Schijt

Op 23 oktober gaf mijn oudste kleindochter blijk van grote cognitieve vermogens toen zij, na twee maanden leesonderwijs, haar moeder een blad papier met tekst toonde en haar meedeelde: "Kijk mam, ik heb een stout woord geschreven!!!"
Niet alleen word je als opa vervuld van trots omdat jouw kleindochter aan het begin lijkt te staan van een veelbelovende carrière als schrijfster van realistische romans, maar vooral vanwege het feit dat dit kind van zes, met jouw genen, reeds haarscherp in de gaten heeft wat kan en niet kan.
Sgijt is een stout woord! Sgijt hoort niet!
Als kinderen van zes dit onderkennen is er nog hoop voor onze maatschappij.

Er is vandaag de dag te veel schijt in onze samenleving.
Schijt aan politie, aan hulpverleners, leerkrachten.
Schijt aan gezagsdragers in het algemeen.
Schijt aan scheids- en grensrechters, met als afschuwelijke apotheose de gebeurtenissen van 2 december.
Een gebeurtenis die nu al twee weken het nieuws blijft beheersen.
Een grensrechter werd dusdanig in elkaar geslagen, dat hij een dag later overleed.
Geert zag zijn kans schoon om weer eens wat van zich te laten horen en maakte er meteen een Marokkanen probleem van.
Feit is dat Marrokaanse jongeren procentueel vaker betrokken zijn bij geweldsdelicten, maar deze simplificatie vind ik toch wat kort door de bocht.
We zijn het afgelopen jaar te vaak geconfronteerd met onacceptabele vormen van agressie waar Marokkanen part nog deel aan hadden. Denk maar aan de toestanden in Haaren.
Simpele mensen zullen Geerts uitspraken echter ongetwijfeld gretig omarmen.
De geschiedenis heeft al zo vaak aangetoond hoe gevaarlijk en misplaatst het is om hele bevolkingsgroepen over één kam te scheren naar aanleiding van de misstappen van enkele individuen binnen zo'n groep.
Zo werd de moordenaar van Marianne Vaatstra al snel gezocht onder de bewoners van een asielzoekers centrum in de buurt.
Jasper S. blijkt een gewone Friese boer te zijn, zonder Marokkaanse of Antilliaanse roots.

Na een prachtige sportzomer is een sportherfst aangebroken vol incidenten en kwalijke praktijken.
Kickboksers die hun sport buiten de ring beoefenen, de ontluisterende ontmanteling van de beroeps wielersport.
En nu, als ultiem dieptepunt, het doodschoppen van een grensrechter.
Er wordt weer van alle kanten geschreeuwd, dat er iets moet gebeuren.
Zelfs JC heeft zich in de discussie gemengd.
En ik ga deze keer een heel eind met hem mee.
Kinderen zijn zich van nature wel degelijk bewust van wat wel en niet kan. Ze schamen zich als welpje kapot als hun vader of moeder schreeuwend, scheldend en tierend langs de zijlijn staat tijdens een potje voetbal op zaterdagmorgen.
Maar... kinderen zijn zeer gevoelig, beïnvloedbaar, en spiegelen zich aan hun opvoeders.
Als pappa of mamma de leerkracht, de scheidsrechter of welke gezagsdrager dan ook in het bijzijn van hun kinderen een trut of klootzak vindt, zullen zij dit gedrag overnemen, gaan na-apen. Wat pappa of mamma zegt is immers waar.
En zo kan het gebeuren dat ze, eenmaal in de A1, dezelfde woordenschat bezigen tegenover de spelleiding als hun ouders, de leraar voor klootzak uitmaken en hulpverleners en andere gezagsdragers respectloos benaderen.
Kleur of religie heeft daar niets mee te maken.

Het meest pijnlijk is, dat onze leiders zelf van tijd tot tijd zo'n verschrikkelijk slecht voorbeeld geven. Ook kinderen krijgen via het journaal de beelden binnen van het respectloze gekissebis in ons parlement: "Doe eens normaal man. Doe zelf eens normaal".
Zo ondermijnen ze de inspanningen van ouders die wèl hun best doen om hun kinderen respect voor andersdenkenden bij te brengen.
En dan nu hun afschuw uitspreken over de vreselijke gebeurtenissen en de mond vol hebben over respect, vind ik ronduit hypocriet.
Er wordt gezegd, dat we allemaal eens goed bij ons zelf te rade moeten gaan, in hoeverre wij in onze opvoedende taken tekort schieten.
Een boodschap die bepaalde volksvertegenwoordigers zich zeer ter harte zouden moeten nemen.
Hoe kun je respect verwachten van een bevolkingsgroep als je deze groep straffeloos in de media als tweederangsburgers wegzet, hun religie of cultuur belachelijk maakt en hen bewust krenkt in het diepst van hun ziel. Mensen die zich zo uiten zijn niet bezig het probleem op te lossen, maar zijn er zelf een onderdeel van.
Nee, ik geef ze niet de schuld van de gebeurtenissen, maar dat ze door hun gedrag en hun uitingen hierin een zware medeverantwoordelijkheid dragen, staat voor mij als een paal boven water.

Sport verbroedert.
De Coubertin had mooie idealen.
"Het belangrijke in het leven is niet de triomf, maar de strijd, het essentiële is niet om te hebben gewonnen, maar om goed te hebben gestreden."
Sport als alternatief voor de primitieve drang in de mens om elkaar te bekampen. Volgens afgesproken regels, met respect voor de tegenstander.
Maar veel strijders wensen zich niet aan de regels te houden, gaan respectloos de strijd aan.
En zo verwordt een sportwedstrijd soms tot een ordinaire, primitieve stammenoorlog.
"Voetbal is oorlog", zei De Generaal.
En volgens het spreekwoord is in liefde en oorlog immers alles geoorloofd......

Sport verbroedert,
Nee, sport verloedert.
Of, met onze Chinese vrienden te spreken: Sport verbloedert.
Overigens, ooit gezien dat een Chinees door het lint ging tijdens een sportmanifestatie omdat hij het niet eens was met de scheidsrechter?
Kunnen wij nog een hoop van leren........