De splinter en de balk

Het is nog niet zo lang geleden dat Mark Rutte door bijna geheel politiek Den Haag werd weggehoond en uitgekotst na zijn Pilatus imitatie bij de toeslagenaffaire en het ontslag indiende van zijn kabinet. En ondanks alle mooie beloften dat hij het allemaal anders ging doen, deed hij het met zijn Altzheimer-act "functie elders voor Omtzigt" nog eens dunnetjes over. Zelfs voor D66 leek hiermee de maat vol.....

Helaas lijkt er in het Haagse sprake te zijn van een amnesie epidemie want al zijn liegen en bedriegen en geveinsde vergeetachtigheid in de loop der jaren lijkt ook bij zijn politieke collegae in de vergetelheid geraakt. Deze week het debat naar aanleiding van het rapport van informateur Mariëtte Hamer, waarin tussen de regels door toch al weer te horen en te lezen was, dat de meesten zich er al min of meer bij hebben neergelegd dat er getimmerd gaat worden aan een vierde kabinet Rutte.

Geen wonder dat Mark tijdens het debat aanwezig was met een brede grijns van oor tot oor, gezellig koutend met Sigrid Kaag, nauwelijks aandacht schenkend aan de bijdragen van de diverse sprekers. Zo af en toe stond hij midden in een dispuut op om achter in de zaal even een kopje koffie te gaan nuttigen.

Dit bracht Caroline van der Plas van de BBB, de nieuwe moeder overste van de Tweede Kamer ertoe om haar bijdrage te beginnen met een reprimande aan Rutte en Kaag vanwege hun onbeschofte gedrag. Zo. Die zat!

Overigens een verrijking voor de politiek in het algemeen en de Tweede Kamer in het bijzonder: deze no nonsens mevrouw, die zegt waar het op staat en man en paard durft te noemen. Haar verwijt dat 1,6 miljoen kiezers aan de kant geschoven worden omdat partijen niet met PVV of FvD aan de onderhandelingstafel willen gaan zitten, vond ik wat minder sterk.

Allereerst had ze de bijdrage van Dhr. Wilders al gehoord die iedereen de maat nam, maar stokdoof bleek toen hem gevraagd werd hoe er binnen de PVV was omgegaan met een klacht van een fractiemedewerkster. En Baudet? Wel, nu hem door de versoepelingen de meeste pijlen zijn ontnomen lijkt hij nu meer en meer te verzanden in het verkondigen van wazige complottheorieën. Nee, niet alles wat deze heren beweren is onzin, maar ze verkondigen daarnaast zulke volkomen belachelijke en onhaalbare waanideeën dat een inhoudelijke discussie, gebaseerd op gezond verstand, op voorhand gedoemd is te mislukken. Groot gelijk dat andere partijen daar hun kostbare tijd niet aan willen verdoen. En die 1,6 miljoen kiezers die tòch op deze heren hebben gestemd wisten dat dat zou gebeuren. Tenminste, dat hadden ze op hun klompen kunnen aanvoelen.

Mark is weer helemaal terug! Sterk en strijdbaar! De vergelijking van de kat met de negen levens dringt zich onmiskenbaar op.

Met herwonnen zelfvertrouwen toog hij naar de Europese top en trok daar een hele grote broek aan. Eerst vertelde hij de Hongaarse premier Orban dat hij beter met zijn landje uit de EU kan vertrekken als hij de wetgeving die discriminerend genoemd mag worden richting de LHBTI gemeenschap, niet onmiddellijk wenst te schrappen en voorts maakte hij bekend dat hij niet bij een top zou aanschuiven als ook Vladimir Poetin daar aanwezig zou zijn. 

Hij zal ongetwijfeld bewondering geoogst hebben bij zijn Europese kompanen voor het tonen van zóveel lef.....

