Meesterlijk

Dit najaar spelen we met onze toneelvereniging het stuk "De Goede Dood" van Wannie de Wijn, geschreven in 2008, maar vanwege haar thematiek nog steeds uiterst actueel.
Want euthanasie is al vele jaren een onderwerp dat regelmatig opduikt in de brede maatschappelijke discussie. Velen hebben een uitgesproken mening, en dat mag.
Soms mis ik echter het respect voor hen, die een andere mening zijn toegedaan, van beide kanten.
In ethische kwesties is het altijd moeilijk om je standpunt te bepalen......

Als je met zo'n stuk bezig bent, kom je er haast niet onderuit, dat je wat vaker over zulke vraagstukken nadenkt. Over euthanasie, over voltooid leven, over de dood....
Ik? Ik weet het niet. Ik ben nou eenmaal een twijfelaar omdat ik mij telkens realiseer dat een gevormde mening altijd gebaseerd zal zijn op onvolledige, vaak gekleurde informatie.
Gewoon je gezonde verstand volgen? Of luisteren naar je hart?
Hart en verstand spreken zelden met één mond....

Ik ben er nog niet uit....
Cremeren of begraven.
Misschien zegt u: "Doe allebei maar. Voor de zekerheid."
We hebben niet zo vaak zin om over de dood na te denken.
Maar soms ontkom je er niet aan.
Zeker niet als je kortelings van een dierbare afscheid hebt moeten nemen.
We kennen allemaal het verdriet dat gepaard gaat met het verlies van een goede vriend of geliefde.
De tijd heelt niet alle wonden, maar toch.....
Natuurlijk zijn er de momenten van missen.
Maar mooie herinneringen stellen ons in staat om uiteindelijk te glimlachen en ons leven weer op te pakken.
En liggen deze momenten wat op afstand, dan wordt het wat makkelijker om over de dood te filosoferen. Kunnen we er wat luchtiger mee omgaan.
Want we kunnen natuurlijk wel proberen om ons er voor te verstoppen, eens weet hij ons toch te vinden. Zo ondervond ook de tuinman in het prachtige gedicht van P.N. van Eyck: "De tuinman en de dood".
Ik denk ook niet dat we bang zijn voor de dood, maar meer de weg er naar toe vrezen.
We willen toch allemaal het liefst, als het toch onontkoombaar is, dan maar op zekere morgen (als het mag over een hele lange tijd) gewoon niet meer wakker worden? Gewoon, zonder leed en pijn.
Overgaan naar....
Ja, naar wat?
De denkbeelden hierover zijn zeer gevarieerd. Velen denken dat er iets is en evenzovelen zijn overtuigd dat er niets is.
Zij baseren hun stellige overtuiging op oude geschriften, op wetenschap, op (hun) logisch denken, op natuurervaringen of bovennatuurlijke ervaringen en zo meer.
Soms ben ik jaloers op zulke mensen. Zeker weten is toch wel lekker.
Ik vermoed wel dat er iets is, maar wat?

Als kind kende ik deze twijfels niet.
Opgevoed in een ouderwets katholiek gezin waren de dingen toen nog duidelijk.
Je ging naar de hel, naar de hemel en bij twijfel naar het vagevuur.
Op de kleuterschool, bij de nonnetjes, werd ons kinderen verteld dat, als je in de hemel kwam, dat je dan mocht eten van gouden bordjes, met gouden bestek. Ik begreep meteen dat mijn tijd nog niet gekomen was, daar ik het eten met mes en vork nog niet machtig was en dat ik dus nog veel moest leren voordat ik het Paradijs zou mogen betreden.
Mijmerend zag ik mijzelf al zitten aan een welgevulde dis, zwevend op donzige witte wolken achter mijn gouden bordje met...... spinazie!
Dit beeld was genoeg om mij terug te doen keren op aarde.
In mij voelde ik enige nieuwsgierigheid naar de menukaart van hel en vagevuur.

Dat werd als waarheid verkondigd. De hemel was alleen voor goed katholieken. Andersdenkenden kwamen er niet in.
Je vraagt je af, hoe is het mogelijk. Nog maar 60 jaar geleden.
Er zijn nog steeds godsdiensten die verkondigen dat alleen zij uitverkoren zijn.
Ach, laten we ook hen nog 60 jaar geven.
Maar dan moet het wel afgelopen zijn.
Na duizenden jaren elkaar de hersens inslaan uit naam van God, Allah, Jaweh en soortgenoten, is het wel genoeg geweest.

En als het dan zo ver is, zou ik het leuk vinden als u allemaal even langs komt.
Misschien zijn er wel oud-leerlingen die dan langs mijn kist lopen en denken:

Hier ligt hij nu, 

voor iedereen te kijk.

Meesterlijk.

Dat u daar dan wederzijdse vrienden en bekenden ontmoet en wat herinneringen ophaalt.
Ga met z'n allen gezellig naar een kroeg en maak er een feestje van.
Ik zal zorgen dat er een hapje en een drankje is.