Mijn achtertuintje

Deze week!
Liepen er zo maar 9 ooievaars (of ooievaren, dat mag klaarblijkelijk ook) in mijn achtertuin!
De tuinman had een brede maaibalk voor op zijn trekker bevestigd welke hij door het slootje (aan de overkant van de oprijlaan) haalde om de waterplanten wat te beperken in hun tomeloze groeidrift en tevens het graskantje langs de sloot keurig kort te halen. Dat daarmee ook kikkers en kleine visjes de kant opgetrokken werden, zal voor de ooievaars de aanleiding zijn geweest om zich in zijn nabijheid te verzamelen.

In mijn kinderjaren kende ik de ooievaar alleen uit verhalen. Zo bracht hij jaarlijks een bezoek aan mijn ouders om weer een baby-tje af te leveren. Aangezien er in die tijd vele baby-tjes in de buurt werden bezorgd, had het mij moeten verbazen dat ik nog nooit zo'n vogel had zien overvliegen.
Het waren ook gemene vogels, zo leerde ik van mijn vader, want een van mijn broertjes was door de ooievaar in zijn bovenlip gepikt. Tegenwoordig stuur je zo'n door de bezorger beschadigd pakketje natuurlijk meteen terug, maar mijn ouders brachten het gehavende broertje naar het ziekenhuis. Een aantal maanden later was het nieuwe broertje er ineens weer. Dat was wel raar, want het was helemaal geen baby meer. Eerlijk gezegd was ik toen al weer vergeten dat ik er een broertje bij had gekregen.....

Ik wist alleen hoe een ooievaar er uit zag van het speldje dat de vele kraamverzorgsters droegen die ik heb zien langs komen en van het plaatje in mijn vogelboek waarin ik de plaatjes plakte die bij de pakjes Rizla vloei zaten waarin mijn vader zijn Zware VanNelle shagjes draaide.
Zware VanNelle was veel gezonder dan al die andere "troep", volgens mijn vader.
Hoewel ik altijd blind heb gevaren op de wijsheid van mijn pa blijkt nu, achteraf, dat men zelfs hèm iets wijs kon maken.

Mijn eerste èchte ooievaar kreeg ik te zien toen ik als kind een bezoek mocht brengen aan Avifauna. Ik bekeek hem met enige reserve (was dit de onverlaat die mijn broertje zo had toegetakeld?). Ik weet nog dat mij opviel dat zijn knieën de verkeerde kant op knikten.
In mijn jeugd was de ooievaar in Nederland bijna uitgestorven. Er waren nog maar enkele broedparen. Dankzij een intensief fokprogramma heeft men deze trend weten te keren en is de ooievaar weer een algemene vogel in Nederland en niet langer een bedreigde diersoort.

Als ik spreek over "mijn achtertuintje", dan zult u wel beseffen dat ik dit begrip enigszins ruim interpreteer. Als ik mijn achterdeur uitstap en ik laat mijn blik gaan over de weidse polder waaraan mijn woning gelegen is, bezie ik het graag als een onderdeel van mijn achtertuin en spreek er daarom als zodanig over. Het grote voordeel van "mijn" achtertuin is dat ik er nagenoeg geen omkijken naar heb. Bij tijd en wijle komt "de tuinman" op zijn trekker om het grasland te maaien of hij laat er gezellig wat koeien rondlopen die het gras kort houden. Een andere "tuinman" komt wekelijks de berm maaien langs de "oprijlaan".
En ik hoef niets te vragen of aan te sturen, zij doen hun werk netjes, op tijd en naar behoren. Ze sturen mij zelfs geen rekeningen voor hun werkzaamheden!
Mijn "echte" achtertuintje is niet zo groot (wel ontzettend hoog!), maar u begrijpt, dat vind ik niet zo erg. Zeker gezien het feit dat ik geacht word dat zelf bij te houden. Ik ben niet zo'n tuinman en laat de natuur zo veel mogelijk haar gang gaan, dit met volledige instemming van mijn kleine vriend Joris
die domicilie heeft gevonden in mijn achtertuintje.

Het belangrijkste meubel in mijn achtertuin is, naast de tuinset, mijn "werkbank", de oude houten tuintafel die in zijn tweede leven aanmerkelijk intensiever gebruikt wordt dan in zijn eerste.
De tafel is zo opgesteld, dat ik tijdens mijn zaag-, timmer-, schuur- en verfklussen regelmatig mijn blik kan laten gaan over het prachtige polderlandschap. Om wat stoeiende hazen te volgen bijvoorbeeld of de duikvlucht af te wachten van een biddende sperwer of torenvalk.
Dan besef ik ten volle: ik ben een bevoorrecht mens.....

Deze week had ik het jaarlijkse bezoek in mijn achtertuintje vanwege het feit dat ook de teller voor mìj doortikt. Ik heb ze ten volle van "mijn" uitzicht laten mee genieten. Een van mijn bezoekers vond het jammer dat aan de einder hoogspanningsmasten sinds enkele jaren het uitzicht verstoren. Ach, je kunt je daar natuurlijk aan ergeren, maar ik kies ervoor om het te zien als een decoratief lijnenspel tegen een in tinten blauw wisselende achtergrond. Daar word ik gelukkiger van......