Kiespijn

Het hele leven bestaat uit kiezen.
Dagelijks staan we voor een splitsing van wegen die ons noopt een keuze te maken.
Ga ik links of rechts, of toch maar rechtdoor?
Eten we vanavond nasi of toch maar bloemkool met een bal gehakt?
Trek ik mijn zomerjas aan of mijn regenjas?
Als ik de verhalen geloven mag, staan vele vrouwen
's morgens vertwijfeld voor hun kledingkast, niet wetend wat ze aan zullen trekken, welke schoenen, welke oorbellen, een broek of toch maar een jurk?
Moeilijk, moeilijk.....
Maar het leven gaat door en de deadline is onontkoombaar.
Er moet gekozen worden.
Op grond van ratio, op grond van gevoel, soms intuïtief.
We maken meestal de beste keuze.... voor dàt moment, op basis van de kennis die we hebben.
Achteraf kan dan blijken dat het nìet de goede keuze was, omdat we niet alles wisten, door inschattingsfouten......
Soms kiezen we zelfs het verkeerde tegen beter weten in.
Draaien we toch weer een shagje, pakken we toch de auto in plaats van de fiets, gaan we toch voor die lekkere, vette hap......
Het overkomt ons allemaal.

Ik weet het nog goed.
Ik zal een jaar of zeven, acht geweest zijn.
Mijn opa en oma waren zoveel jaar getrouwd en 's middags mochten de kleinkinderen ook even op het feest komen.
Een wondere wereld, althans, voor een kind in die tijd.
Zo'n café, vol mensen. Gelach, lawaai, muziek. Ik keek mijn ogen uit.
Een juffrouw kwam aan mij en mijn broertjes vragen wat we wilden drinken. Sinas, cassis, seven-up, cola, ranja....
Ranja kende ik wel. De feestdrank welke geschonken werd op feestelijke gebeurtenissen thuis. Sinas, up en cassis had ik ook wel eens geproefd. Kreeg je van die gemene prikkels in je neus.
Maar cola, dat kende ik niet!
Klonk geheimzinnig, stoer ook....
Ik was toentertijd waarschijnlijk avontuurlijk aangelegd want ik koos voor het onbekende.
Ik koos voor cola.
Toen de drankjes gebracht werden, zag ik jaloerse blikken in de ogen van mijn broertjes, die zoveel lef niet durfden tonen.
Ik nam een slokje.
Stekende prikkels in mijn neus en een ondefinieerbare vieze smaak!
Verkeerde keuze.
Op de vragende blikken van mijn broertjes antwoordde ik: "Best lekker", en dronk met een gespeelde gelukzalige glimlach het glas leeg.
Opnieuw een verkeerde keuze. Ik heb mij de hele verdere dag beroerd gevoeld.
Sinds die dag is het avontuurlijke in mij verdwenen maar is het toneelspelen, het "doen alsof", in mij ontloken.

Moeilijk ook, om een foutieve keuze toe te geven.
Vraag maar aan Mark en Maxime.
Gelukkig heb ik deze week ook veel realisten gezien, die wèl hun misser durfden toegeven.
Het is goedkoop en erg gemakkelijk om mensen om hun keuzes te veroordelen.
Want of een keuze goed of fout is, zal slechts in de tijd zichtbaar worden.
De meeste mensen maakten tijdens de vorige verkiezingen een weloverwogen keuze.
Er waren er ook, die blind geloofden in de propagandistische oneliners die een betere toekomst beloofden.
Naïef, beetje dom misschien.
Maar zulke mensen zullen er altijd zijn.
Zulke mensen zijn er altijd geweest.

De oudoom van Auke de Leeuw maakte ook een verkeerde keuze.
Vinden wij.
Met de kennis van nu, wetende over alle inns en outs van de 2e Wereldoorlog.
Misschien heeft hij het in zijn laatste levensdagen zelf ook beseft, dat zijn keuze de verkeerde was.
Niemand heeft het hem kunnen vragen, hij sneuvelde aan het oostfront.

Een kind uit een arbeidersgezin met elf kinderen.
Dat moet armoe geweest zijn. De crisis van toen was wel even iets anders dan de crisis van nu.
De zucht naar het avontuur, de kans om de armoede te ontlopen, misschien wel gelovend in een betere wereld. Idealen die horen bij een jong volwassene.
Was hij wel bekend met de verschrikkingen van het nazi regime toen hij zijn keuze maakte?
Ik denk het niet. Er was nog geen TV, geen internet.
Een naïeve jongen, die geloofde in de leugens van de nazi propaganda.
En zo waren er velen, die overtuigd waren dat zij de juiste keuze maakten.
Óók slachtoffers van het nazi regime.
Evenals de moeder. Vier kinderen in het verzet en één aan het oostfront.
Een verscheurd gezin.
Slachtoffer.

Auke mag zijn gedicht niet voordragen tijdens de jaarlijkse dodenherdenking.
Misschien ook wel een verkeerde keuze.

We oordelen zo gemakkelijk.
Veroordelen doen we nog gemakkelijker.
Wie zonder zonden is.....

In september mogen we allemaal weer naar de stembus, mogen we een keuze maken.
We kunnen ook besluiten om thuis te blijven en niet te gaan stemmen.
Omdat we niet willen, niet kùnnen kiezen.
Da's ook een keus.

De politici zullen ons in hun campagnes weer willen doen geloven dat het allemaal de schuld  is van de ander.
Met het oog op de vastgelopen Catshuis besprekingen is de uitspraak van Vadertje Cats wel aardig:

"Een ander heeft altijt de schult. Geen mensch en siet z'n eigen bult."

                                                                             Jacob Cats 

                                                                             Nederlands dichter, jurist en politicus. (1577-1660)

Zo jammer.
Deze week hebben we gezien dat het ook anders kan.
Dat politici, als ze zich positief, creatief en constructief opstellen, wèl vlot tot zaken kunnen komen.
Politici, zich bewust van de grote problemen, die het landsbelang boven het partijbelang laten prevaleren en hun verantwoording durven nemen.
We hebben gezien dat samenwerking en een beetje geven en nemen beter werkt, dan het alsmaar berijden van de eigen stokpaardjes en het proberen om elkaar constant vliegen af te vangen.
Of ze er wat van geleerd hebben? Ik hoop het.
Al ben ik bang, dat ze binnen de kortste keren weer tegenover elkaar staan te kissebissen over punten en komma's, zodat ze zich tegenover hun achterban kunnen beroemen op het feit dat ze de rug recht hebben gehouden.
Hun poot stijf. Klinkt wat negatiever, maar komt op hetzelfde neer.
Maar met stijve poten is het moeilijk om lastige horden te nemen.
En een rechte rug maakt het nemen van kleine doorgangen vaak onmogelijk.
Met een soepele opstelling kom je veel verder.

Kent u die van die politicus, die met een ijszak in zijn kruisstreek in de Tweede Kamer zit?
Liesblessure.
Veroorzaakt door het steeds maar over zijn eigen schaduw heen springen......

Diederik zit óók met een ijszak. Op dezelfde plek.
Spiertje verrekt bij het maken van een spagaat.....
Preutse Diederik. Durfde geen ballen te tonen, waar Jolanda dat wèl deed.
Of ze daar op afgerekend zullen worden?
Of zij de juiste keuze maakten?
De tijd zal het leren.

Stinkei

Vrijdagmiddag, om een uur of 4 een punt gezet achter mijn blogje van de week.

Ziezo, die kan er zondag uit.

Denk je.

Wederom blijkt de onbetrouwbaarheid van de Haagse politiek!

Laten ze op zaterdag de onderhandelingen in het Catshuis vastlopen.

Gooien ze de handdoek! Hadden ze potverdorie niet tot maandag kunnen wachten? Na zeven weken maakt een dag meer of minder toch ook niet meer uit?

Zit ik mooi met een achterhaald verhaal.

Ik sla mijzelf niet op de borst vanwege het hebben van een vooruitziende blik. We zagen het allemaal aankomen, toch?
Het was te verwachten.

Ik dacht, een kwestie van dagen.

Bleek een kwestie van uren te zijn!

Daarom, lees het tweede gedeelte van deze bijdrage maar gewoon in de verleden tijd.......