Natuurlijk is de opstelling van Orban en zijn regering verwerpelijk en in heel Europa worden de protesten dan ook terecht luidkeels geuit en zijn ze zelfs een punt van aandacht geworden binnen het EK Voetbal. Maar..... of nou uitgerekend Mark Rùtte zo hoog van de toren mag blazen? Alsof hij de grote voorvechter is van gelijkwaardigheid en onversaagd strijder tegen onrecht. Kreeg hij niet onlangs een rapport op zijn bordje met de titel "Ongekend Onrecht"? Is-ie waarschijnlijk alweer vergeten.....

Hebben wij echter wel het recht als Nederlanders om onze mond open te trekken en andere landen de les te lezen? Staan wij niet gelijk op onze achterste benen als in het buitenland afkeurend over onze Sinterklaastraditie wordt gesproken? Wel uitdelen, maar niet kunnen incasseren? We lijken Geert Wilders wel.....

Lijden wij ook aan amnesie en zijn we vergeten hoe in Nederland over homofilie gedacht werd, zo'n 50, 60 jaar geleden? Ik weet in ieder geval nog wel dat er in mijn kindertijd heel anders over gedacht en gesproken werd dan nu het geval is. En hoewel er sinds die tijd veel veranderd en verbeterd is, we hebben onze zaakjes echt nog niet op orde en er is nog een lange weg te gaan.

Homo-emancipatie is nog lang geen vanzelfsprekendheid. En ja, dat heeft zeker te maken met de invloed van de islam, waar conservatieve volgelingen fel gekant zijn tegen homofilie, net zoals bij het Christendom van de SGP overigens. Daar mogen we onze ogen niet voor sluiten. Maar de westerse wereld is al ruim honderd jaar bezig om deze intolerante houding ten opzichte van de LHBTI gemeenschap te bestrijden. Mogen wij dan verwachten dat maatschappijen die nog ver achter liggen in dit proces zich bij het opgestoken vingertje van Rutte meteen schaamtevol zullen aansluiten bij onze zienswijze? Nee, dit is een proces van de hele, hele lange adem....

Keiharde represailles zullen dit probleem nooit oplossen. Alleen een constante dialoog zal uiteindelijk het inzicht brengen dat wederzijds respect en aanvaarding van elkaars anders-zijn de enige weg is naar vredelievende co-existentie.

Geen verstand van voetbal

Het EK voetbal is begonnen!

Op de tweede dag van het toernooi sloeg de schrik ons om het hart toen Christian Eriksen op het veld getroffen werd door een hartstilstand. Het plaatste het hele gebeuren wel direct in het juiste perspectief: het is maar een spelletje. Niets meer, niets minder.....

Maar, nu er geruststellende berichten vrij komen, lijkt de strijd losgebarsten.

Ik prijs mij gelukkig dat ik gespeend ben van ook maar enig verstand van het edele voetbalspel. 

Zoals trouwens velen om mij heen, zo meen ik telkens weer te mogen constateren.

Maar juist dat ontberen van ook maar enige kennis van zaken lijkt in de wereld van vandaag een vrijbrief om juist over zo'n onderwerp een uitgesproken mening te mogen formuleren en deze dan breedvoerig te ventileren, dan wel van de daken te schreeuwen.

Welaan, als het om voetbal gaat doe ik daar blijmoedig aan mee. Als het over de volksgezondheid gaat, waar ik (zoals eveneens zovelen) evenmin kan bogen op gedegen kennis, volg ik liever de mening van de HH doktoren en deskundigen die daar immers voor doorgeleerd hebben. Sommigen betitelen dit als kuddegedrag, vaak met een negatieve ondertoon. Weet echter, bezie de dierenwereld, dat juist de kudde veiligheid biedt....

Over voetbal kun je gerust een ongefundeerde mening hebben, puur gebaseerd op sentiment en onderbuikgevoelens. Want omdat haast iedereen dat doet, kan iedereen zich veilig schuil houden in deze kudde van onwetendheid.....

