La douce France

Woensdagmorgen reisden we al vroeg af naar het voor mij inmiddels zo bekende en vertrouwde Melay. Dit keer geen schuurmachine, decoupeerzaag en een tas vol ander gereedschap achter in de auto, maar een weekendtas met slechts wat verschoninkjes en toiletspulletjes. We gingen immers niet om te klussen, maar om te genieten van een paar mooie, rustige dagen in de uitspanning "Le Voilà", gerund door Roeland en Milou, in dat kleine dorpje op het Franse platteland op de grens van de Champagnestreek en de Vogezen.
Ik was benieuwd om te zien hoe zij zich er die eerste weken doorheen hadden geslagen en wat er sinds mijn laatste bezoek allemaal nog gedaan was, Yolanda vooral nieuwsgierig hoe alles, wat ze reeds kende uit de vele verhalen, er in werkelijkheid uit zou zien.

In de late namiddag arriveerden we en werden hartelijk ontvangen door Roeland en Milou. Na een korte rondleiding waarbij ook de kamer aangewezen werd waar we de eerste nacht zouden doorbrengen (bij boeking bleek op woensdag alles al bezet, maar Milou bood voor de eerste nacht de logeerkamer aan), namen we plaats op een van de bistrot-setjes aan de straatkant om eerst te gaan genieten van een koel, helder pilsje. Daarna maakten we een korte wandeling door de straatjes van Melay en gingen richting het kapelletje, iets buiten het dorp. Het was een zonovergoten dag en we genoten van de vergezichten. Een lappendeken van bossen, akkerland en weilanden, waar de koeien loom wat gras aten of beschutting zochten tegen de brandende zon onder een groepje bomen. De rust, de stilte.....
Teruggekomen namen we plaats in het sfeervolle restaurant om te gaan genieten van de kookkunsten van "le patron". Het was een lust om te zien hoe Roeland geconcentreerd in zijn keuken bezig was met het bereiden van de verschillende gerechten terwijl Milou van tafel naar tafel vlinderde om een gesprekje aan te knopen met de verschillende gasten, snel schakelend van Frans, naar Nederlands, naar Engels. Alle tafeltjes waren al snel bezet. Een goed teken.....
We maakten kennis met Hannah, een Australisch meisje dat backpackend door Europa reist en nu bij Le Voilà in de keuken en de bediening helpt. Samen met Milou serveerde ze de gerechten uit. Voorgerecht, hoofd- en nagerecht, het smaakte niet alleen voortreffelijk maar het zag er ook allemaal prachtig uit! Alleen..... ik had het verkeerde toetje gekozen. Nee, mijn nagerecht smaakte uitstekend hoor, daar niet van. Maar Yolanda had voor de crème brûlée gekozen. Mij was echter ontgaan dat dit geen "gewone" crème brûlée was, u weet wel, het puddinkje met gekaramellisseerd suikerlaagje, maar een specialité du patron: een crème brûlée met pistache! Ik ben namelijk dol op die specifieke pistache smaak. Ik mocht een hapje proeven. Ohhhhh, heerlijk!!!
Later op de avond hoorden we dat Rob en Vronie, de ouders van Roeland, de volgende dag zouden arriveren. Dat betekende nog meer gezelligheid in de tent! Zij hadden er nog een kleine vakantie aangeknoopt, mede om Milou's verjaardag op de vrijdag te vieren. Met de komst van Jan Gerritsen en zijn vrouw op vrijdag waren dan alle kamers weer bezet!

Op donderdag vertrokken we, na een prima nachtrust en een heerlijk ontbijt, richting Langres, een stadje op drie kwartier rijden van Melay. Gelegen op een uitloper van het Plateau van Langres, waar Marne, Seine, Aube en Maas ontspringen, is het niet verwonderlijk dat daar een nederzetting ontstond, gezien haar strategische ligging. De streek werd in de Romeinse tijd bewoond door een Keltische stam, de Lingones. Voor de Romeinen werd het een belangrijke vestingplaats, Andematunnum geheten. In later eeuwen groeide de stad uit tot een belangrijke strategische vesting met hoge ommuring. Veel van dit rijke historische cultuurgoed is bewaard gebleven, zoals de versterkte binnenstad met zijn 7 poorten en 12 torens. Zo kun je een 3,5 km lange wandeling maken over de stadsmuur van waaraf je een prachtig uitzicht hebt over het omliggende, lager gelegen landschap. In het stadje zelf zijn nog vele gebouwen bewaard gebleven uit de Middeleeuwen, zoals de imposante kathedraal en de statige herenhuizen uit de tijd van de Renaissance.
Als u in de buurt bent is een bezoek aan de toren van Navarre (een van de 12 vestingtorens) zeker de moeite waard!
Na wat terrasjes gepikt te hebben, reden we naar het "Lac de la Liez", dat we vanaf de stadsmuur al hadden zien liggen. Een enorm meer van ca 190 ha met zandstrandjes in een prachtige bosrijke omgeving. Het zonnetje scheen. We vonden een plekje bij een strandtent waar we een heerlijke panini verorberden, wat biertjes nuttigden èn...... ze hadden daar heerlijk pistache softijs!
Bij terugkomst konden we chambre "Monet" betrekken. Een heerlijke kamer met een perfect bed. Maar het was vooral de ruime badkamer met de prachtige tegelvloer die bewondering afdwong.
Na nog wat gedronken te hebben, buiten zittend in de zwoele zomeravond, zochten we moe maar voldaan onze kamer op. Rob en Vronie zouden pas laat in de nacht arriveren. Die zouden we morgen wel zien.....

