tippen aan de ruime keus aan vervoersmiddelen waarover het huidige kind kan beschikken.
Wij hadden een bromtol en een blokkendoos en dat was het wel zo'n beetje.......
Ik leerde fietsen op de wurft rond ons huis. Mijn eerste pogingen deed ik op de fiets van een buurjongen (Peter of Harry de Jong, geloof ik). Hij bood mij vriendelijk zijn fiets aan om het ook eens te proberen. Schuchter heb ik zijn aanlokkelijke aanbod aanvaard. Het was een "grote mensen fiets", een herenfiets met houten blokken op de trappers. Zo kon mijn buurjongen, met het zadel op de laagste stand, met zijn tenen nèt bij de trappers om zo het vehikel aan te drijven. Ik was nog een klein manneke (ik denk dat ik een jaar of 8 was) en het zadel was onbereikbaar hoog. Met één been onder de stang door, in een onmogelijke houding, leerde ik zo, met vallen en opstaan, fietsen.......
Overigens bestond het begrip "grote mensen fiets" niet eens, daar dit het enige formaat was dat in het straatbeeld voorkwam. Kinderfietsjes zag je toen nog niet. Misschien bestonden ze wel, maar dan alleen voor de kinderen van de zéér rijken en die waren in de 50-er jaren in de Veen nogal schaars.
Dat het mij na ettelijke pogingen inderdaad lukte om op de fiets van mijn buurjongen enkele meters slingerend af te leggen, heeft ongetwijfeld te maken met het feit dat ik het bewaren van het evenwicht al flink geoefend had op....de step!
Nee, zelf ben ik nooit de trotse bezitter geweest van een "eigen" step. Mijn twee broers boven mij hadden wèl een step. Een rode en een blauwe, geloof ik. Mijn vader vond waarschijnlijk twee steppen wel genoeg en inderdaad heb ik het nooit als een gemis ervaren en heb ik veelvuldig gebruik mogen maken van de autopeds van mijn broers. De voorste step op het plaatje lijkt veel op die steppen van mijn broertjes. Prachtige vervoermiddelen waren het, waarop duizelingwekkende snelheden gehaald konden worden. Vele malen heb ik, als ik een step onbeheerd aantrof, als kind de Veen doorkruist en al steppend ontdekt.
Ook later, na onze verhuizing naar Rijpwetering bleef, naast de benenwagen, de step nog lang "mijn" vervoermiddel. Ik geloof niet dat ik in mijn jeugd veel gefietst heb, daar ik altijd afhankelijk was van de goedheid van een fietsenbezitter om mij toe te staan gebruik te maken van zijn of haar rijwiel.
Mijn eerste "eigen" fiets kreeg ik op mijn elfde. Een prachtige rode fiets die gekocht werd bij Jan de Smid. Ik had hem al zien staan in de kleine "etalage". Ik heb mijn vader toen met mijn liefste blikken bestookt en voorwaar, hij is uiteindelijk door de knieën gegaan. Ik kreeg de fiets die ik zo dolgraag wilde. Een fiets van ruim 90 gulden! Voorwaar een rib uit zijn lijf.
Dat mij deze fiets gegund werd had niet zozeer te maken met het feit dat ik een heel lief kind was, maar meer met het gegeven dat ik na de vakantie de middelbare school in Leiden zou gaan bezoeken.
En aangezien lopen of de step, gezien de afstand geen opties waren en reizen met de bus van Maarse & Kroon een nog duurdere aangelegenheid zou zijn, kreeg ik een fiets.....
Maar wel een hele mooie!
Ik heb wat afgefietst tijdens mijn middelbare school periode. Door weer en wind, door storm en regen. En fanatiek! Ik was Jan Janssen, Joop Zoetemelk en trapte mij het leplazarus. Maar, die tijden liggen achter mij, het fanatisme is verdwenen en ik haal geen genot meer uit een fietstocht die ik zeiknat en totaal uitgewoond volbracht heb. Tegenwoordig verplaats ik mij al fietsend op een elektrisch aangedreven exemplaar. Geweldig! Zo is fietsen, zelfs voor mij, weer een aangename bezigheid geworden.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten