Oliebol met boemerangeffect

Nog even.
Dan zetten we een dikke streep onder het jaar 2017.
Mèt oliebollen! Want zonder een aantal van die zoete, vette bollen in de maag (toch al zo geteisterd en op de proef gesteld in die laatste weken van het jaar), is de overstap naar een nieuw jaar voor de Nederlander moeilijk te maken.
En als het kan natuurlijk lèkkere oliebollen!
Aangezien over smaak niet te twisten valt, bakt half Nederland zijn bolletjes zelf, naar eigen, beproefd recept. En aangezien deze bollen zijn toegesneden naar de eigen smaak van deze bollenbakkers, durven zij snoeven zelf de lekkerste oliebol van Nederland te hebben geproduceerd.
En terecht! Immers, het gevoel van eigenwaarde en de trots op het volbrengen van deze prestatie zijn van niet geringe invloed op de smaakbeleving, waardoor hun baksel, althans in eigen ogen, ver boven de kwaliteit van de gemiddelde bol weet uit te stijgen.

Nu zijn wij niet allen keukenprinsen en -prinsessen. Sommigen van ons hebben zelfs niets met koken en/of bakken, zijn zelfs niet in staat om kwalitatief acceptabel theewater te zetten. Anderen zien gemakshalve af van het zelf bakken om uiteenlopende redenen zoals o.a. het geklieder en de stankoverlast. Deze mensen zijn aangewezen op de professionele ambachtelijke bollenbakkers die hun uiterste best doen om de lekkerste oliebollen en appelflappen te produceren. Want, zij weten als geen ander, dat bij slechte kwaliteit de klanten niet terugkeren en weg zullen blijven.
Dat sommigen de bollen van bakker Jan prefereren boven de bollen van bakker Klaas, en omgekeerd, blijft een gegeven. Zoals gezegd: over smaak valt niet te twisten.

Het AD is vijfentwintig jaar geleden begonnen met de nationale oliebollentest, om de niet-bakkers onder ons te leiden naar de kramen en adressen waar "de beste" oliebollen te verkrijgen zijn.
Je kunt je afvragen of het binnen de core business van een krant valt om producten op hun kwaliteit te beoordelen. Daarvoor bestaan immers al instanties als de Consumentenbond, de Keuringsdienst van Waren en de NVWA. De capriolen van de laatste hebben in het recente verleden al meerdere malen aangetoond dat dit een "tricky business" is.
Het "schoenmaker, blijf bij je leest" lijkt dan ook een verstandig advies richting krantenbazen.
Beperk je tot het brengen van het nieuws en de feiten. Dat er een journalistiek sausje overheen gegoten wordt om het geheel lezenswaardig te maken valt te accepteren, zolang de waarheid geen geweld wordt aangedaan.
Het AD leek te beseffen dat zij zich op glad ijs begaf en heeft het onderzoek dan ook uitbesteed aan het Centrum voor Smaakonderzoek, een onafhankelijke organisatie. Zij had moeten volstaan met het sec weergeven van de onderzoeksresultaten.
Maar ja, dat wordt dan wel saai hè?
Om het geheel wat "op te leuken" gingen redacteuren met de onderzoeksresultaten aan de slag, en toen ging het mis.
Terwijl het Centrum voor Smaakonderzoek cijfers hanteerde tussen de 3 en de 8,5 werd hen verzocht deze schaal op te rekken naar een schaal van 1 tot 10. Saaie opmerkingen als "matig" en "wat te vet" werden door AD redacteuren, met zichzelf toegedacht gevoel voor humor, vertaald naar "absoluut oneetbaar, tenzij er een toilet in de buurt is" of "zouden schoenzolen zo smaken?" en "touwtje erdoor en in de tuin hangen als vetbol voor de vogeltjes."
Grappen en grollen maken past uitstekend bij onze cabaretiers Youp en Guido, die vanavond tijdens hun oudejaarsconference diverse situaties en personen onder het vergrootglas zullen leggen en met vileine opmerkingen zullen fileren. Overdrijven en dik aanzetten is hun vak, we verwachten niet anders van hen.
Maar niet van journalisten.
Alleen om te "scoren" werden onderzoeksresultaten gemanipuleerd, wat doet vermoeden dat Ivo Opstelten in het verleden waarschijnlijk werkzaam was bij het Algemeen Dagblad.
Ja, en als je dan op zo'n arrogante wijze de beroepsgroep van oliebollenbakkers met kleinerende opmerkingen in een hoek wenst te zetten en de maat neemt, dan moet je niet verbaasd zijn, als je als krant langs diezelfde meetlat wordt gelegd. Zeker niet als een paar maanden geleden de door jouw krant georganiseerde haringtest ook al werd bekritiseerd vanwege vermeende belangenverstrengeling.
Een "bolletje van eigen deeg" is dan te verwachten.

De hoofdredacteur van het AD Hans Neijenhuis schoof vorige week aan tafel bij Eva Jinek, tezamen met een aantal oliebollenbakkers, die vorig jaar in de AD test een 1 scoorden. Al snel bleek dat meneer de hoofdredacteur slecht geïnformeerd was over het verloop van de test, waardoor hij aardig in een hoek gedreven werd. Dat hij zich daaruit trachtte te ontworstelen door wat kleinerende opmerkingen te plaatsen aan het adres van de bollenbakkers, was natuurlijk heel, héél fout. Wel kritiek leveren op het werk van een ander, maar zelf geen kritiek kunnen verdragen getuigt niet van een sterke persoonlijkheid.
Meneer de hoofdredacteur heeft zijn excuses aangeboden en heeft beloofd de uitkomsten van komende tests aan te passen. Denigrerende opmerkingen zullen voortaan achterwege blijven en alleen de beste bakkers zullen een vermelding krijgen. De gemaakte opmerkingen hebben hem overtuigd dat hij zijn product moet verbeteren......
De oliebollenbakkers doen dat al jaren, meneer Hans: hun uiterste best om steeds maar weer hun product te verbeteren. Daar hebben ze de gekleurde op- en aanmerkingen van uw krant niet voor nodig.

We gaan er vanavond eens goed voor zitten!
De Oudejaarsconference van Youp.
Natuurlijk onder het genot van een drankje, èn..... oliebollen!
Ik wens u, en allen die u lief zijn, een gezellige en veilige oudejaarsavond toe en voor 2018 heel veel geluk, gezondheid, vrede en liefde.
En voor onze wereldleiders..... een flinke portie gezond verstand!

Joris 5

Een goed verhaal.

Ik wil juist aan mijn Kerstblog beginnen als er op het raam wordt getikt. Tussen de verpieterende plantjes in mijn vensterbank zie ik zijn gerimpelde kopje met de glinsterende oogjes, zijn neus plat tegen de ruit gedrukt.
Joris! Die heb ik al een hele tijd niet gezien!
Ik spring op en laat hem binnen. "Zo, goede vrind, leef je nog?"
Hij kijkt mij vanonder zijn rode mutsje grijnzend aan. "Onkruid vergaat niet", zegt hij grinnikend.
"Kom binnen! Koffie?"
Hij zet zijn muts af en hangt zijn wandelstokje aan een spaak in het achterwiel van mijn fiets.
"Heb je geen warme chocolademelk?", zegt hij, de kamer binnenstappend.
"Uh.... nee."
"Warme anijsmelk dan?"
"Ook niet,.... nee,.... en ook geen erwtensoep."
"Doe dan maar koffie."
Ik loop naar de keuken om het koffiezetapparaat aan te zetten.
Intussen klimt Joris via de hocker op de tafel en zoekt een plekje tussen de rommel die daar ligt te slingeren. Ik weet dat ik mij niet hoef te verontschuldigen. Joris houdt van rommel.
"Je hebt gelijk", zeg ik, "Het is de tijd van warme choco en anijsmelk, zo in de donkere dagen voor Kerst!" Joris vindt een plaatsje op de stapel toneelboekjes waar ik me doorheen aan het worstelen ben.
"Mooie tijd, de Kersttijd", zegt Joris, met veel aandacht zijn pijpje stoppend. "Een tijd van hoop en verwachting, het wachten op een nieuwe lente."
"Nieuwe ronde, nieuwe kansen", zeg ik.
"Inderdaad....", zegt Joris. "Da's ook het mooie aan het Kerstverhaal. De geboorte van een kind, een nieuw leven, nog volkomen onschuldig, verwachtingen voor de toekomst..."
"Ja, alleen jammer dat die onschuld in de loop van het jaar al snel verloren gaat." antwoord ik.
"Tja, jullie mensen zijn wel verdomd hardleers", zegt hij grinnikend. "Daarom moet dat verhaal ieder jaar opnieuw verteld worden. Konden jullie je nou maar eens focussen op de essentie...."
"De essentie?"
Joris steekt de brand in zijn pijpje en puft kleine rookkringetjes de kamer in. Ik schenk de koffie in (voor Joris mèt suiker!) en neem plaats in mijn stoel, tegenover hem.
"Een van de mooiste Kerstverhalen vind ik "Vadertje Panov" van Leo Tolstoi. Ken je dat?"
Ik knik. Het verhaal over het oude schoenmakertje, dat Eerste Kerstdag wacht op de komst van Jezus, nadat hem in een droom is toegezegd dat Hij die dag langs zal komen.
"Wel," zegt Joris, "in dit verhaal, geïnspireerd door het aloude Kerstverhaal, probeert Tolstoi ons te wijzen op de essentie van Kerst: een beetje medemenselijkheid, een beetje aandacht voor elkaar en oog hebben voor de zwakkere in de samenleving.
Een goed verhaal....."
"Klinkt nogal erg socialistisch, niet?", zeg ik glimlachend.
"Ja, de huidige verrechtsing van de maatschappij maakt het beleven van de Kerstgedachte er bepaald niet makkelijker op.", grinnikt Joris.
Hij drinkt zijn koffie op en lurkt daarna nadenkend aan zijn pijpje.
Ik herneem het gesprek: "Dat komt omdat veel mensen niet meer geloven, denk ik."
"Onzin.", lacht Joris, "Alle mensen geloven!"
"In God, bedoel ik."
"God, Allah, Jahwe, Boeddha, Vishnu, De Liefde, de natuur, wat voor naam je er ook aan geeft, iederèèn gelooft, al is het maar in zichzelf!", zegt Joris met stelligheid.
"Ja maar, je kunt geloven in een God en geloven in jezelf toch niet met elkaar vergelijken?"
"En waarom niet? Dragen al die religies niet dezelfde boodschap uit, die diep in het hart van elk mens al geëtst staat? Dat we een beetje medemenselijkheid moeten betrachten, een beetje aandacht voor elkaar moeten hebben en de zwakkeren dienen te beschermen?"
"Nou, daar zie ik in de praktijk maar bar weinig van terug", antwoord ik hem.
"Tja, maar dàt komt, omdat mensen graag verstoppertje spelen met zichzelf. Ze gelóven, wéten dat ze volgens deze normen dienen te leven...... maar velen vallen voor de verleidingen van bezit en macht. en kijken dan de andere kant op.
Niet allemààl, gelukkig lang niet allemaal......"
Hij doet een trek aan zijn pijpje en schudt dan langzaam het hoofd.
"Het is eigenlijk te zot voor woorden, dat Christenen, Joden en Islamieten elkaar zò verketteren en naar het leven staan, al 2000 jaar lang. Ze hebben alle drie dezelfde roots, dezelfde ontstaansgeschiedenis en, in de kern, dezelfde boodschap: medemenselijkheid,  aandacht voor elkaar en zorg voor de zwakkere...... En wat doen ze?"
"Maar dat geldt toch niet voor àlle mensen", probeer ik, "er zijn er genoeg die....."
"Nee, natuurlijk, je hebt gelijk. Het zijn fanatici die in hun zucht naar macht de religie misbruiken en het vuur van de haat aanwakkeren, vanuit het idee dat zìj als enige de waarheid in pacht hebben. Ze kijken respectloos neer op andersdenkenden en willen hen hun wil en overtuiging opleggen. Het is alleen triest om te moeten constateren dat zij in hun waanzin zoveel anderen meeslepen. Het zou flink schelen als mensen zèlf eens goed zouden nadenken alvorens achter zo'n volksmenner aan te hollen. Vind God in jezelf...... noem hem Schepper, Allah, Liefde....."
Er valt een stilte.
"Kortom, we hebben nog een lange weg te gaan.", verzucht ik.
Joris klopt zijn pijpje uit en steekt hem in zijn vestzakje.
"Een hele, hèle lange weg, jochie.", zegt hij minzaam. Hij staat op en laat zich van de tafel glijden.
"Maar laten we de moed niet verliezen. Elke nieuwe dag krijgen we de kans om de wereld een beetje beter te maken. We kunnen tenslotte elke nacht de droom van Vadertje Panov dromen, toch? En als we daar dan de volgende dag naar leven en handelen, dan komt een mooiere wereld vanzelf dichterbij."
Hij zet z'n mutsje op, spreidt zijn armen uit en zegt met glimmende oogjes:" Vrede op aarde, aan de mensen van goede wil! En...", voegt hij er grinnikend aan toe, "diegenen die niet van goede wil zijn, die moeten met Kerst maar bezoek krijgen van een paar Kerstgeesten, zoals Meneer Scrooge, vind je ook niet? Ook zo'n mooi Kerstverhaal.
Een verdomd goed verhaal...."
Ik laat hem uit.
Hij schenkt me een vette knipoog, pakt z'n wandelstokje en stapt fluitend naar buiten, de grijze wereld in, om te verdwijnen tussen de struiken in mijn tuintje.
Aan de kale takken zijn de knoppen zichtbaar, beloften van nieuw leven.....

Ik wens u, en allen die u liefhebt een vredig en harmonieus Kerstfeest toe, met mooie, goede verhalen.
Óók namens Joris.......

Met gestrekt been

Afgelopen dinsdag hadden de meeste leerlingen in het Primair Onderwijs weer een dagje vrij. De juffen en meesters staakten. Alweer. Voor meer loon en voor vermindering van de werkdruk.
Ouders beginnen te morren.
Alweer? Jeetje, moet ik wéér opvang gaan regelen voor Ivo en Marije. Verdomme.....
Terwijl nagenoeg heel Nederland zich als één man schaarde achter de eisen van "PO in actie" na het uitbrengen van de regeringsverklaring, brokkelt nu het draagvlak langzaam af.
Principes blijken van waterverf als het even niet uitkomt.
Dat weten ze in Den Haag. Als wij maar lang genoeg ons poot stijf houden, dan keert de publieke opinie zich vanzelf wel tègen die acties in het onderwijs....

Nee, bevolking van Nederland! Nee, ouders van Ivo en Marije! Het is nù het moment om te kiezen voor de toekomst van je kind, je kleinkind! Niet voor je eigen gemak!
Het is niet alleen een kwestie van solidair zijn met de opvoeders/onderwijzers van je kind. Het is je plicht als ouder om goed onderwijs te eisen voor je kroost, voor de toekomst van je kind! Dààr betaal jij belasting voor. Niet om buitenlandse beleggers te fêteren op een douceurtje van 1,4 miljard.
De geeiste bedragen door PO in actie zijn broodnodig om de kwaliteit en de werkomstandigheden binnen het primair onderwijs te verbeteren en te waarborgen. Pas dan zullen die juffen en meesters in staat zijn om uw kind de begeleiding te geven waar zij behoefte aan hebben, waar zij recht op hebben.
Ouders en leerkrachten, laat je niet tegen elkaar uitspelen door politiek Den Haag. Sla de handen ineen! Wees solidair, creatief! Regel met elkaar tijdens stakingsdagen opvang voor de kinderen van die ouders die werkelijk geen kant op kunnen met hun kind(eren). Opa's, oma's, spring in de bres voor uw kleinkinderen! Voor elke school in Nederland een uitgelezen kans om een hechte band te smeden tussen ouders en leerkrachten. School zijn, doe je samen!

40 Jaar heb ik in het onderwijs mogen werken. Vooral de laatste decennia heb ik met lede ogen moeten toezien hoe het onderwijs werd uitgehold. Zwakke protestgeluiden uit het veld werden in Den Haag schamper aan de kant geschoven. Op 6 maart, 2012 was ik in de Amsterdam Arena om te demonstreren tegen de voorgenomen bezuinigingen op het speciaal onderwijs. (Zie: Verbijsterd veld)
Het heeft allemaal weinig uitgehaald. In de afgelopen 5 jaar is er alleen maar verder afgebroken.
Daarom is nù het moment om door te zetten, zodat óók het onderwijs vertrouwen in de toekomst kan hebben. Dat is toch ùw slogan, meneer Rutte?
Nù volhouden! Met gestrekt been erin!

"Banen, meer banen", was het mantra van Rutte II, terwijl ze zelf zo'n 80.000 banen wegbezuinigden in de zorg. Toch heeft dat beleid er mede voor gezorgd dat we de crisis met hangen en wurgen zijn ontstegen en de werkloosheid nu sterk daalt.
Rutte III doet er nog een schepje bovenop en schaft de dividendbelasting af, omdat anders de grote multinationals zullen weglopen, omdat Nederland een gunstig vestigingsklimaat moet creëren wat zal zorgen voor meer banen! 1,4 Miljard voor de multinationals die afgelopen woensdag tijdens een hoorzitting bevraagd werden door kamerleden over die plotselinge afschaffing van de dividendbelasting, die als bij toverslag opdook in het afgesloten regeerakkoord, terwijl dit in geen enkel verkiezingsprogramma was aangekondigd.
Nee hoor, er was geen druk uitgeoefend op de onderhandelende partijen. Nee hoor, er was niet gedreigd om naar het buitenland te vertrekken als die afschaffing van de dividendbelasting niet doorging, dus van chantage was geen sprake. Ze wilden een gelijk speelveld met de Britten, die gevrijwaard zijn van dividendbelasting. Of er tijdens het formatieproces contact was geweest met de bedrijven? Nee, daar konden ze niet op in gaan. Dat was "vertrouwelijk".
Nou, bij zo'n antwoord weet ik genoeg.

En nee hoor, dit was niet iets wat zo maar ineens gebeurde. Ze hadden al jàren bij de politiek aangedrongen op die afschaffing.

De Nederlandse bevolking zeurt al 26 jaar om teruggave van het "kwartje van Kok".

Waarom krijgen wìj onze zin niet?

Het vertrouwen in de economie stijgt en is onveranderd hoog. De werkloosheid daalt, bedrijven nemen weer personeel aan.
En juist die bruisende economie gaat de doodsteek worden voor het onderwijs en de zorg.....
Want wie gaat er nog kiezen voor een onderbetaalde baan met hoge werkdruk als er in het bedrijfsleven kansen liggen op banen met riantere vooruitzichten?
Er zijn straks plenty banen in onderwijs en zorg, maar er is geen hond meer voor te vinden....

Hoezo "Vertrouwen in de toekomst"
"Waarom heeft Nederland zo'n gunstig vestigingsklimaat? Door onze centrale ligging, door onze fantastische infrastructuur, door ons gunstige belastingklimaat en.... door onze goed opgeleide mensen!"
Ik hoor het Rutte nog zeggen......
Nou, meneer Rutte, ik voorzie dat, als er niets verandert, al die grote bedrijven, die u nu behoudt of binnenhaalt met de afschaffing van de dividendbelasting, over een aantal jaren ons mooie landje gaan verlaten.
Waarom?
Omdat ze geen goed opgeleide mensen meer kunnen vinden.
Dat heet: "In je eigen voet schieten"......

Meisjes van Johan de Wit

Nog 60 nachtjes slapen......
Dan beginnen in PyeongChang, Zuid-Korea de 23e Olympische Winterspelen.
Tenminste, als Kim Jong-un en Donald Trump geen roet in het eten gooien en hun verbale geweld omzetten in fysiek wapengekletter, want dan zal de hele zaak wel afgeblazen worden.
Laten we hopen dat er nog een greintje gezond verstand aanwezig is bij de heren, al wens ik dat te betwijfelen.
Het is grijs-groen en het leeft in de hoofden van Trump en Kim Jong-un. Rara, wat is dat?
Een grijs-groen hersenvretertje.
En weet u wat hij daar doet?
Juist, honger lijden......

Dat wordt weer vierkante oogjes kweken. Niet langer voor de buis, maar voor het LCD-, LED- of plasmascherm. Genieten van ijshockey, skiën, biatlon en bobsleeën, maar toch vooral van het schaatsen.
Al decennia lang domineren de Nederlanders het mondiale langebaan schaatsen, met als hoogtepunt de Olympische Spelen van Sotsji, waar Nederland maar liefst 24 medailles (8 goud, 7 zilver en 9 brons) bemachtigde, allen bij het schaatsen. Liefst vier maal een volledig Oranje podium!
Ja, de schaatsers van Nederland kun je om een boodschap sturen. Jongens van Jan de Witt!

Als we het hebben over "Jongens van Jan de Witt", dan bedoelen we flinke mensen, mannen waar je op kunt bouwen, die niet te beroerd zijn om de handen uit de mouwen te steken.
Deze Jan de Witt is niet de 17e eeuwse staatsman Johan de Witt, maar is een naamsverbastering van Johan de Werd, een Duitse soldaat die in de 17e eeuw opklom tot de rang van maarschalk. Hij is omschreven als een der stoutste (=dapperste) ruitergeneraals gedurende de Dertigjarige Oorlog.
De spreekwoordelijke, alom gevreesde "jongens van Johan de Witt" behoorden tot de manschappen van ijzervreter Johan de Werd.

Sinds vrijdag 8 december 2017 kennen we ook de "Meiden van Johan de Wit". Of moeten we spreken van "meisjes", een omschrijving die wat beter past bij de frêle Japanse dames Miho en Nana Takagi en Ayano Sato. Dat zij niettemin hun mannetje staan bewezen zij door bij de team pursuit lange baan schaatsen tijdens de Wereldbeker in Salt Lake City naar de ongelofelijk wereldrecordtijd van 2:50.87 te snellen, onder leiding van schaatscoach Johan de Wit.
De Wit, een oer-Hollandse schaatstrainer, die in Nederland verschillende kleine schaatsploegen begeleidde, vertelt in een artikel in het AD hoe hij twee en een half jaar geleden benaderd werd om als bondscoach in Japan aan de slag te gaan. Hij pakte zijn koffer en vertrok.
Hij trof daar een schaatsnatie in verval.
Japan, ooit een schaatsland met wereldfaam, vooral op sprintgebied, met schaatsers als Shimizu en Kuroiwa, telde al jarenlang niet meer mee.
De Wit vertelt over de moeizame overlegsessies die hij had met de oude, grijze heren van de Japanse schaatsbond, vastgeroest in hun traditionele aanpak. De omgang met de schaatsers en schaatsters ging hem een stuk beter af. Al snel verbeterden de resultaten en nu, twee en een half jaar later kijkt de schaatswereld met verwondering naar de prestaties van de Japanse hardrijders. Vooral de dames lijken op bijna alle onderdelen onverslaanbaar.
Tijdens de wereldbekerwedstrijden in Thialf begin november gingen, behalve op de 3000 meter, alle gouden afstandsmedailles naar een Japanse.
De Wit heeft een wereldprestatie van formaat neergezet met zijn Japanse ploeg en zou, ondanks zijn buitenlands dienstverband, eigenlijk een plekje verdienen op de shortlist van "Coach van het Jaar".
Maar, hij maakt nog kans voor coach van het jaar 2018..... als hij straks met zijn ploeg met een aantal gouden medailles van het Olympische ijs van PyeongChang stapt.

Nee, de overvloed aan goud, zilver en brons die door de Nederlandse schaatsploeg werd bijeen gegaard in Sotsji gaan we in PyeongChang niet benaderen, laat staan overtreffen.
Erg? Helemaal niet.
Het betekent dat we weer naar prachtige wedstrijden kunnen gaan kijken waarvan de uitslag niet bij voorbaat al vast staat. Natuurlijk wordt het schaatsen nog steeds gedomineerd door een klein aantal landen, maar de wereldbekerwedstrijden van het afgelopen seizoen laten wel zien dat op alle afstanden meerdere rijders in staat zijn om te winnen. Zelfs een schaatser als Sven Kramer is niet langer een zekerheidje sinds "TJ Flowers" in Canada een tweede schaatsleven begon.
De Noren zijn terug en de Koreanen zijn in eigen huis ook een factor waar rekening mee gehouden moet worden. Over de Japanners hebben we het al gehad.
De Nederlandse schaatsers lijken niet langer onverslaanbaar. Ireen Wüst en Jorien ter Mors klagen over pijntjes, Bergsma lijkt niet vooruit te branden. De plaatsing voor de team pursuit was zowel bij de mannen als de vrouwen een moeizame aangelegenheid.
Maar wie weet, misschien zijn ze op het beslissende moment weer op de toppen van hun kunnen, net als vier jaar geleden.
Spannend.
Nog 60 nachtjes slapen.....

Binnenweg 8 II

Hernummering

Een aantal weken geleden schreef ik over onze verhuizing naar Rijpwetering, naar het adres Binnenweg 8. Ik moet mijzelf echter corrigeren. Ik realiseerde mij, dat wij de eerste jaren helemaal niet op nummer 8, maar op Binnenweg 22 woonden. Pas toen een aantal jaren later woningen verschenen aan een nieuwe straat die (hoe origineel) de Buitenweg ging heten, kregen de zijstraatjes de namen Hertogsweg en Blijversweg en werd de Binnenweg hernummerd. Zonder te verhuizen veranderde ons adres in Binnenweg 8.

Ik bedacht dit, toen ik deze week mijn mobiele nummer weer eens in moest voeren. Ik moet het altijd even opzoeken. Kan het nummer maar niet onthouden. Leeftijd? Een volle harde schijf? Of waren mijn hersenen (bouwjaar 1950) niet berekend op de overstap van analoog naar digitaal.
Ach, wat maakt het uit. Waarom zou je dingen onthouden die je ook kunt opzoeken?
Was vroeger toch een stuk makkelijker, toen telefoonnummers nog geen ellenlange cijfercombinaties behelsden.
Wij waren een van de eersten in de Binnenweg die telefoon kregen. Mijn vader had besloten dat hij voor zijn bezigheden als bollenboer niet langer zonder deze moderne technologie kon om snel contact te kunnen leggen met zijn afnemers.
Ik geloof dat wij kinderen het niet helemaal met ons vader eens waren. Wij vonden dat de aanschaf van een televisie, ook zo'n prachtig nieuw technisch hoogstandje, urgenter was.
Niet dat wij dit uitspraken. Wij wisten immers op voorhand wel dat een eventuele lobby van onze kant geen schijn van kans zou hebben. Het was de tijd dat vaders wil nog wet was.
Het heeft nog een aantal jaren geduurd, voordat een televisietoestel op Binnenweg 8 werd geïnstalleerd....

Op een morgen verschenen twee mannen van de PTT, die een zwarte bakelieten wandtelefoon plaatsten in de gang, naast de kapstok.
Mèt een teller, zodat de kosten van deze investering nauwlettend in de gaten konden worden gehouden. Die teller bleek geen overbodige luxe, vooral toen de kinderen van de overburen op "vrijersleeftijd" gekomen waren, en te pas en te onpas aanbelden omdat zij "belangrijke zaken" te bespreken hadden met hun geliefde, dit tot ergernis van mijn vader. Dààr had hij immers geen telefoon voor genomen! In zijn ogen dacht ik soms de overweging af te kunnen lezen, dat een televisie achteraf gezien toch een betere keuze geweest zou zijn. Ik heb het hem nooit durven vragen.
En, wàre het zo, hij zou het nooit hebben toegegeven.
De gesprekken van de tortelduifjes werden keurig afgerekend.....
Vaak werden wij er op uit gestuurd om deze of gene in de straat te gaan roepen, omdat er telefoon was voor die persoon. In mijn herinnering regende het dan altijd, wat mij versterkte in de overtuiging dat een televisie ècht een betere keuze was geweest.

