Even niet

Normaal gesproken doe ik altijd mijn uiterste best om op zondagmorgen mijn blogje klaar te hebben staan, zodat hij kan worden losgelaten op het internet. Als ik mijn lezers mag geloven, wordt er door enkelen zelfs naar uitgekeken.
Omdat ik zelf deze verwachtingen heb opgeroepen, voel ik het als een morele plicht om daar dan ook aan te voldoen. Al vele malen heb ik in nachtelijke uren van ontij mijn verhaal bijeen zitten verzinnen om aan deze hoge standaard te kunnen voldoen. Een enkele maal niet gehaald. Kwam mijn blog een dag te laat. Helaas. Dat voelde dan als een nederlaag, een pijnlijk falen. Een gevoel dat ik slecht verdraag.
Maar.... nog nooit echt verzaakt!
Tot afgelopen weekend.
Het zou mij worst wezen, het interesseerde mij geen moer of er überhaupt mensen zouden zijn die mijn blog zouden missen. Ze konden mijn rug op, mijn buik af en het laatste eindje sprietlopen.
Fascinerend hoe een algeheel gevoel van indispositie een echte "pleaser", wat ik in normale doen toch echt ben, kan doen veranderen in een ongeïnteresseerde hork......

Het baren van een kind wordt omschreven als een van de meest pijnlijke ervaringen die een mens kan ondergaan. Nou ben ik de laatste die deze stelling in twijfel zou willen trekken, maar ik kan u verzekeren dat een fikse keelontsteking ook geen lolletje is.....

Het begon afgelopen woensdag met een bekend irritant gevoel rechts in de keel, dat mij de laatste decennia direct doet grijpen naar vitamine-C preparaten waarmee ik tot nu toe dit opkomende, dreigende gevoel steeds kon wegdrukken. Niet deze keer. Donderdagmorgen was het vervelende gevoel nog niet verdwenen, sterker nog, het was geworden tot een situatie die elke slikbeweging tot een pijnlijke onderneming maakte. In plaats van het als snoepjes wegkauwen van vitamine-C pilletjes en het leeg vreten van een bak kiwi's, was het verstandiger geweest een bezoek te brengen aan de huisarts......
Donderdagnacht mijn bed uitgedreven en niet geslapen. Elk moment van indutten werd in de kiem gesmoord bij een nieuwe slikbeweging die mij de ogen wijd open deed sperren door de ervaren pijnscheuten die aanvoelden als gloeiende scheermessen die flitsend door mijn keel schoten.
Aan het einde van de nacht leek de koorts te zakken en had ik ook het idee dat de intensiteit van de pijn rechts in mijn keel iets verminderde.
Vrijdagmorgen nog naar de Veen gereden om iets te regelen voor toneel. Zal ik toch nog even de dokter bellen? Ach.... Het ergste is al achter de rug. Dacht ik.....
Als een zombie de vrijdag doorgebracht. Niets gegeten. Ging niet. Te pijnlijk. Met moeite wat vocht naar binnen gewerkt. De nacht doorgebracht in mijn stoel omdat ik zittend minder vaak hoef te slikken dan wanneer ik lig. Geen oog dicht gedaan......
Langzaam wordt het weer lichter in het oosten.......

Een stralende zaterdag. Kermis in de Veen. Het Bloemencorso. Jarenlang meegelopen met De Liefde, de laatste jaren als toeschouwer.
Dit jaar niet. Het interesseert me ook geen bal. Ik wil van die pijn af.
Eten lukt niet. Gelukkig ook totaal geen trek. Da's dan weer mooi meegenomen. Met moeite krijg ik wat vruchtensap naar binnen.....
De ontsteking lijkt zich van rechts naar links door mijn keelholte te verplaatsen, wat me doet beseffen dat het einde nog niet in zicht is. Stom, stom, stom. Waarom niet op tijd naar die dokter gegaan.
Ondanks het besef dat het mijn eigen schuld is dat ik me zo beroerd voel, vind ik mezelf best wel zielig.
Dat vertel ik ook Yolanda als ze me laat in de middag belt om te vragen hoe het gaat.
Ze vindt dat ik naar een dokter moet. Ik laat me vrij makkelijk overhalen omdat ik zelf ook wel aanvoel dat het zo niet langer kan. Misschien ook omdat de pijn, het gebrek aan slaap, het dagenlang niet eten en amper drinken alle verzet gebroken heeft.
We bezoeken de huisartsenpost in Leiderdorp. Daar wordt inderdaad een zware keelontsteking geconstateerd en met een antibiotica-kuur word ik naar huis gestuurd. Meteen beginnen, moet al snel merkbaar zijn. Hoe krijg je zo'n pil naar binnen als je niet slikken kunt? Op een lepeltje vruchtenyoghurt lukt het.
De nacht van zaterdag op zondag breng ik weer door, zittend in mijn stoel.
Om 4 uur de tweede capsule. Het wordt weer licht.
Een eindeloze zondagochtend........

Nadat ik rond 12 uur een derde capsule heb ingenomen ga ik me wel iets beter voelen, al blijft slikken nog steeds een uiterst pijnlijke bezigheid.
Zondagnacht, zittend in mijn stoel, zak ik zowaar tussen 6 en 7 uur even weg. Mijn eerste slaapje in vier nachten........

Ik weet het niet. Na een eerste lichte verbetering lijkt het nu een beetje stil te staan. Ik bel de huisarts. Ik wil dat er nog een keer naar die keel gekeken wordt. Ik ben er nu wel klaar mee. 's Middags kan ik terecht. De dokter kijkt, trekt een moeilijk gezicht en mompelt: "Jeetje..... "
Ze vertrouwt het niet en wil dat er door een KNO-arts naar gekeken wordt. Ik word weer richting Rijnland Ziekenhuis gestuurd. Ik besluit om maar direct door te rijden. In het ziekenhuis eerst checken of mijn gegevens nog kloppen. Dan op zoek naar de KNO-poli. Nadat ik mij gemeld heb word ik verwezen naar een stoeltje op de gang en word dan al gauw binnen geroepen door een aardige verpleegkundige. Ze is klein, jaar of veertig. Ik mag gaan liggen op een bank en er wordt een soort papieren servet rond mijn hals aangebracht. Intussen kwettert de zuster rustig voort. De dokter is nog even bezig, maar zal zo komen. Ze begint me langzaam voor te bereiden op hetgeen er kan gaan gebeuren. Waarschijnlijk zal de dokter een incisie maken in het abces en het dan leegzuigen. Natuurlijk zal hij eerst verdoven, maar het zal toch wel even pijnlijk worden. Met een beetje pijn ben ik intussen niet meer bang te maken.....
De arts komt binnen, gevolgd door een vriendelijk, zachtaardig ogend jongetje. Ik schat in: een 8ste groeper die zijn snuffelstage aan het invullen is.
Voor de zoveelste keer mag ik mijn mond wijd open doen en "A" zeggen nadat met een spatel mijn tong in bedwang wordt gehouden. Er wordt gewikt en gewogen. Via mijn neus wordt een cameraatje ingebracht om alles nog eens vanuit verschillende invalshoeken goed te kunnen bekijken. Het jochie mag over de schouder van de arts ook een blik werpen op het schermpje. Hij knikt enthousiast bij het getoonde plaatje, hetgeen mij toch een ietwat ongepaste reactie lijkt.
De arts besluit nog niet te gaan snijden, maar stelt voor om te kijken of andere medicatie meer vat kan krijgen op de ontsteking. Ik moet mij dan morgen wel opnieuw melden om te zien of deze nieuwe medicatie aanslaat. Zelf zal hij er niet zijn, maar een collega zal dit overnemen. De arts schudt mij de hand en vertrekt, met in zijn kielzog het jongetje.
De verpleegster verwijdert de papieren, helpt me van de behandeltafel en verwijst me naar de balie waar ik mijn afspraak voor morgen moet maken. Als laatste voegt ze mij nog toe. "En als het niet gaat meneer, gewoon bellen. Als u bijvoorbeeld geen adem meer krijgt, gewoon bellen, hoor!"
De schat.

