Einde van een tijdperk

Juni 1971.
Geslaagd voor mijn examens op de Pedagogische Academie Mariahoeve in Den Haag! Ik was onderwijzer, wat mijn vader de uitspraak ontlokte dat hij hoopte, dat ik nu ook boven wat wijzer zou worden.
Ook toen was er sprake van een nijpend tekort aan onderwijzend personeel, wat er toe leidde dat ik al een aantal telefoontjes had ontvangen van "hoofden der school" (zoals dat toen heette), of ik alsjeblieft na de vakantie hun schoolteam wilde komen versterken.
Ik heb nooit een sollicitatiebrief hoeven schrijven.....
Ik arriveerde eind juni, rond een uur of elf, op mijn fietsje bij de Gerardusschool in Oude Wetering, gebouwd in 1966, dus een hartstikke "modern" gebouw.
Ook "meester" Koot, die daar als hoofd de scepter zwaaide, had mij gebeld. Een oude bekende. Tijdens mijn jeugd in Rijpwetering heb ik in de 5e klas nog onderwijs van hem genoten. Ik heb toen zelfs nog een keer bij hem over de knie gelegen en een pak slaag in ontvangst mogen nemen (volgens mij volkomen onterecht overigens). Mijn ouders hebben dat nooit geweten. Thuis vertelde je zulke dingen niet, omdat je wist dat je er dan nog een pak slaag overheen kreeg.
De tijden zijn veranderd.....

Meester Koot was bij mijn aankomst bezig om met zijn leerlingen uit de 6e klas de grote waterplassen in het grasveld voor het gebouw te bestrijden. Emmers werden volgeschept en in de kolken op de speelplaats leeggegoten. Hij begroette mij hartelijk, gaf enkele aanwijzingen aan de kinderen en ging met mij naar binnen. De jeugd ging, ook zonder toezicht, onverdroten voort aan haar waterbouwkundig project.
Dat vechten tegen het overtollige water was trouwens een steeds terugkerend fenomeen. Als er 's nachts een hevige plensbui was gevallen, dan wisten we al wat ons te wachten stond: een kelder vol water. Aangezien in die kelder ook de verwarmingsketel stond, betekende dat dat we voor aanvang van de school de kelder moesten leeghozen. Eerst met emmers, later met een dompelpomp. Het heeft echt jàren geduurd voor doeltreffende maatregelen getroffen werden en de wateroverlast definitief was uitgebannen.

Onder het genot van een kopje koffie vertelde Dhr. Koot dat ik natuurlijk voor zijn school ging kiezen. Daarna leidde hij mij rond door het gebouw en werd ik aan de aanwezige leerkrachten voorgesteld als nieuwe collega. Ook toonde hij vol trots het nieuwste snufje van techniek waarover "zijn" school reeds beschikte: een stencil inbrandapparaat!
Een paar uur later fietste ik huiswaarts met een vaste baan op zak. Niks proeftijd, niks moeilijke gesprekken voor een sollicitatiecommissie.
Het begin van een 40-jarige carrière op de Gerardusschool.
Begonnen in de 1ste klas (huidige groep 3) heb ik in de loop der jaren alle klassen gehad, inclusief twee jaar een kleutergroep.
Vooral aan die beginjaren bewaar ik mijn beste herinneringen. Geen ellenlange vergaderingen, geen cito toetsen, geen leerlingvolgsystemen en andere administratieve rompslomp. En toch een uitstekend presterende school waarvan de leerlingen zich in het vervolgonderwijs uitstekend staande wisten te houden.

Afgelopen donderdag was ik er weer.
Om afscheid te nemen.
Nee, niet van het onderwijs. Al in 2011 heb ik mijn loopbaan beëindigd en sindsdien breng ik mijn tijd als pensionado op prettige wijze door met de vele hobby's die ik heb.
Het waren 40 mooie jaren die vele dierbare herinneringen herbergen.
De Gerardusschool gaat dicht en zal ten prooi vallen aan de sloopkogel. Het reeds jaren teruglopende aantal leerlingen heeft het niveau bereikt dat het vallen van het doek voor de school onvermijdelijk maakt.
Een verdrietige gebeurtenis? Ach, het is natuurlijk niet niks als de instelling waar je je volledige werkzame leven hebt doorgebracht, waar je kinderen op school zaten, ophoudt te bestaan. En, hoewel enige sentimentaliteit mij niet vreemd is, kan ik er wel vrede mee hebben. De tijd schrijdt voort en vraagt toekomstgerichte aanpassingen.
Daarbij, een school wordt niet gemaakt door het gebouw, maar door de mensen die het bevolken.

Het was dan ook zeker geen trieste bijeenkomst van oud leerlingen en oud leerkrachten die weemoedig nog eenmaal het gebouw doorstruinden. Integendeel. Het was een hartelijk weerzien met oud collega's en vele oud leerlingen. De verhalen van "vroeger" kwamen al snel los en tal van herinneringen werden opgehaald.
De schaaklessen, mijn oorverdovend genies, wat leidde tot grote uitschieters in de schriftjes tijdens de schrijflessen. De sportdagen, de musicals. En natuurlijk het schoolkamp mèt griezelverhaal: "Mien arm!... mien arm!.... waar is mien arm!!!......". En niet te vergeten de supergriezeltocht tijdens het kamp in Hoeven. Na de tocht hadden we zòveel kinderen die totaal overstuur waren, dat we die tocht in de daarop volgende jaren maar van het programma geschrapt hebben.

Mijn dag kon helemaal niet meer stuk toen ik bij een begin veertiger enige herkenning in de ogen bespeurde en hij mij aansprak met: "Heb jij soms bij mij in de klas gezeten?" Hij stelde zich voor, ik noemde mijn naam. Zijn ogen werden groot van ongeloof. Nee! Dat kon niet waar zijn.
Wij hadden dus inderdaad bij elkaar in de klas gezeten.....

De leerlingen van de Gerardus worden na de vakantie opgenomen door de Schakel, ooit ontstaan als Gerardus II als afsplitsing van de huidige Gerardusschool. Een hereniging na 51 jaar. Samen gaan ze verder als "De Klimboom".
"De Reünie" had ook een mooie naam geweest.....