Big Broeder

Hebt u al een kijkje genomen op de site van Vogelbescherming Nederland: www.beleefdelente.nl?

Moet u toch eens doen. Slim geplaatste camera's geven ons een kijkje in het leven van ooievaar, koolmees, merel en andere gevleugelde vrienden.

Met een soms opkomend schaamtegevoel dat dit voyeurisme met zich meebrengt, kun je getuige zijn van het liefdesspel van man en vrouw, het eerste eitje en ook van de geboorte van een nieuw vogelleven.

Privacy wetgeving is op vogels niet van toepassing.

Big Broeder, I'm watching you.....

Op 10 maart werd in Oudehaske het eerste kievitsei gevonden.

Lijkt al weer een eeuwigheid geleden. Het betekent, met een broedtijd van 21 tot 26 dagen, dat de eerste jonge kieviten al weer flinke jongens en meisjes zijn.

De knobbelzwaan broedt, van onze inheemse vogels, het langst. Zo'n 36 tot 38 dagen!

Maar kievit en knobbelzwaan zijn dan ook nestvlieders.

Als ze uit het ei komen zijn ze helemaal klaar voor de grote boze wereld. Zodra hun donsveertjes gedroogd zijn, verlaten ze het nest en kunnen ze lopen, zelfstandig eten, en in het geval van de zwaan zelfs zwemmen!

Nestblijvers, zoals de vink, komen soms al na 11 tot 14 dagen uit het ei.

Maar ja, die zijn nog kaal, blind en volkomen afhankelijk van de ouders.

Ze moeten eerst nog een week of twee, drie gevoerd en vertroeteld worden voor ze het nest kunnen verlaten.

Maar ook zij zijn dan in staat om een vrolijk vogelleven te gaan leiden.

Mits zij, zeker de eerste dagen, de loerende katten en schoongewassen ramen weten te ontwijken.

Anders wordt het met een ij.

En die past niet bij vogels.

Soms blijft er een eitje achter in het nest.

Het komt niet uit.

En vogels weten, dat als het na een week of 4, 5 nog niet is uitgekomen, dat het dan ook niets meer wordt. Dat het geen zin meer heeft.

Ze stoppen met broeden en verlaten het nest.

Waarschijnlijk een stinkei.

Vogels geven er blijk van soms verstandiger te zijn dan sommige mensen.....

Mark broedt nu al zeven weken.....

Ja, hij heeft zich aardig in de nesten gewerkt.

Hij heeft een mediastilte uitgeroepen.

Ik weet het niet hoor, maar als ìk de media volg, hoor ik heel veel tumult en weinig stilte.

Ik hoor dat de samenleving schreeuwt om antwoorden, dat werkeloosheid en staatsschuld oplopen, dat huizenbezitters en -kopers steeds nerveuzer worden en dat maatschappelijke instanties de ene na de andere oplossing aandragen.

Mark doet net of hij niets hoort.

Speelt de dove kwartel en weigert te praten.

Nou ja, hij praat wel, maar zegt niets.

Het zinnetje: "We doen geen mededelingen, maar zullen na afronding van de besprekingen uitgebreid verslag doen over het proces en over de inhoud van de onderhandelingen", hoeft hij niet langer van papier te lezen. Hij kent het zo langzamerhand wel uit het hoofd.

Wat dat betreft begint hij te lijken op een ouderwetse langspeelplaat met een krasje.

Geen merel met een uitgebreid repertoire.

Meer een Turkse tortel die niet verder komt dan een alsmaar herhaald: roekoe.

Hoewel, Geert zal ongetwijfeld bezwaar maken tegen de vergelijking met een Turkse tortel.

Een vogel die hij zal beschouwen als het zoveelste bewijs van de Islamisering van West-Europa.....

Te vroege informatieverstrekking zal het proces in gevaar brengen. Mark loopt op eieren.

Een broedende kip moet je niet storen.

Zelfs een webcam is niet toegestaan.

Big Broeder wenst geen pottenkijkers.

Zo wordt het parlement met zijn toezichthoudende taak volledig buiten spel gezet.

Behalve Kees dan. Die mocht samen met Mark stiekem op de achterbank.

Nee, ze hebben niet onderhandeld en er is ook niet gepolst.

Wat ze dan wel deden op die achterbank?

Misschien dat de commissie Deetman dat eens kan onderzoeken?

Ik heb er weinig fiducie meer in.

Zeker nadat het stoute jongetje Hero op 20 maart het broedsel ruw verstoorde.

Was het niet verstandiger geweest (zoals vogels plegen te doen) om het verstoorde nest te verlaten en aan een nieuw legsel te beginnen?

Niet onze Mark. Hij kiest geen eieren voor zijn geld.

Hij heeft het legsel herschikt en broedt, samen met Maxime voort.

Ik ben bang dat ze op een stinkei zitten.

Maar Mark denkt, nee, hij hóópt dat het nog goed komt.

En dat, terwijl hij ook nog eens een koekoeksjong in zijn nest gedoogt.

Als hij vroeger wat beter had opgelet tijdens de lessen biologie, zou hij weten dat een koekoeksjong maar op één ding uit is: het vernietigen van het legsel ter meerdere eer en glorie van zichzelf.

Maar Mark en Maxime zien dat niet.

Blinde vinken.....

Ach, misschien zit ik er wel helemaal naast.

Ik begrijp niet zo veel van politiek en waarschijnlijk is het onjuist van mij om de huidige Haagse perikelen te vergelijken met de romantische gebeurtenissen in en rond een vogelnestje.

De vergelijking met een wespennest is misschien meer op zijn plaats.

Of een slangenkuil.

Maar dan zou het broeden wel eens 3 tot 4 maanden kunnen duren!

Er zijn eierlevendbarende slangen, die er zo lang over doen. Slangen, bij wie de eieren zich in het lichaam ontwikkelen, en die zo schijnbaar levende jongen ter wereld brengen.

Addergebroed....

Laat het dan in Godsnaam toch maar een stinkei zijn!

Ze zullen in dat Catshuis ongetwijfeld naar eer en geweten handelen.

Maar of dat een geruststellende gedachte is....?

De Macht van het Getal

Vreemdelingen

In de tweede helft van vorig jaar is het aantal vreemdelingen dat is vertrokken uit Nederland opnieuw afgenomen. Dat stelt het actualiteitenprogramma Nieuwsuur, op basis van cijfers van het ministerie van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties.

In de laatste 6 maanden van 2011 verlieten 5420 vreemdelingen aantoonbaar ons land. Dat is 10,7 procent minder dan in de tweede helft van 2010, toen nog 6090 mensen vertrokken. (AD, 18-4)

Nou, goed nieuws zou je zeggen. Het uitzettingsbeleid van de regering, om mensen die hier echt niks te zoeken hebben terug te sturen naar hun eigen land, begint zijn vruchten af te werpen! Het worden er steeds minder. Nog een paar jaar en het aantal uitzettingen zal gereduceerd zijn tot 0!

Tenminste, dat leid ik af uit zulke cijfers.

Nee, de uitzetting van vreemdelingen wordt vertraagd doordat er bij de afdeling Laissez Passer van de Dienst Terugkeer en Vertrek interne ruzies zijn, de werksfeer daar verziekt is en er amateuristisch gewerkt wordt, zo lees ik in hetzelfde artikel.

Is dat zo?

Maar als het waar is, dat deze afdeling zo slecht functioneert, vind ik het interessanter om te vernemen hòe dit komt.

Komt het misschien doordat de werknemers aldaar constant het hete gehijg uit Den Haag in hun nek voelen om toch vooral hun quotum te halen? Lopen ze daar gestrest rond, op zoek naar vreemdelingen die onvoldoende voorhanden zijn en zien zij zich daarom gedwongen om hun werk maar wat onzorgvuldiger te doen om de aantallen te halen?

Zo'n eervolle baan lijkt het mij, maatschappelijk gezien, toch al niet.

Die eer is alleen te behalen als je in staat gesteld wordt zaken zorgvuldig en grondig te onderzoeken en zo tot een eerlijke afweging kunt komen. Als je die tijd niet krijgt? 

Ik kan me voorstellen dat je op zo'n manier weinig lol meer in je werk hebt. Niets is zo funest voor de sfeer op de werkvloer als gedemotiveerde werknemers.

Hebben de heren journalisten deze vraag gesteld? Ik lees er niets over in het artikel.

Toch zou het m.i. een zeer gerechtvaardigde vraag zijn.

Immers, de regelgeving vanuit Den Haag werkt bepaald niet sfeer verhogend bij meerdere onderdelen van de samenleving.

Ga maar eens navragen bij het onderwijs, de politie, de zorg.....

Getallen alleen zeggen mij niets.....

Zou het journalistiek niet correcter zijn om van beide perioden de cijfers naast elkaar te zetten van de aantallen uitgeprocedeerde vreemdelingen (die dus het land moeten verlaten) en de percentages daadwerkelijk uitgezette personen? 
Slechts op grond van die getallen kan een verantwoord oordeel gevormd worden over het al dan niet goed functioneren van de afdeling Laissez Passer.

Groene vingers

Ooit zag ik een TV-programma waarin een bejaarde dame langs de vuilnisbakken struinde op zoek naar weggegooide kamerplanten. Planten die door de vorige eigenaar klinisch dood waren verklaard.
Zij nam deze gestorven gewaande flora mee naar haar woning om hen aan de dood te ontrukken door ze met liefde te verzorgen en te vertroetelen.
Haar woning kon een vergelijking met de Hortus Botanicus glansrijk doorstaan. Menig apensoort zou zich er direct thuis voelen.
Ficussen en Vingerplanten tot aan het plafond. Clivia en Stephanotis in volle bloei!
De volgepakte vensterbank met Olifantsoor, Dracena en Dieffenbachia zette de kamer in een groenachtig licht dat deed denken aan een zomeravond in het Amazonegebied.
Ademloos en met open mond heb ik het programma bekeken.

Ik ben opgegroeid op het platteland en als zoon van een bollenkweker groot geworden met de natuur. Ik "mocht" met mijn vader mee naar het land. Naast de werkzaamheden die mij werden opgedragen wees mijn vader mij ook het nestje van de kneu in de beukenhaag, het koekoeksjong, uitpuilend in het nest van een stel heggenmusjes en hij leerde mij de namen van de onkruiden welke ik geacht werd met wortel en tak uit te roeien: Lepelvuil (Herderstasje), Kruiskruid, Muur en Duivels Naaigaren.
Zo leerde mijn vader mij de schoonheid te zien van Gods Schepping.
Althans, voor een deel daar van.
Zijn aversie tegen bepaalde kruiden, veenmol, muis en rat, kan gezien worden als een kritische kanttekening bij het werk van de Grote Maker zijnerzijds.

Ik ben dol op de natuur.
Niet dat ik in het voorjaar voor dag en dauw met kijker en camera de polder intrek om de eerste kievit of grutto te spotten. Kom op zeg. De tweede of derde ziet er precies hetzelfde uit als de eerste.
Maar mijn hart maakte wel een sprongetje toen ik in mijn voortuin een stel putters ontwaarde en toen er op een warme zomermiddag in het naast gelegen weiland drie ooievaars rondliepen.
In het voorjaar loop ik regelmatig naar mijn voortuin om te zien of de knoppen in de beukenhaag al zwellen, of de narcissen al opkomen.
Ik hou van planten.
Maar deze liefde is niet wederkerig.
Bij mij in huis is het altijd herfst.
Kamerplanten en ik, da's geen gelukkig huwelijk.
Ik doe echt mijn best om hen tijdig van het nodige vocht te voorzien en verwen ze zelfs regelmatig met Pokon. Ik zet ze in het licht, ik zet ze in de schaduw, maar wat ik ook doe, ze keren zich treurend van mij af.
Het meest traumatiserend is het als je op je verjaardag of bij andere gelegenheid een plant krijgt van iemand die je heel dierbaar is. (Laten we hem een plantje geven. Het is zo kaal bij hem in huis. Ja, vind je het gek.) 
Ik voel dan een enorme druk om deze plant wèl in leven te houden. Alsof bij het sterven van de plant ook onze vriendschap, onze liefde zal ophouden.
U begrijpt hoe ik mij voel als ik met de stoffelijke resten richting groene bak loop.
Zelfs vetplanten zijn bij mij een kort leven beschoren. Een Levend Steentje dat ik had, moest na drie maanden al naamsverandering aanvragen.
Op het toilet heb ik een plastic bloemstukje staan en als ik het zo bekijk, gaat zelfs dat het niet redden.
Groene vingers.
Het zal u duidelijk zijn, ik heb ze niet.

Toch gek.
Het onkruid in mijn voor- en achtertuin doet het wèl goed.
Hoe ik ook schoffel, uittrek en uitroei, het blijft terug komen!
Als een soort wraakoefening op de door mij gepleegde botanische genocide welke ik tijdens mijn kinderjaren in opdracht van mijn vader uitvoerde.
Maar, dank zij mijn vader weet ik wel hoe al die M=LVVNMplantjes heten.

Dat dan weer wel.

Paashaashaat

Toen hij hem deze week voor de wielen kreeg, aarzelde hij niet....
Hij trapte het gas in en een "kedong" onder de auto maakte duidelijk dat hij niet gemist had.
"Kip, ik heb je."
In zijn achteruitkijkspiegel overzag hij met een grijns van oor tot oor het slagveld.
Nee, geen wroeging.
Hij wist donders goed, zeker na het zien van de film "Alles is Liefde", dat mythische kindervrienden niet kapot te krijgen zijn en het eeuwige leven hebben.
Er zou ongetwijfeld wel een ander haasje zijn, die het eierstokje over wilde nemen.
Maar met deze daad van agressie had hij toch even lucht kunnen geven aan zijn aversieve gevoelens jegens de Paashaas.
Pasen.
Het Feest van de Opstanding.
Zat er voor dit haasje niet meer in. Deze was wel degelijk het haasje. Haasje over, dooier kon niet.

In een ver verleden is het Paasfeest door slimme kerkelijke leiders gekoppeld aan de heidense lentefeesten die alom gevierd werden ter ere van de ontluikende natuur. Een feest van nieuw leven, eieren, een feest van vruchtbaarheid.
Ja, en als je het over vruchtbaarheid hebt, dan denk je al gauw aan konijnen want die schijnen er spreekwoordelijk wat van te kunnen. Naast worteltrekken blinken ze uit in vermenigvuldigen.
Een Paaskonijn is dan ook te plaatsen. Maar een Paashaas?
Goed, het is familie dus ze zullen er ook wel niet vies van zijn.
Maar toch.

Als kind had hij nog even medelijden met de Paashaas gekend. Het moest voorwaar geen sinecure zijn voor een haas om eieren uit te poepen. Daar was zo'n beest immers niet op gebouwd.
Toen hij echter op een keer, samen met de andere kinderen van het gezin, op zaterdagmiddag aan het eieren verven werd gezet, begreep hij al gauw dat de Paashaas gewoon met de eer ging strijken, terwijl de arme kippen en hij met zijn broertjes al het werk op moesten knappen.
Zelfs het verstoppen liet dat beest aan zijn vader over!
Zoals gezegd kondigt het Paasfeest mede de naderende lente aan, met andere woorden, hij is er nog niet! Wat inhield, dat op Paasmorgen vaak in gure kou en soms in slagregens gezocht moest worden naar de Paaseieren, door vader op de onmogelijkste plaatsen verstopt.
Hij was niet zo'n zoeker. En zeker geen vinder. Zijn broers en zusje waren daar veel beter in. Gefrustreerd baggerde hij tussen de struiken, zoekend op plaatsen waar geen eieren lagen. En als hij er al een in het zicht kreeg, werd deze juist door broer of zus opgeraapt. Vreemd genoeg rekende hij dit niet zijn vader aan, die immers de eieren verstopt had, maar richtte al zijn opkomende haat zich tegen die stomme Paashaas, die toch verantwoordelijk gehouden mocht worden voor deze achterlijke traditie.
Tijdens de daarop volgende Paasmaaltijd werden de gevonden eieren geacht te worden geconsumeerd.
Afhankelijk van de schaalkleur liet het afgepelde ei blauwe, paarse of groene vlekken zien. Kleuren, die in samenhang met een gepeld ei alarmbellen deden rinkelen in zijn brein. Kleuren die waarschuwden: giftig, gevaarlijk!
Hij hield wel van een warm, halfzacht gekookt eitje, maar deze eieren waren zaterdagmorgen door moeder hardgekookt, om de verf-, verstop- en zoekacties heelhuids te kunnen doorstaan.
Het gevolg was, dat, als hij zijn weerzin tegen het gevlekte eiwit had overwonnen en in het ijskoude ei beet, er een zwart-groene kogel tevoorschijn kwam.
Ook deze werd geacht te worden verorberd.
Pas toen zijn vader, die het goede voorbeeld wilde geven, de droge bal na eindeloos kauwen met een paar flinke slokken thee had weggespoeld en, eindelijk weer spreken kunnende, een zacht "niet te vreten" mompelde, hoefde dat niet meer.