De afspraak is snel gemaakt en ik kan de medicatie ophalen bij Apotheek Alkemade.
Ik richting Oude Wetering. Daar aangekomen blijkt er niets doorgekomen te zijn vanuit Leiderdorp.
Bellen met het ziekenhuis. Op de KNO-poli is niemand meer aanwezig. De receptioniste stelt voor om morgen opnieuw even contact op te nemen met het ziekenhuis.
K*! Heb ik weer......

Maandagnacht kom ik zowaar tot een paar hazenslaapjes. Dinsdagmorgen vroeg gebeld met het ziekenhuis. Blijkt de opdracht tot medicijnverstrekking terecht gekomen te zijn bij de apotheek van de huisartsenpost. De receptioniste snapt het niet, want in mijn gegevens staat inderdaad dat de opdracht naar Apotheek Alkemade doorgezet had moeten worden. Ik kan de medicijnen op komen halen in Leiderdorp. Ik stel voor, om de geplande afspraak, iets later op de dag, te verplaatsen naar woensdag omdat ik het idee heb dat het alleen aanpakken van het doosje met nieuwe medicatie nog van weinig invloed zal zijn op de ontwikkeling van mijn keelontsteking.
Pillen opgehaald en meteen gaan slikken.

Intussen ben ik de afgelopen dagen vermanend toegesproken door mijn kinderen.
Volkomen terecht natuurlijk.
"Waarom laat je niet weten dat je ziek bent." Afhankelijk van degene die het uitsprak eventueel met toevoeging van een krachtterm.
Maar het blijft lastig. Je wilt ze niet onnodig ongerust maken. Ze hebben tenslotte genoeg aan hun eigen sores. Dat maakt je wat terughoudend. En het laatste wat je wilt is natuurlijk dat ze gaan denken dat je een beetje aandacht wil trekken, dat je een zeur bent, dat je zielig bent.
Aan de andere kant is er toch ook een soort verplichting richting je kinderen om ze te informeren over je wel en wee. Je verwacht het immers ook van hen?

In de loop van dinsdag voel ik een duidelijke verbetering optreden. 's Nachts wel een paar keer wakker geweest, maar geslapen! En 's morgens....... ik kan weer slikken! Nagenoeg zonder pijn!
Ontbeten met thee en een paar beschuitjes. Het eerste vaste voedsel sinds bijna een week.
"Pensionado" broer Chris pikt me op en samen tuffen we naar het Rijnland.
Het gesprek met de wat oudere, vrouwelijke arts is kort. Ze bekijkt mijn keel en geeft aan dat het inderdaad de goede kant op gaat. Maar.......
"Op uw leeftijd moet je hier toch echt mee oppassen. In ieder geval de komende tijd niet roken. Uw keel is voorlopig toch nog een min of meer open wond en de schadelijke stoffen die in rook zitten kunnen zich daarin vastzetten en op termijn veel ellende veroorzaken. U rookt?"
"Nou, al vijf dagen niet meer." kan ik naar eer en geweten antwoorden. "Ik heb mijn shagbaal zojuist aan mijn broertje gegeven. Ik dacht: met stoptober op komst..... Ik wil het ècht, serieus gaan proberen."
Ze glimlacht en schudt mij de hand. "Fijn zo. Veel succes!"

Ik voeg mij bij Chris en vind dat dit wel gevierd mag worden met een lekkere kop koffie en een saucijzenbroodje.
Man, wat smaakte dàt lekker!