Ons telefoonnummer was 452. Kengetal 01712.
Kijk, da's nog eens gemakkelijk te onthouden!
Het geeft de telefoondichtheid aan, begin 60-er jaren.
Met de toename van de welvaart steeg ook het aantal telefoonaansluitingen snel, zodat al spoedig een hernummering plaats vond. We kregen er een "8" voor.
In latere jaren bedacht broer Chris, die het stokje van pa in de Blauwe Polder had overgenomen, dat een telefoon daar ook wel handig zou zijn. Maar ja, elektriciteit was er niet in de polder en het enige aanwezige stromende water (overigens geen voorwaarde voor een telefoonaansluiting) liep door de sloten of viel uit de lucht.
Er waren wel "draagbare" telefoons, enorme apparaten waarbij je een accu op je rug moest meetorsen. Vanwege de kosten heeft hij daar maar van afgezien.....

In 1995 had een grootscheepse hernummering plaats, toen telefoonnummers standaard 10 cijferig werden (Operatie Decibel) door een samenvoeging van het kengetal (vaak terug gebracht tot 3 cijfers) en het abonneenummer.
Het telefonieverkeer kreeg in de 90-er jaren een enorme boost met de komst van de mobiele netwerken. Ineens kon je nu bellen, waar je ook was! Niet langer afhankelijk van een vaste telefoonlijn! Tenminste..... als het netwerk daar "dekking" had, iets wat in die beginjaren nog wel eens te wensen overliet.
De eerste mobieljes waren alleen om te bellen, maar al snel kregen ze er functies bij, zoals kalender en agenda en werden ze omgedoopt tot "smartphone".
Het volgende was toevallig deze week op het nieuws.
Vandaag, precies 25 jaar geleden, werd het eerste sms bericht verstuurd.

• De allereerste sms werd op 3 december 1992 door Neil Papworth naar Richard Jarvis verzonden en bevatte de tekst "Merry Christmas".

In 2000 verscheen het eerste mobieltje met camerafunctie.

En nu?
Tegenwoordig heeft iedereen zo'n ding. Soms zelfs meerdere, wat is af te leiden uit een onderzoek uit 2007. Tien jaar terug waren er in Nederland al meer dan 18 miljoen mobiele telefoonaansluitingen!
De nieuwste smartphone is een complete computer waarmee we het internet af kunnen struinen, waarmee we kunnen sms'en, e-mailen, WhatsAppen, Twitteren, Instagrammen, foto's maken, filmpjes opnemen.
We kunnen er een pizza mee bestellen of onze boodschappen afrekenen, een reis boeken of kaartjes voor een concert regelen, spelletjes spelen, onze bankzaken doen.
Ik vergeet vast nog een paar dingen.
O ja, je kunt er ook mee bellen.....

452
Dat was gemakkelijk te onthouden.
Maar nu?
Ons vaste telefoonnummer, ons mobiele nummer, pin- en pukcodes van allerlei apparaten, gebruikersnamen en wachtwoorden en ga zo maar door. We hebben een extern geheugen, in de vorm van een mobieltje, nodig om deze bulk aan informatie te kunnen onthouden.
Het geheugen van computers is in de loop der jaren mee geëvolueerd met de vraag naar meer geheugenruimte, maar het menselijk brein kent zijn grenzen. Daar kunnen we geen geheugenbankje bijsteken.
Ik vraag me wel eens af.....

Vijftig jaar geleden was de telefoon een luxe.
Handig, maar absoluut geen eerste levensbehoefte.
Probeer dàt de jeugd van vandaag maar eens aan het verstand te peuteren.....