Tijdens de wedstrijden van Oranje wordt er met broers, zus en aangetrouwd via WhatsApp gepoold. Allemaal nitwits op voetbalgebied. Wij waren trouwens bij ons thuis toch al niet zo sportief aangelegd. Zeker niet op het gebied van de teamsporten. Alleen Appie heeft in zijn jonge jaren een aantal seizoenen in de wei achter een bal aangelopen maar dat heeft nimmer geleid tot grootse daden. Scoren deed hij alleen in de kantine, geloof ik.

Nederland-Oekraïne had ik gezet op 0-2, omdat het mij verstandig leek om in deze coronatijden toch vooral negatief te zijn. Ik werd met hoon overladen. Later bleek niemand de uitslag van 3-2 geraden te hebben. Ze zaten er dus net zo ver naast als ik.

Oké, twee weken na mijn tweede prik durfde ik het aan om pósitief te zijn en beloofde dat Nederland met 6-0 van Oostenrijk zou winnen. Wéér werd ik uitgelachen. Maar het had best 6-0 kunnen worden als Memphis Depay een beetje beter zijn best had gedaan. Ja, hij schoot die pingel binnen en een bal die per ongeluk op zijn hak terecht kwam belandde bij Malen en leidde via Dumfries tot de tweede goal. Overigens werd deze laatste bal door "de kenners" bejubeld als een briljante pass van Memphis. 

Maar verder? Geen pepernoot geraakt. Geen man gepasseerd, elk duel verloren en een schot voor open doel, na een puntgave assist van Weghorst, huizenhoog over gejetterd!

Ik weet het niet hoor, maar het lijkt wel alsof er geen kwaad woord gezegd mag worden over Depay. In het begin van zijn carrière werd hij behoorlijk afgezeken vanwege zijn gedrag en kleedgewoontes, maar onder Koeman liet hij in het Nederlands elftal met regelmaat zien dat hij een meer dan getalenteerde voetballer is en kreeg hij het respect en de waardering die hij verdiende. Maar zoals afgelopen donderdag? Kom op zeg! Natuurlijk is het Frank de Boer te verwijten dat hij voor Depay niet de meest gunstige omstandigheden creëert, wat Koeman als bondscoach wèl deed. Want laten we wel zijn, Wout Weghorst is een prima spits, maar niet in het systeem waarin Frank het elftal wil laten voetballen en daardoor komt ook Depay niet uit de verf.

U ziet, ondanks mijn mankerende kennis weet ik uitstekend waar het aan schort en hoe het wèl moet.....

Ondanks een weergaloze Frenkie de Jong en een sterk teruggekeerde De Ligt (wat hoopvol stemt voor de komende wedstrijden) heeft Oranje als geheel mij nog niet kunnen bekoren. Frank de Boer zei na afloop van Nederland-Oostenrijk: "We moeten niet te vroeg pieken." Dat zijn teksten voor de aanloopfase of de echtelijke sponde, Frank. Als je eenmaal in het toernooi zit moet je èlke wedstrijd pieken.

Tijdens de persconferentie na afloop van de wedstrijd zitten coaches en spelers aan een tafel met achter zich zo'n druk behangetje met sponsorplaatjes. Bij dit EK staan op die tafel ook nog enkele flesjes met diverse dranken prominent in beeld. Deze flesjes staan slechts in beeld te staan. De geïnterviewde wordt blijkbaar niet geacht deze verfrissingen tot zich te nemen gezien het ontbreken van opener en glas. Sterker nog, de geïnterviewde moet er met zijn poten van afblijven!

Dit is de voetballers duidelijk gemaakt nadat Paul Pogba, demonstratief zijn afkeuring had kenbaar gemaakt over het tentoongestelde flesje Heineken, in navolging van Christian Ronaldo die hetzelfde deed met de flesjes Coca Cola. Het moge duidelijk zijn dat dit bij de betreffende officiële sponsoren van het EK Voetbal in het verkeerde keelgat schoot.