Later, toen hij zelf kinderen had, heeft hij één keer eieren verstopt voor zijn kroost. Nee, geen geverfde gekookte eieren. Die eieren werden 's morgens gekookt en met stickertjes beplakt, zodat ze er best feestelijk uitzagen maar ook nog voor consumptie geschikt waren.
De verstop-eieren waren van Meneer Jamin. In kleurig aluminiumfolie verpakte chocolade eieren.
Pappa ging, als een soort eileider, vooruit naar het parkje vlak bij huis om de eitjes te verstoppen en zou na een kwartiertje gevolgd worden door mamma en de kinderen die dan de eitjes weer op moesten zoeken.
De lol van deze zinloze actie ontging hem volkomen, maar omdat de anderen het "leuk" vonden, schoof hij zijn bedenkingen ter zijde en verstopte paashaastig de eieren in de met struiken beplante strook naast het voetpad.
Een waterig lentezonnetje maakte in ieder geval een hoop goed.
Een mooi terrein om eieren te verstoppen, zo dacht hij. Hij kreeg er bijna plezier in.
Tot... hij een stap deed en zich, licht wegglibberend, realiseerde dat het ook een uitstekende plek was om je hond uit te laten.....

Toen zijn vrouw en kinderen even later arriveerden en joelend met een eisprong in de struiken doken, zat hij op een bankje en peuterde met een takje de chocoladekleurige substantie uit zijn profielzolen.
Het ei van een Paashond.
Hij keek op en zag zijn oudste zoon achterwaarts kijken naar zijn linkerschoenzool en begreep dat hij dadelijk ook nog een aantal kinderschoenen zou mogen leegpulken.....
Shitpaashaas.

Paashaashaat, een woord met 6 "a's".
Ken er ook nog een met 11 "a's".

Vandaag wordt in San Francisco een halve marathon gelopen.
Ik hoop dat Studio Sport vanavond wat beelden uitzend.
Ben benieuwd of er Paashazen zijn ingezet.

Prettige Paasdagen allemaal en bedenk, als u straks aan de dis zit:
Het beste deel van de Paasos is ongetwijfeld het ossenpaashaasje.
Dat het u moge smaken!

Losse veters

Vandaag is het toegestaan uw medemens te nemen.
De keus is aan u.
Bij de neus, bij de flip, in het ootje, te grazen, in de maling, ertussen of in de boot.
En aangezien ook anderen vandaag een vrijbrief hebben om met u allerhande fratsen uit te halen, is alertheid geboden. Weest voorbereid!
Een gezonde portie achterdocht is raadzaam als uw kinderen juist op deze dag u willen verrassen met ontbijt op bed, uw auto willen wassen, uw pijp stoppen of uw pantoffels klaar zetten.
Het beste is om zelf de eerste slag uit te delen.
En wel zodanig, dat zij de gehele dag, hun wonden likkend, murw in een hoek liggen.

