Eindelijk!
En omdat er momenteel geen dringende klussen wachten, een prachtige gelegenheid om lekker in de tuin onder de parasol een beetje bij te lezen. Want er lagen nog een paar boekjes te wachten.
In de periode van de Amerikaanse presidentsverkiezingen had ik al "Stupid White Men" van Michael Moore gelezen, een schrijnend portret van de Amerikaanse samenleving ten tijde van het presidentschap van George W. Bush, de vorige president van republikeinse huize.
Nu, na de aftocht van de republikein Trump, was ik nieuwsgierig naar het relaas van zijn nicht Mary L. Trump, "Te veel en nooit genoeg". Natuurlijk een gekleurd verhaal en zeker geen objectief verslag, maar tussen de regels door lezend ga je wel een beetje begrijpen waarom Donald Trump geworden is tot de man die hij is. Het is eigenlijk een beetje triestig en soms zelfs meelijwekkend. En als alles wat zijn nichtje over hem heeft neergepend maar voor de helft waar is, dan nog is het een godswonder dat er geen grotere ongelukken gebeurd zijn. In ieder geval is het zonneklaar dat deze narcistische, pathologische leugenaar nooit op deze positie terecht had mogen komen.
Een ongeleid projectiel. Zo komt Donald Trump ook naar voren in het boek "Een jaar met Trump", van Ine Roox, dat ik deze week ook heb gelezen.
Roox, verslaggeefster voor De Standaard, werd door haar hoofdredacteur, kort na Trumps eedaflegging, voor een half jaar naar de VS gestuurd om te onderzoeken of deze onvoorspelbare president de Amerikanen zou veranderen. Zij reisde een half jaar rond, bezocht diverse Staten en sprak met voor- en tegenstanders van de nieuwe president. Haar verslag schetst het beeld van een diep verscheurd land waar de sluimerende, maar diepgewortelde rassenhaat door het optreden van de nieuwe president alleen maar is aangewakkerd. Zij gaf haar boek de veelzeggende subtitel mee: "Mijn reis door een angstig Amerika".
Na het lezen van deze twee boeken kon ik slechts de conclusie trekken: "Dit gaat Joe Biden in vier jaar niet recht breien......."
Eigenlijk vond ik dat ik nu wel weer toe was aan wat meer recreatief leesvoer. Een goeie detective, een thriller of een historische roman. Ik stuitte echter bij toeval op een boek dat niet in een van deze categorieën valt, maar waarover in de media al veel gesproken werd, waardoor mijn nieuwsgierigheid was geactiveerd: "Een nieuw sociaal contract" van Pieter Omtzigt.
Ik ben er donderdag in begonnen, terwijl in de Tweede Kamer het zoveelste corona debat plaats vond en iedereen zijn gal spuwde over het optreden van de zelfbenoemde mondkapjesfilantroop Sywert van Lienden. En waar intussen, 11 weken na de verkiezingen, de formatie van een nieuw kabinet absoluut nog niet wil vlotten en informateur Mariëtte Hamer aan een dood paard lijkt te trekken.
Hoewel het allesbehalve een spannend jongensboek is, heb ik het vrijdag in één ruk verder uitgelezen. Het is goed en vlot geschreven, maar ook een stevig onderbouwd verhaal, gezien de uitgebreide bronvermelding, en als je alle muren langs ziet komen waar Omtzigt in de toeslagen affaire doorheen heeft moeten breken, is het niet verwonderlijk dat de man met een burn-out thuis zit.
Het is geen afgeven op personen die verkeerde keuzes maakten. Sterker nog, Omtzigt maakt helder waaròm bepaalde zaken liepen zoals ze gelopen zijn en legt zijn vinger op dieperliggende pijnplekken in ons huidige systeem.
Voor mij is echter wel duidelijk dat het CDA een giga-probleem heeft. Terwijl Mark Rutte en Wopke Hoekstra elkaar stevig vasthouden in hun strijd tegen het koppel Groen Links/PvdA in de formatiebesprekingen, zijn de verwijten van Omtzigt aan de kabinetten van de afgelopen decennia (lees: Rutte) niet mis te verstaan. Nochtans heeft hij de grootsheid om niet op de man te spelen maar een aantal rigoureuze veranderingen voor te stellen die kunnen leiden tot een herstel van vertrouwen tussen politiek en burgerij.
Het CDA doet er verstandig aan niet in een kabinet te stappen zolang Pieter Omtzigt niet hersteld is en volwaardig in het politieke circus kan meedraaien. Ik begrijp het geslijm van Rutte richting Hoekstra wel, want hij wil maar wàt graag dat het CDA in zijn nieuwe kabinet stapt. Niet vanwege hun politieke gedachtengoed, maar om zo een wig te drijven tussen Omtzigt en het CDA. Die uitspraak "functie elders" was hij echt niet vergeten. Die was niet tussen neus en lippen door, maar doelbewust en welgemeend gedaan. Hij zou maar wàt graag zien dat Pieter Omtzigt wordt benoemd tot burgemeester van Rottumerplaat, of liever nog, tot ambassadeur in Timboektoe. In ieder geval zo ver mogelijk uit de buurt van de Haagse burelen, in de hoop dat hij daarmee op een zijspoor belandt. Wat God verhoede, want ons land heeft mannen als Omtzigt heel hard nodig!
Na het lezen van het boek is mij één ding wel duidelijk geworden: de integere Omtzigt en de aartsleugenaar Rutte kunnen absoluut niet meer door één deur.....
Rutte vreest nu al de dag dat hij in de Kamer aan Pieter Omtzigt moet gaan uitleggen dat zijn kabinet tijdens de coronacrisis 5,2 miljard heeft uitgegeven die hij niet kan verantwoorden, want hij weet donders goed dat deze man zich niet het bos in laat sturen met de dooddoener: "Ja, tijdens zo'n crisissituatie gebeuren dat soort dingen nou eenmaal. Dan worden fouten gemaakt."
Helemaal waar natuurlijk, wat Rutte zegt, maar kom op zeg: 5,2 miljard!!!
Trouwens, wat dat fouten maken betreft, daar heeft Rutte helemaal geen crisis voor nodig....
Tja, Geert, hebben we misschien toch een probleempje, want als het Nederlands Elftal niet beter gaat presteren dan afgelopen woensdag tegen de Schotten, dan valt er verdomd weinig te genieten.....
Dat gestuntel was op een klèin schermpje al niet om aan te gluren......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten