Ach, mijn vader was ook maar een product van zijn tijd. Opgegroeid in de jaren dat de stelling "Echte mannen huilen niet", een staande uitdrukking was en kleine jongetjes gezien werden als echte mannen in spe, dus er maar vast aan moesten wennen.
Tijden veranderen. Waar vroeger de "pedagogische tik" algemeen geaccepteerd werd, gesteund door spreekwoorden als "Zachte heelmeesters maken stinkende wonden" en "Wie zijn kinderen liefheeft, kastijdt ze" of "Wie zijn kinderen liefheeft, spaart de roede niet", heb je vandaag binnen de kortste keren een proces aan je broek wegens kindermishandeling.
Vandaag mogen mannen wèl huilen. Gelukkig maar, want ik moet toegeven dat er situaties zijn dat ook ik zo af en toe een traantje moet wegpinken. Schijnt ook met de leeftijd te maken te hebben.....
Wat een prachtige sportzomer hebben we tot nu toe! Na anderhalf jaar sportbeleving op een laag pitje is het plots losgebarsten. Laten we wel zijn: sport zonder publiek is maar een saaie bedoening. Het mist een ziel. Maar nu, tijdens het EK voetbal, Wimbledon, de Formule I en de Tour zit of staat er weer publiek in de stadions en langs de weg.
En aan jankende mannen geen gebrek!
Nee, tijdens sportmomenten weet ik het meestal wel droog te houden. Het verlies of de overwinning van mijn favoriete sporter of sportclub doet bij mij sowieso de waterlanders niet vloeien. De eerste winstpartijen van het Nederlands voetbalelftal tijdens de EK deden mij niet, gehuld in juichcape juichend de straat op rennen en de uiteindelijke uitschakeling deed mij niet in woede ontsteken of in huilen uitbarsten. Hoewel het wel had gemogen. Het voetbal van onze elf was ècht om te janken......
Nou heb je bij voetbal "jankende mannen" en "jankende mannen". Kijk, de tranen bij de Deense spelers na de gebeurtenissen rond Christian Eriksen tijdens de tweede wedstrijd kan ik begrijpen en respecteer ik ten zeerste. En de Zwitserse speler die de laatste penalty overschoot tegen het povere Spanje en na afloop huilend troost zocht in de armen van zijn trainer begrijp ik ook, net zoals de Italiaan Spinazzola die, liggend op de brancard, zijn tranen de vrije loop liet toen hij besefte dat het toernooi voor hem voorbij was.
Nee, minder begrip, of eigenlijk meer ergernis, heb ik voor de krokodillentranen bij de acteurs die bij de minste of geringste aanraking ter aarde storten als waren zij geveld door een mokerslag van Mohammed Ali himself. De kreten en het gejank en het met veel misbaar doorrollen op de grasmat, wat in de theaterwereld als 'over-acting' zal worden bestempeld, maken het allemaal nog ongeloofwaardiger. Het is jammer dat daar niet strenger tegen wordt opgetreden. Wat mij betreft zou hiervoor de VAR mogen worden ingezet. Het wordt hoog tijd dat er paal en perk gesteld wordt aan deze onsportieve matennaaierij.
Bij het eerste doelpunt van de Italianen tegen de Belgen lag er al enige tijd een Italiaan "voor dood" in het strafschopgebied. Nadat Barella keurig afrondde en het gejuich losbarstte bleek plotseling "het lijk" verdwenen. Halleluja! Het leek wel Pasen! Of was hij misschien ten hemel gevaren.....?
Nee, voor èchte mannen moet je in de Tour zijn. Daar breken ze botten dat het een lieve lust is en schuiven ze meters over het asfalt waarop ze grote delen van hun huid achterlaten. Met een van pijn vertrokken gezicht zoeken ze dan hun fiets en willen verder, altijd verder. Sommigen moeten bijna van hun fiets afgeslagen worden door hun begeleiders, omdat ze voor de aangedragen redelijke argumenten, dat ze ècht niet verder kunnen of mogen, niet vatbaar zijn. En degenen die gehavend doorfietsen staan bij de finish grimlachend of met een pijnlijk gezicht de pers te woord, laten zich 's avonds goed verzorgen en klimmen de volgende dag gewoon weer op de fiets......
Maar, ook in de Tour vloeien tranen. En dat zijn meestal mooie tranen, héle mooie tranen.....
Zo laat Mark Cavendish zijn tranen de vrije loop na zijn 31ste etappezege in de Tour de France. Niet omdat het een mijlpaal is of een record. Nee, gewoon, omdat het gebeurt!
Na een lang leven als topsprinter leek hij met zijn 36 jaren afgeschreven. Maar hij won! Hij won, waar niemand het meer verwachtte de 4de etappe! Ja, dan mag je huilen van geluk!
En verdomd, twee dagen later wint hij wéér.......!
Maar de mooiste tranen waren onmiskenbaar van Mathieu van der Poel die op de tweede tourdag een missie volbracht. De wil, de wens om zijn grootste fan, zijn opa, de legendarische Franse wielrenner Raymond Poulidor "Poupou", die in 2019 overleed, te eren met het dragen van de gele leiderstrui, deed hem tot ongekende hoogte stijgen. Tot tweemaal toe demarreerde hij tijdens de tweede etappe op de Mûr-de-Bretagne en tijdens de slotklim reed hij het voltallige peloton uit het wiel.....
Als je dan zo'n jongen hé-le-maal kapot op het wegdek ziet zitten en ziet breken...... ja, dan hou ik het ook niet helemaal droog......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten