Op bezoek bij meneer Green

In het jaar 2000 was mijn oudste zoon werkzaam bij de Koninklijke Schouwburg in Den Haag.
Hij was daar onder meer verantwoordelijk voor de rolverdeling.
Als student aan het Koninklijk Conservatorium in onze regeringsstad had hij aldaar een baantje aangenomen om zo enige rek aan te brengen in zijn financiële situatie, en vervulde werkzaamheden in de garderobe, de spoelkeuken en in de distributie van de toiletrollen.
Soms konden deze werkstudenten de hand leggen op kaarten voor voorstellingen tegen sterk gereduceerde prijzen en zo gebeurde het dat mijn zoon mij op een dag breed glimlachend tegemoet trad met de mededeling: "Pa, ik heb een cadeautje voor je."
Twee kaartjes voor de voorstelling van het theaterstuk "Op bezoek mij meneer Green", van Jeff Baron, gespeeld door John Kraaijkamp sr. en Dirk Zeelenberg.
Hij kende mijn liefde voor het theater, hij kende mijn bewondering voor de "ouwe Kraay", die al sinds mijn kinderjaren als komediant via de radio bekend was en zeker na de komst van de TV in mij een grote fan vond. Een veelzijdig artiest met een enorm komisch talent, een geweldige timing, maar die ook keer op keer bij machte bleek serieuze rollen met de juiste diepgang te brengen.
Wij hebben genoten van het spel van de 74-jarige Kraaijkamp en zijn tegenspeler Zeelenberg.
Maar ook van het stuk.

Ja, je kunt genieten van een mooi toneelstuk, je kunt er zelfs door geraakt worden.
Maar dit stuk deed meer, was meer.....
Waarom sprak het mij zo aan? Jeff Baron schreef het stuk in 1996 en al gauw werd het in vele talen herschreven en in alle uithoeken van de wereld gespeeld. Het is duidelijk dat een groot publiek door dit stuk geraakt werd.
Waar ligt haar kracht? Wat maakt dit stuk zo uniek?
Ik denk dat dit stuk de vinger op de zere plek legt.......
Het onbegrip tussen generaties, vooringenomenheid, kleingeestigheid, vooroordelen, al die menselijke eigenschappen worden bijeen gebracht die het uiteindelijk machteloos falen van de mensheid onafwendbaar doen lijken. De zoektocht van de mens naar een uitweg uit dit labyrint.
En dat is het mooie van dit stuk. Hier vinden twee mensen, hoe verschillend ook van elkaar en hoe vijandig ze in eerste instantie ook tegenover elkaar staan, toch dóór elkaar en mèt elkaar uiteindelijk die uitweg uit het doolhof.
De beloftevolle boodschap die het stuk in zich draagt: Als we maar de tijd nemen om naar elkaar te luisteren, elkaars argumenten respectvol te aanhoren en de ander de ruimte laten om anders over zaken te mogen denken. Dan is er ruimte voor begrip en uiteindelijk voor harmonie.

Een aantal jaren geleden kwam in het bestuur ter sprake dat ik in 2019 vijftig jaar lid zou zijn van onze toneelvereniging. Ik heb toen gezegd: "Nou jongens, als jullie mij nou een héél groot plezier willen doen, dan zou ik het geweldig vinden om in dat jaar het stuk "Op bezoek bij meneer Green" te spelen, samen met mijn zoon. Tenminste, als hij daar zin in heeft."
Het bestuur ging akkoord en na een flinke zoektocht in binnen- en buitenland vond ik uiteindelijk het manuscript van het stuk.
Het stuk laten lezen aan mijn zoon. Ja, hij zag het helemaal zitten en wilde dit graag met mij spelen!

Begin dit jaar zijn we begonnen met repeteren. Eerst samen het stuk een aantal keren doorlezen en praten over de karakters. De regisseur komt erbij en scène voor scène wordt het stuk opgebouwd.
Fijn om met zo'n kleine, vertrouwde groep bezig te zijn.
En nu, nu is het zo ver.
Aanstaande zaterdag is de eerste uitvoering......

Ik herinner mij nog het eerste stuk waarin ik samen met mijn vader speelde. "Rumoer in een kleine wereld", in maart 1970. Ik was de tuinjongen, mijn vader de butler. Dat is toch heel bijzonder, als je samen met je vader je kunt verliezen in zo'n prachtige hobby. Twintig jaar lang zijn we samen opgetrokken binnen het theaterwereldje van VIOS, tot hij uiteindelijk in 1990 zijn laatste rol speelde als Gerrit, de tuinman in "Drie vliegen in één klap", een rol in het stuk door mij, speciaal voor hem geschreven.
Intussen lijkt de geschiedenis zich te herhalen.
Ik mocht al een rol spelen in de film "Alles is Theater" waarin mijn zoon Pieter een belangrijke bijdrage had in de tot stand koming van dit project.
We hebben al samen in enkele stukken gestaan, maar deze "Visiting Mr. Green" voelt toch wel heel speciaal.
Ach, hoe is dat tussen vader en zoon. Tijdens de opvoeding heb je de onvermijdelijke aanvarinkjes. En hoe mooi is het dan, dat je op wat latere leeftijd zoiets samen mag doen, kàn doen. Met respect voor elkaar. Met liefde.....
Ik ben gewoon beretrots en ongelofelijk dankbaar dat ik dit stuk mag spelen, samen met mijn jongste zoon!
En.... óók een beetje als hommage aan die grootheid van weleer, John Kraaijkamp sr.