Vrijdagmorgen het weerzien met Rob en Vronie. We waren dus gezellig met elkaar en hebben samen met Roeland, Milou en Hannah uitgebreid ontbeten en natuurlijk gezongen voor de jarige Jop.
Kort na het ontbijt arriveerde de familie Gerritsen........
Hoe groot was bij allen de verrassing (en vooral bij Milou!) toen de familie Gerritsen bleek te bestaan uit haar vader en moeder, die allerlei strapatsen hadden uitgevoerd om vrij te zijn van werk om zo op de verjaardag van hun dochter aanwezig te kunnen zijn!
Terwijl Rob zijn elektrische fiets ging uitproberen in het heuvellandschap besloten Corien, Paul, Yolanda en ik het nabijgelegen dorpje Châtillon-sur-Saône, een Middeleeuws vestingstadje, te bezoeken. We zouden daar wel iets eten.
Het dorpje was uitgestorven..... De schaarse eetgelegenheden waren gesloten. Borden en aangeplakte teksten wilden ons doen geloven dat op zaterdag en zondag Châtillon-sur-Saône een bruisend stadje is met veel vermaak en toegang tot allerlei bezienswaardigheden. Dan maar even het VVV kantoortje bezoeken waar de deur uitnodigend open stond. Misschien dat men ons daar naar een eetgelegenheid kon verwijzen. Ook daar geen sterveling te bekennen. Maar.... gelukkig vond Paul op zijn smartphone een eetgelegenheid iets buiten het dorp, gelegen op een eilandje tussen de riviertjes die daar stroomden. Klonk aanlokkelijk, dus wij op pad.
Tot.... de weg geblokkeerd werd door een auto, hekwerken en een bord "Route barrée". Geen borden met verwijzing naar een alternatieve route, niets. Waarschijnlijk overbodig want de twee werkmannen die bezig waren bij de naar onze inschatting hernieuwde bruggen keken naar ons als waren wij de eerste levende zielen die ze in weken te zien kregen.
Een bezoek aan Châtillon-sur-Sâone is waarschijnlijk de moeite waard op zaterdag of zondag. Ik zou voor de zekerheid wel gebruik maken van de picknickmand-service die Le Voilà biedt.....
Op weg naar een volgend dorpje stuitten we plots toch nog op een gelegenheid waar we iets konden eten, wat we dan ook deden.

Na de middag kwamen we terug bij Le Voilà. Even bijpraten en dan.... de tuin in! Heerlijk in de schaduw van kersen- of walnotenboom in een tuinstoel een biertje drinken, een boekje lezen, een puzzeltje maken of gewoon een uiltje knappen. Heerlijk!
's Avonds genoten we, met z'n zessen aan de familietafel gezeten, wederom van een heerlijke, prachtige maaltijd. En weer waren alle beschikbare plaatsen nagenoeg bezet. Velen bleven na de maaltijd nog een poosje hangen en aan de bar verzamelde zich een groepje gezellig koutende mannen. Zo werd het best een latertje. Want ja, als de laatste bezoeker de deur uit is moet er nog schoongemaakt worden, de vaat weggewerkt...... Morgenvroeg weer naar de bakker om vers brood en croissants te halen voor de gasten!
Nee, het runnen van een Chambre d'Hôtes is bepaald geen sinecure. Gelukkig hebben ze de hulp van Hannah en Aurelia, een vrolijke jonge vrouw uit het dorp die dagelijks een paar uurtjes langs komt om de gastenkamers op orde te brengen, de was doet, de ramen zeemt en andere kleine werkzaamheden oppakt.

Zaterdagmorgen, na wederom een gezellig en gezamenlijk ontbijt, maakten wij ons langzaam op voor onze terugtocht naar Nederland. Een paar keer ging de telefoon. Bij het afscheid een dikke knuffel van Milou die ons met een glimlach van oor tot oor meedeelde: "We zitten wéér vol vanavond!"
Die gaan het wel redden......

Roeland en Milou, bedankt voor een paar prachtige, geweldige dagen en heel veel succes, plezier en liefde tot in lengte van jaren!