Het blijft toch een vreemde combinatie: sport en reclame. Waar sport het imago heeft gezond te zijn, zijn de producten die via reclame in de sportwereld worden aangeprezen, indachtig het spreekwoord: "Goede wijn behoeft geen krans", meestal van een bedenkelijke faam. Zo werd in het verleden de autosport gedragen door de tabaksindustrie totdat een totaalverbod op reclame voor deze producten werd afgekondigd. Ook de reclame voor alcoholhoudende dranken is al ver teruggedrongen en de meeste biermerken zoeken nu naamsbekendheid via hun 0.0 varianten.

Dat Ronaldo de flesjes Cola met een verachtende blik terzijde schoof en slechts het flesje water goedkeurde en zo een statement maakte tegen het hoge suikergehalte in dit soort frisdranken, zijnde een belangrijke medeveroorzaker van obesitas, is dan ook te begrijpen.

Maar..... dit gebaar heeft ook wel enige hypocrisie in zich. Immers, zonder de miljarden aan sponsorgelden die al deze grote multinationals in het voetbal steken, zou meneer Ronaldo geen miljoenen kunnen verdienen en zou hij voor een karig loontje, gebaseerd op slechts de recettes van de wedstrijden, moeten voetballen.

Tja, wat moet je ervan vinden?

Deze week vroeg CU fractielid Mirjam Bikker in de Tweede Kamer aandacht voor de wervende reclamespotjes van "Koning Toto" met het oog op de zorgelijke ontwikkeling van gokverslaving in de Nederlandse samenleving. De opbrengsten van de toto vloeien gedeeltelijk naar organisaties die....... zich inzetten om diezelfde gokverslaving te bestrijden.......

Ook zoiets.

Gelukkig heb ik daar ook geen verstand van.

Joris 16

Vrienden

Maandagmorgen vond ik in mijn mailbox een berichtje van Pieter, de penningmeester van onze toneelvereniging: Aris is overleden......

Ik leerde Texelaar Aris Bremer kennen in 1994 bij het Eenakter Festival van Toneelvereniging St Pancratius, waar we van zijn hand het stuk "Het Gebroken Licht van Troost" speelden. Een taboe doorbrekend stuk, dat mede heeft bijgedragen tot het meer bespreekbaar maken van dementie, in die tijd nog een zeer beladen onderwerp.

Aris was, samen met zijn vrouw Lenie, afgereisd naar het verre Roelofarendsveen om daar het stuk, dat voor de eerste keer buiten het eiland werd opgevoerd, te komen aanschouwen. Na afloop spraken we elkaar. Ik trof een lieve, vrolijke en innemende man.

"Joris, ben jij mijn vriend?"

De kleine kabouter, die bezig is met het zemen van de ramen van het paddestoelenhuisje dat hij uitbaat als Bed & Breakfast logement, staakt zijn werkzaamheden en kijkt mij bevreemd aan. "Wat is dàt nou voor een vraag...."

Ik laat mij neerzakken op het plaveisel. De steentjes voelen nog koud aan zo vroeg in de morgen, maar weldra zal de zon ook dit hoekje van mijn achtertuintje met zijn stralen verwarmen. Joris schudt meewarig zijn kopje en neemt plaats op het stoepje voor de voordeur van het huisje. "Natúúrlijk ben ik je vriend. Waarom vraag je dat?"

"Nou ja, gewoon....... "

"O, wacht even. Je vraagt dit natuurlijk vanwege het berichtje dat je zojuist hebt gelezen."

"Hoe weet jij.........??? Ja", antwoord ik.

"Maar wat wil je nou precies weten?", vraagt Joris en trekt daar een niet begrijpend gezichtje bij.

"Nou, wanneer is iemand een vriend? Wanneer ben je iemands vriend? Was Aris een vriend van mij?"

Joris schiet in de lach. "Tjezis man, jij weet echt overal een probleem van te maken, is het niet? Wat maakt dat uit! Wat maakt het uit hoe je het noemt? Een vriend, een kennis, een maatje, een makker? Het gaat erom wat jij voor iemand voèlt. En welk etiketje jij erop wilt plakken..... lekker boeie!"

Ik heb er wat moeite mee als Joris zich bedient van dit soort modernistisch taalgebruik. Past niet bij zijn leeftijd, vind ik.

Joris gaat voort: "Iedereen vult het anders in. Voor sommigen betekent vriendschap elkaar vaak zien, veel met elkaar optrekken en alles samen delen, voor anderen is het gewoon een kwestie van wederzijds respect en waardering.

Ja, jij bent mijn vriend. Althans zo voel ik het. Maar als jij daar moeite mee hebt, wil ik best je gabber zijn hoor, of een vage kennis. Wat jij wil! Voor mijn gevoelens ten opzichte van jou maakt dat niets uit."

"Ja, ik beschouw jou óók als mijn vriend. Maar ik bedoel, zo vaak zien we elkaar nou ook weer niet en avonden met elkaar doorzakken doen we ook niet. Maar ik waardeer je absoluut en ik heb groot respect voor je." voeg ik daar vlug aan toe.

"Nou dan! Dat gevoel is geheel wederzijds", antwoordt Joris en hij begint rustig zijn pijpje te stoppen. Even hapert hij in zijn bewegingen en kijkt me schuldbewust aan. "Stoort het je als ik eh...." Hij steekt zijn pijpje naar mij omhoog. "Nee, in het geheel niet.", zeg ik.

Hij steekt de brand in zijn pijpje en neem een paar flinke halen. Als hij overtuigd is dat de pijp goed brandt en niet meer direct uit zal gaan richt hij zijn volle aandacht op mij.

"Ik denk dat Aris het goed vindt dat jij hem zijn vriend noemt en ik vermoed dat hij jou ook zijn vriend zou noemen."

"Zou je denken?", vraag ik weifelend. "We hebben elkaar in al die jaren maar een paar keer ontmoet. Kun je dan van vriendschap spreken?"

"Hoe je het noemen wil, zal mij worst wezen", zegt Joris, "Het gaat erom wat je voelt als je elkaar, misschien pas na vele jaren, weer ziet. Als er werkelijk sprake is van waardering en respect en als je je durft open stellen voor elkaar zal het voelen als de dag van gisteren dat je elkaar zag en pak je moeiteloos het gesprek van jaren terug weer op en zet je het voort. Geloof me, zulke mensen mag je jouw vrienden noemen. Heb je nooit mensen ontmoet waarbij je dat gevoel zou hebben als je ze morgen plotseling weer zou tegen komen?"

"O ja, best wel vaak". 

In gedachten zie ik hun gezichten langs komen. Mensen die ik tijdens een korte of wat langere periode heb leren kennen en die ik leerde waarderen en respecteren. Sommigen hebben zelfs een onuitwisbare indruk achter gelaten, zelfs na één korte ontmoeting.

Ik begrijp wat Joris bedoelt.......

We hebben het stuk "Het Gebroken Licht van Troost" twee jaar lang, overal in het land mogen spelen en wat waren we verguld toen we, op voorspraak van Aris, in juni 1995 werden uitgenodigd om het stuk op Texel te komen opvoeren bij de afsluiting van het Alzheimer Jaar!

Ik mocht in het stuk de rol spelen van Maarten, de oude, dementerende man. Een van de mooiste rollen die ik gedurende mijn lange toneelcarrière heb mogen spelen. Het stuk is mij zeer dierbaar geworden, vooral omdat de strekking van het stuk langzaam realiteit werd in mijn persoonlijk leven.

Vios speelde in de loop der jaren meerdere stukken van Aris en een aantal malen kwam hij bij ons op bezoek in Oud Ade om een uitvoering bij te wonen. Het was altijd een hartelijk weerzien.

Op 4 september 2010, mochten wij nogmaals terug keren naar Texel om daar zijn stuk “Bij de Neus” te spelen ter gelegenheid van de (zoveel jarige?) huwelijksviering van Lenie en Aris.

Vele jaren feliciteerden Aris en ik elkaar via Facebook met onze verjaardagen. Zelden werd dit vergeten, omdat we beiden deze dag op 22 augustus vierden. De laatste jaren werd dit een soort wedstrijdje, wie het eerst de ander zou feliciteren.

