Kiespijn

Het hele leven bestaat uit kiezen.
Dagelijks staan we voor een splitsing van wegen die ons noopt een keuze te maken.
Ga ik links of rechts, of toch maar rechtdoor?
Eten we vanavond nasi of toch maar bloemkool met een bal gehakt?
Trek ik mijn zomerjas aan of mijn regenjas?
Als ik de verhalen geloven mag, staan vele vrouwen
's morgens vertwijfeld voor hun kledingkast, niet wetend wat ze aan zullen trekken, welke schoenen, welke oorbellen, een broek of toch maar een jurk?
Moeilijk, moeilijk.....
Maar het leven gaat door en de deadline is onontkoombaar.
Er moet gekozen worden.
Op grond van ratio, op grond van gevoel, soms intuïtief.
We maken meestal de beste keuze.... voor dàt moment, op basis van de kennis die we hebben.
Achteraf kan dan blijken dat het nìet de goede keuze was, omdat we niet alles wisten, door inschattingsfouten......
Soms kiezen we zelfs het verkeerde tegen beter weten in.
Draaien we toch weer een shagje, pakken we toch de auto in plaats van de fiets, gaan we toch voor die lekkere, vette hap......
Het overkomt ons allemaal.

Ik weet het nog goed.
Ik zal een jaar of zeven, acht geweest zijn.
Mijn opa en oma waren zoveel jaar getrouwd en 's middags mochten de kleinkinderen ook even op het feest komen.
Een wondere wereld, althans, voor een kind in die tijd.
Zo'n café, vol mensen. Gelach, lawaai, muziek. Ik keek mijn ogen uit.
Een juffrouw kwam aan mij en mijn broertjes vragen wat we wilden drinken. Sinas, cassis, seven-up, cola, ranja....
Ranja kende ik wel. De feestdrank welke geschonken werd op feestelijke gebeurtenissen thuis. Sinas, up en cassis had ik ook wel eens geproefd. Kreeg je van die gemene prikkels in je neus.
Maar cola, dat kende ik niet!
Klonk geheimzinnig, stoer ook....
Ik was toentertijd waarschijnlijk avontuurlijk aangelegd want ik koos voor het onbekende.
Ik koos voor cola.
Toen de drankjes gebracht werden, zag ik jaloerse blikken in de ogen van mijn broertjes, die zoveel lef niet durfden tonen.
Ik nam een slokje.
Stekende prikkels in mijn neus en een ondefinieerbare vieze smaak!
Verkeerde keuze.
Op de vragende blikken van mijn broertjes antwoordde ik: "Best lekker", en dronk met een gespeelde gelukzalige glimlach het glas leeg.
Opnieuw een verkeerde keuze. Ik heb mij de hele verdere dag beroerd gevoeld.
Sinds die dag is het avontuurlijke in mij verdwenen maar is het toneelspelen, het "doen alsof", in mij ontloken.

Moeilijk ook, om een foutieve keuze toe te geven.
Vraag maar aan Mark en Maxime.
Gelukkig heb ik deze week ook veel realisten gezien, die wèl hun misser durfden toegeven.
Het is goedkoop en erg gemakkelijk om mensen om hun keuzes te veroordelen.
Want of een keuze goed of fout is, zal slechts in de tijd zichtbaar worden.
De meeste mensen maakten tijdens de vorige verkiezingen een weloverwogen keuze.
Er waren er ook, die blind geloofden in de propagandistische oneliners die een betere toekomst beloofden.
Naïef, beetje dom misschien.
Maar zulke mensen zullen er altijd zijn.
Zulke mensen zijn er altijd geweest.

De oudoom van Auke de Leeuw maakte ook een verkeerde keuze.
Vinden wij.
Met de kennis van nu, wetende over alle inns en outs van de 2e Wereldoorlog.
Misschien heeft hij het in zijn laatste levensdagen zelf ook beseft, dat zijn keuze de verkeerde was.
Niemand heeft het hem kunnen vragen, hij sneuvelde aan het oostfront.

Een kind uit een arbeidersgezin met elf kinderen.
Dat moet armoe geweest zijn. De crisis van toen was wel even iets anders dan de crisis van nu.
De zucht naar het avontuur, de kans om de armoede te ontlopen, misschien wel gelovend in een betere wereld. Idealen die horen bij een jong volwassene.
Was hij wel bekend met de verschrikkingen van het nazi regime toen hij zijn keuze maakte?
Ik denk het niet. Er was nog geen TV, geen internet.
Een naïeve jongen, die geloofde in de leugens van de nazi propaganda.
En zo waren er velen, die overtuigd waren dat zij de juiste keuze maakten.
Óók slachtoffers van het nazi regime.
Evenals de moeder. Vier kinderen in het verzet en één aan het oostfront.
Een verscheurd gezin.
Slachtoffer.

Auke mag zijn gedicht niet voordragen tijdens de jaarlijkse dodenherdenking.
Misschien ook wel een verkeerde keuze.

We oordelen zo gemakkelijk.
Veroordelen doen we nog gemakkelijker.
Wie zonder zonden is.....

In september mogen we allemaal weer naar de stembus, mogen we een keuze maken.
We kunnen ook besluiten om thuis te blijven en niet te gaan stemmen.
Omdat we niet willen, niet kùnnen kiezen.
Da's ook een keus.

De politici zullen ons in hun campagnes weer willen doen geloven dat het allemaal de schuld  is van de ander.
Met het oog op de vastgelopen Catshuis besprekingen is de uitspraak van Vadertje Cats wel aardig:

"Een ander heeft altijt de schult. Geen mensch en siet z'n eigen bult."

                                                                             Jacob Cats 

                                                                             Nederlands dichter, jurist en politicus. (1577-1660)

Zo jammer.
Deze week hebben we gezien dat het ook anders kan.
Dat politici, als ze zich positief, creatief en constructief opstellen, wèl vlot tot zaken kunnen komen.
Politici, zich bewust van de grote problemen, die het landsbelang boven het partijbelang laten prevaleren en hun verantwoording durven nemen.
We hebben gezien dat samenwerking en een beetje geven en nemen beter werkt, dan het alsmaar berijden van de eigen stokpaardjes en het proberen om elkaar constant vliegen af te vangen.
Of ze er wat van geleerd hebben? Ik hoop het.
Al ben ik bang, dat ze binnen de kortste keren weer tegenover elkaar staan te kissebissen over punten en komma's, zodat ze zich tegenover hun achterban kunnen beroemen op het feit dat ze de rug recht hebben gehouden.
Hun poot stijf. Klinkt wat negatiever, maar komt op hetzelfde neer.
Maar met stijve poten is het moeilijk om lastige horden te nemen.
En een rechte rug maakt het nemen van kleine doorgangen vaak onmogelijk.
Met een soepele opstelling kom je veel verder.

Kent u die van die politicus, die met een ijszak in zijn kruisstreek in de Tweede Kamer zit?
Liesblessure.
Veroorzaakt door het steeds maar over zijn eigen schaduw heen springen......

Diederik zit óók met een ijszak. Op dezelfde plek.
Spiertje verrekt bij het maken van een spagaat.....
Preutse Diederik. Durfde geen ballen te tonen, waar Jolanda dat wèl deed.
Of ze daar op afgerekend zullen worden?
Of zij de juiste keuze maakten?
De tijd zal het leren.