Noordeinde 104 III

Hij komt, hij komt.....

In mijn kindertijd waren de "Close Encounters" met Sinterklaas nogal schaars.
Ja, hij werd ingehaald bij het sluisje. Maar de Veen kende toen vele kinderrijke gezinnen, met als gevolg dat ik, als klein menneke, aan de hand van mijn moeder, toch niet meer dan een glimp opving van de Goedheiligman.
Ik weet nog dat hij een keer zitting hield in de winkel van de plaatselijke manufacturier (B.H. Stockmann, what's in a name) en dat ik hem daar met mijn moeder heb bezocht. Diep onder de indruk, was ik niet bij machte om mijn verlanglijstje op te dreunen, met als gevolg dat ik al die schatten ook nooit heb gekregen.
Ja, hij is zelfs een keer bij ons aan huis geweest! Jammer dat mijn vader niet thuis was. Dan had ik hem kunnen wijzen op het feit dat Sint Nicolaas door de week gewoon op zondagse schoenen liep, net zulke als hij ook had.
Verder zag je Sint Nicolaas niet. Maar ja, hij moest ook naar zoveel plaatsen toe!

Daar heeft de Sint blijkbaar iets op gevonden, want tegenwoordig is hij op televisie nog maar net uit de boot gestapt of hij maakt al zijn opwachting in vele dorpen en steden in ons land en verschijnt in optochten, buurthuizen, bejaardenhuizen en op personeelsfeesten. Hij komt te paard, per stoomboot, per auto, in een motor met zijspan, op rolschaatsen of op de step naar alle scholen van Nederland en komt ook nog eens bij de meeste kinderen aan huis om daar een zak cadeautjes af te leveren.
Sint heeft het mystieke geheim van de alomtegenwoordigheid doorgrond.
Waarom was hij in mijn kindertijd niet zo inventief en energiek.
Hij was toen per slot van rekening nog een stuk jonger....

Op weg naar school vergaapten wij ons aan de etalages van de bakker, waar de mooiste suikerbeesten stonden uitgestald, naast de banketstaven en de worsten en varkentjes van marsepein. Omdat er bij ons nog geen boekjes van Bart Smit of Intertoys op de mat vielen, waarin we alles konden aankruisen, stonden we kwijlend voor de winkelruit van de plaatselijke speelgoedzaak om ons vooral goed in te prenten hoe de auto eruit zag die we graag wilden hebben, zodat we 's avonds, bij de kachel, het vehikel minutieus konden beschrijven, hopend dat Zwarte Piet, die in de schoorsteen luisterde, de boodschap goed zou overbrengen.

Elke avond zongen we bij het potkacheltje ons de longen uit het lijf, in de hoop dat hij wat brengen zou in de keurig voor het kacheltje opgestelde schoentjes.
Soms werden wij verblijd met een chocolade kikker of muis, een paar pepernoten of chocolade sigaretjes, toen nog een zoete delicatesse en geen verderfelijke waar, en daarom thans bij Europees decreet verboden.....
Vaak bleek echter ons gezang niet het beoogde effect teweeg te hebben gebracht. Moeder vertelde ons dan, dat Sint echt niet elke avond langs kon komen; er waren immers zovèèl kinderen die iets in hun schoentje verwachtten. Ik begreep dat wel, maar vond het toch betreurenswaardig als bleek, dat hij op zo'n avond wèl bij de buren was geweest. Uit het oogpunt van efficiëntie was dit toch niet te verklaren?
Daar komt nog bij, dat ik een zeer braaf jongetje was, veel braver dan mijn buurjongetje, en daarom veel meer recht kon doen gelden op een lekkernij in mijn schoen.
Maar goed, ik hield wijselijk mijn mond.
Zwarte Piet hoorde immers alles en gemor van mijn kant zou kunnen leiden tot helemààl niets krijgen op de grote dag.

Mijn moeder wist ons meesterlijk te bespelen met verhalen, dat ook de beurs van Sinterklaas een bodem had en dat we daarom onze verwachtingen niet te hoog moesten stellen. Dat het al heel mooi zou zijn als we überhaupt iets zouden krijgen.
Door deze voorbereiding slaagde zij erin om bij ons een brede lach van dankbaarheid tevoorschijn te toveren als we op 6 december 's morgens de kamer inkwamen en daar een tafel aantroffen met cadeautjes. Een kleurboek, een doosje kleurtjes, een taai-taai-pop, een suikerbeest, een blokkendoos!

Ik weet nog dat wij, de drie oudste jongens, een keer een bestuurbare auto kregen! (Sinterklaas had blijkbaar een goed jaar achter de rug) De auto zat met een snoertje aan een doosje (waarin de batterijen zaten), met daarop een stuurtje en een aan/uit knop. Geweldig! Je moest er natuurlijk wel hard achteraan hollen, want het autootje werd beperkt in zijn bewegingen door het snoertje.
Toen de batterijen leeg waren, was het uit met de pret. Nieuwe batterijen kwamen er niet.
Veel te duur.
Onze aandacht verlegde zich toen al gauw naar de pop die ons zusje van de Sint had gekregen. Het was wel geen BabyBorn die kon poepen, plassen, kotsen, huilen, kruipen en liedjes zingen, maar het was voor die tijd een zeer geavanceerd exemplaar. De pop kon "mamma" zeggen.....
Je moest de pop dan wel eerst naar voren buigen en dan naar achter, iets wat bij een echte baby gegarandeerd het fruithapje of de laatste fles doet uitstappen, maar het resultaat was steeds weer verbluffend: "Mamma.... Mamma...."
Terwijl onze auto's door de lege batterijen geen enkel teken van leven meer vertoonden, bleef de pop "mamma" zeggen. Dit intrigeerde ons.
En wel zodanig, dat we de pop aan een nader onderzoek hebben onderworpen om dit magische mysterie te ontraadselen.
Kortom, wij hebben de pop vakkundig gesloopt en vonden in haar buik het doosje, dat het "mamma"-geluid voortbracht.
Mijn zusje heeft het ons nooit helemaal vergeven......

Later heb ik de Sint leren kennen als een zeer aimabel man. Ik kom hem ook in de loop van het jaar regelmatig tegen. We maken dan wel eens een praatje. Ik mag ook gewoon "je" en "jij" tegen hem zeggen.
Maar....., hij wordt nu toch wel oud hoor.
Deze week keerde hij per openbaar vervoer huiswaarts, terwijl hij 's morgens toch op zijn schimmel het bisschoppelijk paleis verlaten had. Stond het arme dier de hele dag in een troosteloze Haagse parkeergarage te wachten op zijn baasje.
Vergeten.....
Ik hoop dat hij nog wel weet, wat ik graag in mijn schoentje wil hebben......