Hij zal in mijn herinnering voortleven als een ontzettend aardige, veelzijdige man, kunstenaar en levenskunstenaar.

Van Joris mag ik hem mijn vriend noemen.....

***

Intussen is daar het bericht dat Pieter Omtzigt zijn CDA-lidmaatschap heeft opgezegd en als onafhankelijk lid in de Kamer zal terug keren na zijn herstel.

Ik vraag me af of Mark Rutte nu nog trek heeft om leiding te gaan geven aan een nieuw kabinet, in de wetenschap dat hij straks een getergde Pieter Omtzigt tegenover zich krijgt die ook nog eens bevrijd is van het partij-keurslijf van het CDA.....

En de beveiligers van Dion Graus? Die noemen hem een èchte vriend!

Hij deelt werkelijk àlles........

Functie elders

Wat een weertje deze week! Vindt u ook niet?

Eindelijk!

En omdat er momenteel geen dringende klussen wachten, een prachtige gelegenheid om lekker in de tuin onder de parasol een beetje bij te lezen. Want er lagen nog een paar boekjes te wachten. 

In de periode van de Amerikaanse presidentsverkiezingen had ik al "Stupid White Men" van Michael Moore gelezen, een schrijnend portret van de Amerikaanse samenleving ten tijde van het presidentschap van George W. Bush, de vorige president van republikeinse huize.

Nu, na de aftocht van de republikein Trump, was ik nieuwsgierig naar het relaas van zijn nicht Mary L. Trump, "Te veel en nooit genoeg". Natuurlijk een gekleurd verhaal en zeker geen objectief verslag, maar tussen de regels door lezend ga je wel een beetje begrijpen waarom Donald Trump geworden is tot de man die hij is. Het is eigenlijk een beetje triestig en soms zelfs meelijwekkend. En als alles wat zijn nichtje over hem heeft neergepend maar voor de helft waar is, dan nog is het een godswonder dat er geen grotere ongelukken gebeurd zijn. In ieder geval is het zonneklaar dat deze narcistische, pathologische leugenaar nooit op deze positie terecht had mogen komen.

Een ongeleid projectiel. Zo komt Donald Trump ook naar voren in het boek "Een jaar met Trump", van Ine Roox, dat ik deze week ook heb gelezen.

Roox, verslaggeefster voor De Standaard, werd door haar hoofdredacteur, kort na Trumps eedaflegging, voor een half jaar naar de VS gestuurd om te onderzoeken of deze onvoorspelbare president de Amerikanen zou veranderen. Zij reisde een half jaar rond, bezocht diverse Staten en sprak met voor- en tegenstanders van de nieuwe president. Haar verslag schetst het beeld van een diep verscheurd land waar de sluimerende, maar diepgewortelde rassenhaat door het optreden van de nieuwe president alleen maar is aangewakkerd. Zij gaf haar boek de veelzeggende subtitel mee: "Mijn reis door een angstig Amerika".

Na het lezen van deze twee boeken kon ik slechts de conclusie trekken: "Dit gaat Joe Biden in vier jaar niet recht breien......."

Eigenlijk vond ik dat ik nu wel weer toe was aan wat meer recreatief leesvoer. Een goeie detective, een thriller of een historische roman. Ik stuitte echter bij toeval op een boek dat niet in een van deze categorieën valt, maar waarover in de media al veel gesproken werd, waardoor mijn nieuwsgierigheid was geactiveerd: "Een nieuw sociaal contract" van Pieter Omtzigt.

Ik ben er donderdag in begonnen, terwijl in de Tweede Kamer het zoveelste corona debat plaats vond en iedereen zijn gal spuwde over het optreden van de zelfbenoemde mondkapjesfilantroop Sywert van Lienden. En waar intussen, 11 weken na de verkiezingen, de formatie van een nieuw kabinet absoluut nog niet wil vlotten en informateur Mariëtte Hamer aan een dood paard lijkt te trekken.