Hij was die dag opgestaan en een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij de 31ste maart van de kalender scheurde.
1 april.
Schoonste aller dagen.
Vlak voordat hij naar school reed, belde hij zijn directeur op met de mededeling dat hij, zich voordoend als inspecteur van het primair onderwijs, die ochtend een bliksembezoek zou brengen. Hij was toch in de buurt. Na wat gehakkel en gestotter aan de andere kant van de lijn beëindigde hij het gesprek met: "Rond een uur of elf ben ik bij u", en hing op.
Op school aankomend, voelde hij meteen nattigheid.
De speelplaats was angstig leeg en een grote stilte hing rond het gebouw.
Hij begreep meteen dat zijn collega's hem ertussen wilden nemen en hem in de veronderstelling wilden brengen dat hij een uur te vroeg op school was gearriveerd.
Had natuurlijk heel goed gekund, zo met het verzetten van de klok van winter- naar zomertijd, afgelopen weekend.
Hij was dan ook niet echt verrast toen uit alle hoeken en gaten plots kinderen, een groot aantal wapperend met een wc-rol, en collega's opdoken onder het luid roepen van: "1 April!!!"
De rollen toiletpapier waren een gevolg van de brief die de schoolleiding gisteren had doen uitgaan.
Daarin stond vermeld dat de school vanwege bezuinigingen niet langer in staat was om toiletpapier te fourneren en dat de leerlingen voortaan hun eigen rol mee moesten nemen.

Rumoeriger dan normaal kwamen de leerlingen het lokaal binnen.
"Meester, uw veter is los."
"Meester, uw neus bloedt."
"Meester, er zit een spin in uw haar."
"Ja hoor jongens, leuk. 1 April. Ga maar gauw zitten."
Dave probeerde zijn meesmuilende lachje en wegwerpgebaar nog te omzeilen door meteen te brullen: "1 April, kikker in je bil!", nadat hij had geroepen dat de meester een scheur in zijn broek had.
Hij ging gretig in op het aanbod van Pien en Lynn om koffie voor hem te halen, maar liet de mok onaangeroerd op zijn bureau staan, genietend van hun teleurstelling.
Ze probeerden het nog met een: "Meester, je koffie wordt koud".
"Ja, ja, dadelijk", glimlachte hij, zo hun stille hoop levend houdend.
In de pauze leegde hij de beker in de gootsteen en tapte zelf een verse bak.
's Morgens stuurde hij Ellen langs de klassen met een briefje dat er hoofdluis was geconstateerd en 's middags mocht Max de school doorkruisen, op zoek naar de kaart van Luilekkerland.
Tussen de middag had hij langs zijn neus weg aan de juf gevraagd, die een week daarvoor trots in haar nieuwe autootje naar school was gekomen, waar ze tegenaan gezeten had.
"Hoezo?" "Nou, die diepe kras op je rechterportier..."
Nog voor hij helemaal was uitgesproken, was juf, krijtwit weggetrokken en met een verschrikte blik, het pand uit gestoven, richting parkeerplaats.
Wat een mooie dag....

Het was half vier. De school was uit en een zucht van verlichting ontsnapte aan zijn lippen.
Gelukkig, de dag goed doorgekomen, nergens ingetuind.
Ze hadden hem niet te grazen kunnen nemen, hoe ze het ook hadden geprobeerd.
Nog even deze stapel boeken naar de zolder brengen.
In de gang waren de laatste leerlingen bezig hun jas aan te trekken.

"Meester, uw veter is los."
Hij keek glimlachend om naar Max, die met een bezorgde blik in de ogen naar hem op keek, alsof hij hem wilde behoeden voor een groot ongeluk. Max zinde kennelijk op wraak vanwege de streek die hem 's middags geleverd was.
Meesterlijk hoe Max dit speelde en zelfs een ondeugende twinkeling in zijn ogen wist te onderdrukken.
Op dat moment trapte hij op zijn losse veter...
Het linkerbeen wat hij wilde verzetten ging plots niet verder en met een kreet klapte hij voorover, met zijn gezicht op de tegelvloer.
De stapel boeken vloog door de gang.
Kreunend tilde hij het hoofd op en trachtte zich enigszins op te richten.
Rode druppels vielen in gestaag tempo op de gele tegels.

Vanuit een ooghoek zag hij Max staan.
"Meester, uw neus bloedt."
Hij meende een ondeugende twinkeling in Max' ogen te ontwaren.

Over politiek gesproken.

Waarom presenteren politieke partijen hun verkiezingsprogramma niet op 1 april.

Zou wel zo eerlijk zijn....