Meisjes van Johan de Wit

Nog 60 nachtjes slapen......
Dan beginnen in PyeongChang, Zuid-Korea de 23e Olympische Winterspelen.
Tenminste, als Kim Jong-un en Donald Trump geen roet in het eten gooien en hun verbale geweld omzetten in fysiek wapengekletter, want dan zal de hele zaak wel afgeblazen worden.
Laten we hopen dat er nog een greintje gezond verstand aanwezig is bij de heren, al wens ik dat te betwijfelen.
Het is grijs-groen en het leeft in de hoofden van Trump en Kim Jong-un. Rara, wat is dat?
Een grijs-groen hersenvretertje.
En weet u wat hij daar doet?
Juist, honger lijden......

Dat wordt weer vierkante oogjes kweken. Niet langer voor de buis, maar voor het LCD-, LED- of plasmascherm. Genieten van ijshockey, skiën, biatlon en bobsleeën, maar toch vooral van het schaatsen.
Al decennia lang domineren de Nederlanders het mondiale langebaan schaatsen, met als hoogtepunt de Olympische Spelen van Sotsji, waar Nederland maar liefst 24 medailles (8 goud, 7 zilver en 9 brons) bemachtigde, allen bij het schaatsen. Liefst vier maal een volledig Oranje podium!
Ja, de schaatsers van Nederland kun je om een boodschap sturen. Jongens van Jan de Witt!

Als we het hebben over "Jongens van Jan de Witt", dan bedoelen we flinke mensen, mannen waar je op kunt bouwen, die niet te beroerd zijn om de handen uit de mouwen te steken.
Deze Jan de Witt is niet de 17e eeuwse staatsman Johan de Witt, maar is een naamsverbastering van Johan de Werd, een Duitse soldaat die in de 17e eeuw opklom tot de rang van maarschalk. Hij is omschreven als een der stoutste (=dapperste) ruitergeneraals gedurende de Dertigjarige Oorlog.
De spreekwoordelijke, alom gevreesde "jongens van Johan de Witt" behoorden tot de manschappen van ijzervreter Johan de Werd.

Sinds vrijdag 8 december 2017 kennen we ook de "Meiden van Johan de Wit". Of moeten we spreken van "meisjes", een omschrijving die wat beter past bij de frêle Japanse dames Miho en Nana Takagi en Ayano Sato. Dat zij niettemin hun mannetje staan bewezen zij door bij de team pursuit lange baan schaatsen tijdens de Wereldbeker in Salt Lake City naar de ongelofelijk wereldrecordtijd van 2:50.87 te snellen, onder leiding van schaatscoach Johan de Wit.
De Wit, een oer-Hollandse schaatstrainer, die in Nederland verschillende kleine schaatsploegen begeleidde, vertelt in een artikel in het AD hoe hij twee en een half jaar geleden benaderd werd om als bondscoach in Japan aan de slag te gaan. Hij pakte zijn koffer en vertrok.
Hij trof daar een schaatsnatie in verval.
Japan, ooit een schaatsland met wereldfaam, vooral op sprintgebied, met schaatsers als Shimizu en Kuroiwa, telde al jarenlang niet meer mee.
De Wit vertelt over de moeizame overlegsessies die hij had met de oude, grijze heren van de Japanse schaatsbond, vastgeroest in hun traditionele aanpak. De omgang met de schaatsers en schaatsters ging hem een stuk beter af. Al snel verbeterden de resultaten en nu, twee en een half jaar later kijkt de schaatswereld met verwondering naar de prestaties van de Japanse hardrijders. Vooral de dames lijken op bijna alle onderdelen onverslaanbaar.
Tijdens de wereldbekerwedstrijden in Thialf begin november gingen, behalve op de 3000 meter, alle gouden afstandsmedailles naar een Japanse.
De Wit heeft een wereldprestatie van formaat neergezet met zijn Japanse ploeg en zou, ondanks zijn buitenlands dienstverband, eigenlijk een plekje verdienen op de shortlist van "Coach van het Jaar".
Maar, hij maakt nog kans voor coach van het jaar 2018..... als hij straks met zijn ploeg met een aantal gouden medailles van het Olympische ijs van PyeongChang stapt.

Nee, de overvloed aan goud, zilver en brons die door de Nederlandse schaatsploeg werd bijeen gegaard in Sotsji gaan we in PyeongChang niet benaderen, laat staan overtreffen.
Erg? Helemaal niet.
Het betekent dat we weer naar prachtige wedstrijden kunnen gaan kijken waarvan de uitslag niet bij voorbaat al vast staat. Natuurlijk wordt het schaatsen nog steeds gedomineerd door een klein aantal landen, maar de wereldbekerwedstrijden van het afgelopen seizoen laten wel zien dat op alle afstanden meerdere rijders in staat zijn om te winnen. Zelfs een schaatser als Sven Kramer is niet langer een zekerheidje sinds "TJ Flowers" in Canada een tweede schaatsleven begon.
De Noren zijn terug en de Koreanen zijn in eigen huis ook een factor waar rekening mee gehouden moet worden. Over de Japanners hebben we het al gehad.
De Nederlandse schaatsers lijken niet langer onverslaanbaar. Ireen Wüst en Jorien ter Mors klagen over pijntjes, Bergsma lijkt niet vooruit te branden. De plaatsing voor de team pursuit was zowel bij de mannen als de vrouwen een moeizame aangelegenheid.
Maar wie weet, misschien zijn ze op het beslissende moment weer op de toppen van hun kunnen, net als vier jaar geleden.
Spannend.
Nog 60 nachtjes slapen.....