Hoewel het allesbehalve een spannend jongensboek is, heb ik het vrijdag in één ruk verder uitgelezen. Het is goed en vlot geschreven, maar ook een stevig onderbouwd verhaal, gezien de uitgebreide bronvermelding, en als je alle muren langs ziet komen waar Omtzigt in de toeslagen affaire doorheen heeft moeten breken, is het niet verwonderlijk dat de man met een burn-out thuis zit.

Het is geen afgeven op personen die verkeerde keuzes maakten. Sterker nog, Omtzigt maakt helder waaròm bepaalde zaken liepen zoals ze gelopen zijn en legt zijn vinger op dieperliggende pijnplekken in ons huidige systeem.

Voor mij is echter wel duidelijk dat het CDA een giga-probleem heeft. Terwijl Mark Rutte en Wopke Hoekstra elkaar stevig vasthouden in hun strijd tegen het koppel Groen Links/PvdA in de formatiebesprekingen, zijn de verwijten van Omtzigt aan de kabinetten van de afgelopen decennia (lees: Rutte) niet mis te verstaan. Nochtans heeft hij de grootsheid om niet op de man te spelen maar een aantal rigoureuze veranderingen voor te stellen die kunnen leiden tot een herstel van vertrouwen tussen politiek en burgerij.

Het CDA doet er verstandig aan niet in een kabinet te stappen zolang Pieter Omtzigt niet hersteld is en volwaardig in het politieke circus kan meedraaien. Ik begrijp het geslijm van Rutte richting Hoekstra wel, want hij wil maar wàt graag dat het CDA in zijn nieuwe kabinet stapt. Niet vanwege hun politieke gedachtengoed, maar om zo een wig te drijven tussen Omtzigt en het CDA. Die uitspraak "functie elders" was hij echt niet vergeten. Die was niet tussen neus en lippen door, maar doelbewust en welgemeend gedaan. Hij zou maar wàt graag zien dat Pieter Omtzigt wordt benoemd tot burgemeester van Rottumerplaat, of liever nog, tot ambassadeur in Timboektoe. In ieder geval zo ver mogelijk uit de buurt van de Haagse burelen, in de hoop dat hij daarmee op een zijspoor belandt. Wat God verhoede, want ons land heeft mannen als Omtzigt heel hard nodig!

Na het lezen van het boek is mij één ding wel duidelijk geworden: de integere Omtzigt en de aartsleugenaar Rutte kunnen absoluut niet meer door één deur.....

Rutte vreest nu al de dag dat hij in de Kamer aan Pieter Omtzigt moet gaan uitleggen dat zijn kabinet tijdens de coronacrisis 5,2 miljard heeft uitgegeven die hij niet kan verantwoorden, want hij weet donders goed dat deze man zich niet het bos in laat sturen met de dooddoener: "Ja, tijdens zo'n crisissituatie gebeuren dat soort dingen nou eenmaal. Dan worden fouten gemaakt."

Helemaal waar natuurlijk, wat Rutte zegt, maar kom op zeg: 5,2 miljard!!!

Trouwens, wat dat fouten maken betreft, daar heeft Rutte helemaal geen crisis voor nodig....

Geert Wilders pleit tijdens het debat op donderdag, over de stand van zaken met betrekking tot corona, om alle beperkende maatregelen los te laten. Ook vraagt hij Rutte om horeca ondernemers toe te staan om grote schermen op te stellen op de terrassen zodat het horeca publiek daar het komende EK Voetbal kan volgen. "Laat de mensen alsjeblieft genieten van het voetbal zou ik de minister-president, via u mevrouw de voorzitter, willen vragen."

Tja, Geert, hebben we misschien toch een probleempje, want als het Nederlands Elftal niet beter gaat presteren dan afgelopen woensdag tegen de Schotten, dan valt er verdomd weinig te genieten.....

Dat gestuntel was op een klèin schermpje al niet om aan te gluren......